Þjóðviljinn - 21.09.1963, Blaðsíða 8

3 SlÐA
HÓÐVILJINN
Laugardagur 21. september 1963
35S
+ 23
Ritstjóri: Unnur Eiríksdóttir
Tíeyríngarnir
Óli er sex. ára. Hann á
heima í gráu steinhúsi, með
dálitlum garði í kring. í
garðinum er ágætis sand-
kassi, róla og sitthvað fleira.
Þar eru líka tré og blóm,
sem Óli hjálpar mömmu
sinni að vökva þegar þurrt
er í veðri. Óli á marga vini
í húsunum í kring, og hann
hefur alltaf svo mikið að
gera að hann má varla vera
að því að hátta á kvöldin.
Einn morguninn, þegar
Óli vaknaði, eldsnemma eins
og venjulega, heyrði hann
högg og hávaða fyrir utan
gluggann sinn. Hann flýtti
sér á fætur til að athuga
hvað um væri að vera. t>á
sá hann að það var verið
að byggja lítið hús á auða
svæðinu rétt hjá matvöru-
búðinni. Þama voru marg-
ir smiðir að verki, og hjá
þeim stóð lítill og grannur
maður. Það var auðséð á
öllu að það ,var hann, sem
átti húsið.
Nú komu þeir Palli, Siggi
og Dóri, vinir Óla, og þeir
stóðu allir í hóp og horfðu
forvitnislega á hvemig smið-
irnir fóru að því að byggja
hús.
— Hver ætlar að éiga
heima í þessu húsi?, spurði
Óli loksins.
—■ Það ætlar enginn að
eiga heima í húsinu, þetta
á að verða sjoppa, sögðu
merinimir.
— Getur maður keypt ís
í sjoppunni? spurði Dóri.
— Já, og allt mögulegt
gott, sem mann langar í,
sagði einn smiðurinn.
Eftir nokkrar vikur var
húsið tilbúið. Það var málað
gult, og svo voru myndir á
því af stóreflis íspinnum,
kókaflöskum og fleiru.
Gluggarnir voru fullir af
sælgæti, það var hægt að
fá vatn í munninn af því að
horfa á þetta allt.
Strákamir biðu með ó-
þreyju eftir því að sjopp-
an yrði opnuð. Og loksins
einn morguninn var búið að
opna. Litli, mjói maðurinn,
sem átti sjoppuna, hét
Simmi, hann stóð i dyrun-
Falska þjónustustúlkan
a
og
(Niðurlag).
— Fyrir tveimur árum
fór ég hingað og ætlaði að
ráða niðurlögum þessara leið-
inlegu tröllkarla. Þeir kom-
ust á snoðir um fyrirætlun
mína, og lögðu það á mig
að verða að steini. Það eina,
sem gat leyst mig úr álögum
var það að einhver kæmi og
gréti á steininn. En segið
mér nú hvemig stendur
ferðum ykkar hingað,
hversvegna grátið þið svp
sárt?
Prinsessurnar sögðu hon-
um alla söguna og frá fölsku
herbergisþemunni.
— Ég skal hjálpa ykkur
ef ég get, sagði pilturinn.
Hann svipaðist um í her-
berginu og kom auga á tvo
steinhnullunga. Með erfiðis-
munum tókst honum að
koma þeim fyrir yfir dyr-
unum.
— Nú er bezt að þið kall-
ið í þá Stein og Bein, eða
hvað þeir nú heita þessir
tröllkarlar, og við skulum
sjá hvort við getum ekki
skotið þeim skelk í bringu.
Prinsessumar gerðu eins og
pilturinn sagði þeim og það
leið ekki á löngu þar til *
tröllkarlarnir komu þramm-
andi. En um leið og þeir
gengu xgegnum dyrnar duttu
steinárnir beint í hausana á
þeim og þeir féllu báðit í
rot.
— Nú er bezt fyrlr okkur
að flýta okkur í burtu, áð-
ur en nornin kemur heim,
sagði pilturinn, og tók upp
lítinn hvítan stein, sem lá
úti í horni.
— Þetta er galdrasteinn.
og án hans geta tröllin ekk-
ert illt gert af sér.
Þau flýttu sér í burtu, og
komust heil á húfi heim í
kóngshöllina. Kóngurihn varð
svo glaður þegar • hann sá
dætur sínar aftur, að hann
d'ansaði og hoppaði upp í
Ioftið af einskærri ánægju.
Og eins og ykkur hefur
kannski grunað fékk piltur-
inn yngri prinsessuna fyrir
konú.
um í hvítum, viðum slopp.
Simmi brosti út að eyrum
þegar krakkarnir komu, og
bauð þeim að ganga inn.
Flestir krakkarnir voru
með nokkra aura, sem
mömmur þeirra höfðu gefið
þeim. — Bara í þetta sinn,
sögðu mömmurnar. Krakk-
arnir keyptu og keyptu, með-
an aurarnir enfust, en því
miður, það var ekki lengi.
Og gottið var horfið í mag-
ann á augabragði. Og þá var
ekkert gaman lengur. Allir
krakkamir hugsuðu um það
eitt hvernig þau gætu feng-
ið aura fyrir meira gotti.
Nú varð margt öðruvísi en
áður. Mömmurnar urðu
dauðþreyttar að hlusta á
krakkana biðja um aura fyr-
ir sælgæti, seint og snemma.
Stundum urðu þær lika reið-
ar og skipuðu krökkunum áð
fara undir eins út að leika
sér. Og þær sögðu:
‘— Fyrir hvaða peninga
ætlið þið að kaupa jólagjaf-
ir, þegar öllu er eytt í sæl-
gæti? Og mamma Óla sagði:
— Ertu hættur við að safna
fyrir hjóli, heldur þú ekki
að þér leiðist í vor að éiga
ekkert hjól, eins og þú varst
búinn að hlakka til að fara
í bæinn með pabba þínum
og kaupa nýtt hjól, mátulega
stórt? Óli gat litlu svarað, ís-
inn var svq góður og líka
karamellurnar og sleiki-
brjóstsykurinn.
Stundum átti bara einhver
einn af krökkunum aura og
hin ekkert. Þá datt þeim
dálitið skrítið í hug. Ég veit
að þið verðið alveg hissa
þegar ég segi ykkur frá því.
Krákkinn, Sem átti aurana
fór í sjoppuna og keypti einn
sleikibrjóstsykur, og þegar
hann kom út leiddist honum
að láta hin bömin horfa á
sig borða brjóstsykurinn. Þá
datt honum það snjallræði í
hug að gefa öllum „einn
sleik“. Síðan skiptust þau á
að sleikja, þangað til ekkert
var eftir. En þetta hafði dá-
lítið óþægilegar afleiðingar.
Einn daginn varð Dóri veik-
ur, og þurfti að liggja í rúm-
inu allan daginn, með höfuð-
verk og uppköst. Næsta dag
var horium batnað sem bet-
ur fór, og mamma hans gaf
honum peninga fyrir einum
sleikibrjóstsykri. Dóri gaf
öllum vinum sínum „sleik“.
Getið þið glzkað á hvern-
ig fór? Allir krakkamir lásu
í rúminu daginn eftir.
Mömmurnar reyndu að skýra
fyrir krökkunum að það
væri sóðalegt að sleikja hver
út úr öðrum. Því ef einhver
er veikur, smitast allir hin-
ir. Því mlður held ég að
krakkarnir hafi ekki trúað
þessu.
Simmi sjoppukarl, eins og
krakkarnir kölluðu hann,
var alltaf að fitna. hviti
sloppurinn var orðinn alltof
þröngur. Einn góðan veður-
dag kom hann ekki gang-
andi í vinnuna eins og hann
var vanur. Hann kom ak-
andi í nýjum spegilgljáandi
bíl. Óli og vinir hans horfðu
á bílinn með aðdáun. Simmi
sjoppukarl hlaut að vera
voðalega rikur fyrst hann
gat keypt svona fínan bíl.
Óli stóðst ekki mátið og fór
inn að tala við Simma.
— Svona bíll hlýtur að
kosta marga peninga, er það
ekki?
— Jú, það geturðu reitt
þig á, svaraði Simmi.

Á þessari mynd eru fimm atriði röng.
Getið þið fundið hver þau eru?
— Hvar færðu svona
mikla peninga? spurði Óli.
Þá opnaði Simmi peninga-
skúffuna og sýndi Óla. Hún
var næstum full af smá-
peningum. — Þetta eru pen-
.ingarnir, sem þið litlu krakk-
arnir komið með til mín og
kaupið fyrir sælgæti, sagði
hann.
—• Við látum þig ekki fá
svona mikla peninga, það
getur ekki verið. Við eigum
sjaldan meira en fáeina tí-
eyringa, sagði Óli.
— Jú, vinur, þegar allir
litlu krakkamir í húsunum
í kring koma með hvern ein-
asta eyri sem þau eignast,
fyllist skúffan mín smátt og
smátt.
_ Óli labbaði þegjandi út úr
sjoppunni og settist á tröpp-
urnar. Hann hugsaði um
þetta fram og. aftur. Ósköp
var þetta heimskulegt af
honum og hinum krökkun-
um. Hann varð að tala /við
vini sína strax, og segja
þeim frá þessu.
Hann beið ekki boðanna,
hljóp til strákanna, og sagði
þeim frá nýja bílnum og
fullu peningaskúffunni.
Við skúlum hætta að fara
með peningana okkar beint
i sjoppuna, sagði hann. —
Það er hægt að, gera margt
skemmtilegra við þá en eyða
þeim í sælgæti. Hann minnt-
ist ekki á bannsetta tann-
pínuna, sem hafði gert í-
skyggilega vart við sig í
seinni tíð.
Óli sagði mömmu sinni frá
þessu öllu meðan hún var að
hátta hann um kvöldið. Og
þegar hann var /lagstur út
af og búinn að loka augun-
urn, sá hann splunkunýtt
reiðhjól, með bjöllu og öllu
tilheyrandi, svífandi í loft-
inu fyrir framan sig. Það
var einmitt svona hjól, sem
hann ætlaði að kaupa i
vor.
Betlarínn
(Niðurlag).
Betlarinn lyfti pokanum á
bak sér og hljóp í burtu.
Húsfreyja tók til fótanna og
hljóp á eftir. Og allir ná-
grannarnir komu líka til
þess að elta betlarann. En
betlarinn var svo fljótur að
hlaupa að það var ekki við-
lit að ná honum.
— Líban er í pokanum,
Líban er í pokanum. hrópaði
húsfreyja, — stöðvið betlar-
ann, stöðvið hann. En hann
hljóp bara ennþá hraðar.
Loksins kom hann að kross-
götum og þar lét hann pok-
ann niður og sleppti Líban
úr honum.
— Farðu með mig heim til
móður minnar, sagði stúlk-
an.
— Það dgttur mér ekkl i
hug að gera, sagði betlarinn.
Hann gekk niður að litlum
læk og þvoði sér þar og
greiddi, og þá kom í Ijós, að
hann var verulega myndar-
legur piltur. — Sjáðu vagn-
inn, sem bíður eftir okkur-
þarna, sagði hann, nú flýt-
um við okkur heim í kast-
alann til hans föður míns,
og þar látum við prestinn
gifta okkur. Ég er alls eng-
inn betlari, ég dulbjó mig
svona til þess að geta kom-
ist heim til þín án þess að
eiga á hættu að vera látínn
klifra upp í tréð. Mér er
margt til Iista lagt, en eitt
af þvi sem ég get ékki er að
klifra upp í tré.
■A-
Pilturinn lyfti Líban úpp
í vagninri, en í sama bilí
kom móðir hennar og allir
nágrannamir. Ökumaðurinn
kastaði handfylli af silfur-
pönirigum á jörðina og allir
nágrannamir þustu til að
tína þá upp. En móðir Lib-
an lyfti hann upp í vagninri
og lét hana sitja þar við
hlið sér. Þau óku síðan til
kastalans, og var nú móðír
Líban hin ánægðasta með
málalokin.

Það má nú segja, pio getuð eytt sumaHrúnu
_.áin bíl.
r
Attu afmæli bráðum?
Mörg ykkar eiga það ef-
Iaust. Það er gaman ■ að búa
til ýmsa smáhluti í því til-
efni, t.d. mislita pappírs-
hatta, servíettuhringi og
fleira þess háttar. Hér er
einföld aðferð til þess að
búa til servíettuhringi.
Takið tóman eldspýtustokk
og , skerið hann í tvo hluta.
Vefjið utan um þennan hólk
basti, sem hægt er að þræða
á stoppunál. Vefjið þétt og
vandlega og gangið vel frá
endunum. Síðan búið þlð
til litlar rósir úr allavega
litu basti, eða mislitu garni
og festið utan á serviettu-
hringina.
Þetta gerir afmælisborðið
skrautlegra, og börnunum
þykir gaman að eiga þessa
hluti til minningar um dag-
inn.
i

i
4
i