Þjóðviljinn - 23.11.1963, Blaðsíða 8

| StÐA
ÞI6ÐVILIINN
Laugardagur 23. nóvember 1963
Alí Abou og gömlu
skórnir huns
(Framhald).
Kettirstrm likaði heldur
ekki vtí við Hróa, Qg það
var ekkert undarlegt. Þegar
Idsa situr við músarholu og
biður eftir að músin komi
út, veltur allt á því að hafa
hljótt um sig. Þá er ekki
gott að hafa gargandi kráku-
unga yfir sér, það getur eyði-
lagt veiðina fyrir kisu þann
daginn.
Svo var það andarunginn.
Honum var meinilla við
Hróa, og hann var líka af-
HVAÐ
En hr. Jobbi, frú hans og
drengir stóðu við hallarglugg-
ana og drógu dár að þeim,
þar sem þeir brutust áfram
eftir vegunum, gegnum bleytu
og leðju.
— Það er gott að hafa allt
sitt á þurru landi, sagði hr.
Jobbi og hló.
— Þvílíkir sóðar! sagði frú-
in. — Það vantaði nú bara,
brýiðissamur út í hann. Áður
en Hrói kom, var andarung-
inn uppáhald krakkanna, þau
héldiu á honum í fanginu og
dekiruðu við hann. En nú
fannst þeim miklu meira
gamfan að Hróa, hann var
eldfjiörugur, og svo var hann
svo snjall að gripa sælgseti,
sem þau köstuðu upp í loft-
ið. Þau tóku hann langt
framyíir andarungann.
Stniturinn, sem vinur minn
hafði sent mér alla leið frá
Ástralín, var hræddur við
að þau fengju að koma hing-
að og trampa á teppunum
mínum með öllum sintrm
skítugu krakkaöngum! En
hvað þetta fólk getur verið
óskammfeilið! . . . Og hr.
Jobbi lét kveikja ljós í öll-
um sölum hallarinnar, svo
að fólkið, sem lá úti í skóg-
inum, gæti séð, hve ríkulega
hann byggi og dóðsit að honum.
Hróa, hann var svo ósköp
kjarklítill, og Hrói lék sér
að því að láta harm hlaupa
á undan sér langar leiðir,
prakkarinn só.
Hananum þótti Hrói leiðin-
legur, vegna þess að hann
gat ekki fengið hann til að
fljúgast á við sig. En það
þykir hananum mjög gam-
an. Honum fannst það vera
fyrir neðan virðingu sina að
tala við Hróa.
(Framihald).
En það gjörði fólkið úti í
skóginum ekki. Það lá þar í
holum og undir trjánum,
húsnæðislaust og veikt og sá
hr. Jóbba ganga um gólf í
hinum lýstu sölum, setjast að
borði og teygja fætuma að
arineldinum, en það gleymdi
að dást að honum.
Bæjarstjórinn hafði sagt
fólkinu, hvað hr. Jobbi hafði
sagt: Hvað kemur það mér
við? Og nú lá það úti í skóg-
inum um nóttina og skalf af
kulda, og það lofaði hvert
öðru, að þetta skyldi hr.
Jobbi fá að heyra svo oft, að
hann yrði leiður á þvl
Svo minnkaði vatnsflóðið.
Fólkið lagfærði aftur til í
húsum sínum og flutti í þau
aftur.
Hr. Jobbi varð forvitinn.
Hann setti á sig skóhlífar og
gekk niður í bæinn ti! að
sjá sig um.
Áður, þegar hann gekk um
bæinn, var fólk vant þvi að
gægjast eftir honum og
nema staðar og hneigja sig,
hvísla: Þama fer ríki Jobbi
úr höllinni.
En f þetta skipti heilsaði
enginn. Enginn ávarpaði
hann. Allir sneru við honum
bakinu.
— Svei, hugsaði hr. Jobbi.
— Ef ég bara hringla svojít-
ið í peningum í vösum mín-
um, þá munu þeir þó t
r** rx i i íyrir mér!
Svo hringlaði hann í pen-
ingunum. En enginn Ieit við
faonum.
VERÐLAUNA-
ÞRAUTIN
Óskastundin þakkar mjög
góða þátttöku ykkar i verð-
launakeppninni.
Fjöldi réttra ráðn. barst,
en því miður geta aðeins
þrjú ykkar fengið verðlaun.
Nú hefur verið dregið úr
réttu ráðningunum og urðu
þessi böra fyrir happinu:
Kristján Geir og Ómár S.
(sendu svarið saman og eign-
ast því verðlaunabókina sam-
anl — Kópavogsbraut2,
Kópavogi.
Haraldur Óskarsson, Bama-
skólanum Neskaupstað
Bryndís Guðlaugsdóttir,
Hvammi, Hvítársíðu.
Réttu tölurnar erun: 19 —
3 — 27 — 41 — 10 = 100.
Skritlur
ekki að kaupa nýjar skóla-
bækur handa mér næsta vet-
ur, ég verð áfram í sama
bekk!
— Sjáið þið bara, ég er
orðin amma!
— Þú ert að gera mig vit-
lausan með því að segja allt-
af: Nú, ert það þú?
— Jæ'ja, hugsaði hann,
— þeir eru móðgaðir. Hvað
kemur það mér við? Ég hef
peningana mína. Ég get kom-
izt af án þeirra . . . Og svo
fðr hann inn í vindlabúð.
— Ég vil fá vindil, sagði
hann.
— Hvað kemur það mér
við? sagði búðarmaðurinn.
— Hvað er þetta, sagði hr.
Jobbi. — Ég vil fá vindil og
auðvitað greiði ég fyrir hann.
— Hvað kemur það mér
við? sagði búðarmaðurinn.
— Viljið þér fá meira fyr-
ir hann? spurði hr. Jobbi.
— Ég hef nóg af peningum,
sagði hann og lét handfylli
sína á búðarborðið.
— Hvað kemur það mér
við? sagði búðarmaðurinn og
sópaði peningunum út af
búðarborðinu.
Hr. Jobbi varð svo fjúk-
andi reiður, að hann snerist
fyrst nokkra hringi og æddi
svo út úr búðinni.
Þar sá hann blaðsöludreng
— Komdu héma fljótt.
drengur! Ég vil fá blað! kall-
aði hann og tók upp seðil.
— Hvað kemur það mér
við? sagði drengurinn, blístr-
aði og hélt áfram.
Hr. Jobbi varð svo ruglað-
ur, að hann hélt að sólin
myndi detta niður af himn-
inum. Hér stóð hann með
■ðillar hendur fiár. oe sve
OxisiiaOí C.-.iSunmi ivœrci-
leysislega og leit ekki við
honum.
'(Framhald)'.
Alí Abou átti heima í
Bagdad. Og það er mjög langt
síðan þetta var. Hann átti
fallegt hús og ógrynni af
peningum. Hver einasti mað-
ur í Bagdad vissi að Alí
Abou var mjög ríkur. En
það hefði enginn ókunnugur
getað ímyndað sér, eftir föt-
unum sem hann klæddist.
— Það er engin furða þó
Alí Abou sé ríkur, sögðu ná-
grannar hans hver við ann-
an, — hann eyðir aldrei
grænum eyri. Lítið þið bara
á skóna hans, þá sjáið þið
á hverju hann sparar. Svo
skellihlógu þeir. Meira að
segja krakkamir í Bagdad
hlógu að skónum hans 'Alí
Abou. Þeir voru svo gamlir,
slitnir og skældir. Sumir
sögðu að hann væri búinn
að eiga þá alla sína ævi.
Hvemig gátu einir skór
enzt svona lengi? Nú skuluð
þið heyra. Auðvitað komu
öðru hverju göt á skóna. Þá
fór Ali Abou í borgina og
nam ekki staðar fyrr en hann
kom í Skósmiðastrætið. Þar
fór hann inn á fyrsta skó-
verkstæðið sem hann kom að
og sagði við skósmiðinn:
— Bættu þessa skó fyrir
mig, ég bíð á meðan.
Þá kom stundum fyrir að
skósmiðurinn hristi höfuð-
ið og sagði:
— Þetta eru handónýtir
skór, mér dettur ekki í hug
að eyða tíma í að reyna að
gera við þá. Alí Abou lét
þetta ekki á sig fá. Hann
gekk á milli skósmiðanna
þangað til loksins einhver
lét tilleiðast að bæta skóna.
Og honum var hjartanlega
sama þð bótin væri í allt
öðrum lit en skórinn. Svona
gekk þetta, alltaf komu ný
göt og nýjar bætur. Það var
orðin málvenja hjá fólkinu
í borginni að segja hvað við
annað: — Megi gæfa þín
endast jafn lengi og skórnir
hans AIí Abou!
En einn góðan veðurdac
fór þó svo að gömlu skómir
komu Alí Abou í slæma
klípu. Það byrjaði þannig að
Alf var 4 vnnrxT nftír VlncjTnv
sirætinu. Þá kallaði einn af
kaupmönnunum til hans:
— Ég hef fréttir að segja
þér, gamli vinur. Áðan kom
til mín maður og seldi mér
óvenju fallegar ilmvatnsflösk-
ur, þær eru allar skreyttar
með blómamyndum og ekta
gyllingu. Hreinustu kosta-
gripir. Af því ég veit að þú
átt nóg af peningum, vil ég
ráðleggja þér að kaupa þess-
ar flöskur og geyma þær um
tíma. Þá geturðu áreiðanlega
fengið tvöfalt verð fyrir þær.
Kaupmaðurinn vissi, að það
sem Alí Abou var alltaf efst
í huga var það, hvemig hann
gæti grætt ennþá meiri pen-
inga, enda var hann fljótur
til að kaupa flöskumar. Síð-
an hélt hann áfram göngunni,
og gekk nú Rósavatnsgötuna.
Þar hitti hann annan kaup-
mann, sem hafði fréttir að
segja honum.
— Það er maður staddur
hér í borginni þessa dagana,
og hann seldi mér dásamleg-
asta ilmvatn, sem hér hefur
nokkru sinni sézt. Og það
er hreint ekki dýrt. Ég skal
selja þér það allt, og eftir
nokkra daga verður þér leik-
ur einn að selja það fyrir
brisvar sinnum hærra verð
Þarna sá Alí Abou annað
gullið tækifæri til að bæta
við auðæfi sín, svo hann
keypti allt ilmvatnið.
Þegar hann kom heim.
fyllti hann allar fallegu
flöskurnar af ilmvatni og
lét þær síðan hátt upp i
hillu í geymsluherberginu. Þar
ætlaði hann að eeyma þær
þangað til rétti tíminn kæmi
til þess að selja þær.
Léttur í skapi fór hann svo
aftur út, í þetta sinn til bað-
hússins, þar ætlaði hann að
fá sér hressandi bað eftir
vel unnið dagsverk.
Á leiðinni mætti hann vini
sínum, Ómari Ben Adi.
— Friður sé með þér, sagði
vinurinn.
Þakka þér fyrir, ég óska
þér hins sama, svaraði Alí
Abou^ Omari Ben Adi varð
litið á skó vinar síns og hann
hristi höfuðið.
— Þú átt meira en nóg af
peningum, hversvegna kaup-
irðu þér ekki skó? Þetta eru
^x'efAanlecx-'
sem fyrirfinnast í allri
Bagdad. Sannarlega ættirðu
að flýta þér að kaupa þér
(Framhald).
Myndir fró lesendum

%
Xrxul eftir Rósu Steingrímsdóttur [(6 ára)', Hátúnl 8.
1 ■«-...........
KEMUR ÞAÐ MER VIÐ?