Þjóðviljinn - 18.08.1964, Blaðsíða 10

ÞJÓÐVILJINN
bvo framarlega sem Bresach
væri ekki bezti leikari í heimi,
þá stædi hann ekki í neinu sam-
bandi við hvarf Veronicu. Það
var nokkur huggun. Það útilok-
aði næstum möguleikann á of-
beldi, en samt sem áður var
Veronica horfin. Nú varð á-
byrgðartilfinning Jacks gagnvart
stúlkunhi blandin gremju. Ef
hún var ekki dauð, hefði hún
að minnsta kosti getað sent
honum boð. Nema .... Nema
hvað? Fyrrverandi elskhugar
voru ekki eina hættan sem ung-
ar stúlkur gátu orðið fyrir í Róm
eða annars staðar. Það kom svo
sem margt til greina. rán og
boð og auk þess hversdagslegar
hættur svo sem bílslys eða ó-
vænt veikindi. Ef Veronica lægi
nú meðvitundarlaus á spítala,
■væri engin ástæða til þess fyrir
yfirvöidin að gera Jack eða
Bresach aðvart. En hvað svo
sem fyrir hafði komið, þá vissi
Jack, að hann gat ekki farið
burt úr borginni án þess að
#iafá fúndið hana.
— Ég bar upp spumingu við
yður, hrópaði Bresach. Hvað ér
það sem þér viljið mér?
— Ég vil að þér hjálpið mér
að finna hana. sagði Jack.
Bresach horfði þungbúinn á
hann. Svo fór hann að hlæja.
Hláturinn lét næstum í eyrum
eins og niðurbældur hósti. Drott-
inn minn góður, sagði hann. Þetta
er nú kvenmaður í lagi, ha?
Hvemig dettur yður í hug að ég
fari að hjálpa yður að leita að
henni?
— Ef við finnum hana ekki,
sagði Jack, þá eru engar líkur
til þess að þér fáið hana aftur.
Viprur fóru um munnvik
Bresachs. Augu hans voru köld
og asðisleg þegar hann stóð kyrr
og starði á Jack. Jaek minnt-
ist þess hve litlu hafði munað
að Brescah beitti hnífnum fyrsta
kvöldið og hve lftið þyrfti til
að hann beitti honum nú.
— Gott og vel, sagði Bresach
hásum rómi. Allt í iagi, vesæli
og útsmogni glæpamaður. Ég
skal hjálpa yður.
— Ágætt, sagði Jack rólegri
röddu. Hlustið nú á — þér
HáRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu og
snyrtistofu STEINU og DÓDÓ
Laugavegi 18. III. h. (lyfta) —
SlMI 23 6 16.
P E R M A Garðsenda 21. —
SlMI:- 33 9 68. Hárgreiðslu og
snyrtistofa.
D ö M U R !
Hárgreiðsla við allra hæfi —
TJARNARSTOFAN. — Tjamar-
götu 10 — Vonarstrætismegin —
SlMI: 14 6 62.
HÁRGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR — (Maria
Guðmundsdóttir) Laugavegi 13.
— slMI: 14 6 56. — Nuddstofa á
sama stað.
þekkið vini hennar. Við skulum
byrja á að hringja til þeirra.
Bresach settist þreytulega. Það
var eins og orka hans kæmi í
snöggum slitróttum gusum. Ég
er búinn að hringja í þá alla,
sagði Jack. Hvað um ættingja
hennar? Þér sögðuð mér að þeir
byggju í Flórens og hún færi
bangað í heimsókn um hverja
helgi.
— Móðir hennar og systir eiga
heima í Flórens, sagði Bresach.
Hjá eiginmanni systurinnar. En
nú er ekki helgi.
— Hafið þér símanúmer móð-
urinnar?
— Það er enginn sími hjá
móður hennar, sagði Bresaeh.
Ég hef aldrei getað hringt til
hennar.
Þeir fóru í lítið hótel í ná-
grenninu til að senda skeytið.
Max fór með þeim. Nú var Jack
orðinn feginn návist hans; hann
var eins konar höggdeyfir milli
hans og Bresach. Bresach hafði
farið' í úlþTjiíá ' sína ufanyfir
skyrtuna og Max, sem átti ekki
neinn yfirfrakka, hafði bara
vafið rauðum ullartrefli um
hálsinn og sett upp loðinn',
mosagrænan hatt. Maðurinn við
afgreiðsluborðið var önnum kaf-
inn við að afgreiða tvo sviss-
neska ferðamenn í svörtum leð-
urfrökkum og þeir höfðu nægan
tíma til að semja skeytið.
— Ef ég undirskrifa það, sagði
Bresach. og Veronica er hjá
beim éða þær hafa samband við
hana, þá svara þær alls ekki.
Þeim er að minnsta kosti lítið
um mig gefið, þótt þær hafi
aldrei hitt mig. vegna bess að
ég er vesæll heiðingi eða ætla
mér eitthvað með Veronicu eða
ég veit ekki hvað, og þær verða
himinlifandi ef þeim gefst tæki-
færi til að ná sér niðri á mér . .
Hann leit íhugandi áJack. Hald-
ið þér að Veronica hafi talað um
yður við fjölskyldu sína?
— Það efast ég um. sagði
Jack. ^
— Nei, stúlkur fara ekki heim
til sín og segja mæðrum sínum
að þær sofi hjá eiginmönnum
annarra kvenna. Og ef þér und-
irrituðuð það skýringalaust, þá
vissu þær ekkert. hvað væri á
seyði. Enda kærum við okkur
naumast um að gera fjölskyld-
una hrædda svo að hún hringi
á lögregluna, eða hvað? Hann
brosti illkvitnislega til Jacks. Og
svo yrðuð þér spurður: Og hvert
var samband yðar nákvæmTega
við þessa ungu stúlku. herra
Andrus?
— Við förum til lögreglunnar
ef þess gerist þörf, sagði Jack.
Hann hugsaði sig um andartak.
Svo tók hann eyðublað af borð-
inu og skrifaði: — Vinur dóttur
yðar Jean-Batiste Despiére,
hefur sagt mér að hún hafi á-
huga á vinnu hjá ferðaskrifstofu
í París. Skrifstofan, sem ég hef
samband við. hefur þörf fyrir
unga stúlku sem getur talað
ítöslsku, frönsku og ensku. Gæt-
uð þér símsent mér heimilisfang
og simanúmer dóttur yðar, svo
að ég geti náð sambandi við
hana? Svo sknfaði hann nafnið
sitt undir og nafnið á gistihús-
inu.
— Þetta ætti að duga, sagði
harm og réttl Bresach bjaðið.
Þér verðið að þýða það.
Bresach las það. Hún talar
Hka spænsku, sagði hann.
— Skrifið það þá Ifka.
— Saknað á fjórum tungumál-
um, sagði Bresach. Hann hristi
höfuðið. Gorgeirinn og yfirlætið
var horfið úr framkomunni og
hann sýndist hryggur og hjálp-
arvana. Hann þýddi skeytið og
rétti manninum bakvið af-
greiðsluborðið og neitaði að láta
Jack borga. Ég hef meiri áhuga
á því að finna hana en þér,
sagði hann þrózkulega.
— Hvað sem þér segið.
Jack og ungverjinn stóðu við
lítinn neonlýstan og krómaðan
bar með stórri, gylltri espresso-
vél. Síminn var innst í bamum
og þeir sáu Róbert stinga hverri
myntinni af annarri í raufina og
velja hin ýmsu númer, bera upp
erindið þolinmóður og leggja
síðan tólið á og byrja upp á
nýtt. Jack drakk konjak og ung-
verjinn vermóð. Á móti bam-
um var amerísk spilavél og hóp-
ur ungra manna stóð umhverf-
is hana. Vélin gaf frá sér ískur-
hljóð og klukkur hringdu þegar
boltinn hitti stólpana.
— Hann er hjartahlýr piltur,
sagði Max og benti á Róbert.
Það er ekki oft sem maður rekst
á þvílíka hjartahlýju hjá svona
ungum manni. Ég hef þekkt
hann í meira en ár og hann
hefur fætt mig og klætt og nú
hefur hann tekið mig inn á
47
heimili sitt. Þótt við verðum
að sofa í sama rúmi. En hann
vissi. að ég yar með fjórum öðr-
um í herbergi og svaf á gólfinu.
Ég verð að viðurkenna að hann
gerbreytti áliti mínu á Banda-
ríkjamönnum.
— Varið yður. sagði Jack og
drakk sætt konnjakið. Það em
ekki allir Bandaríkjamenn þann-
ir. Svo bætti hann við: Guði sé
lof.
— Hann er ungur og fæddur
til aó þjást, sagði Max hljóðlega.
Þess vegna er hann viðkvæm-
ur fyrir þjáningum annarra.
Þetta er afleitt með þessa stúlku.
Hann elskar hana alltof heitt.
Alltof heitt. Það var áreiðanlega
þess végna sem hún fór frá hon-
um. Þeir sem elska svona heitt
verða að geta Teynt einhverju
af því. Til að vemda sjálfan
sig. Hann vildi eiga hvert and-
artak lífs hennar. Og það er ekki
hægt. Maður getur drukkið vin
ástarinnar, en maður verður
líka að skilja dálítið eftir í glas-
inu.
Jack leit með undrun og virð-
ingu á manninn. Það sem Max
hafði sagt virtist honum í svip-
inn eitt hið skynsamlegasta sem
hann hafði nokkum tíma heyrt
sagt um efnið ást. Segið mér,
sagði hann. hvemig stendur á
því að þér talið ensku svona vel?
Max brosti. Ég er fimmtíu ára,
sagði hann. Þegar ég var lítill
drengur var fjölskylda mín efn-
uð. 1 þá daga hafði rika fólkið
enskar barnfóstrur. Og auk þess
gekk ég í skóla í Englandi í tvö
ár.
— Voruð þér í UngverjaTandi
á stríðsárunum? spurði Jack
forvitnislega. Hann bar þessa
spumingu fram við aTla Evrópu-
menn sem voru frá löndum sem
barizt höfðu með Þjóðverjum í
stríðinu.
— Nei, sagði Max. Ég var
ekki í Ungverjalandi öll stríðs-
árin. Ég komst þaðan árið 1943,
meðan enn var hægt að hreyfa
sig dálítið um Evrópu. Ég fór
til Austurríkis og eina nóttina
fór ég með leynd yfir landa-
mærin til Sviss.
— Var það eins auðvelt og
það hljóðar? spurði Jack tor-
tryggiin*.
— Ekki alveg. Ég mútaði jám-
brautarstarfsmanni og hann
læsti okkur inni í farangurs-
vagni.
— Okkur? sagði Jack. Hvað
voruð þið mörg?
— Sjö, sagði Max. Konan
mín og systir mín og maðurinn
hennar og þrjú böm. Ég gaf
varðmannimrm flösku af konj-
aki og hálfan pakka af sígar-
ettum. Meira áttum við ekki.
— Sjö mannslíf, hugoaði Jack,
fyrtr flösku af konjaM og tíu
sigaretbur. Verðið hefur hækkað
síðan.
— Svissiendíngamir voru að-
dáunarverðir, sagði Max til að
halda uppi vömum fyrir Evr-
ópu. Hann brosti ögn. Að vísu
átti fyrirtæki mitt dálitlar inn-
eignrr í landinu og við gátum
borgað fyrir okkur. Þeir leyfðu
mér að velja mér dvalarstað. Ég
valdi skfðahótel. Ég var býsna
duglegur á skíðum að stríðinu
loknu.
— Og svo fóruð þér aftur
heim til UngverjaTands?
— Já, auðvitað, sagði Max.
Við áttum tvær stórar verk-
smiðjur — ullarverksmiðjur —
og ég fékk þær aftur. Um tíma.
Þegar kommúnistamir tóku þær,
varð ég kyrr sem Verksmiðju-
stjóri. En mér líkaði það ekki
þegar frá leið og svo fór ég yf-
ir landamærin í uppreisninni.
Mér hefur alltaf þótt vænt um
ítalíu.
— Er konan yðar með yður í
Róm? spurði hann.
— Ned, sagði Max. Hún dó
fyrrr fimm ámm. I Ungverja-
landi. Ég er aleinh.
Bresach kom aftur að bam-
um úr símaklefanum. Enginn
hefur séð hana sagði hann.
Og hvað nú?
— Fáið yður drykk. sagði
Jack. Yður veitir vist ekki af.
1 þetta sinn fengu þeir konjak
aTTir þrír. Jack horfði á hina
mennina tvo — álúta. fræði-
mannslega manninn með miTdu
röddina og rauða trefilinn, og
örvílnaða og örþreytta unga
manninn. Honum fannst hann
tengdur þeim. bera ábyrgð á
þeim. ATlt í einu fannst honum
bað lífsnauðsyn fyrir sig að sjá
um að þeir þyrftu ekki að skiTj-
ast að. Og auk þess vissi hann
að hann yrði að fresta eftir
mætti þeirri stund að hann væri
aleinn með nóttinni. Mér dettur
nokkuð í hug, sagði hann. Það
er kominn tími til að fá sér eitt-
hvað að borða. Leyfið mér að
bjóða ykkur upp á kvöldverð.
Max leit rannsakandi á Bres-
ach. Því ekki það? sagði Bres-
ach. Af hverju skylduð þér ekki
gefa okkur að borða? Það er bað
minnsta sem þér getið gert. Far-
ið með okkur á góðan veitinga-
stað.
Þeir fengu meira konjak og
fóru svo að borða kvöldverð.
17. KAFLl
Bresach valdi veitingahúsið.
Hann hafði aldrei komið þang-
að, en hann hafði einu sinni
heyrt Veronicu minnast á það.
Veronica hafði sagt að sér
þætti það leiðinlegt og myndi
aldrei fara þangað aftur. Bres-
ach ákvað að fara á þetta veit-
ingahús sökum þess að ef Ver-
onica væri ennþá í Róm og
vildi forðast þá staði sem hún
hafði farið á með Bresach eða
Jack, þá myndi hún ef til vill
velja þennan stað.
Hún var þar ekki.
Þetta var lítið og hversdags-
Tegt veitingahús og maturinn
var hvorki verri né betri en
gerðist á hundrað öðrum álíka
stöðum í borginni og Jack hlaut
að vera sammála Bresaoh um
það, að Veronica hlyti að hafa
KRYDDRASPIÐ
FÆST f NÆSTU
BÚÐ
Þriðjudagur 18. ágúst 1964
SKOTTA
„Þetta er meira púlið . . . Ég vildi óska þess að þú segðir mér
að Iaga til í herberginu mínu, áður en það verður svona útlítandi.*
íbúBir óskast
2 íbúðir með húsgögnum 2—4 herb. óskast
hið fyrsta til lengri tíma handa norskum
og bandarískum flugstjórum Loftleiða.
Uppl. í starfsmannadeild sími 20200.
IBnskólinn i Reykjavík
Innritun fyrir skólaárið 1964 — 1965 og námskeið
í september, fer fram í skrifstofu skólans dagana
20. til 27. ágúst kl. 10 — 12 og 14 — 19, nema laug-
ardaginn 22. ágúst.
Námskeið til undirbúnings inntökuprófum og
öðrum haustprófum hefjast þriðjudaginn 1. sept-
ember.
Við innritun skal greiða skólagjald kr. 400,00 og
námskeiðsgjöld kr. 200,00 fyrir hverja námsgrein.
Nýir umsækjendur um skólavist skulu leggja fram
prófvottorð frá fyrri skóla og námssamning.
Skólastjóri.
Flugsýn h.f. simi 18823
FLUGSKOLI
Kennsla fyrlT einkaflugpróf — atvinnuflugpróí.
Kennsla f NÆTURFLUGI
VFIRLANDSFLUGI
BLINDFLUGI.
Bókleg kennsla fyrir atvinnuflugpróf byrjar i nóvember
og er dagskóli — Bókleg námskeið fyrir einkaflugpróf,
vor og haust
FLUGSYN h.f. sími 18823.
------------------------------------
AugiýsiB i ÞjóBviljanum
*
4
«