Þjóðviljinn - 29.08.1964, Síða 10

2Q SfÐA
ÞJðÐVILIINN
Laugardagur 29. ágúst 1964
— Ég vil aldrei skilja við
hann, sagði hún. Hún leit á
glasið sitt á náttborðinu eins og
hún heíði allt í einu munað
eftir því, og dreypti piparkerl-
ingarlega á því. — Ekki meðan
hann lifir.
—- Af hverju ekki?
— Af því að ég elska hann,
sagði hún blátt áfram.
— Elska .... Jack hristi höf-
uðið. Hugmyndir Clöru- Delan-
eys um ástina virtust standa
nær reglugerð fyrir fangelsaða
afbrotamenn en undirstöðu
hjónabands.
— Ég sé, að þú hristir höfuð-
ið. Þú skalt ekki halda að ég
elski hann ekki. Hvað veizt þú
um ást? sagði Clara hæðnislega.
— í hvert skipti sem kvenmað-
ur fer í taugarnar á þér í tíu
mínútur, flytur þú til þeirrar
næstu.
— Heyrðu mig nú, Clara, and-
mælti Jack rólega. — Þetta er
nú ekki alveg rétt.
— Ég veit hvernig þú ert, ég
þekki þig, sagði hún og ásakaði
hann fyrir allt sem var létt og
ánægjulegt og sjálfbjarga í ást-
inni. — Þú veizt ekki neitt
vegna þess að þú flýrð bara af
hólmi í hvert skipti sem þú
finnur eitthvað til. Ég veit það,
hrópaði hún næstum. — Og ég
er eina manneskjan sem veit
það. Veizt þú hvað ást er?
spurði hún. — Ást er að
þrauka.
— Ég vil ekki fara að pexa
við þig, sagði Jack. Ég veit bara
að Delaney vildi sjá eina mann-
eskju — þig.
— Já, er það ekki indælt og
hrífandi? sagði hún. — Er það
ekki stórfurðulegt eftir allt það
sem ég hef gert fyrir hann?
— Hvað viltu að hann geri?
spurði Jack. — Hvað viltu að ég
segi honum?
— Segðu honum, að þegar ég
sé handviss um að hann sé
hættur við Barzelli — og allar
aðrar Barzellur — þá taki ég
við honum aftur.
Afbrýðisemi er eins konar trú,
hugsaði Jack. Hinn sanntrúaði
er sannfærður um að það sé
réttlætanlegt og heiðarlegt að
valda öðrum sársauka fyrir trú
sína. 'Hann feis á fætur. — Á-
gætt, sagði hann. — Á ég að
segja hdnum nokkuð fleira?
— Segðu honum það sem þér
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu og
snyrtistofu STEINU og DÓDO
Laugavegi 18. III. h. flyfta) —
SIMI 23 6 16
P E R M A Garðsenda 21 —
SlMI: 33 9 68 • Hárgreiðslu og
snyrtistofa. .
D O M p R I
Hárgreiðsla við allra hæfi —
TJARNARSTOFAN - Tjamar
götu 10 — Vonarstrætismegin -
SIMI: 14 6 62.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆ.IAR - fMaru,
GuðmunHsdAttir' Laugavegt 13
— StMl 14 6 56 — Nuddstola =)
sama stað
sýnist, sagði Clara. — Segðu það
sem ég hef sagt við þig.
— Ég held þú gerir þér ekki
ljóst hversu veikur hann er,
Clara, sagði Jack. — Læknirinn
segir að hann verði að fá sem
allra mesta ró og megi alls ekki
komast í geðshræringu.
— Þú hatar mig, sagði Clara
og fölar, ómáiaðar varir hennar
skulfu. — Allir hata mig.
— Láttunú ekki eins og kjáni,
Clara. Jack rétti út höndina og
reyndi að klappa henni hug-
hreystandi á handarbakið.
,— Snertu mig ekki. Hún dró að
sér höndina með ýktum við-
bjóði. — Og vertu ekki að ljúga
að mér. Þú hatar mig. Þú held-
ur að ég sé harðbrjósta og eig-
ingjörn. Þú heldur að ég vilji að
hann, deyi. Þá skal ég segja þér
hversu harðbrjósta ég er. Ef
hann deyr, þá frem ég sjálfs-
morð. Mundu eftir orðum mín-
um. Mesti hamingjudagur í lífi
mínu var þegar hann bað mig
að giftast sér. Veiztu hvenær
hann bað mig um það? Ég sat
í fremri skrifstofunni hans og
var að skrifa á ritvél og hann
kom inn og það var eins og
einhver hefði verið að enda við
að berja hann--í höfuðið með
kylfu, náfölur og undarlegur á
svipinn, eins og hann væri að
reyna að brosa, eins og hann
héldi að hann væri að brosa, en
hann var bara ekki að brosa ..
Hann kom beint af stjórnar-
fundi, og þeir höfðu sagt að
þeir hefðu ekki þörf fyrir hann
lengur. Hann hafði enn samning
til tveggja ára og þeir höfðu
boðizt til að borga hann út. Að
borga honum tímabilið sem eft-
ir var. Hundruð þúsunda. En
það var þess virði til þess að
hann hætti að gera kvikmyndir.
Geturðu gert þér ljóst hvað
þetta þýddi fyrir mann eins og
Maurice Delaney? Hann sat á
skrifborðsbrúninni hjá mér og
sagði mér frá öllu saman og hélt
?jálfur að hann væri að brosa,
lét eins og þetta skipti hann
engu máli, og svo allt í einu og
fyrirvaralaust spurði hann hyort
ég vildi giftast sér. Einmitt þann
dag. Ég' kallaði hann ennþá
herra Delaney. En hann vissi
hvar hann átti að leita hjálp-
ar. Þegar hann var raunverulega
hjálparþurfi. Herra Delaney. Við
flugum til Mexico og vorum
gefin saman þá um kvöidið.
Hann á ekkert eftir af pening-
unum en mig hefur hann enn-
þá. Og hann hefur mig þangað
til hann deyr. Ég myndi stökkva
fram af hengiflugi ef hann bæði
mig um það, og hann veit það.
Ég hef ekkert annað að lifa fyr-
ir. Engin böm, engin vinna,
engir aðrir karlme.nn. Guð minn
góður, ég nenni ekki einu sinni
að fara í bíó án hans. En ég fer
ekki að heimsækja hann. Hans
vegna engu síður en sjálfrar
mín. Einhvem tíma veröum við
að koma lagi á líf okkar. Hann
verður að hætta að skipta sér
og kasta slr á glæ og gera sig
að athlægi með því að smjaðra
fyrir dragmellum og kaupa
handa þeim demantsarmbönd —
eins og ég viti svo sem ekki
um það eins og allt annað —
þótt það kosti hann hans síð-
asta eyri. : . Ef nokkum tíma er
hægt að bjarga honum, þá er
það nú... Eftir þetta verður
það um seinan, ég fæ aldrei
tækifæri framar ...
Hún var farin að gráta með
Ijótum, ofsalegum ekkasogum og
mjóar axlir hennar undir stelpu-
legu, rauðu teppinu skulfu; hún
laut höfði og kreisti saman
hendurnar í kjöltunni, berir fæt-
urnir með glannalegum máluð-
um nöglum héngu fram af rúm-
stokknum og hreyfðust til í eins
konar tilgangslausum dansi.
— Ef þú vilt endilega hata
mig, hvíslaði hún, — þá gerðu
það bara. Hataðu mig. Láttu
allan heiminn hata mig.
— Það hatar þig enginn,
Clara, sagði Jack vingjarnlega,
snortinn og miður sín yfir þessu
gosi hennar. Hann kom við öxl-
ina á henni. f þetta sinn hörf-
aði hún ekki. — Bara ég gæti
hjálpað þér. sagði hann.
— Enginn getur hjálpað mér,
sagði hún. — Enginn , nema
hann. Og gerðu nú svo vel að
fara.
Jack hikaði andartak, svo
gekk hann í áttina til dyranna.
— Hafðu engar áhyggjur,
sagði Clara hljómlausri röddu
og greip glasið sitt með báðum
höndum, — hann er alltof and-
styggilegur til að geta dáið.
Jack fór út. Hann var viss
um, að strax og hann væri bú-
57
inn að loka á eftir sér, myndi
Clara fara fram í baðherbergið
og hélla úr glasinu sínu í vask-
inn og leggja whiskyflöskuna
aftur í skúffuna in.nanum nátt-
kjólana og geyma hana þar
þangað til næsti gestur kæmi.
Barzelli átti heima á Via Ant-
ica. Það var lítil umferð og
Guido ók hratt framhjá dimm-
um gröfunum og ónýtu vatns-
veitunni, sem vottaði öðru
hverj.u jýpir í rökum geislanum
frá bílljósunum. f sólskini báru
hrynjandi múrarnir vitni um
iðni og snilld forfeðra Guidos.
En ag nóttu til og í rigningu
minntu þeir aðeins á hrun og
upplausn og fánýti mannlegs
hégóma. Bogarnir höfðu flutt
vatn til borgar sem átti það
skilið að falla; grafhýsin voru
minnismerki konunga, sem ekki
áttu skilið að þeirra væri
minnzt.
Guido ók inn á malarinn-
keyrslu fyrir framan teygt
tveggja hæða hús með flötu
þaki, sem stóð í hallandi garðú
Hann virtist oft hafa komið
þangað áður. Öll gluggatjöld
voru dregin fyrir, en það log-
aði ljós við hliðina á útidyrun-
um.
— Ég verð ekki lengi, sagði
Jack vongóður. Hann hafði dá-
lítið samvizkubit yfir að halda
Guido burtu frá rúmi sínu og
fjölskyldu. Hve annt lætur Del-
aney sér um Guido, . hugsaði
Jack, að sunnudagur Guidos
með konu og þrem bömum,
skuli fara forgörðum fyrir
þetta?
Hann hringdi dyrabjöllunhi.
Langt innanúr húsinu heyrðist
ómur af jassi. Þjónn í stífum,
hvítum jakka opnaði dyrnar.
— Gæti ég fengið að tala við
ungfrú Barzelli? sagði Jack.
Þjónninn kinkaði kolli, tók
frakka Jacks og lagði hann í
stóran, gylltan stól, klæddan
brókaði, annan af tveimur sem
stóðu í stóra marmaraanddyr-
inu. Nú heyrðist tónlistin skýr-
ar. Það var verið að leika Cole
Porter á grammófón og kven-
rödd söng: „Ifs too damned
hot. .
Þjónninn fylgdi honum að há-
um, lokuðum tvöföldum dyrum,
og hurðin var útskorin og hvít-
máluð og með dálítilli gyllingu.
Barzelli vill horfa á gull, hugs-
aði Jack; hún vill að allir sjá
hve langt hún getur komizt frá
þorpinu í Cataníu, þar sem hún
fæddist Þjónninn spurði Jack
ekki að nafni. Hann opnaði
dymar formálalaust og benti
Jack að ganga inn. Hann virtist-
vanur því að ókunnugir msnn
kæmu að næturlagi og spyrðu
á annarlegum tungum eftir
frúnni í húsinu.
Barzelli var að dansa í miðri
stofunni við hávaxinn ungan
mann með liðað hár og snögg-
klæddan., Hún var í aðskornum,
grænum síðbuxum og svartri,
fleginni blússu og hún dansaði
berfætt á marmaragólfinu. Tveir
aðrir dökkklæddir ungir menn
sátu makindalega í stofunni.
Annar þeirra hafði teygt úr sér
á löngum. hvítum sófa og kross-
lagt ' fæturna í támjóum, svört-
um skóm á mjúkum púðunum.
Whiskýglas stóð á bringunni á
honum. Mennirnir litu varla á
Jack þegar hann kom inn —
gutu sem snöggvast til hans á-
hugalausum augum undan þung-
um augnalokum og löngum,
dökkum bráhárum, svo sneru
þeir höfðunum frá og héldu á-
fram að horfa á Barzelli og
dansherra hennar. Það voru
ekki sömu ungu mennirnir og
Jack hafði tekið eftir í bamum
á hóteli sínu, en þeir voru
sama manngerð. Það var ekki
annað kvenfólk í stofunni. Áður
en nokkurt orð hafði verið sagt
hafði .Tack á tilfinningunnj að
allir viðstaddir að Barzelli und-
anskiiinni, hefðu drukkið allan
sunnudaginn.
Barzelli sá Jack yfir öxlina
á dansfélgganum. Hún brosti til
hans og hreyfði til langa fing-
urna i kveðiuskyni, en hún
hætti ekki að dansa. — Það
eru drykkjarföng í hominu,
sagði hún.
Jack stóð í dyrunum og horfði
á hana. Honum leið ekki vel.
eins og óviðkomandi sem hafði
af misskilningi glæpzt á að
horfa á leikrit sem hann hafði
engan áhuga á að sjá. Ef fleiri
kvenmenn'en Barzelli hefðu ver-
ið inni, hefði honum liðið bet-
ur. En nú fannst honum næst-
um sem hann hefði gerzt boð-
flenna á stað, þar sem verið var
aðvframkvæma leynilega helgiat-
höfn sem oft áður hafði átt
sér stað, sunnudaga-, rigningar-,
rómverska, Via Appia-helgiat-
höfn, ónáttúrlega og ógnvekj-
andi, sem lofsöng leiðindi, við-
bjóð, losta, slæpingshátt, munað.
Hofgyðjan dansaði berfætt í
hátíðlegum grænum og svört-
um búningi sínum og vaggaði
fagurlöguðum mjöðmunum eftir
tónlistinni. Hár hennar var
slegið og slóst um naktar axl-
irnar. Fjarrænt, dreymandi bros
lék um holdugar varirnar meðan
hún vaggaði í faðmi dansfélag-
ans, sem var í svitaflekkaðri
hvítri silkiskyrtu. Jack fannst
sem þau hefðu dansað þannig
eins og í leiðslu, vélrænt, áhuga-
laust, tímunum saman. Dökk-
hærðu, ungu mennirnir í dökku
fötunum, aðstoðarprestar, trúað-
ir, fyrrverandi og tilvonandi
þátttakendur í helgiathöfninni
horfðu sljólega á og fóru í
snöggar ferðir að bamum til að
færa viðeigandi drykkjufórnir.
Ljósið var sterkt og skerandi.
Ræma af neonljósi lá alveg um-
hverfis stofuna uppiundir loft.i
bakvið útskorinn lista. Alls stað-
ar voru rósir í háum glervösum,
margar þeirra voru hálfvisnar
og felldu blöðin. Þrjú risastór
málverk af frúnni i húsinu,
máluð ’ af þremur listamönnum,
voru hið eina sem braut upp
dökkblá veggina. Ein nektar-
mynd — Barzelli liggjandi á
rauðu teppi með armana upp-
rétta.
Musterið var ruslaralegt, eins
og þjónar þess væru illa laun-
aðir eða þeim illa stjórnað, en
þar var allt sem við þurfti.
Blótstallurinn var án efa langi,
hvíti sófinn, en ungi maðurinn
sem lá þar með sjúásglasið á
bringunni var naumast hið út-
valda fórnardýr. Eins og sá sem
er alvanur helgidóminum, not-
aði hann hina helgu muni á
venjulega veraldarlega vísu.
Jack fannst sem hið raunveru-
lega fórnarlamb lægi bakvið
gljáandi, hvítar dyr í hálfdimmu
herbergi og andaði að sér súr-
efni gegnum slöngu sem fest var
við kinnina.
Tónlistin þagnaði Siálfvirkur
armur plötuspilarans lyftist með
hægð og seig aftur niður og
platan stanzaði með hvískri.
SKOTTA
,,Er þetta á Mánudagsblaðinu, ég get sagt ykkur eina ansi góða . . .
FERÐIZT
MED
LANDSÝN
# Selfum farseðla með flugvélum og
skipum
Greiðsluskilmálar Loftleiða:
# FLOGIÐ STRAX - FARGJALD
GREITT SÍÐAR
# Skipuleggjum hópferðir og ein-
staklingsferðir
REYNIÐ VIÐSKIPTIN
FERÐASKRIFSTOFAN
L/A N O S V N Tr
TÝSGÖTU 3. SÍMI 22890. — P.O. BOX 465 — REYKJAVÍK.
UMBOÐ LOFTLEIÐA.
Bæjarráð Haharfjarðár
Ákveðið hefur verið að fjölga gjalddögum á eftirstöðv-
um útsvara 1964, úr 4 til 6 hjá þeim gjaldendum sem
greiða reglulega af kaupi, og þess óska. Verði gjalddag-
arnir hinn 1. hvers mánaðar mánuðina september 196ý
til febrúar 1965.
Skriflegar umsóknir þurfa að berast til bæjarskrifstof-
unnar í síðasta lagi hinn 5. sept. 1964, skal getið þar um
nafn vinnuveitanda.
Bæjarritarinn í Hafnarfirði.
Umsjónarmaður |
Starf umsjónarmanns við Mýrarhúsaskóla
er laust til umsóknar. — Umsóknir sendist
undirrituðum fyrir 5. september n.k.
Sveitarstjóri Seltjarnarneshrepps.
___________________________ I