Þjóðviljinn - 21.12.1965, Blaðsíða 10

[|0 SÍÐA — ÞJÖÐVmJlNW — Þriðjadagur 2Éi Öeeember 1963
EJéttum veginum. Hún saknaði
næstum hamarshögganna. rétt
eins og þau hefðu verið við-
kunnanleg. Hún lagði eyrun við
og velti fyrir sér, hversu löng
þessi þögn yrði. hvenær hún
myndi aftur heyra hávaðann.
Hún var komin meira en
hálfa leið að verkstæðinu áður
en hún áttaði sig á því, að há-
vaðinn heyrðist alis ekki lengur,
að Jan var hættur að berja.
Henni fannst næstum eins og
hann ætti von á henni. Það var
ósennilegt. en þó hefði eitthvað
eða einhver truflað hann, og
það munaði minnstu að hún
sneri við. Ef Jan Pullen um-
gekkst vafasamar persónur, eins
En svo heyrði hún Jan segjas
Mikill kjáni geturðu verið, Fen-
elia!
— Segðu þetta ekki við mig!
hrópaði Fenelila. Svona var
Harry vanur að tala. Ég þoli
það ekki.
— En hlustaðu á mig —
— Það ert þú sem ert kjáni,
Jari. Ég var einmitt að segja
bér það. Þú hefðir átt að gefa
4r lengri tíma. Þú hefðir átt
að bíða.
Þegar Carólína heyrði þessar
raddir hafði henni fyrst dottið
í hug að fara, hraða sér burt
gleyma þeim, útiloka allt sem
hún hafði heyrt úr huga sínum.
En hún vissi, að hún gæti það
aldrei, fremur en hún gæti
gleymt því að Harry var dáinn.
verið svo ljúft að koma með,
sannleikanum um fólkið sem
hlut áttj að máli...
Frá því fyrsta hafði hún ver-
ið sannfærð um, að ekkert
sannleikskom væri í þeim að-
dróttunum Harrys, að Hugh
Sherwin hefði kveikt í bókabúð
sinni til að hirða tryggingarféð.
Hárgreiðslan
' Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
úaugavegi 18 III hæð (lyfta)
SÍMI 24-6-16
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMI 33-968
D Ö M U R
Hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
rjamargötu lo Vonarstrætis-
megin — Sími 14-6-62
Hárgreiðslustofa
Austurbæjar
Maria Guðmundsdóttir.
Laugavegj 13. sími 14-6-58
Nuddstofan er á sama stað
Hún var sannfærð um ag Það
var ekfci amnað en tilbúningur.
Það var líka tilbúningur að
frú Dewhurst hefði myrt eigin-
mann sinn með því að gefa hon-
um arsenik í kóköbollann.
Sherwin hafði bent á það með
réttu, að hún gæti með engu
móti verið frá Belper Dewbury,
sem fundizt hafði drukknuð í
tjöminni í Yorkshire, hvort sem
hún væri glæpakvendi eða ekki,
og þótt hún væri á lifi, þá væri
hún að minnsta kosti tiu árum
eldri en Emma Dewhurst. Það
hafði sennilega verið líkingin
með nöfnunum sem freistað
hafði Harrys til að byrja þessa
smekklausu stríðni. Og hann
hafði getað notfært sér hræðslu
hennar við að fara að heiman,
hvort sem það stafaði nú af
hjantveiki eða einhverju öðru,
til að gera sögu sína trúlegri.
Það var líka imyndun, aðJack
Dawson hefði reynt að drepa
hann. Dawson var alveg eins og
Jan Pullen hafði lýst honum,
maður sem hafði næstum tapað
sér yfir svikum eiginkonunnar,
og sóttist trúlega fremur efitir
eigin dauða en annarra með
hættulegum akstri sínum. Og
hann hefði hvorici getað kveikt
í né rjálað við bíl Harrys, þar
sem hann lá rifbrotinn í sjúkra-
húsinu í Rudboume.
Eftir var Jan Pullen. Eftir var
að fá upplýst hvað hann var að
gera í þessum skála sínum hálfa
nóttina. Og það ætti að vera ti-1-
tölulega auðvelt.
Carólína fór úr glugganum,
tók bláa tvídkápuna sína, skipti
um skó, opnaði varlega herberg-
isdymar sínar og gekk hljóðlega
niður.
XV. KAFLI
öll ljós voru slökkt. Emma
1 Dewhurst og Hugh Sherwin
voru þegar farin upp á herbergi
sín. En útidyrnar voru ólæstar.
Það hafði gleymzt, vegna þess
að Harry var ekki lengur til að
sjá um það.
Carólína hugsaði sem svo, að
það kæmi sér illa fyrir hana ef
einhver læsti hana úti, svo að
hún tók lykilinn með sér og
læsti dyrunum að utanverðu um
leið og hún fór. Hún gekk að
hliðinu eftir grasinu utan við
gangbrautina, svo að enginn í
húsinu heyrði fótatak hennar,
því að hún hafði grun um að
herra Sherwin myndi koma
þjótandi og reyna að stöðva
hana, ef hann heyrði til hennar.
Hún gekk rösklega og lagði af
stað upp brekkuna sem lá að
kalknáminu.
Á göngunni tók hún eftir dá-
litlu skrýtnu. Hamrið í Jan
Pullen varð daufara en ekki
sterkara. Það var eins og Harry
hafði sagt, það var eitthvert
undarlegt bergmál í hæðunum
sem endurkastaði hljóðinu að
húsi þeirra, og það var hægt
að fara miklu nær verkstæðinu
án þess að heyra nokkum há-
vaða. Carólína kom brátt á stað-
bar sem ekkert heyrðist. Myrkr-
ið umhverfis hana var mjög-
þétt og hljótt og skóhljóð henn-
ar varð ótrúlega háyært á ó-
38
og hana grunaði hálfpartinn, þá
hafði hún ekki minnsta hug á að
slást í hópinn.
En hún var búin að ganga svo
langt, að það var hálfaumingja-
legt að snúa við, enda gat verið
að hann hefði aðeins stanzað
stundarkom til að hvíla sig eða
fá sér að reykja. Hún hélt áfram
og það var ekki fyrr en hún
var kominn heim undir verk-
stæðið, að hún viðurkenndi fyr-
ir sjálfri sér, að sviminn og
þurrar kverkamar voru aðeins
einkenni ákafrar hræðslu sem
gagntók hana.
Það var alveg dimmt á verk-
stæðinu sjálfu og það stóð
,,LOKAГ á spjaldi fyrir fram-
an dælumar. Engin hamarshögg
heyrðust. En Carólína heyrði sín
eigin hjartaslög þegar hún gekk
hljóðlega að hominu á verk-
stæðinu og laumaðist upp með
því til að aðgæta hvort ljós
væri í gömlu hlöðunni bakvið
það. Það var Ijós, en pokinn
var enn negldur fyrir glugg-
ann svo að tilgangslaust var að
reyna að gægiast bar inn.
Hún vissi naumast hvað hún
ætlaðist fyrir þegar hún þokað-
ist nær dyrunum. Hún hugsaði
með sér að ef hún heyrði ekk-
ert mannamál að innan þá gæti
hún ef til vill rejmt að herða
upp hugann. Það var tilhugsun-
in um hugsanlega gesti hans
sem orsakaði skjálftann í hnjám
hennar. Hún kom að dyrunum,
dokaði við andartak til að stilla
taugamar, og lagði síðan eyrað
að hurðinni.
Hún heyrði rödd sem tálaði
lágt en skýrt. Það var rödd
Jans.
— Ég held ég myndi ekki
segja meira í þínum sporum.
Þú gerir þér ekki grein fyrir
því sem þú ert að segja. Það
hefði verið betra að þú kæmir
ekki. Ef einhver vissi þctta —
— Það veit það enginn. Rödd-
in sem svaraði var rödd Fenellu.
Sem snöggvast var eins og
Carólína gæti ekki áttað sig.
Hún var ringluð, rétt eins og
einhver hefði beitt hana brögð-
um. F'Tir tæpum klukkutíma
hafði hún sikilið við Fenellu, þar
sem hún lá máttvana í rúminu
og fékkst ekki til að borða né
láta hjúkra sér.
Hun lyfti hendinni og barði fast
að dyrum.
Snöggt þmsk heyrðist að inn-
an. En eftir stutta þögn spurði
Jan: Hver er það?
— Carólína.
Samstundis svaraði Fenella
æstum rómi: Farðu burt Caró-
lína. Það er állt í lagi með mig.
Það er alger óþarfi að elta mig.
— Ég var ekkert að elta þig.
sagði Carólína. Ég þurfti að
spyrja Jan um dálítið.
— Hann getur ekki sagt þér
neitt. Farðu. Ég verð sjálf að
stjóma mínu eigin lífi. Ég vil
ekki að þú sért að sletta þér
fram í það.
— Þú hefðir getað hugsað um
það ögn fyrr. Carólína greip í
handfangið og reyndi að opna.
Hurðin haggaðist ekki. Hleypið
mér inn, sagði hún.
Rödd Jans var nær þegar
hann svaraði: Andartak.
Slá heyrðist dregin frá og
hann opnaði dymar.
Carólína steig fáein skref inn
í hlöðuna, stanzaði síðan snögg-
lega og horfði i kringum sig.
Við endavegginn sat Fenella
í brotnum armstól. Andlit henn-
ar var fölt og þrútið af gráti og
grátbólgin augu hennar voru
ögrandi. En Carólína hafði ekki
komið til að horfa á Fenellu,
enda veitti hún henni ekki
mikla athygli. Nú var hún kom-
in inn í hlöðuna, þar sem stolnu
bílamir voru geymdir og beim
breytt í bíla sem óhætt var áð
selja. En þama voru bara eng-
ir bílar, hvorki stolnir né ann-
ars konar.
Og samt var þetta verkstæði
eða einhvers konar smiðja.
Þama var fullt af verkfæmm
til að nota við málmsmíði. þung-
ir hamrar, undarlegar tengur,
logsuðutæki. Umhverfis voru
líka ótai undarlega löguð málm-
stykki, sum lágu á gólfinu eins
og þeim hefði verið fleygt á víð
og dreif, sum stóðu á hillum
en önnur héngu niður úr bitum
í loftinu. hlutimir á hillunum
minntu flestir á dýr eða mann-
vemr, en þeir sem héngu niður
úr bitunum og hreyfðust án af-
láts í loftstraumnum, vom með
fínlegum abstrakt formum. Og
á miðju gólfinu var risastórupp-
stilling úr samflæktum málm-
stöngum, sem Carólína gat ekki
áttað sig á í fyretu, en smám
saman fór hún að sjá þar marg-
þórður
sjóari
Þórði finnst nú orðið nóg um leikaraskapinn. Hann fær ekk-
ert upp úr þessum skipstjóra. Hann ákiveður því að halda á braut
aftur. Ibn Sakkras brosir sigri hrósandi þegar hann sér að drátt-
arskipið snýr loks við. En Ómar hefur líka séð það. Hann hikar
aðeins augnablik. Þá eru það bara nokkur handtök . . . Panta
Rei er að vísu gamalt skip, en vélin er í góðu lagi. Hún fer
strax í gang, skrúfan snýst og snekkjan fer hratt áfnam.
SILVO gerir silfrib spegil fagurt
SKOTTA
,,Það var svei mér gott, að skólastjóramir skyldu ekki vilja gefa
vinnuleyfi. Maður þarf hvort sem er ekkert að læra seinustu
dagana fyrir jólin og nú getur maður setið á sjoppunni allan
daginn.“
SLYSATRYGGINGAR
TRYGGINGAFÉLAGIÐ HEIMIR
LINDARGÖTU 9 • REYKJAVIK SÍMI 22122 — 21260
LATID EKKI SLYS
HAFA AHRIF Á
FJÁRHAGSAFKOMU YÐAR