Þjóðviljinn - 22.02.1966, Page 10

10 SlDA — ÞJÖDVTLJINN — Þríðjœfegur 22. feÉscöaa 1S08
STORM JAMESON:
Ó,
BLINDA
HJARTA
setti hann á gólfið og sagði:
— Seztu þarna. Ég skal þvo
þá.
— Nei, alls ekki, svaraði hann.
Ég get þvegið þá sjálfur.
Hún stóð kyrr og horfði rann-
sakandi á hann eins og hún
reyndi með öllum sínum sálar-
styrk að þvinga fram annað
andlit bakvið þetta andlit sem
hann sýndi henni. Þetta augna-
ráð hennar gerði honum órótt,
og þegar hún sagði með hægð:
Heyrðu Jean, við skulum semja.
Leyfðu mér að þvo veslings,
meiddu fæturna þína, og ég skal
ekki spyrja neins, þá samþykkti
hann fúslega til að sleppa.
— Jæja þá, — en stattu þá við
það.
Hún kraup fyrir framan hann
og þvoði báða fætur hans þegj-
andi og nærgætnislega, leit upp
öðru hverju til að sjá hvort hún
meiddi hann. Það var ekki fyrr
en hún hélt um seinni fótinn og
þurrkaði hann varlega, að hún
stóðst ekki lengur mátið. Hún
sagði örvílnuð:
— Ég verð að vita það.
Hann tók af henni handklæð-
ið. Þú lofaðir að spyrja ekki
spuminga. Eru loforð þér einskis
virði?
Honum til undrunar brosti
hún glaðlega til hans. Þetta
sagðirðu alveg eins og faðir þinn.
Hann svaraði ekki, hann svar-
aði henni aldrei þegar hún tal-
aði um fortíðina, fortíð hennar:
hann vildi ekki láta draga sig
þangað inn.
— Fyrst þú getur ekki borðað,
þá ætla ég að hita kaffi.
Meðan hún var að búa til
kaffið, sagði hún með undarlega
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugavegi 18 III hæð (lyfta)
SlMI 24-6-16
P E R m A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Sarðsenda 21 SÍMI 33-968
DÖMUB
Hárgreiðsla við allra hæfi
rjARNARSTOFAN
Tjamargötu 10 Vonarstræt-
ismegin — Sími '4-6-62
Hámrejðslustofa
María Guðmundsdéttir.
Laugavegi 13 Simi 14-6-58
Nuddstofan er á sama stað
fjarlægri röddu eins og hún
væri að tala við sjálfa sig:
— Kannski var þetba rangt af
mér að taka þig hingað. Ég
veit ekki hvað ég á að gera „
.. Ég gæti talað við herra Leigh-
ton....
Blossandi • von þaut gegnum
huga hans en hvarf samstundis
eins og jörðin hefði gleypt hana.
Nei, þau hleypa mér aldrei til
baka, hugsaði hann. Það var eitt-
hvað endanlegt við þessa hugs-
un hans — eins og þegar lítill
fugl deyr um vetur. Hann sá
42
hana horfa í kringum sig í eld-
húsinu og áður en hann gat við
það ráðið, hugsaði hann: Þá yrði
hún aftur alein héma. Hann
mundi að hún hafði sagt með
rólegri röddu um fólkið í þorp-
inu: Sumir héma hefðu heldur
viljað að ég hefði dáið í fanga-
búðunum ........ Ösjálfrátt vék
hann undan.
— Talaðu ekki um þetta við
neinn, sagði hann kuldalega.
— Þetta verður ekki eins slæmt
eftir þetta.
— Hvernig veiztu það?
Hvernig hann vissi það? —
Þeir verða hræddir. Með kæru-
leysislegri röddu bætti hann við:
— í þetta sinn var þeim ekki
um þetta. Tveir voru ekki hrifn-
ir af því.
Hann stóð við eldavélina, sem
hún hafði bætt dálítið á, „til
ánægju, ekki hita“, og hélt á
þykku, hvítu krukkunni með
kaffinu og drakk úr henni: og
einkennilega notaleg ánægju-
kennd leið um alla limi hans.
— Þetta er gott, tautaði hann.
Hún renndi til hans þakklæt-
isaugnaráði, og augun voru enn
ungleg þótt umbúnaðurinn hefði
mikið látið á sjá. — Þegar ég
var barn og faðir minn var enn
skólastjóri hér — hann hafði
misst handlegg og fót í stríðinu
og honum gramdist það, vegna
þess að hann var svo mikið fyrir
gönguferðir áður — jæja, en
það var hann sem kenndi mér
að búa til kaffi. Mamma hafði
lítinn áhuga á því sem viðkom
eldhúsinu, og pabbi vissi ekkert
betra en sitja úti í sólskininu í
garðinum hjá skólastjórabú-
staðnum — þá voru þar rósir og
skrautblóm, ekki matjurtir —
með tvær krukkur af kaffi, aðra
handa honum, hina handa mér,
með hækjuna upp við bekkinn á
mil'li okkar og lesa upphátt. Hann
las — auðvitað — Bréf úr myll-
unni minni, en hann las líka
sögu sem hét Vanity Fair eftir
enskan rithöfund og allan La
Fontaine og, já, Candide, og þeg-
ar mamma ávítaði hann og sagðí
aS svona bók væri ekki við
barna hæfi, þá hló hann að
henni og sagðir Af hverju viltu
leyna hana þvi að til sé annað
í heiminum en kaffikrukkur og
rósir?
— Hvað vaxstu gömul þá?
— Ári yngri en þú ert núna
—_ ellefu ára.
í sömu andrá tók hún eftir
jakkanum hans; hann hafði
bengt hann á stólbak og hún
rak augun í rifu á erminni. Hún
lyfti jakkanum upp og sá hinar
rifumar, átta eða tíu talsins, og
hún sagði annarlegri röddu:
— Ætlarðu að segja mér að
þetta hafi komið þegar þú datzt?
— Nei.
Hún athugaði jakkann nánar.
— Þetta var gert með beittum
hníf.
— Já.
Stundarkorn sagði hún ekki
neitt. Hann hafði komið með
þrenn jakkaföt með sér frá
Þýzkalandi, öll vel sniðin og fín,
og eftir eina árangurslausa til-
raun til að fá hann til að ganga
í fötum sem hentuðu betur í
frönsku þorpi, þorði hún ekki að
minnast á það aftur. Hún leit
á hann útundan sér og sá að
hann var að berjast við grátinn.
Þau eru honum ímynd öryggis,
þau em trausta þýzka lífið sem
hann lifði, hugsaði hún: æ, barn-
ið mitt, veslings elsku barnið
mitt.
— Ég get gert við hann, sagði
hún léttum rómi. — Það verður
ekki hægt að sjá að hann hafi
nokkurn tíma verið rifinn.
— Ertu — ertu viss um það?
Hún brosti. — Auðvitað er ég
viss um það. Vertu í hinum föt-
unum á morgim, og þegar þú
kemur heim skaltu sjá að þessi
jakki verður alveg eins og nýr.
Ég get býrjað í kvöld.
— Þakka þér kærlega fyrir,
sagði hann stillilega.
— Þetta er mjög gott efni,
sagði hún eftir stundarkorn og
handfjatlaði það.
Hún talaði með uppburðar-
leysi sem hneykslaði hann. Af
hverju þykir henni leiðinlegt að
þetta er betra efni en þau eiga
völ á hér? hugsaði hann. Hann
renndi þó grun í það.
— Það er sterkt, sagði hann.
Hann hló snöggt og stuttaralega.
— Þeir urðu að taka á til að
vinna_ á því.
— Ó. Jean, sagði hún svo lágt
að varla heyrðist.
— Það gerir ekkert til — fyrst
þú getur gert við hann.
— Hann verður eins og nýr.
Því lofa ég.
Hún braut jakkann saman og
lagði hann efst á fatabunkann
sem hún hafði komið með heim.
Næstum í fyrsta sinn tók hann
eftir því, hve grannaar axlimar
voru sem báru uppi höfuðið og
litla skarpleita andlitið með hör-
undi sem minnti á sprungið
postulín og litlausan munn. Ég
ætti að gera eitthvað tii að
hjálpa henni, hugsaði hann. Ég
gæti farið í húsin og sótt þessa
fatabögla . . . En honum féll
ekki við þá hugmynd að þurfa
að bera þá gegnum þorpið, og
hann beit á vörina.
Þegar hún sneri sér að hon-
um og brosti, g'at hann með
naumindum stillt sig um að
segja eitthvað sem kom upp um
þessa nýju tilfinningu hans um
að hann bæri á einhvern hátt
ábyrgð á hennL Og það sem
meira var — eins konar hlýju.
— Þú vinnur of mikið, sagði
hann.
— Nei, nei. Örlítill roði kom
fram í vanga hennar. — Ég hef
bara ekki lært neitt. Ég hef,
ekki gert neitt annað en það
sem ég geri. Ég gifti mig of
fljótt — sautján ára — og gerði
aldrei neitt af því sem pabbi
vonaðist eftir. Veslings maður-
inn, hann var ósköp vonsvikinn.
Hún hélt áfram flaumósa. — Við
gætum kannski lesið upphátt
einhvem tíma.
•Hann fjarlægðist hana sam-
stundis og leit á hana eins og
hún hefði sagt eitthvað ófyrir-
gefanlegt.
— Ég ætla að fara í rúmið,
sagði hann og stóð upp.
Hann fór án þess að líta aftur
á hana.
í herbergi sínu stóð hann
stundarkorn lamaður af fyrir-
litningu á sjálfum sér. Ef hún
hefði séð og heyrt til mín, hugs-
aði hann og vangar hans brunnu
af blygðun . . . Hann sá hana
hjá sér, stóra mjúka handlegg-
ina og róleg augun, sem horfðu
á hann hrygg og ásakandi. Það
hefur þá ekki tekið þig nema
fjóra mánuði að gleyma mér . ..
Hann fleygði sér í rúmið. Ég'
er ekki búinn að gleyma þér,
sagði hann við hana í örvænt-
ingu. Ég sver það, þetta var ó-
vart, þetta var allt hræðilegur
misskilningur. Ég er hann Jóa-
kim þinn. Ég er engu búinn að
gleyma.
Þessi þunga sektarkennd var
alveg óbærileg. Hann reyndi að
þrýsta andlitinu niður í koddann
til að loka úti myndina af sjálf-
um sér að brosa og tala við kon-
una niðri, sýna henni hlýju,
sýna áhuga á því sem hún sagði.
Hvað hefur komið fyrir mig?
hugsaði hann ofsalega. Ég þoli
ekki sjálfan mig. Hviers konar
kvikindi er ég? Hvað get ég nú
gert, ó guð minn góður, hvað
get ég gert? — Þetta ónýtir allt
fyrir mér. Hvað get ég gert?
Kaupi bækur
í kvöld og næstu kvöld kl. 8—10 kaupi ég gaml-
ar og nýjar íslenzkar bækur. — Bókasöfn koma
til greina. — Einnig kaupi ég allskonar ný og
gömul tímarit, skemmtirit og danskar og norsk-
ar pocketbækur.
BALDVIN SIGVALDASON
Hverfisgötu 59 (kjallara).
þórður
sjóari
4688 — Abdul fursti og Ibn Sakkras eiga í erfiðleikum. Orð-
rómur er á kreiki um ýmsa hópa, sem halda tryggð við kónginn og
safnast saman á eyðimörkinni ......... AUs konar skip hafa sézt
úti fyrir ströndinni.....
,,Með nokkrum flugvélum getum við strádrepið þá. Hversvegna
,ru þær ekki komnar enrþá?“ segir Abdul reiður.
Ja, það er nú svo ...... Meðan veldi íurstans hefur ekki ver-
ið opinberlega viðurkennt, eru önnur lönd ekkert að flýta sér
við afgreiðslu vopnasendinga.....
„Flugvelamar verða að koma strax!“ skipar Abdul þrumandi
röddu. Hinn andvarpar djúpt.
BYGGINGA
VÖRUR
★ Asbest-plötur
★ Hör-plötur
★ Harðtex
★ Trétex
★ Gips þilplötur
★ Wellit-einangrunarplötur
ic Alu-kraft aluminpappír
til húsa-einangrunar
★ Þakpappi * tjöru og asfalt
'k Icopal pakpappi
★ Rúðugler
MARS TRADING C0. H.F.
KLAPPARSTÍG 20 SÍMI 17373
GOÐAR
FILMUR

Dátabuxur og terelynebuxur
á drengi. — Leðurjakkar á stúlkur
og drengi.
Verzlun Ó.L.
Traðarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu).
ABYRGDARTRYfiGINGAR
TRYGGINGAFÉLAGIÐ HEIMIR
L'NDARGÖTU 9 • REYKJAVÍK • SÍMI 22122 — 21260
ATVINNUREKENDUR.
ÁBYRGDARTRYGGING
ER NAUDSYNLEG
ÖLLUM ATVINNUREKSTRI