Þjóðviljinn - 15.04.1966, Blaðsíða 8

g SlÐA — ÞJÖÐVILJINN — Föstudagur 15. aprií 1966.
4
MORÐ MEÐ Patrick
EFTIRMÁLA Wn
urðu það ekki? Okkar á milli
sagt — er það í rauninni alveg
satt að hvorugur ykkar viti um
athafnir hins á laugardagskvöld-
ið? Ég á við að hann gaf það
í skyn vi?j lögregluna að hvor
ykkar sem var hefði getað far-
ið út án þess að hinn vissi. Var
það satt? Hann góndi tortryggn-
ÍS’lega á mig.
— Auðvitað var það satt. Við
sjáum ekkert hvor til annars
eftir klukkan sjö á kvöldin
— Og þetta hefur þá verið
eins og hvert annað kvöld?
— Auðvitað.
— En þú myndir þó vita
hvort það væri Ijós i herberg-
inu hans?
Hann forðaðist að líta á mig,
og ég hugsaði sem svo að það
værj erfitt að átta sig á því
hvort hann væri að segja ratt.
vegna þess að flöktandi augna-
ráðið gerði einfaldan sannleik-
ann lygilegan Hann svaraði ó-
lundarlega:
— Ég hélt bara. að hann hefði
farið snemma að sofa.
— Þú hefur þá gáð? Hvað
ætli klukkan hafj verið þá?
— Svona milli ellefu og tólf.
Hann' var orðinn ósköp feirðar-
laus þótt ég reyndi að láta sem
aðeins venjuleg foirvitni lægi að
bakj spuminga minna. ’"Hann
var etns og fló á skinni þegar
hann nefndj tímann. — Hvaða
máli skiptir það annars?
— Hreint engu En það get-
ur þá vel verið að hann hafi
verið að heiman eins og hann
sagði frá klukkan hálftíu tii
tólf.
— Jæja svo sagði hann
^ Já Hvað finnst þér um
þessa sögu hans að hann hafi
aetlað að hjtta náunga sem var
í einhverjum vandræðum?
— Það gætj vel verið satt.
Hann væri nógu vitlaus xtil
þess.
Hárgreiðslan Hárgreiðslu- og snyrtistofa Steinu oo Dódó Laugavegi 18 III hæð (Ivfta) SÍMT 24-6-16.
PERMA Hárgreiðslu- og snyrtistofa Garðsenda 21. SlMl 33-968.
D Ö M U R Hárgreiðsla við allra hæfi T.JÁRNARSTOFAN Tjarnarg"tu 10 Vonarstrætis- megin — Sími 14-6-62.
Hárgreiftslustofa Austurbæjar íYIaria Guðmundsdóttir Laugavegi 13. Sími 14-6-58. Nuddstofan er á sama stað.
— Þú heldur þá að Það sé
satt? ^
— Ég býst við Því. Hann væri
varla annars að gefa þvílíkan
höggstað á sér.
— Það hélt ég líka. En Þú
veizt náttúrlega ekki, hvaða mað-
ur þetta var?
— Hef ekki hugmynd um það.
Og þó — Hann yggldi sig og
leit aftur á bréfið. — Hann
minnist á náunga sem heitir
Wellman — það hefði kannski
getað verið hann.
— Wellman? Hver er það?
— Aldrei heyrt hann nefnd-
an. Hann réttj mér bréfið. —
Hann segir ekki annað en þetta.
Ég las bréfið aftur Og fékk
honum það s'íðan.
—• Ef maðurinn skyldi hringja.
þá ættirðu sjálfsagt að reyna
að komast að þv; hver hann
er og setja þig síðan i sam-
band við lögregluna.
Hann tók það ekki í mál.
fremur en ég hafði haldið.
— Ekki ég! Það kemur sko
ekki til ipála! Ég er búinn að
segja þér. að ég vil ekkent hafa
saman við þá hunda ag sælda.
— En ef þeir komast að þessu
sjálfir og fá að vita að hann
hefur talað við þig? Þá heimta
þeir að fá að vita, hvers vegna
þú hefur þagað yfir Því Ég sá
að hann fitlaði vandræðalega
vjð hökuna á sér — Kannski
get ég orðið að liði?
— Hvernig þá?
— .Ef hann skyldi hringja. þá
geturðu sagt honum að þú hald-
ir að majórinn hafi beðið mig
fyrir skilaboð. Þá þarft þú ekk-
ert að koma nálægt þessu.
Hann ihugaði þetta vandlega.
— Þetta er ekkj svo vitlaust.
viðurkenndi hann, — Því minna
sem ég veit um þetta, þvi
ánægðari verð ég. Nú jæja, ef
ég heyri frá honum þá segi ég
honum að setja sig ,• samband
við þig. er það ekki?
— Já, einmitt. Þannig ertu
sjálfur laus allra mála. Ég von-
aði að hann færi ekkiaðspyrja
mig, hvers vegna ég væri svona
hjálpsamu,- allt í einu, því að
ég áttj ekki svo auðvelt með
að segja honum að mig lang-
aði til að komast aftur inn und-
ir hjá Lyon Ef til vill dygði
það að fá að vita hver þessi
Wellman væri hvort sem hann
kom nú þessu máli við eða
ekki. Ég hafði gert eins og- Ly-
on bað mig um og látið það ber-
ast að Houston værj ekki bein-
Iínis tekinn fastur en ég vissi
mætavel, að ,.yíirheyrslan“ var
ekkj annað en fyrirsláttur. Að
mínu viti var leitinni hætt að
morðingja Lionels Massey. Ef-
laust yrði ég að mæta fyrir
rétti' og bera vitni Ef Lyon héldi
áfram að hundsa mig Þá væri
mér aðeins ánægja að þvi að
koma með upplýsingar, sem hon-
um hafði ekki tekizt að aAa
sér. En ég vildi samt miklu
heldur komast aftur i sartrband
við hann því að hann átti eftir
að kanna mál Bellu Draffen og
ég vildi ekki fara með öllu á
mis við það.
En mér var raunar ráðgáta
hvaða ástæðu þeir töldu Houston
hafa haft til verknaðarins, nema
það væri sú augljósasta — pen-
ingarnir. Clegg kynni' að geta
frætt mig um það, svo að ég
spurði hvort að hann hefði
nokkra hugmynd um hvernig
fjárhagsafkoma majórsins væri.
Hann kipraði munninn hæðnis-
lega.
— Hann á ekkert til. Að
minnsta kosti hefur hann ekkert
aflögu — allt of margir sem
kvabba á honum Það vöru allt-
af einhverjir að reyna að slá
32
hann. Hann hefur aldrei getað
sagt nei við slíku.
Ég gat ekki varizt þeirri hugs-
un að hann hefði reyndar sjálf-
ur notig góðs af þessu örlæti.
Eftir þeirri peningaupphæð sem
hann hafði fengig rétt í þessu,
hafði hann annag hvort ekki
fengig laun vikum saman eða
þá ag hann var á furðulega háu
kaupi. En hann virtist háfa orð-
ið undrandi og það gerði þetta
dálítið skrýtið og ég útilokaði
ekki þann möguleika að þetta
væru peningar fyrir að Þegja.
Þetta var líka há fjárhæð fyrir
mann sem ekkj var aflögufær.
ekkj sízt þar sem hún var greidd
fyrirvaralaust. Nema — og nú
leit ég á málig eins og reyndur
leynilögregluþjónn — nema hann
hefði allt . í einu komjzt yfir
stórfúlgu af reiðufé.
— Heldurðu að þessi Wellman
geti verig einn af þessum kvöbb-
urum?
— Áreiðanlega. Ég segi. þér
satt. það tekur einn við af öðr-
um.
Ég lét þetta gott hejta. Mér
fannst það ekkj skipta máli hver
eða hvar þessi dularfulli Well-
man var Hann gat ekki gert
annað en staðfesta eða afsanna
upphaflegan tilgang Houstons
meg því ag fara út þetta kvöld,
en ekkert um það hvað hann
hafði í rauninnj gert eða hvert
hann hafðj farið. En Það virt-
ist ekkj vera meira á Clegg að
græða. Hann virtist á hinn bóg-
inn halda að það væri meira á
mér að græða — nokkrir drykk-
ir í viðbót. Ég gaf honum einn
og gerði honum síðan Ijóst að
þetta Befði verið erfjður dagur
hjá mér og ég þyrfti að Sera ým-
islegt áður en ég gengi snemma
til náða þótt klukkan væri ekki
nema rúmlega sjö. Loks tók
hann við sér og fór og ég horfðj
á eftir þessum kubbslega ná-
ung'a þegar hann hvarf út í
hálfrökkrið. Ég hugsaði með
mér að ég vildi ógjaman éiga
hann að óvini eins og stæði
meðan ég hlustaði á bannsettan
gauraganginn í mótorhjólsófét-
inu hans.
En þag kom á daginn að hann
fór alveg mátulega. Klukkan
rúmlega átta hringdj síminn.
Þegar ég svaraði, heyrði ég ó-
kunnuga rödd hrjúfa og tauga-
óstyrka:
— Er þetta herra Carstairs?
Ég játaði þvi og hann hélt á-
fram: — Ég heiti Wellman. Mér
skilst að Houjston majór hafi
beðið yður fyrir bog til mín.
— Já, sælir, herra Wellman.
Ég er feginn að þér hringduð.
Þér vitig að Houstðn majór hef-
ur verig kallaður til borgarinn-
ar um stundarsakir?
— Svo sagði aðstoðamaður
hans mér. — Er — er nokkuð
að?
— Viðskiptaerindi. býst ég
við,
— Jaeja — get ég fengið boð-
in?
Ég reyndi að vera fljótur að
hugsa til að afla mér einhverra
upplýsinga um. hann. Það var ó-
hugsandi að Houston hefði ekki
vitað hvemig hann áttj ag .ná
sambandi við hann, annars hefði
hann trúlega gert það og þess
vegna_ sagði ég i tilraunaskyni:
— í fyrsta lagi langar majór-
inp mjög til ag vita hvar hann
getur komizt í samband vig yð-
ur. Ég held hann hafj ætlað
að segja mér hvers vegna, en
hann varð ag fara í mesta flýti
og náði ekki að segja mér það.
---En hann veit að ég get.
ekki — ég á við, — þag er ó-
mögulegt eins og stendur . . •
Hrjúf röddin fjarlægðist og ég
var hræddur um að hann ætl-
aði ag leggja á.
— Sjálfur veit ég ekkert um
smáatriði en mér skjlst ag um
trúnaðarmál sé ag ræða. Ég get
aðeins fullvissað yður um, að
yður er óhætt að treysta þag-
mælsku minni. enda hefur maj-
órinn ekki hikað vig það.
Enn. varð þögn, svo að ég hélt
áfram:
— Ef sátt sk-al segja, þá veit
ég ekki hvort þag væri rétt
gert af mér að gefa skilaboðin
í símann — þegar allt kemur til
alls, þá veit ég ekk; vig hvern
ég er að tala skiljig þér? Ef
ég á að hjálpa majómum — og
yður að sjálfsögðu lika — þá
verð ég ag vera mjög gætinn.
Get ég komið til fundar vig yð-
ur?
— Nei! Maðurinn var ákaf-
ur. — Nei, það kemur ekki til
mála.
— Jæja. þá getig þér komið
til mín — eða þá að við hitt-
umst einhvers staðar?
— Nei, það er ekki hægt eins
og stendur.
Ég tefld; á tvær hættur.
— En þér félluzt á að hitta
majórinn á laugardagskvöldið.
— Það er satt. En ég gat ekki
staðið vig það. —Maðurinn varð
hræðslulegri með hverju andar-
taki Ég óttaðist að ég kynni að
ganga of langt.
— Hvað leggið þér þá til?
— Ég — ég — Þag vottaði
fyrir örværitingu í röddinni. —
Ég læt mér detta eitthvað í
hug Ég skal hringja eftir einn
eða tvo daga Haldið- þér að
majórinn verði kominn þá?
— Ég hef enga hugmynd um
það. Ég myndi missa áf honum.
þag var mér ljóst, en vig því
var ekkert að gera. Þessi dular-
fulli maður ætlaði engar upp-
lýsigar að veita. Hann umlaði
eitthvað um að honum þætti
leitt, hve snúið þetta væri og
þórður
sjóari
4729 — Eddy ran,,. . , élina. Allt í lagi! Þegar þeir leggja
báðiir saman, heppnast þeirri sjálfsagt að koma bátnum gegnum
brimið. — Doks koma stúlkurnar. Þær reka upp stór augu, en
það er sannarlega enginn tími til útskýringa. Þær þakka gömlu
konunni innilega fyrir hjálpina. Seinna munu þær koma og sækja
hana. — Þeim hefur tekizt að taka með sér þá fjármuni sem
þær eiga enn, en Þórður hefur áhyggjur af fatnaði þeirra sem
er ekki beinlínis hentugur til sjóferða.
SKOTTA
Ef þú lánar mér skrípabókina þína skaltu fá að lesa dagbók-
ina hennar Skottu.
REYNSLAN
HEFUR
SANNAÐ
GÆÐfN
HJOLBARÐAR
FRÁ ,
SOVETRIK3UNUM
LATID EKKI SLYS
HAFA AHRIF Á
FJÁRHAGSAFKOMU YDAR
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIRf
LINDARGÓTU 9 REYKJAVÍK SÍMt 22122 — 21260
Auglýsið i Þjóðviljanum