Þjóðviljinn - 15.05.1966, Blaðsíða 10

JU St&li — NEÖÐfVEEJlNN — Suremjdagur t5. maí X966.

WILLIAM MULVIHILL
IFLUGVÉL I
HVERFUR|
og bafði verið henni næstum
eins og móðir
Þau fclifruðu varlega í átt að
tindinum. skref fyrir skref. Þau
voru alltaf að taka sér hvildir,
því að sólin skein beint ofan á
hvirfilinn á þeim. Fjallgangan
var hvoriki erfið né hættuleg, en
hún var löng, og það var O’
Brien einn sem áður hafði klif-
ið fjall.
Þau fcomust upp á tindinn og
stóðu á flötum, vindsorfnum
'hrygg sem hækkaði enn um
fimmtíu fet þar sem hæst var.
Djúpt' fyrir neðan Þau var dal-
urinn og í hinum endanum tjöm-
in, Himum megin var annar dal-
ur og síðan hinn þriðji; til
vinstri hinum megin við hrygg-
inn var enn einn fjallsranj.
Sturdevant gizkaði á ag svo sem
tuitugu kílómetrar væru á milli
fjarlægustu fjaliarananna.
Og svo var ekkert annað. Þau
stóðu á tindi stórrar, svartrar
fjallaeyjar i óendanlegu sand-
hiafi.
—■ Ég hélt að þetta væri endir-
inn á fjallshryggnum. sagði
Smjth og sagði það sem allir
voru að hugsa.
— Vjg höfum þó alla vega
Það vatn sem við þurftren, saigði
Grace. — Vatn. ’Ég óska einskis
annars.
O’Brien tók við kíkinum af
Sturdevanf og skoðaði gilin fyr-
ir neðan sig. — Þetta líki'St risa-
hendi. sagði hann, — Fimm
fjallshryggir sem rísa milii fimm
dala. Við skulum vona að bráð-
um komj flugvél. Hann fékk
Smith fcákinn, settist og tófc af
eér stígvélin.
Hárgrdðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugavegi 18, III. hæð (lyfta)
SÍMI 24-6-16.
~P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
DÖMUR
Hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjamargötu 10, Vonarstrætis-
megin — Sími 14-6-62.
Hárgreiðslustofa
Austurbæjar
María Guðmundsdóttir
Laugavegi 13. Sími 14-6-58.
Nuddstofan er á sama stað.
Þau settust hjá O’Brien. Hann
sat berfættur og hreyfði á sér
tæmar. Þau lituðust um og veltu
fyrir sér hvernig á því stæði,
að fjallstindurinn sem hafði
sýnzt svo hvass, gæti verið svo
flatur. Hann var eins og pallur
á stærð vig dáiítinn atour úr
svörtum steini; Hann var gló-
andi heitur af sól.
— Hvað eigum við að gera?
spurði Grace. Hún var ekki
hrædd. Þag hafði hún verig þeg-
ar flugvélin tók niðri. Þau höfðu
lifað Þetta af. Þau höfðu fund-
ið æti, Þau vom skynsöm.
Sturdevant var fæddur og upp-
alinn á svipuðum slóðum; hann
11
var duglegur og þrautseigur.
Sama var að segja um O’Brien,
Smith og gamla manninn.
— Ef hér væri eitthvað eld-
fimt gætum við kveikt bái hér
uppi og haldið því lifandi nótt
og dag; það yrðj mikill reykur.
Ef til vili kæmi einhver auga
á hann. Smith hugsaði upphátt.
Þau höfðu öll huigsag um þetta
sama. En þama var ekkert sem
hægt var að brenna.
— Það er bara að þrauka,
sagði O’Brian. Hann fór aftur
í sqkkana þegar hann var bú-
inn að hrista af þeim sandinn.
Hann sió öðru stíigvélinu við
steininn. — Vig getum verið
hér Við höfum. vatn. Sjálfsagt
kemur ejnhver auga á öugvélar-
flakig og fer að athugá Það nán-
ar. Það er bara að þrauka.
— Ég er hræddur um að þér
skjátlist, sagðj Sturdevant. —
Þú þekkir ekkj Kalahari. Hún
er óendanleg. Flugvélin ryðgar
sundur áður en notokur flýgur
yfir hana; og ef ekki er bein-
línis verið að leita, þá sér hana
enginn. Ég er flu'gmaður. Ég veit
hvað.ég er að segja. Ef vig sitj-
um hér og bíðum þá er úti utn
okkur. Við erum of mörg og
m'atarbirgðimar of litlar. Það
kemur að því ag eðlur og melón-
ur þrýtur.
— Hvað um bavianana? spúrði
O’Brien.
Sturdevant grettj sig. — Ég
hef aldrei heyrt að noktour hafi
étjg bavíana. Umhugsunin vakti
hjá honum meiri viðbjóg en sú
tilhugsun ag borða pyttínsslöng-
ur eða gular eðlur.
— Einhver verður Pð vera sá
fyrsti, sagði O’Brien.
— Þeir myndu lí'ká táka enda
einhvemtíman saigði Smith.
— Ég fer og sæki hjálp, sagði
Sturdevant. — Ég fer með vatns-
brúsana tvo í bak og fyrir.
— Nei, sagði Grace. — Gerðu
það ekki. Vð verðum að halda
hópinn.
— Ég held hún hafi rétt fyrir
sér, sagði Smith.
— Sjáljfsmorð, sagði O. Bri-
en. — Þú sagðir það sjálfur.
Þetta sandhaf er óendanlegt.
Stærra en fiest lönd J Evrópu.
Það væri algerlega vonlau'st.
-— Ég held ég hafi talsverða
möguleika, sagði Sturdevant.
— Þessir tveir vatnsbrúsar end-
ast lengi, ef einhver er til að
drekka úr þeim. Ég myndi ganga
á nætumar, liggja í skugganum
á daginn.. Ég er hraustur og vel
a mig komjnn. Ég er kunnuigur
eyðimörkinni. Ég ber ábyrgg. á
yikikur. Ég verð að fara.
— Áttavitinn ,bilaði, sagði
Grace. — Þag var ekki þín sök.
Ég Jif svo á að við verðum að
halda hópinn. Þú sagðir það
sjálfur í flu'gvélinni
— Ég myndi ganga beint á-
fram. sagði Sturdevanf. — Ég
hlyti að rekast á eitthyað að
lokum, jámbrautarlmu. búgarð,
veg, ejtthvað Þetta var efcki
satt, og hann vissj það. Það var
haeigt ag ganga mörg hundruð
kílómetra án þess að sjá annað
en kjarr og sand. En það var
ekki um neitt að velja. Þau
myndu öll deyj'a, ef þau næðu
ekfci sambandi vig umheiminn.
— Ég er ekki sammá'la, sagði
O’Brien — Við höfum bjarg-
að okkur til þessa. Vig þrauk-
um. Kannskj koma hngað inn-
fæddir. Búskmennimir sem
Grjmmelmann gamli talaði um.
—■ Það held ég efcki, sagði
Sturdevant. — Það sjást engin
merkj um þá. Og ef einhverjir
innfæddir væru hér í grennd.
mjmdu þeir alls efcki koma í
námúnda við okkur. Eða þá að
þeir væru okfcur hættulegir. Ég
hef heyrt frásagnir af því að
þeir hafa farið með veiðimenn
út í eyðimörkina og skilig þá
þar eftir.
— Ég gæti farig með þér,
saeði Jefferson Smith.
— Nei, sagði Sturdevant.
O’Brien reis á fætur. — Eig-
um við að fara til baka? Hann
rétti Grace höndina og . hjálpaði
henni að standa upp. Hún fann
'hve þrekmi'kill hann var og stóð
andartak kyrr í návist hans og
fann hvemig aflið ólgaðj í hon-
um.
Sturdevant og Smi'th stundu
og risu á fætur og þau lögðu
af stað niður fjallshlíéina. Þau
töluðu fátt á niðurleiðinni. Öli
voru þau að hugsa um það sem
þau höfðu séð ofanaf tindinum.
Þau höfðu staðig þar sem iyeir
brattir fjallshryggir mættust, á
svörtu steinbákni sem reis upp
úr sandinum. Milli klettaveggj-
anna ]á dalurinn fullur af fram-
andi lífi, þröngur undir tind-
inum, breikikaði smám saman.
unz klettabéltjn kringum hann
tóku enda og sandurinn tók við.
Þegar þau komu aftur í hell-
inn. var langt liðið á daginn. Þau
reikuðu inn í myrkrið, drUkiku
vatn og fleygðu sér útaf í sand-
inn. Grimmelmann sat vig hlið-
ina á Mifce Bain, sem svaf, vaf-
inn inn í ullarteppi.
— Bain vinur okkar er með
hita. sagði gamli maðurinn. —
Útfrá sárinu á hendinni býst
ég við.
— Ég get litið 'á það á eftir,
sagði Sturdevant. — Kannski
getum við gert eitthvag fyrir
hann. Vig verðum að vara ofck-
ur á bólgum og sárum.
— Það er ekkert annag en
sandur, sagði Grace Monckton.
— Sandur og aftur sandur...
Grimmelmann kinkaði ikolli í
hálfrökkrinu.
— Ég held vig séum vestar
en þú segir. sagði Grimmel-
mann við Sturdevant. — í Nam-
ib.
— Það er ekfki óhu'gsandi,
sagði Sturdevant. —■ Ég var að
segja Þeim hinum að ég ætlaði
að leggja af stað héðan á morg-
un eða hinn. Ég fer meg vatns-
brúsana tvo til að tjlkynna um
flu'gslysið. Ég kem til baka í
stórri fínni flugvél .
— Þú lætur lífið i>ama í sand-
inum, sagði Grimmelmann.
— Það má vera, sagðj flug-
maðurinn.
— EyðimÖrkin er skelfilegur
staður. sa-gði gamli maðurinn.
— Ég held ég komi líka. O’
Brien teygði úr sér í sandinum
með lokug augu og hendumar
undjr hnakkanum.
— Ég hef efcki boðið þér, sagði
flugmaðurinn.
— Þetta er frjálst land, svar-
aði O’Brien
— Heyrðu mig, sagði Sturd-
evant. — Ég fer einn, ræð ferð-
inni sj'álfur og ber mitt ei'gið
vatn.
— Ég gæti farið í aðra átt,
sagði O’Brien.
— Þú hefur enga vatnsbrúsa. |
ektoert til að hera vatnið í. sagði 1
flugmaðurinn. — Með þessa
tvo brúsa get ég bjargað mér.
IEDURJAKKAR
RÚSKINNSJAKKAR
fyrir herra
fyrir drengi
Verð frá kr. 1690,00
VIÐCERÐIR
LEÐURVERKST/EDI
ÚLFARS ATLASONAR
Bröttugötu 3 B
Sími 24678,
★ Asbest-plötur
★ Hör-plötur
★ Harðtex
★ Trétex
★ Gips þilplötur
★ Wellit-einangrunarplötur
★ Alu-kraft aluminpappír
til húsa-einangrunar
★ Þakpappi * tjöru og asfalt
★ Icopal pakpappi
★ Rúðugler
MARS TRADING CO. H.F.
KLAPPARSTÍG 20 SÍMI 17373
Auglýsið i ÞjóBviljanum
VORUTRYGGINGAR
þórður
sjóari
4754 —, Seglbáturinn er dreginn í slipp i Antwerpen, þar sem
skemmdimar verða kannaðar. Viðgerðin og aðstoð dráttar-
skipsins mun líklega kosta Stanley drjúgan skilding! Auk þess
verður nú að útvega annan skipstjóra í stað Lindströms, sem er
hættur. — Þegar Stanley biður um reikning fyrir kostnað Wiel-
ings, hristir Þórður höfuðið. Ég hef talað við forstjóra útgerðar-
ínnar. Þetta er þjónusta. Ég var hvort sem er í nágrenninu og
á leið til hafnar svo það var ekki nema sjálfsagt, að við kæm-
um til hjálpar. *
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIRf
LINDARGÖTU 9
fg
REYKJAVÍK SÍMI 22122 — 21260