Þjóðviljinn - 02.11.1966, Qupperneq 8

í H Ú S I
MÓÐUR MINNAR
Eftir JULIAN CLOAG
Lax og baunir með fleski.
Hann varð þurr í krverkunum-
við tilhugsunina, svo mikla and-
styggð hafði hann fengið á
þessu. Fyrir ári, já fyrir þrem-
ur mánuðum, hefði hann aldrei
trúað því að hann gæti orðið
leiður á kanadískum laxi og
dósabaunum. En nú varð hon-
um óglatt af að hugsa um það,
dag' eftir dag til ’miðdegisverð-
ar og stundum með teinu líka.
Hann langaði allt í einu í kjöt,
steiktar kartöflur, kál, þykk,
stór kálblöð, sem hægt var að
tyggja. Það var mamma vön að
segja — „gott að hafa eitthvað
að tyggja.“
Hann /stóð á miðju gólfi og
litaðist um og tók eftir öllu.
Manuna sagði. Þegar mamma
var hjá okkur. Án nokkurrar
fyrirhafnar mundi hann hvern-
ig allt hafði verið í þá daga —
svarti leðurstóllinn hafði verið
fallega gljáandi, netgluggatjöld-
in skínandi hvít og hrein og
hérna hafði verið þefur af ryki,
blandinn daufum ilmi af sápu,
sápunni hennar mömmu, og á
vorin var þar ilmur ai, lilju-
konvöllum.
Af hverju græt ég ekki? hugs-
aði Húbert. Hann mundi þetta
allt svo skýrt og greinilega.
Hann mundi þá daga og hlátur
p
Hárgreiðslan
I
Hárgreiðslu- og snyrtistoía
Steinu og Dódó
Laugavegi 18 III hæð (lyfta)
SÍMI 24-9-16
P E R M A
Hárgreiðslu- og enyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
DÖMUR
Hárgreiðsia við allra hæfi
XJARNABSTOFAN
Pjamargötu 10. Vonarstrætis-
megin — Sími 14-6-62.
Gertyar — hann hafði ekki
hugsað um Gerty langa lengi —
og hann mundi eftir góða sunnu-
dagsmatnum og hvað mikið var
að gera þegar mamma sló sam-
an lófunum þegar einhver ætl-
aði að brjóta reglu. Og ein af
reglunum var að maður varð að
ljúka við grænmetið sitt. Og ein
reglan var að maður varð að
þvo sér um hendurnar fyrir
matinn og fara í skóhlífar þegar
rigning var og muna eftir Jesú
og búa um rúmið sitt strax eft-
or morgunmat. Reglan var „nú
er nóg komið.“
Hann hugsaði ekki um baun-
irnar eða dósalaxinn, en hann
var enn þurr í kverkunum.
Hann rétti út handleggina og
hann fór að hugsa um sálma-
sönginn á sunnudagskvöldin, um
glamrið í píanóinu og rödd
Jiminees sem var hærri og skær-
ari en raddir allra hinna, og
hárlufsuna sem. dinglaði til og
frá á höfðinu á Charlie Hook
— og allt í einu runnu allar
minningarnar saman. Hann lok-
aði augunum. Af hverju græt ég
ekki? spurði hann með ofsa og
ögrun og hann kreppti hnefana.
— Mamma. Hann sagði þetta
orð í mannauðri stofunni — en
orðið var tómt líka. Hann and-
varpaði og opnaði augun. Sígar-
ettústubbarnir og 1 tómu glösin
—- þannig var raunveruleikinn.
Þunginn var þarna enn, — það
yar eins og hann biði. .gftir Því
•að eitthvað kæmi fyrir, jafnvel
núna í morgunkyrrðinni. Hann
reyndi að forðast að hugsa um
þetta eitthva# — þáð var ekki
áþreifanlegt og því síður hægt
að sjá það greinilega. Nei, þetta
eitthvaff horfði á þig, benti á
þig með fingrinum. Og þú gazt
ekkert arinað gert en taka til í
stofunni, þvo upp glösin og
kveikja upp í arninum. Og ef
þú gerðir það ekki og ef þú lit-
ir snöggt í kringum þeig, mynd-
irðu sjá að öll veröldin var . . .
Að ofan heyrðist hljóð og Hú-
bert tók viðbragð. Hann hélt
niðri í sér andanum en heyrði
ekki annað en þyt blóðsins fyr-
ir eyrunum. Kannski hafði það
ekki verið annað — aðeins blóð-
ið sem þaut fyrir eyrum hans.
Kuldajakkar og ú/pur
í öllum stærðum.
Góðar vörur — Gott verð.
Verzlunin Ó. L.
Traðarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu).
Moskvitch bifreiða-
eigendur athugið
Geri við Moskvitch-bifreiðir. — Fljót og góð
afgreiðsla. — Uppl. í síma 14113.
Sendisveian óskast
fyrir hádegi. — Þarf að hafa hjól.
ÞJÓÐVILJINN — Sími 17-500.
Hann rétti aftur úr sér. Hann
andaði djúpt að sér einu sinni
til og fann ilminn af svölu
morgunloftinu sem barst innum
gluggann. Og langt í burtu
heyrði hann hringingu mjólkur-
póstsins. Hann bægði óttanum
frá sér og fór að taka saman
glösin. Bráðum væri kominn
tími til þess að færa honum
teið.
Þegar hann gekk upp stigann
með tebollann í hendinni, mætti
hann Elsu sem * var að koma
niður. Þau námu staðar bæði
tvö.
— Halló, sagði Elsa.
Húbert horfði fast á teboll-
ann. x
— Halló, svaraði hann.
— Þú ert að fara upp með
teið?
Hann kinkaði kolli og leit
snöggt á systur sína. Hárið á
henni var vandlega fléttað og
66
andlitið sýndist ósköp hreint og
kjóllinn var nýstrokinn. Hann
reyndi að finna upp á einhverju
að segja — og um leið vissi
hann að hún var að reyna það
líka.
— Jæja, sagði hún. Og svo
var stundin liðin og hún hélt
áfram niður stigann. Húbert
beið þar til hann heyrði for-
stofudyrnar opnast og lokast.
Þá hélt hann áfram.
Charlie Hook var sofandi. Hú-
bert setti bollann frá sér á nátt-
boðið og leit í kringum sig.
Buxur og jakki Charlies Hook
lágu í hrúgu á gólfinu og ofaná
hrúgunni var skór með hnýttar
reimar. Hinn skórinn stóð Uppi
á kommóðu. Húbert j?ekk yfir
gólfið og tók skóinn' og settjr
hann varlega á gólfið.
Hann þreifaði á kommóðunni.
Hún hafði farið illa í rakanum
úti í hofinu, öll platan var blett-
ótt og flögnuð. Hann strauk með
fingrinum yfir ójafnan flötinn.
Svo hætti hann því. Undan not-
uðum vasaklút Charlie Hook
sást í hornið á bankabókinni.
Húbert dró hana varlega til sín.
Andartak hélt hann á henni í
hendinni og horfði á manninn
sem lá og svaf. Síðan fór hann
að fletta henni. Það voru marg-
ar innfærslur og enn fleiri út-
tektir. Hann íeit á upphæðina á
^íðustu síðunni: 15 shillingar, 0
pens. Pimmtán shillingar — að-
eins fimmtán vesælir shillingar.
Húbert fletti við en næsta síða
var auð. Þetta var ótrúlegt —
og þó, einhverra hluta vegna
olli þetta honum ekki eins rnik-
illi skelfingu og það hefði átt
að gera. Hann vissi að hamingj-
an hafði snúið baki við Charlie
Hook, það var búið að selja
Lagondabílinn, frú Stork hafði
ekki fengið kaupið sitt, og það
hafði verið knappt með ýmis-
legt á heimilinu — en fimmtán
shillingar.
Hann stakk bókinni aftur und.
ir vasaklútinn. Þegar hann kom
við efnið og aðgætti' klútinn
nánar, sá hann að þetta var
alls ekki vasaklútur Charlies
Hook. Ham*tók hann upp með
hægð. Hann var lítill og með
kniplingablúndu. Hann barhann
upp að nefinu. Það var þessi
lykt sem var niðri í stofunni.
Hann andaði að sér — þa"ð var
sama lyktin, aðeins sterkari og
meira kæfandi . . . Hann leit
niður og undir vasaklútnum
hafði leynzt varalitur og púð-
urdós. Hann vissi undir eins
hvað þetta var. Elsa hafði bent
á nákvæmlega svona hlutj í
glugganum hjá Woolworth —
já, fyrir þúsund árum.
Hann sneri sér við og upp-
götvaði að Charlie Hook var
setztur upp í rúminu og horfði
á hann.
— Drottinn minn sæll, sagði
Charlie Hook hásum rómi. —
Skelfingar hávaði er í þér
drengur. Ætlarðu að vekja fólk
upp frá dauðum, eða hvað? Svo
sá hann hvað það var sem Hú-
bert hélt á og fór að hlæja. —
Hún á það til að skilja dótið
sitt eftir víðs vegar, já. það má
nú segja. Hann geispaði. —
Jæja, ætlarðu ekki að hypja
þig, ha? Ég þarf að sofa leng-
ur. Hann lagðist aftur útaf í
rúmið og k»kað5 augunum og
gretti sig á meðan.
Húbert fór aftur niður í stof-
una. Nú var þetta í sæmilegu
lagi. Ferska loftið fyllti herberg-
ið. Létt gluggatjöldin flögruðu í
golunni. Hann lokaði gluggan-
um.
Glösin og tómu flöskurnar
voru horfin, búið að slétta tepp-
ið og tæma öskubakkana. Á
morgun yrði þetta alveg eins og
hinn daginn og hinn daginn.
Fimmtán shillingar, 1 aðeins
fimmtán shillingar! Og ávísun-
in handa mömmu kæmi ekki
fyrr. en eftir þrjár vikur. Hú-
bert hugsaði um peningana í
skúffunni á verkstæðinu og var
feginn því að einhver eðlisávís-
un hafði komið í veg fyrir að
hann segði neinum frá þeim.
■ Hann hafði sparað þá saman „ef
á lægi“ og nú lá á. Auðvitað
gat verið að Charlie Hook ætti
einhverja aðra peninga — en
hann vissi ósköp vel að það var
borin von. Ef Charlie Hook átti
peninga, vissu þau alltaf af því.
Dyrabjallan hringdi og Hú-
bert hrökk við eins og leik-
brúða. Hann gekk fram að dyr-
unum og horfði fram í anddyr-
ið. Aftur var hringt. Eftir að
Charlie Hook hafði látið setja
upp dyrabjöllu, var eins og öll-
úm sem hringdu lægi þessi ó-
sköp á.
Húbert velti fyrir sér hvort
hann ætti að opna. Hann lang-
aði ekki til þess. Sennilega var
það einn af vinum Charlie
Hook — í slitna frakkanum,
með gatið á hanzkaþumlinum,
augun sem sýndust alltaf vera
að leita að bar og uppgerðar
kætina í röddinni. — Er Charlie
Hook heima, er hann kominn á
fætur? Jæja, — ég kem inn
samt og laét eins og ég sé heima,
ha?
Hann gekk hægt að útidyrun-
um og tók í húninn. Um leið
og hann opnaði, heyrði hann
hreyfingu uppi á annarri hæð.
Hann starði á komumann og á
meðan heyrði hann rösklegt
fótatak í stiganum bakvið sg.
Það var herra Halbert.
— Halló, sagði Húbert.
— Góðan daginn — hérna —
Húbert, var það ekki nafnið þitt?
Hann var klæddur bláyrjóttum
tvídfötum. Hann var berhöfð-
aður og það stirndi ekki á skall-
ann eins og vanalega. Húbert
mundi að frú Halbert var veik,
kannski var hún of veik til að
pússa á honum skallann.
— Ég hefði viljað tala fáein
orð við hann pabba þinn, ef
hann er kominn á fætur.
Húbert fann til dálítilla von-
brigða. Hann hefði gjarnan vilj-
að tala dálítið sjálfur við herra
Halbert. Andartak gerði hann
sér í hugarlund, að hann sæti
við hliðina á herra Halbert í
framsætinu á stóra Daimlerbíln-
um, þegar þau óku gegnum
garðinn. En herra Halbert kom
ekki með neitt tilboð.
— Ég skal segja að þéf séuð
kominn, sagði hann. — Viljið
þér — viljið þér ekki koma inn
fyrir?
— Nei, þökk fyrir — aha!
Húbert sneri sér við og sá
að Charlie Hook stóð á bakvið
hann.
— Aha, endurtók herra Hal-
bert. — Herra Hook?
— Stendur heima. Hver eruð
þér?
— Ég heiti Halbert. Ég á
heima í næsta húsi — númer
fjörutíu.
— Jæja, númer fjörutíu? greip
Charlie Hook fram í. — Jæja,
númer fjörutíu, leggið þér það
í vana yðar að ganga um og
hringja dyrabjöllum hjá fólki
áður en sólin er komin upp?
Engin svipbrigði sáust á and-
liti herra Halberts. — Klukkan
er orðin yfir níu, herra Hook,
sagði hann rólega. — Mig lang-
ar til að ræða við yður fáein
orð í sambandi við háreystina
sem heyrðist frá þessu húsi i
gærkvöld.
— Jæja, langaði yður tilþess?
— Þér munið ef til vill að ég
hringdi margsinnis til yðar um
kvöldið.
Charlie Hook hló við. — Það
var einhver auli alltaf að
hringja hingað.
Það var hvass undirtónn bak-
við rólegt fas herra Halberts. —
Þetta er ekki í fyrsta skipti sem
TRABANT EIGENDUR
Viðgerðarverkstæði
Smurstöð
Yfirförum bílinn
fyrir veturinn.
FRIÐRIK ÓLAFSSON, vélaverkstæði
Dugguvogi 7. Sími 30154.
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIR
LINDARGÖTU 9 • REYKJAVtK • StMl 22122 — 21260
TRYGGID ADUR N
EN ELDUR ER LAUS
Á EFTIR ER ÞAÐ
OF SEINT
EINKAUMB
FLÖTTAMANNAHJÁLP
Ö48JÍ307
KRONli
;* S XI)S^SlÍÐIÁKTÍ!VK'ÍSi!Íi
24.0 KT
1966
SAMEINUÐU ÞJÓÐANNA
»