Þjóðviljinn - 17.01.1967, Blaðsíða 8

bandserjur hefðu átt sér stað
milli Mandersonhiónanna- Þú
hélzt, að ofsalegt ímyndunarafl
mitt myndi samstundis byrja að
daðra við þá hugmynd að frú
Manderson ætti einhvem þátt í
glæpnum. Fremur en að hleypa
mér á kaf í slíkaT vangaveltur,
ákvaðstu að segja mér nákvæm-
lega hvemig málum væri háttað
og segja mér alit þitt á frænku
þinni, enda vissi ég hve skýr
dómgreind þín væri. Er þetta
nærri lagi?
— Það er nákvæmlega rétt.
Heyrðu mig, góði vinur, sagði
Cupples einlæglega og lagði
höndina á handlegg hins. — Ég
ætla að vera fullkomlega hrein-
skilinn. Ég er sæll og glaður yf-
ir því að Manderson skuli vera
dáinn- Það er skoðun mín að
hann hafi ekki gert heiminum
annað en skaða með starfsemi
sinni sem fjármálamaður. Ég veit
líka að han.n var að leggja í
auðn líf stúlku, sem var mér
eins og eigið bam. En ég er log-
andi hræddur við tilhugsunina
um það að grunur kunni að fallai
á Mabel í sambandi við morðið.
Það er mér óbærileg tilhugsun
að mildi hennar og góðleiki eigi
að standa frammi fyrir hörku
réttvisinnar, þótt ekki væri nema
um stundarsakir. Hún er ekki
manneskja til þess. Það myndi
hafa varanleg áhrif á hana.
Margar tuttugu og sex ára kon-
ur nú á dögum gætu sjálfsagj:
' horfzt í augu við slíkt án þess
að blikna. Ég hef orðið var við
vissa hörku hjá kvenmönnum
; sem hlotið hafa æðri menntun'.
sem gæti fleytt þeim yfir næst-
um hvað sem væri. Og ég vil
ekki halda því fram að það sé
slæmt í öllum þessum kvenleik
sem nú er ríkjandi. En Mabel er
ekki þannig gerð. Hún er jafn-
ólík slíkum konum eins og hún
er ólík þessum volandi pempí-
um sem, ég kynntist á sínum
tímai. Hún er vel gefin; hún hef-
ur sterka skapgerð; hún hefur
góðan og öruggan smekk; en
þetta blandast allt — herra
Cupples baðaði út höndunum —
hugsjónum um göfgi og stillingu
og kvennadul. Ég er hræddur um
að hún sé ekki barn síns tíma-
Þú kynntist aldrei konunni
minni, Trent. Mabel er bam
konunnar minnar.
Yngri maðurinn laut höfði. Þeir
gengu völlinn á enda, áður en
hann spurði stillilega: — Hvers
vegna giftist hún honum?
— Ég veit það ekki, sagði
Cupples stuttaralega.
— Dáðst að honum, býst ég
við, sagði Trent.
Herra Cupples yppti öxlum. —
Mér hefur verið sagt að kona
hrífist nær ævinlega af þeim
karlmanni sem mest má sín-
Auðvitað getum við ekki gert
okkur í hugarlund hvernig áhrif
sterkur og öflugur persónuleiki
eins og hann myndi hafa á
stúlku sem ekki væri öðrum
bundin; einkum ef hann einsetti
sér að vinna ástir hennar. Það
er trúlega yfirþyrmandi að láta
heimsfrægan mann stíga í væng-
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyr+istcfó
Garðsenda V STMI rcc
inn við sig- Hún hafði auðvitað
heyrt um hann talað sem stór-
kostlegan fjármálamann, og hún
hafði enga hugmynd um — hún
umgekkst einkum listafólk og
bókmenntafólk — hvílíkt hyldýpi
kulda og sálarleysis slíkur mað-
ur gat haft að geyma. Ég efast
um að hún viti það þann dag £
dag. Þegar ég frétti fyrst um
samdrátt þeirrai var það um sein-
an og ég hafði vit á að þegja um
álit mitt. Hún var myndug og
frá almennu sjónarmiði var auð-
vitað ekkert að honum að finna.,
Og sennilega myndi hinn geysi-
legi auður han.9 töfra næstum
hvaða konu sem væri. Mabel
fékk nbkkur hundruð í lífeyri
á ári; ef til vill nóg til þess að
gera henni Ijóst, hvað miljónir
þýddu í raun og veru- En þetta
eru eintómar ágizkanir. Hún
hafði að minnsta kosti ekki
kært sig um að giftast neinum af
ungu mönnunum, sem ég hafði
grun um að hefðu haft áhuga á
slíku; og þótt ég trúi því ekki
og hafi aldrei trúað því, að hún
elskaði hálffimmtugan mann, þá
vildi hún að minnsta kosti gift-
ast honum. En ef þú spyrð mig
hvers vegna, þá get ég sagt það
eitt, að ég veit það ekki.
Trent kinkaði kolli og eftir
nokkur skref leit hann á úrið
sitt. — Ég hef haft svo mikinn
áhuga á frásögn þinni, sagði
hann, — að ég var búinn að
gleyma aðalerindinu- Ég fná
ekki sóa öllum morgninum. Ég
ætla strax að halda niður veg-
inn að Hvítþiljum og það mætti
segj'a mér að ég verði þar- á
snatti til hádegis. Ef þú getur
hitt mig þá, Cupples, þá þætti
mér vænt um að mega ræða
við þig um það sem á fjörur
mínar rekur, nema eitthvað tefji
þig.
— Ég ætla út að ganga fyr-
ir hádegið, sagði Cupples. — Ég
hafði hugsað mér að borða há-
degisverð í lítilli krá skammt
frá gólfvellinum, ,,Ámunum
þremur“. Hún er upp með vegin-
um, svo sem mílufjórðung hand-
an við Hvítþiljur. Þú getur séð
í þakið milli trjánna þarnai- Þar
er framreiddur óbrotinn matur
en góður. Þú ættir að hitta mig
þar-
— Svo framarlega sem þeir
eiga bjórkagga, sagði Trent, —
þá er allt í lagi. Við fáum okk-
ur brauð og ost og megi al-
mættið forða okkur frá viður-
sfyggð munaðarins, veiklyndi og
' löstum. Blessaður þangað til.
Hann fór að sækja hattinn sinn
á svalariðið, veifaði honum til
herra Cupples og var horfinn
Gamli maðurinn settist í hvilu-
stól á grasflötinni, spennti greip-
ar fyrir aftan hnakkann og starði
upp í bláan, heiðskíran himin-
inn- — Hann er indæll piltur,
tautaði hann. — Úrvals drengur.
Og afarsnjall í sinni grein.
Hamingjan góða! Hvað þettai er
allt undarlegt!
IV. KAFLI.
Sem málari og sonur málara
hafði Philip Trent þegar á þrí-
tugsaldri unnið sér nokkurt álit
í brezkum .listheimi. Og myndir
hans seldust- Frumleiki og kraft-
ur og viss ástundun, þótt ýmis-
legt glepti, lágu til grundvallair,
auk þess sem hann vann stund-
um í skorpum altekinn sköpun-
argleði. Nafn föður hans hafði
hjálpað til; lífeyrir sem var nógu
ríflegur til þess að hann þurfti
ekki að hafa áhyggjur af brauð-
striti, hafði svo sannarlega ekki
hindrað hann. En umfram allt
hafði fólki geðjazt að honum.
Gott skap og fjörlegt ímyndun-
arafl kryddað gamansemi er æv-
inlega vinsælt. Auk þess hafði
Trent ósvikinn áhuga á mann-
fólkinu. Hann hafði skarpa dóm-
greind og glögga mannþekkingu,
enda gat enginn verið óeðlilegur
í framkomu við mann sem
a'lltaf virtist vera að skemmta
sér- Hvort sem hann var í skapi
til að sprella eða niðursokkinn
í eitthvert verkefni, missti and-
lit hans sjaldan af sér hinn fjör-
lega svip. Hann var vél að sér
í sögu listar sinnar og auk þess
var hann vel heima £ menning-
arsögu yfirleitt og hafði miklar
mætur á skáldskap. Nú var hann
þrjátfu og tveggja ára að aldri
og var ekki enn kominn yfir
tímabil hláturs og gáska.
Frægðin sem hann hafði áunn-
ið sér fyrir allt aðra hluti, hafði
hann eiginlega hlotið af hreinni
tilviljun. Dag nokkurn hafði
hann litið i dagblað og svp vildi
til að skrif þess snerust að mestu
um glæp, sem er tiltölulega fá-
tiður á landi okkar — morð i
járnbrautarlest. Málsatvikin voru
annarleg; tveir voru í gæzluvarð-
haldi. Trent hafði ekki fyrr veitt
slíkum málum neina athygli, en
nú heyrði hann vini sína ræðai
:þetta sín á milli og hann fór að
kynna sér skrif um málið í hin-
um ýmsu blöðum. Hann fylltist
áhuga; ímyndunarafl hans komst
á hreyfingu og nú fékkst það við
staðreyndir á hátt sem var hon-
um nýr og framandi; hann varð
gripinn orku, sem annars gerði
aðeins vart við sig i sambandi
við listsköpun hans. Undir kvöld
skrifaði hann og sendi langt bréf
til ritstjóra Recordis, sem hann
valdi aðeins vegnai þess, að það
hafði birt nákvæmasta óg
greindarlegasta skilgreiningu á
atburðunum.
1 bréfi þessu gerði hann svip-
að og það sem Poe hafði gert í
máli Mary Rogers. Hann haifði
ekkert sér til leiðbeiningar ann-
að en dagblöðin, en beindi at-
hyglinni að vissum staðreyndum
sem lágu ekki beint við og grun-
ur hans beindist að manni, sem
komið hafði fram sem vitni í
málinu- Sir James Molloy hafði
birt þetta bréf með stóru letri.
Sáma kvöldið gat hann tilkynnt í
Sun, að maður þessi hefði verið
teklnn höndum og hefði játað á
sig glæpinn.
Sir James var öllum hnútum
kunnugur í London og hamn
hafði ekki beðið , boðanna með
að komast í kynni við Trent.
Þessum tveimur mönnum samdi
vel, því Trent hafði til að bera
þá meðfæddu háttvísi sem eyddi
næstum öllum aldursmun á
honum og öðrum mönnum. Hann
hafði fyllzt hrifningu þegar hann
sá stóru blaðapressumair í kjall-
aranum á Record. Hann hafði
fengið að mála þar niðri og Sir
James hafði | tafarlaust keypt af
honum mynd sem hann kallaði
vélvæddan Heindrich Kley.
Nokkrum mánuðum síðar gerð-
ust þeir atburðir, sem kallaðir
voru Ilkley leyndardómurinn. Sir
James hafði boðið Trent til
kvöldverðar og síðan boðið unga
manninum of fjár (fannst Trent)
fyrir bráðabirgðastörf sem sér-
staikur fréttamaður Records í
Ilkley.
— Þú getur það vel, hafði rit-
stjórinn sagt. — Þú ert vel rit-
fær og þú kannt að tala við
fólk og ég get kennt þér allt í
sambandi við fréttamannsstarfiö
á hálftíma. Og þú ert þefvís á
það sem máli skiptir; þú hefur
ímyndunarafl og hæfilega mikið
af skarpri dómgreind til uppbót-
ar. Hvernig heldurðu að þér yrði
innanbrjósts ef þér tækist aö
leysa vandann!
| Trent varð að viðurkenna að
það gæti verið dálítið skemmli-
legt. Hann hafði reykt, grett sig
og að lokum hafði hann sann-
fært sjálfan sig um það, að hið
eina sem hélt aftur af honum
var hræðsla við starf sem hon-
um var framandi. Hann hafði
það fyrir fasta reglu að reyna
að uppræta allan ótta, svo að
hann hafði þegið boð Sir Jannes-
Og hann hafði leyst vandann.
í annað skipti hafði hann skotið ’
réttvísinni ref fyrir rass og nafn
han,s var á allra vörum. Hann
dró sig í hlé og málaði myndir.
Hann var ekki sérlega heillaður !
á blaðamennsku, og Sir James.
sem vissi talsvert um listir, I
lét hjá líða (þótt aðrir ritstjór-
ar gerðu það ekki) að reyna að !
freista hans með háum launum.
En á næstu árum hafði hann ,
léitað til hans býsna oft og í
fengið hann til að kljást við svip-
uð vandamál, bæði heima og er-
lendis. Stundum .- hafði Trent
færzt undan vegna anna við list-
grein sína, stundum höfðu aðrir
orðið á undan honum að finna
lausnina. En afleiðingin af ó-
reglulegu samstarfi hans við
Record hafði orðið sú, að fá
nöfn voru öllu þekktari á Eng-
landi- Það var einkennandi fyr-
ir hann, að nafnið eitt skyldi
vera það sem almenningur
þekkti- Hann hafði varizt allra
frétta um einkalíf sitt í blöðum
Molloys, og önnur blöð hirtu
ekki um að auglýsai einn af
mönnum James,
Þegar hann gekk hratt upp
lága brekkuna að Hvítþiljum,
hugsaði hann með sér, að ef til
vill yrði Mandersonmálið mjög
auðleyst. Cupples var skýrleiks-
karl, en sennilega var honum ó-
gemingur að líta hlutlausum
augum á frænku sína. En það
var satt að hótelhaldarinn, sem
talað hafði um fegurð hennar
af mikilli hrifningu, hafði jafn-
vel talað af enn meiri hrifningu
um góðleik hennar. Þótt forstjór-
inn væri ekki sérlega málsnjall,
hafði hann þó gefið Trent á-
kveðna hugmynd um persónu-
leika hennair. — Það er varla til
sá krakki hér í nágrenninu að
hann lifni ekki allur við þegar
hann heyrir rödd hennar, hafði
hann sagt, — og það samai mætti
reyndar segja um fullorðna fólk-
iö. Allir hlökkuðu til komu henn-
ar hingað á sumrin. Ég á ekki
við það, að hún sé ein af þessum
konum sem eru hjartagæzkan
einskær og ekkert amnað. Hún
hefur bein í nefinu, ef þér skilj-
ið hvað ég á við — það er tögg-
ur í henni. Allir í Marlstone
hafa samúð með frúnni í þess-
um erfiðleikum — en það er
ekki þar fyrir, að sumir eru
þeirrar skoðunar að hún sé
heppin að svo fór sem fór. Trent
hafði mikinn áhuga á að hitta
frú Manderson.
Nú gat hann séð framhlið
rauða múrsteinishússins handan
við stóra grasflöt jaðraðai runn-
um, og hvíta, stóra gaflana, sem
það dró nafn af. Hann hafði séð
glitta í það úr bílnum um morg-
uninn- Hann sá að þetta var nú-
tíma hús; ef til vill tíu ára eða
svo. Allt var þarna frábærlega
vel hirt og svipur nægjusams
friðar sem einkennir heimili
hinna vel stæðu í sveit á Eng-
landi. Fyrir framan það, hinum
megin við veginn, lágu engja-
löndin niður að hamrabrúninni;
bakvið það var skóglendi yfir að
heiðunum. Það virtist furðulegt
að slíkur staður skyldi vera vett-
vangur fyrir ofbeldi og morð;
allt virtist svo rólegt og snyrti-
legt, ímynd fullkominnar þjón-
ustu og friðsæls lífs. En hinum
megin við húsið, rétt við lim-
gerðið milli garðsins og vegarins,
var áhaldaiskúr garðyrkjumanns-
ins, en þar hafði líkið fundizt
eins og hrúgald upp við vegginn.
Trent gekk framhjá akbraut-
inni og meðfram stígnum unz
hann kom á móts við þennan
skúr. Svo sem fjörutíu metrum
utar beygði vegurinn burt frá
húsinu og lá gegnum ræktað
land og rétt áður en að bugð-
unni kom, endaði lóðin kringum
húsið með litlu hvítu hliði á lim-
gerðinu- Hamn gekk að hliðinu,
sem var greinilega ætlað garð-
yrkjumönnum og þjónustufólki.
Það opnaðist auðveldlega ng
hann gekk með hægð upp stíg
sem lá að bakhlið hússins, milli
limgerðisins og hárrar raðar af
rhododendronrunnum. Gegnum
bil á þessum vegg komst hann
eftir troðning »ð litlum timbur-
kofanum, sem stóð milli trjáanna
á móts við aðra húshliðina
framanverða. Líkið hafði legið á
hliðinni og snúið frá húsinu;
hann hugsaði með sér að þjón-
ustustúlka sem litið hefði útum
glugga að morgni dagsins á und-
an hefði hæglega getað horft á
kofann án þess að sjá hann, með-
an hún var að gera sér í hugar-
lund hvernig það væri að vera
I rík eins og húsbóndinn.
SKOTTA
Ég verð víst að tiAja uon >rfi c'! *,ð fá að horfa a sjó varpið
í kvöld. Donni hefur -nga r ýstárlegri hugmynd
Kuldajakkar og úlpur
í öllum stærðum. Góðar vörur — Gott verð.
Verzlunin O. L.
Traðarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu).
M
E L D H U S
V A L HINNA VANDLÁTU
1
SKORRI H...F
SIMI 3-85-85
SuSurlondsbrout 10 (gegnt IþróHohöll) sími 38585
POLARPANE Iq|
?FALT5£bARpANE
falt
FALT
e,nar>arunQrgiei
soensk
9œdavara
EINKAUMBOD
IMARS TRADIIMG
LAUGAVEG 103 SIMI 17373
RAUÐARÁRSTÍG 31 SÍMI 22022