Þjóðviljinn - 17.09.1967, Blaðsíða 7

/
oaiiitMiii aau*aiii iiujjíiij' uuaiuivu i iijuugtuuutuui isntUMUOUl1
eru a8 breyta um farveg aust-
ur þar.
Á mánudagsmorgun var lagt
af stað vestur á ný. Nauðsyn-
legt er að fara vötnin að
morgni till, útskýrði bílstjórinn,
þvi síðdegis vex aevinlega í
þeim. Var vestasti bær í öræf-
um, Skaftafeli, kvatt um tíu
leytið og lagt á sandinn, svart-
an og óendanlegan til að sjá.
Að baki var öræfajökull og
stimdi á hvítar breiðurnar. en
Hvannadalslhnjúkur huldi sig í
gráu skýi. Skaftafellshlíðin
skein við sólu og lengst úti við
6jóndcildarhring í vestri grillti
í Lómagnúp.
Skeiðarársandur er orðinn
eina teljandi bilið á hringvegi
um landið og verður nú vænt-
anlega knúð fast á að fá fljót-
in þar brúuð. Aðalvandinn við
þá framkvæmd em hlaupin
sem á nokkurra ára bili koma
í vötnin, stærst í Skeiðará. Á
sandinum em fjögur stórfijót,i
að austan talið, Skeiðará og
reyndar auk þess Morsá, sem
rennur í hana, Sandgígjukvísl,
Súla og Núpsvötn. Fyrir utan
það að vera vatnsmikil em
þessi fljót varhugaverð sums-
staðar fyrir sandbleytur, ann-
arsstaðar stórgrýti í botni. Og
vaðið er aldrei hið sama frá
degi til dags. Leið sem er
sæmileg einn daginn getur ver-
ið allsendis ófær þann næsta.
Að telja
árkvíslar
I glampandi sólskini leggjum
við af stað út á sandinn og
Óskar Jofar að þegar í vötnin
komi, skuli ég fá að fara með
trukknum til að geta tekið
myndir af rútunni þegar hún
fer yfir. Hér er enginn vegur,
ekkert nema sandur og möl,
merkilega fjölbreyttar steina-
tegundir, — hvaðan og hvenær
skyldu árnar hafa borið þetta
hingað? Hafi sandurinn sýnzt
sléttur úr fjárlægð, tekur nú
annað við, hann er hér í ó-
tal öldum og varla fyrir nema
jeppa og fjallabíla um að fara.
Nú förwm vlð yfir árkvísl.
Er Óskar búinn að gleyma lof-
orðinu eða hvað? Hér sit ég
með myndavélina í fanginu og
hann byrjaður að aka yfir ána.
En reyndi vatnamaðurinn brosir.
„Iss, þetta er ekkert ennþá,
þetta er rétt byrjunin." Ég
hugsa mér að telja kvíslamar.
Ein, tvær, eru komnar og hér
er sú þriðja. Nú fer eitthvað
að gerast, Sveinn er kominn í
vöðlur, heldur á priki í hendi
og stígur stómm um árþotninn.
Þetta hlýtur að vera merkileg
kvísl, svo óg klöngrast upp á
truikikinn og fer með honum yf-
ir, tek myndir af hinum bíln-
um. Allt gengur klakklaust og
við fömm yfir hverja kvíslina
eftir aðra og enginn annar
reynist hafa talið.
I stað þriggja tíma á laug-
ardaginn tekur ferðin yfir
Skeiðará nú aðeins einn. Ösk-
ar er í talstöðvarsambandi við
1 Fagurhólsmýri og tilkynnir að
við séum komin yfir Skeiðará.
Vel gert!
Einn samferðamannanna var
Valdimar Jónsson, scm kunnur
er fyrir ræktuu á vænu hrossa-
kyni og seldi reyndar á dögun-
um graðhestinn fræga til Dan-
merkur, sem á að gagna þar-
lendum hryssum af íslenzku
kyni. Valdimar sagðist ekki
kjafta frá verðinu á folanum!
Ilér hefur Sveinn Þorláksson
sett á sig vöðlurnaT og prófar
botninn áður en bílarnir leggja
út f.
Óskar hrósaði sigri, að cngum skyldi takast að smella af mynd
þegar billinn festist í Súlu. Hér er mótleikurinn: mynd af belj-
andi straumnum tckin út um gluggarúðuna og að ofan sést
hvemig vatnið streymir niður úr rútunni-
Jónas Magnússon á Strandar-
höfða var einn þeirra sem þátt
tóku í lciðangri Óskars.
Næsta vatn er Sandgígju-
kvísl, eiginlega langhættuleg-
asta fljót Qeiðarinnar, segja
samferðamennimir, botninn er
sVo stórgrýttur. Bílarnir veltast
yfir hana og áfram í vesturátt.
Lómagnúpur er nú orðinn
greinilegur, á vinstri hönd eru
hiilingar, á þá hægri Skeiðar-
árjökull, svört og úfin og ófrið
skriðjökulbreiða; varla hægtað
trúa að þetta sé í ætt við skín-
andi hvítan jökulkontmginn í
Öræfunum.
«
Missti þann
stóra
Ég er aftur sezt i bílinn
hjá Óskari, ævintýra varla að
vænta úr þessu. Var éig kannski
að vonast til að bíllinn fest-
ist í Skeiðará? Svona eru þess-
ir blaöamenn, vilja helzt skrifa
um ófarir og óhöpp! Sveinn er
kominn úr vöðlunum og Setzt-
ur í næsta bekk. Trukkurinn
fer nú yfir Súlu. Var þetta ekki
annars nökkuð djúpt? Öskar
heldur á eftir og nú! -Bíllinn
er fastur! Við stöndum upp.
Nei, nei, farið öll hægra meg-
in! hrópar bílstjórinn. Ólafur
og samferðamenn hans tveir
eru stokknir út úr trukknum,
annar heldur á kvikmyndavél,
en hann fleygir henni í sand-
inn og eins og örskot eru þeir
komnir út í beljandi fljótið,
sem tekur þeim fast að mitti.
Okkar bíll grefur sig niður að
aftan með ótrúlegum hraða,
vatnið nær orðiö uppaðglugg-
um og straumurinn rennur um
gólfið. Allt skeður mjög hratt
og- áður en nokkur hefur tíma
til að verða hríeddur erum við
komin aftur á þurrt, trukkur-
inn hefur spidað rútuna upp úr.
Til allrar hamingju var mest
af faramgrinum á palli trukks-
ins, eða þaki rútunnar, svofátt
eitt hefur blotnað. Óskar opn-
ar öil hólf að neðan og vatnið
streymir út.
Mér líður eins og laxveiði-
manni, sem misst hefur þann
stóra.
En Óskar hlær: Nú var ég
svei mér heppinn að enginn
skyldi vera að taka myndir!
Eftir þetta ævintýri er ferð-
in yfir Núpsvötn varla umtals-
verð.
n
Áð er á Núpsstað og bæna-
húsið skoðað undir leiðsögn
Hannesar Jónssonar. Við erum
enn jafnlheppin með veðrið,
sólin skín og Vestur-Skafta-
fellssýslan skartar sinu feg-
ursta. Á leiðinni eru skoðaðir
fegurstu staðirnir og dáðst að
Mýrdallsjökli og Eyjafjallajökli
og ber okki á þá svo mikið
sem skýhnoðra. TJm kl. hálf-
átta um kvöldið skilja leiðir
að Hvolsvelli og heldur hvertil
síns heima, þreyttur, en á-
nægður eftir viðburðarrfka ferð.
— vh
Suronid&gur 17. september 1967 — ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA J
Fjallabíll Óskars fer yfir cina kvíslina í Skeiðará . . .
Lómagnúpur séður austan firá. Myndin var tckin við Núpsvötn-
Eftir að komið var yfir Skeiðarársand voru allar ár brúaðar, ®n
sumar ekki betur en svo, að bílarnfr urðu að fara tómir yfir
þær og sjást hcr nokkrir fcrðalanganna ganga yfir Eldvatn.
Við Dverghamar eru mótívin fyrir ljósmyndarann ócndanleg.
í
_