Þjóðviljinn - 12.09.1968, Blaðsíða 8

V
0 SlÐA — i>JÓÐVn*JINN — Fiimmfcujdaigur 12. sepftember 1968.
MICHAEL HALLIDAY:
ÚR
SKUGGUNUM
10
Búlduleitar kinnar hans vwi
gráfölar og munnurinn lftill.
Hiann sýndist úti á hekju — Sæll
Jerry. Þú hekkir ekki fö&ur
Celiu, er Tpaö? Herra Canning,
Jerry Dale.
— Sælir.
— Sælir. Jerry haföi engan
áhuga á Canning. — Er hann
ekki kominn ?
— Bíllinn hans er hérna, sagði
Matthew og leit á svarta Wolse-
leýbílinn sem Banfield átti. —
Hann verður ekki lengi. Við eig-
um stefnumót við lögreglustjór-
ann, herra — en hú hekkir hann
auðvitað.
— Já. Canning var feginn hvi
að tm,gu mennimir voru annarns
hugar, einkum Jerry, og veittu
honum ekki sérstaka athygli.
Hann vildi fá að vita hvers
vegna Matthew ætlaði að hitta
Banfield; hvað kom honum betta
við? En svarið lá auðvitað beint
við; Jerry var hróðir Peters sem
hefði' verrið myrtur, löereglan
myndi burfa að tala við hann —
og Matthew var náinn vinur.
Matthew var hess konar vinur
sem hægt var að treysta.
Canning hurfti ekki að horfa
í augu Jerrys, hau einhlindu í
áttina að dyrunum hiá Gazette.
— Ég harf ekki að taka bað
fram, að ég —
— Þarna kemur hann. Jerry
greip fram í og gerði sér trúlega
ekki ljóst að orðiri voru ætluð
eyrum hans.
Banfield kom út úr Gazette
byggingunni. Hann var stórvax-
inn maður, kvikur í hreyfingum,
með langa höku og langt nef;
reglulegur bolti.
— Afsakið ef ég hef látið vkk-
ur bíða. sagði hann. — Hæ,
Geörg, nú er allt í lagi á efri
hæðinni. Hann opnaði bílinn.
Jerrv glevm^i að kinka koHi
til Cannings; Matthew sagði: —
Siáumst seinna. og beír fóru inn
í bílinn hiá Banfield. Carming
beið ekki eftir að hann æki af
stað. heidur gekk inn í húsið og
flýtti sér unn stigann. Ef hann
hefði ekki flýtt sér. hefði hann
hliðrað sér hóá samtalinu; hann
hsfði sízt af öllu áhuga á að tala
við Randall núna. En bað var að-
eins vegna bess að Randall hafði
verið að tala við lögregluforingi-
ann. Hann varð að stilla taug-
ámar.
Hann bairði að dyrum og beið.
— Kom inn.
' Ganning fór inn og Randall
glotti.
— Þú gerist svei mér kurteis,
ha?
— Ég lærði lexíuna mína, sagði
Canning og honum tókst að brpsa.
Hann settist hyngslalega í stól.
— Hvað segirðu til, Jim?
— Allt meinlaust, heilsan í lagi
og alltof mikið að gera, sagði
Randaill. — en ég má alltaf vera
að hvi að spjalla við hig- Viltu
teholla? Ég ætla að fá mér
sjálfur en Ted var að flýta sér.
Randall drakk te á öllum timum
sólarhringsins, nótt sem dag. —
Ted er í reglulegum ham.
— Jæja?
— Þetta er aðeins hriðja morð-
ið á sautján ára starfsferli, sagði
Randall og hló við. — Þú getur
rétt imyndað hér að hann ætlar
að láta ljós sitt skina. Hann ýtti
á hnapp i innanhússímakassan-
um. — Viljið bið senda inn te
handa tveimur. Ríðan slökkti
hann aftur. Gleðin hvanf úr
svinnum. Randail var rjóður og
sællegur maður, greindur og
skvnugur, hótt ókunnugir sæju
oft ekki annað en glaðklakka-
lQ<rt fasið. — Ég vona að hann
nái bessum hrjóti sem fyrst. Þú
hefur auðvitað heyrt um hetta.
— Já.
— Það hefði auðvitað komið
öllum f upnnám hvort sem var,
sa.gði Randall. — En ekki sízt
begar hað er Peter Dale. Hann
var sérlega vinsæll meðal yngri
kvnslóðarinnar og alira bezti
niltur. Ég hatfði mikilu meira álit
á honum en bróður hans, hótt
Jex~y sé býsna fær á sinn hátt.
Hve mikið veizt bú um betta?
— Grant vinur hans býr hjá
okkur.
— Já, auðvitað. Bantfield ætl-
aði að hitta Matta Grant og
Jerry. Matti hefur verið fjöl-
skylduvinur svo lengi, að hann
er næstum eins og einn af bræðr-
unum. Foreldrarnir voru á ferða-
lagi í Comwall, bað er von á
heim í dag. Ég hekki hau ekki,
hau hafa alltaf verið fáskiptin.
Randall saug upp í nefið. — En
hetta verður skelfilegt áfall. Mér
skilst að Jerry hatfi næstu|m far-
ið ytfirum og Matti Grant haldið
honum uppi.
— Það kemur mér ekki á óvart.
Canning byrsti eftir frekari upp-
lýsingum, en hann vissi ekki
hvernig hann átti að bera sig
að. — Mér skilst að Jerry ög
bróðir hans hafi leikið í dans-
hijómisveit.
— Danshljómsveitinni sem máli
skipti með samninga við útvarp
og sjónvarp. Ég á von á innrás
úr Fleet Street. há og begar.
— Hvar gerðist hetta? spurði
Canning og fann um leið að hann
hefði átt að spyrja: — Hvað
g'erðist?
— I Marlborouigh götu — eiwu
af stóru húsunum í nánd við
skemmtigarðinn. ömurlegast er
að Peter Dale var yfirleitt alls
ekki heima á hessum tíma. Hann
hafði fengið malariu og í gær-
kvöld vair hann að fá kast. Jerry
sendi hann heim. Það gerist ekki
nema einu sinni og tvisvar á ári.
Húsið var tómt, foreldramir að
heiman og bjónustuifólkið lika.
Okkar á milli sagt held ég að
Banfield hafi sterkan grun um
hver sé hinn seki.
Canning sagði aðeins: — Jæja,
og honum fannst hann vera að
kafna.
— Það eru þama hjón sem
vinna hjónustustönf. Pólsikur ná-
ungá, skozík stúlka, ungt par.
Randail var örláitur á-smáatriðin.
— Daie piltamir hafa alltaf far-
ið hirðuleysislega með peninga
og verið ósínikir á veðmál og
annað siíkt. Þeir græddu á veð-
rc-iðunum á laugardaginn <?g
komu til baka með fulla vasana
af peningum. Flestir hefðu lagt
bá í banika á mánudagsmorgun,
en Jerry hafði ráðgert að fara
aftur á veðreiðarnar í dag og
hatfði skildingana heima við.
Þjónustufólkið var heima hefiar
beir komu á laugardaginn, fór
ekki í firí fyrr en næsta dag.
Það vissi bví allt um peningana.
Banfield er geysilega orðvar en
hann hefur auga á Pólverjanum
— garðyrkjumanni og snattara.
Canning sagði hásum rómi; —
Hefur hann nokkrar sannanir?
— Ég veit hað ekki enn. Þess-
ir Pólverjar em oft fljótir að
grípa til hnffsins — jæja, jæja,
ég skal ekki segja meira, ég veit
að hú ert á móti sleggjudómum.
Randall brosti. — Við skulum
segja, að sumir af beim Pólverj-
um sem hingað hafa flutzt, hafi
verið fullákafir í að beita hnífn-
um. Eriu ánægður með bað?
— Það er skárra. Canning va1”
enn hungt um andardrátt. — Það
var há hnífur?
— Stunginn gegnum hálsinn,
sa?ði Randall stuttur í spuna.
Stunginn; svp að fómarlambið
hafði bá ekki fengið höfuðhögg
í fal'linu; ef hetta var maðurinn
sem staðið hafði Bob að verki,
há vissi Bob að hann var dáinn.
— Hann hafði verið barinn
líka, var með Ijótt sár á hnakk-
anum og talsvert skorinn á hönd-
unum, hélt Randall áfram. —
Morðinginn virðist hafa tryllzt.
Hann skildi um hað bil tvö
hundruð pund eftir á gólfinu.
Peter virðist hafa komið honum
á óvart hegar hann vair að fara
burt. Randall leit upp hegar bar-
ið var að dyrum: kallaði kom
inn og stóð á fætur til að taka
við bakka af laglegri lubba-
hærðri stúlku sem kom með teið.
— Ég hélt hú værir búin að
gleyma oktour, Queenie. Stúlksan
brosti feimnislega Dg flýtti sér
út. Randall hló við. — Það er
notalegt að hafa feimna stúlku
til tilbreytingar; hær em ytfir-
leitt svo frakkar nú til dags.
Hvað segir Celia?
— Allt ágætt.
— Fínt.. Þú vilt ekki sykur, er
hað? Jæja, hvað ertu annars að
vilja f bænum, Georg? Ég veit
hú ert ekki kominn til að tala
um óskemmtilega hluti eins og
morð!
— Ég átti erindi á bókasafnið
og svo langaðd mig í tebolla,
sagði Canning. Hann kærði sig
ekki um að breyta um umræðu-
efinið; en var svo mörgum spum-
ingum ósvarað. Hann gat ekki
haft hugann við neitt annað. en
bað Eerði reyndar ekkert til.
Randall hótti gaman að hlusta
á. sjálfan sig.
Hugsanir Cannings voru á
fleveiferð. Myndi Banfield gruna
pólska garðyrkiumanninn að á-
stæðulausu? Eftir bví sem BPb
sagði hafði bann slarið hennan
mann niður — eða öllu heldur.
maðurinn hafði slesizt utan í stól
— og síðan hafði hann flúið.
Það var hinn maðurinn sem
hafði verið með hnif. Pólverjinn
kynni að hafa komið inn seinna.
Þetta var ekki sannfæuandi. hað
var aðeins hálfstrá sem hann
greip í veikri von.
— Jæja, Georg, ég hef ósköp-
in öll á minni könnu, sagði Ran-
dall hreinskilnislega. — Af
hverju borðarðu ekki hádegis-
mat með mér ef bú verður áfram
í bænum? Hann leit á klukk-
una. — Hamiingjan sanna. hún
er að ganga eitt. Ég hef aldrei
vitað nokkum morgun eins fljót-
an að líða. Ée kemst ekki héðan
næsta klukkutímann að minnsta
kosti. Hvað segirðu — —
— Ég verð að koma mér alftur
heim, ég er með verkefni fyrir
Grayson.
— Hann er við«sama heygarðs-
homið. Randall stóð á fætur.
Þeir tókust ekki í hencfur, brostu
aðeins hvpr tii annars.
Canning fór út og gekk hægt
niður stigana. Hann gat ekki
Aðstoð við unglinga í skólum
Málaskólinn Mímir aðstoðar unglinga í framhalds-
skólum. — Fá nemendur kennslu í ENSKU —
DÖNSKU — STÆRÐFRÆÐI — EÐLISFRÆÐI
STAFSETNINGU og „ÍSLENZKRI MÁLFRÆÐI".
Nemendur velja sjálfir fög sín. Eru hjálparflokkar
þessir einkum heppilegir fyrir nemendur i fyrst.a
og öðrum bekk gagnfræðaskólanna. Sérstgkar deild-
ir eru fyrir þá sem ætla að taka landspróf.
Tímar verða ákveðnir í samræmi við stundatöflu
nemenda. — Eru þeir beðnir að hafa bækur sínar
með sér, er þeir innritast.
Málaskólinn Mímir
Brautarholt 4 — sími 1-0004 og 1-110-9.
Nýkomið i úrvaii
Rúllukragatikyxtur — Peysur — Buxur.
Drengjajakkar — Úlpur o.m.fl.
Verðið hvergi betra.
O.L. Laugavegi 71
Sími 20141.
Ódýrast / FÍFU
Úlpur — Peysur — Terylenebuxur — Molskinns-
buxur — Stretchbuxur.
Regnkápur og regngallar.
Póstsendum hvert á land sem er.
Verzlunin FÍFA
Laugavegi 99 (inngangur frá Snorraþraut)
Þvoið hárið úr LOXEM- Shampoo — og flasan fer
SKOTTA
— Mikið er ég fegin að þeir eru farnir að ganga frá einkunna-
bókunum í sjálfvirkum vélum. Nú sleppur maður við þessar Ieiðin-
legu smáathugascmdir sem kennararnir voru vanir að skrifa fyrir
aftan tölurnar!
Frá Raznoexport, U.S.S.R.
2-3-4-5 og 6 mm.
Aog B gæðaflokkar
MarsTrading Companyhf
Laugaveg 103 sími 1 73 73
Teryleaebaxur .
á drengi frá kr. 480.
Terylene-flauelsbuxur drengja — Telpnaúlpur —
Gallabuxur — Peysur.
Siggabúð
Skólavörðustíg 20.
Athugið
Geri gamlar hurðir sem nýjar Kem á staðinn og
gef upp kostnaðaráætlun án endurgjalds.
Ber einnig á nýjar hurðir og nýlegar.
Sími 3-68-57.
VÉLALEIGA
Sfmonar Símonarsonar. Sími 33544.
Önnumst múrbrot og flesta loftpressuvinnu. —
Einnig skurðgröft