Þjóðviljinn - 10.12.1969, Blaðsíða 10

/
—• f*JC0E>VIEJINN — Midvi'kudagur 10, desemlber 1969.
INGA HAMMARSTRÖM
S1 rj k •• D\ H Rl R Nl A U- P
16
lífu stritinu, sem gaf aldred neiit
í aðra hond. Mér skildist að þau
hefðu flest spjarað sdg vel, varp-
að frá sér bláa verkagallanum og
tekið í staðinn upp gráu fötin
þjónustumannsins og ögn léttari
byrðar. '
Þegar Rritt-Inger kom til bæj-
arins, í nýtízku einfoýlisíhús með
öMuim hugsanlegum þæiginduim,
fannst henni hún lifa ailgeru let-
ingjálífi, jaifnvel þátt okkur El-
enu báðurn fyndist hún hafa nóg
aö starfa. Hún þvoði og hreins-
aði frá morgni til kvölds, bak-
aði, þvoði og strauk, balfði ná-
kvæmt eftirlit með bömumuim og
ledit á hverja tilraun okkar El-
enu titt að rétta einhvers konar
hjálparhönd sem innrás í ríki
hennar.
— Ég er liönigu búin að gef-
ast upp, hafðd Elena saigit í kvört-
unartón. — Ég er hætt að bera
það við að taka fram' a£ boröinu
eftir máltíð.
— Víst er stúttlkain dugnaðar-
forkur, sagðd ég, en hefurðu
híustað á allllt trúarruiglið sem
hún treður í sitelpurnar? Hvera-
ig geturðu látdð það óáitalldð?
— Myndir þú þora að mdnnast
á það? spurði EHena. — Enda
myndi Britt-Inger aldrei skilja
fcvað mnaður ætti við sem segðist
viera trúlaus. •
Trúin hennar Rritt-Ingier var
annars dálítið fllókin að miíinu á-
liti. Á daginn hélt hún reiðilestra
yfir telpuniuim og talaði um
refsidóm Drottins upp á garala
mátann. Á heímdli hennar haföl
ríkt þessi gleðisnauða trú sem
aetlast til eilífs dapurileika meðal
fátaakra og útjaskaðra smóbænd-
anna á þessum slóðumi en á
kvöidin virtist Britt-Inger geta
hafið sig uppúr þessu. Tvo kvöid
i viku var nefnilega dansað í
æskulýðsiheiqnili í bænum og þá
m/ EFNI
$1' SMAVÖRUR:
TÍZKUHNAPPAR
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hrauntungu 31. Sfmi 42240.
Hárgreiðsla. Snyrtingar.
Snyrtivörur.
Fegrunarsérfræðing'ur é
staðnum.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18. III. hæð öyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og _snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMI 33-9-68
sigldi hún^ af stað eins og
splunkunýtt og gljáandi bryn-
skip, með heysátugreiðsduna
þrællakikaða, kjól og skó eftir
nýjustu tízku og yfinmáta fýlu-
legain svip á andlitinu eins og
títt er um sænska unglinga sem
eru að skenmmita sér reglulega
vel.
Foreldrar Britt-Inger bjuggu
nú ein á jörðinni. Þ-au höfðu
neyðzt tilL að selja kiýmar. Bú-
skapurinn gaf eklkert af ,sér leng-
ur, á veturna var stundum hægt
að fá vinnu við skógarhögg, þeg-
ar snjóaði, en, annars hafði faöir
Britt-Inger ekkert að gera nema
dútla við smáviðgerðir og rækta
dálítið aif kartöflum, sem hann
gat selt fáeina poka atf.
Hann haifði einimitt afhent
bartöflupoika í eldihúsiið og sat
við eldhiúsborðið og draikk kaffi
þegar ég kom tii að fá mér bolla.
Við hedllsuðumst og hann gaut
til mín auigunum dálítið önug-
lega.
— Ungfrúin ætti aö vera ögn
rösikari, sagöi hann ámiinnandi.
— Ef þér hafðuð bara ha£t rænu
á því að skrifa niður bílnúimer-
iö, hefði þessi ökufantur verið
kominn. unddr lás og slé.
— Hvaða ökuifantur? saigði eg
undraindi,
— Sá sem ók yfir göml-u kon-
pjna í vikunni sem leið. — Ég sá
í blaðinu að hún dó á sjúkrahús-
inu. Ég átti einmiitt leið eftir
Stationsgötunni þegar það gierð-
ist.
,— 1 vikunni sam leið var ég
aiils ekki hérna, sagðd ég.
— Jæja, en þá hlýtur það að
haiEa verið pinhver sam var mjög
lfk ungfrúnni. Hún. stóð á hom-
inu á Stóruigötu og Stationsgötu.
Gamla konan. varð fyrir bflnurn
og foílstjórinn þaut fyrir hornið
a tveim hjólluim með ofsahraða
og hvarf, enda _ þótt hann haíi
hlotið að vita að hún var mýk-
ið siösuð.
Ég kyingdi. — Og þessi secn
var liki mér var að hiorfa á eftir
bílnum?
Já, einmitt, og ég var viss
um að hún hefði sóð það allt
saiman og ég varð dálítið undr-
andi þsgar ég las í blaöinu Aæsta
dag að lögreglan hefði ekki haít
upp á ökumanmdnum. Hún heifði
att að sjá bæði hamn og bildnn.
— Og þér sjálfur, sáuð þér
ekkieirt?
— Þetta gekk sivo hratt fyrir
sig að ég áttaði mig eikiki á smó-
atriðum. Sá bara alttt í einu aft.-
am á stóram, rauðam bdl sem hvarf
fyrir homið og\ar á buirt.
Ég var dálítið vdðutan það
sem eftir var samtaösiims. Britt-
Inger hellti aftur í bollana og
ég sat og hlustaði á föður henn-
ar.
Hann var að kvarta yfir ait-
vinnuleysinu. Jarðræktin stóð
ekki undir sór og í skóginuim
væri eíkkeirt að gera fyrr en foúið
væri að smjóa < ailmennilega.
— En eru ékki gerðair ráðstaí-
anir til þess að fóiik héðan geti
farið suður á bóginn þagar hér
er sbortur á vinnu? spurði ég
með hugann við anmað.
— Ojú, viíst er hægt að fá
vinnu fýrir sumnan, saigði hamn,
en hafi maður átt hér hedima
alla ævi, þá er ekiki auðvellt að
flytja burt. Ég er orðinn fjöru-
tiu og fimm ára. Vissulega hafa
þeir þoðdð mér búferlastyrk og í-
búð og vinnu í verksmiðju i
Vásterás, en hvað skal gera?
.... Að fara frá jörðinmi og
fiskivötnunum, það er næstum. ó-
mögulegt fyrir giamlam vestur-
botnara. * .
Ég sat þö-guM og horföi á þenn-
an mann með vaxandi undrun.
Hann talaði hægt og traustflega
á miállýzku sem ég átti erfitt með
að skdlja nema legigja mig alla
fram, þótt óg halfi skráð tal hans
hér á venjulegu talmáli. Þótt það
se gaman að hlusta á mállýzk-
ur, þá ömurleigt að lesa þær-
Hann vair klæddur slitnam leð-
urjakka, 'grárri ullarpeysu og
gömllium leðurstígvélum með tá-
hettum. Ég þóttist visis um að
tailsvert a£ lappablóði rynni í æð-
uim hams. Hann vittdii foersýniiega
fceldur að hann sjálfur og eigin-
konan lifðu eymdarlífi en að yf-
irgefa jörðina sína og fisikivötnin.
Ég fór að hugsa um alla þessa
óánægðu, dálítið fordrukiknu
menntamenn og eiginkonur
þeirra sem voi"u enn óánægðari
og ég hafði hitt í svo stóirum
stfl undanfama daga. Ég lék mér
aö þeirri hugsun að þeir hefðu
veigrað sér við að fiiytja úr nota-
legum fbúðuim sínum og ein-
býlisihúsum í Uppsölum, Stokk-
hólmi, Lundi og Gautaborg þeg-
ar þeir 'femgiu ekiki störf við sitt
hæfi. Hefðu þeir getað verið
kyrrir og fenigið atvinnuleysds-
styrk og fj ölskyílduibætur ? Af
hverju hafði enginn þeirra gert
tilraun?
En ég hugsaði ekki lengi um
þetta. í huga mínuim fór smám,
sanxan að rofa til og ég fór að
skilja hvað fólst í því sem hann
hafði verið að segja mér.
Mari hafði orðið vitni að
.manndrápi! Bílstjórinn hafði
flúið af .hólmi, en hún hafði á-
reiðanlega séð bflnúmerið. Hún
hafði geysdlega gott minni og
hefði alls ekki þurft að skrifa
það hjá sér. Hún mundi eftir
öllu sem hún hafðd séð og heyrt
um árafofl. Það var eitt af leynd-
ardómum velgengni bennar. Hún
kunni aUitaf sæg af Mutve-rikum
og gat hlaupið í skarðið hve-
nær sem var þegar einhver helt-
ist úr lestinni.
En hvað hafði Mari gert?' Ég
gerði ekiki ráð fyrir að hún hefði
farið til lögreglunnar. Hún var
í bænum í samfoandi við hálf-
leyniilegt ástarævintýri og vildi
trúlega ekikd koma upp um sjálfa
sig — og mig, sem var einmitt
þá að leika hlutverk hennar.
Sennilega hafði hún farið á fund
foflstjórans og hvatt hann til að
gefa síig fram og hótaö að koma
upp urn hann að öðram kosti-
Hvað gat ökumaðurinn gert
undir slíkum krinigumstæðum?
1 rauninni gt^t hann ekkii annað
gert en fara aö ráðum hennar,
gefa siig fram og kenna uim skelU-
ingu og ofboði eða einhverju
öðru sem gæti haft hagstæð á-
hrif á dólmsltál.,
Bn e£ ek'ki var um venjulegan
bflstjóra að ræða? Ef þa-rna var
um að ræða óvenju ófyrirleitinn
náunga sem hafði miiklu aö glaífca,
ef hann yrði tekinn fástur?
Prestur, kennari éða leikari
myndu eyðileggja framtíð sína á
svona ömurlegu tiltæki. ökufant-
ux-inn hefði getað verið kaldlynd-
ur, tiflitsiaus og örvflnaður mað-
ur sem sá aðeins eina leið út úr
ógöngum siínum; sem sé þá að
þa-gga niður í vitninu.
Hafði hann elt Mari þeiga-r hún
settist þennan morgun upp í
bílaleigubflinn sinn og ók alla
leiðina heiim á búgarðinn? Hafði
hann myrt hana og setzt aftur
upp í b'ílinn til að vera kom-
inn heiim til siín að mox'gni,
þreyttur ,en öruggur um sdg.
11
Heimsókn miín í verksmdðju
Götu var allls éklki af skyldu-
í'æikni- Ég hafði ásvfldnn áihuga
á henni — eða réttara saigt, fólk-
inu sem þar vann. Martin hafði
talað um það þungur á brúnina
hve Göta hefði mikið af erlendu
verkafólki og þeigar ég spurði
hana hvaðan starfsflóllkið væri,
hafði hún saigt að flestir í sam-
setmngnrdeilddnni væra Þjóð-
verjar. Þýzk lei'kföng höfðu stað-
ið á hóu stiigi um árafoil og hún
áleit Þjóðverjana færasta á sínu
sviði.
Leikfanigave'iiksmiðjan var all-
mikllu stærri en ég hafði gert ráð
fyrir og henni var sikipt í ótal
óQjmur og útslkot sem tengid voru
saman mieð hedlli flækju af neð-
anjarðargöniguim. Mér þótti mest
varið í deildina sem framleiddi
leiikföng úr tré, þar var fersk og
SÓLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stærðum og
gerðum. — Emkum hagkvæmar fyrir sveitabæi,
sumarbústaði og báta.
V arahlutaþ jónusta.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa
eldavélar fyrir smærri báta og litla sumarbústaði.
ELDAVÉLAVERKSTÆÐl
JÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 - Sínni 33069.
Húsbyggjendur.
ATERMO
Húsameistarar.
■ i
Athugið!
rr
— tvöfalt einangrunargler úr hinu heims-
þekk'ía vestur-þýzka gleri. — Framleiðslu-
ábyrgð. — Leitið tilboða.
ATERMA Sími 16619 kl.
10-12 daglega.
Trésmiðaþjónustan
veitir húseigendum fullkomna viðgerða- og við-
haldsþjónustu á öllu tréverki húseigna þeirra,
ásamt breytingum og annarri smíðavinnu úti sem
inni. — SÍMI 41055;
€HERR¥ M.OSSOM-sk©ábiiróur:
Gknsar betur? endist betur
-
Svefnbekkir — svefnsófar
fjölbreytt úrval.
□ Beztu bekkimir — bezta verðið.
□ Endumýið gömlu svefnhúsgögnin.
S VEFNBEKK J AIÐ J AN
Laufásvegi 4. — ^ími 13492.
Tll ALLRA íilflA
* w.
Dag- viku- og
mánaöargiald
w
M