Þjóðviljinn - 30.06.1970, Blaðsíða 6
g SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjuidagur 30. júní 1970.
Þar verður skógrækt búgrein bænda
SI. fímmtudag, 25. júní, hófst
nýr þáttur í búnaðarsögu
Islands, eins og getið hefur
verið í fréttum Þjóðviljans,
en þann dag var fyrstu
skógræktargirðingu í Fljóts-
dalsáætluninni svonefndu
lokað og fyrstu lerkiplönt-
umar gróðursettar sam-
kvæmt þeirri áætlun, er
gerir ráð fyrir skógrækt á
Fljótsdalshéraði sem einni
búgrein bænda þar í fram-
tíðinni.
Þessi fyrsta skógræktargirð-
ing sem upp kemst vegna
Fljótsdalsáætlunar er 3,3
km. að lengd, hún er í landi
Víðivalla ytri og umlykur
65—70 hektara Iands. Þama
verða i vor gróðursettar
7000 lcrkiplöntur.
Bændumir Hallgrímur Þór-
arinsson og Itögnvaldur Er-
lingsson settu fyrstu trjá-
plönturnar niður, cn síðan
tók sjö manna vinnuflokkur
Skógræktar ríkisins við
gróðursetningunni. — Áður
hafði formaður Skógræktar-
félags Austurlands, Þor-
steinn Sigurðsson héraðs-
læknir á Egilsstöðum, flutt
ávarp, en hugmyndin um
Fljótsdalsáætlun er upphaf-
lega komin frá félaginu.
Sigurður Blöndal skógar-
vörður á Ilallormsstað tók
nokkrar myndir í Víðivalla-
landi á fimmtudaginn, sem
hér birtast. Efst sést vel yf-
ir landið sem nú hefur ver-
ið girt og tekið verður til
skógræktar, teigurinn er
merktur veifum og vinnu-
flokkurinn önnum kafinn
við gróðursetningxma. Á
næstu mynd sjást þeir
bændur Hallgrímur og
Rögnvaldur stinga fyrstu
skógarplöntunum í jörðu, þá
er mynd af Þorstcini lækni
Sigurðssyni og loks sést
ung stúlka að störfum við
gróðursetninguna.
Þorleifur Jónsson
Minning
í raun daganna er minningin
urn horfinn vin bezt, er hún
endurspeglast í sannri vináittu
og trarastri af sikemmtilegram
kynnum. En svo er, þegiar ég
miinnist vinar mins, Þorieáfs
Jónssonar, en hann andaðist 21.
júní síðastliðinn eftir löng og
errfið veikindi. Minningin um
hann verður mér ætíð til gfeði,
sötoum þess að hann er einn
þeirra fláu manna, er var sann-
ur í öllum greinum, jafnt í
starfi og í félaigssikap á góðri
stund og á ferðalagi, hvort
heldrr var í stuttri ferð eða á
Hangn leið á fjöllum.
Þorleifur Jóinsson var fæddur
16. aipríl 1927 í Fossgerði á
Berufjarðarströnd, en þar
bjraggu fbraldnar hans, hjiónin
Sigríður Sigurðardóttir og Jón
Gunnarsson. Hann missti móður
sína 14 ára, en faðir hains er
enn á lífi hóalldraður.
ÞorleitEur flraittist í æsku á-
samt fjölskyldu sinni til Stöðv-
arfjarðar og átti þar heimia, unz
hann hvarf suður á land í ham-
ingjufleit, eins og sivo margir
jafnaldrar hans. Eftir að hann
kom suður stundaði hann ýmis
konar vinnu eins og genigur, og
var hoinium gott til faniga, því
hann var bæði laigvirtkur og vel-
virkur og kom sér alilsstaðar
vefl.
1 æsku bar snemma á haigleik
hans. Hann var öðrum ungum
mönnum hagari til smíða og
hverskonar starfa, er kröfðust
útsjómarsemii og laigvirfcni. Hann
var því þúinn öMum þeilm kost-
um, er beztir eru til iðnnóms.
En Á þeim árraim voru ekki fföng
til þess að stynkja ungan mann
fyrstu sporin til slllíks náms i
þorpi, þar sem fábreytt atvinnu-
sfcilyrði vorra, jafnvel ekki edn-
faiidasta iðnnómis. En sumir
menn erra gæddiir svo mikilli
eðiishneigð til vissra stairfa, að
ekkert getur aftrað, að þeir
nái settu marki, þó þeir fái ekki
tækiifæri til náms. Sú vanð
raunin á ævi Þorleifs Jómsson-
ar.
Eftir að Þorieiflur fluittist suð-
ur og fésti þar rætiur, fór hann
að stunda ýmiss konar faig-
vinnu, svo sem smiíðar og við-
gerðir á vélraim, aðallega ibiílum.
Náöi hann miklum árangri í
þeim störfum og var etftirsótt-
ur til sMkna starfa, sakir lag-
virkni, hagleiks og verklhyggni.
Síðustu árin starfaði hann hjá
Strætisvögnum Reykjavíikur, að-
aliega við viðgerðir á raf-
maignslkerfi vaignanna.
Mér er tounmugt um, að Þor-
leifiuir var sérsitakllegai vel lót-
inn af vinnuféliögum sínum,
enda hHaut svo mikill dreng-
skaparmaður og hann og góður
félaigi að eignast góða vini í
hópi vimmufélaga. Hann var lika
vinaflastur og kunni vel að gera
vinuim sínum allllt til geðs á
góðri stund.
I/ífið varð Þoriedfi Jónssyni
gjöfult á miarga lund. Hann
átti góða konu og greirnd og
geðug böm. Heimdld hans var
slkemmtilegt. Þar rífcti andi
samlyndís og firiðar í hvívetna.
1 veikSndum, hans, er urðu
honum hörð bairótta, sióitti hann
fcjark og þor til konu sinnar og
fjölskyldu. Hún reynddst honum
samnur félagii og hann endur-
Á hiniu kynlega flerðalagi oikk-
ar, sem kiaillast líf, er vegurinn
efcki ætíð sléttur og bednm. Oft
er sígamdi í fangið, en, stumdum
er breikfcan fram undan sivo
þrött, að okkiur finnst við mun-
um aldireá ná brúnmni. Etn ó-
sjaldam tekst ckkur að kMfa erf-
iðustu brefckumar aðedns vegna
þess, að fHestum oikkar er eig-
inlegt að trúa því og treysta, að
í þessum hedmS ríki róttiliæti,
sem hljóti að sigra að lokum.
En þó kemur það fyrir, að
okkur finmst undirstaða alls
réttilætis hrynja svo til girunna,
að við stöndum algjörlega orð-
vaina.
Svo var mér í hugai, er ég
frétti lát vinar míns, Þoorledfs
Jónssomar. Hvar er réttilætið,
þogar menn í blóana lífisáns, að-
galt henni í æðmuíeysi og karl-
menmsku, svo á stundum jaðr-
aði við að ofiurmianinleg væri,
því aldrei var að heyra hjá
honum mö'glumairyrði, þó hann
vissi öruigglega bezt af öllum
hvert stefndi.
Ég kynntist Þorieifi Jónssyni
eftdr að ég fluittist í saima hús
og hamn, og mest eftir að ég
varð í hússtjóm, og starflaði
með honum að margvísllegum
féllagsmiálum í húsinu, þvf hann
var húsvörður. Ég famm ffljótt,
að Þorlleifur var sannur og góð-
ur félagi, er óhastt var að
treysta að öilu leyti, enda brást
hann aldrei. Vinátta hans var
sönn og drengskapur. Ég mun
alltaf mámnast hans, sem eins
bezta félaiga, er óg hef átt.
Þorledfur var hnieágður fyrir
ferðalög og var náttúruskoðaæi
og unni því sanmariega að vera
á ferð og njóta fegurðar lands-
ins. Ég fór niieð honum í nokk-
ur férðafiög og urðu þau mér
hvorttveggja til fróðleiks og á-
nægju.. Hann var ágætur ferða-
maður, gllöggur og öruggur að
greina ömefni og kermiHeáti-:af1
landabréfi og eftir ferðalýsáng-
um. Hann var útsjánansamur
þegar á reyndi á ftepð.afiiaigi og
kunni vel að talka hverju sem
aö höndum bar. Hann var fljót-
ur að tileinka sér margskonar
fróðleik af bókum eða af munn-
legri frásö'gn. Hann las mákið
og kunni vett að meta það, er
honum var að geðd, og dáðdst
inmilega að þvi.
Stundin er hröð, og oifit á tíð-
um áttuim við okfcur eklkd á, að
hverfleikinn er á næsta leiti.
Svo var það að mánnsta feosti
fyrir mér í síðasta sfeipti, er
óg hitti vin mánn, Þorieif Jóns-
son. Ég gerði mér alls ókki
grein fyrir því, að ég sœi hamn
efeki ofitar. En um það þýðár
ekki að klljóst. Tfmdnn og ait-
vikin hafa sinn gang — banna
endurfundi — um siíkt er þýð-
imgarlaust að ræða. En minn-
ingin um góöan vin er eftir.
Hún er dýrmœt.
Ég votta Huidu Hannesdlóttur,
konu hans, og bömum þeirra,
föður hans og systkinium,
tengdaforeidrum og öðrum að-
standendum mfna fylllstu saim-
úð. Ég veit, að mánningin um
hann er þeim styrfcur á toveðju-
stund og mun merfa tóm hvref-
leikams fögru skini í björtum
mdnningum um góðan dreng.
Jón Gíslason.
edns rúmlega fertuigir, eru hirifn-
ir brott og geta eklki lengur
annazt þann reit, sem var þeim
heilgur og kær? Þaö er ehgínn
lengur til að hlúa að hinum
unga og viðkvæma gróðri, svo
að hann hneigár höfuðið að
moldu.
Leiðir ctokar Þorieifs lágu
fyrst saman fyrir nokkrum
áratugum á Austurlandi. Þá
dvöldumst við í sömu sveit um
nokkurt sfceið. Þá hófust kynni
ofckar og meðal annairs unnum
við saman að ýmsum störfum.
Ég minnist þeárra saimvista með
sérstakri ánægju. Þá kynntist
ég þeirn eiigintteiká hans, sem
hreif mdg mjög, hinni léttu
g"mansemi hans, sem stundum
Fraimlhaild á 9. sáðu.
i
(