Þjóðviljinn - 17.03.1971, Blaðsíða 10

10 SlÐA — ÞaóBVTEJSMIÍ--Miðvlfcuda^^m maaia tsm.
Frederik Hetmann
*
OÐUR TIL ARA 28
— Ég ætla ekká að leyna yður
t>vi að ástandið er vonlaust. Við
raðum ekki við neítt. Sjúkra-
húsáð 1 borginni er yfirfullt. Ég
hef ekkert starfsfólk aflögu til
að senda hingað. Við höfum ekki
einu sinni nauðsjmleg lyf. Við
á-ttum tal vð heilbrigðisyfirvöld-
in. Ra>tj var um að láta veikina
„rasa út“. Þið vitið hvað átt er
við með því. Þá eru reistar sött-
kvíar og þess beðið að sjúkdóm-
urinn rénj sjálfkrafa. Meira en
þetta get ég ekki sagt. Það er
trúlega of mikið. Mér finnst ég
vera svifcari þegar ég segi að
von sé um bata. Ef faraidiuirinn
hefði brotizt út í Caserba eða
Napólí, þá hefði að sjálfsögðu
verið hafið hjálparstarf unddr
eins . . . en þetta er gleymdur
afkimi.
Sömu nóttina lagði Ari af stað.
Hlutverk hans var að fá alla til-
tæka starfskrafta í Caserta til
að hjálpa hinum sjúíku. Síðan
átti hann að halda beint til
Rómaborgar og biðja bandaríska
eendiráðið um hjáip.
Hann komst til Caserta daginn
eftir en fann þar aðeins tvo
samstanfsmenn í birgðastöðinni.
Allir aðrir voru faimir til far-
sóttamhússins með mat og lækn-
islyf. Það tók hann þrjá daga
að komast til Rómar, hann gekk,
fékk far með asnakerrum og
stundum með bílum. Hann mátti
naumást vera að því að sofa eða
borða. Peninga átti hann næst-
um enga, en hann keypti dag-
bíöð í ödlum stærri bæjum.*Þeg-
ar hann var kominn til Rómar,
leitaði hann hálfan daginn að
bandaríska sendiráðinu — og þar
vísaði ritari honum á dyr, þegar
hann bar fram erindi sitt.
Hann var fokreiður þegar
hann kom út á götuna aftur.
Bórgin var full af liSfi og hreyf-
ingu. I örvæntingu sinni öskraði
hann á fólkið sem framhjá gekk.
Allir héldu að hann væri vit-
skertur. Hann hljóp áfram. Alls
staðar var sami flýtirinn, örtröð-
in, munaðarvarningur og hásum-
ar. Það var eins og höfuðið á
honum væri glóandi. Hann sá
fyrir sér atvikið í tjaldinu:
Lækninn sem togaði áhyggjufull-
ur í grátt skeggið og sagði: —
Ég vil etkki dylja ykkur þess . ..
HÁRGREIÐSLAN
HárgTelðsln. og snyrtlstofa
Steinu og Dódó
Laugav 18 m. hæð (lyfta)
SimJ 24-6-16
Perma
Hárgreiðslu. og snyrtistofa
Garðsenda 21. SlMl 33-9-68
Þetta er brjálæði, hugsaði
hann. Hér er ekki strið. Það
ætti að vera hægt að hjálpa °S
vegna þess að fólkið á heima n
þessum stað, á að dæma nokkur
hundruð manneskjur til dauða.
Hann klifraði upp á háan múr-
vegginn sem var umhverfis
bandaríska sendiráðið. Ég ætla
að sitja hérna þangað til ein-
hver tekur .elftir mér, hugsaði
hann.
Hann mátti bíða lengi. Fyrst
í stað þótti engum það skrýtið
þótt hann sætl þarna. Hitinn
var honum til ama; það var
eins og hann væri með glóandi
málmvír í kroppnum í stað
beina. Hann fór að kalla á
ítölsku til þeirra sem framihjá
gengu.
— Ég fetr fram á hjálp. Það
hefur brotizt út farsótt í Caserta.
Ég bið um aðstoð.
Starfsfólk sendiráðsins kom á
vettvang. Á . götunni birtust
fréttamenn og ljósmyndarar.
Honum var skipað að kpma nið-
ur.
— Ég held áfram setu- og
hungurverkfalli þar til einihver
lofar að hjálpa.
Lögreglan kom. Mönnum kom
efcki saman um hvort múrvegg-
urinn væri á bandarísku eða
ítölsku yifirráðasvæði. Hann sat
þama hálfan annan sólaríhring.
Það kom mynd af honum í blöð-
unum. Þegar fréttamennirnir
vildu fá upplýsingar um hann
sjálfan, hrópaði hann til þeirra
að þeim stæði nær að skrifa um
eymdina á landsbyggðinni í
Suður-Italíu.
Hann sagðist ætla að sitja
þarna á veggnum þar til ítalska
stjómin eða bandaríska sendi-
ráðið sendu lækna og hjálparlyf
til nauðstadda fólksins.
I kvöldblöðunum voru stórar
fyrirsagnir:
VITFIRRINGURINN Á
MÚRNUM GERIR KRÖFUR
Fólk hló að honum og hæddist
að honum. Honum stóð alveg á
sama um það. Hann hugsaði með
sér: meðan gert er veður út af
þessu er enn einhver vt>n.
Loks urðu Eandaríkjamenn-
irnir þreyttir á að horfa á hann.
Garðyrkjumaður kom með stiga
að múrveggnum og sagði að
ambassadorinn vildi tala við
hann. Ef krölfur hans væru sann-
gjamar, yrði athugað hvað hægt
væri að gera.
Hann gekk á eftir manninum
inn í sendiráðið. Vel kiæddir
karlar og konur stóðu í her-
berginu. Þjónn kom til hans með
bakka með kokkteilum. — Ég
myndi heldur vilja kókakóla,
sagði hann. Hann hafði aldrei
bragðað það fyrr og fannst það
himneskt á bragðið. Allir horfðu
eftirvæntingarfullir á hann. Fólk
sýndist undrandi þegar hann
ávarpaði það á lýtalausri ensku.
Hann sagði aðeins frá reynslu
sinni, það var auðvelt að skilja
hann ...
Það kom á daginn, að ambassa-
dorinn sjálfur var i nefnd sem
hafði það að markmiði að hjálpa
íbúum Suður-ítalíu, að hann
þekkti Ned og sonur hans halfði
tekið þátt í söfnun til hjálpar-
starfsins við háskólann sem
hann var í.
— Auðvitað hjálpum við ykk-
ar pA.tunu.rn, sagði am.bassadór-
irm.
Það þurftí aðeins fáein símitöl
til þess að hjúkrunarlið sem
var tengt bandarfska flotanum,
færi af stað frá Naipólí.
Blaðaiflriéttimar opnuðu einntg
augu ftalskra stjómvalda. Eikld
mátti vanmeta áhrif Bandarifcja-
majnnanna.
Svona getur þetta verið auð-
velt, hugsaði Ari í öllum gaura-
ganginum á blaðamannafundin-
um næsta dag. Nafn hans var
allt í einu á allra vörum. Fólk
kom til hans og tautaöi: — Þér
hafið hitt á veika blettínn hjá
Itölunum.
Hann hugsaði: alf hverju állt
þetta uppistand efltir á, þegar
það er næstum um seinan? Af
hverju er áhuginn ekki meiri
þegar þörfin er mest? En hann
var glaður yfir því að þetta hafði
tekizt. Hann var þó ekki fylli-
lega ánægður fyrr en' hann var
aftur kominn á leið til Campano
með ítalskri Rauðakross-deild.
Ástandið var alvarlegt. Með-
an verið var að reisa sjúkra-
tjöld í nánd við stóra tjaldið,
talaði Jim við Ara:
— Þetta er skelfilegt. Það
er ólýsanlegt. Fólk hrynur nið-
ur eins og flugur. Ég hef ailtaf
haldið að þetta væri innantómt
orðta'k, en hér á það við. Okkur
fannst ómannúðlegt að tala um,
að veikin þyrfti að „rasa út“ en
eftir tvo daga varð okkur ljóst,
að það var hið eina sem kom
til greina. Hið eina sem við
gátum gert var að grafa hina
dauðu og reyna að draga úr
smithættunni. Þrír af piltunum
okkar eru dánir, tveir liggja
sjúkir. I gær veiktist John. Ég
vona að þú getir tekið við starfi
hans. Það er mikilvægt.
— Hvað á ég að gera?
— Grafa hina dauðu.
— Já.
— Þú verður að kynna þér
sótfihrei n sunarreglu m ar. Ymis
smáatriði eru heldur hvimleið.
Við megum eifcki fyllast kald-
hæðni. Mótstöðuafflið byggist að
nokkru á þvtf.
I nýja starfinu fór Ari að Mta
dauðann sem hversdagslegan
hlut. Ep viku eftir endurkom-
una til Campano veiktist hann
sjálfur af kóleru.
Á bandarísku hersjúkrahúsi í
Rómaborg komst hann alftur til
meðvitundar. Hjúkrunarkona
skýrði honum frá þvi að ‘hann
hefði verið milli heims og helju
í hálfan mánuð. Hann vissi ekk-
ert um það. Hrossalækning sem
fólgin var í því að setja sjúkl-
inginn á víxl í heitt og ískalt
vatn, haföi bjargað lfi hans.
Hann leitaði í minningu sinni.
Hið fyrsta sem hann mundi efltir
vwu tvær fjölskyldur í Cam-
pano, sem varið höfðu sjúkiinga
sfna með ofbeldi. Hið næsta:
að hann hafði komið til Italíu
-tíl að reyna að fá fne^tir af
föður sínum. Hið þriðjal að
tímabært væri að hefija hjálpar-
starf í Band aríkj unum; látið
gagn væri að því að lækna hina
sjúkiu og skiija þá síðan eftír í
sömu eymdinni og áður.
Hann vildi fara á fætur undir
eins.
Þú verður undrandi, sagði
hjúkrunarkonan. — Þú getur ekki
stígið í fæturna.
Hann vildi dkki trúa þvtf, en
þegar hann reyndi fann hann að
hann var skelfilega máttifarinn.
Hjúkrunarkonan ók rúmi hans
út á svalimar. Sjúkrahúsið stóð
á hæð og fyrir utan bygginguna
var trjágarður með háum, göml-
um trjám, kýprusviði, oleander-
trjám, sedrusviði. Fyrir neðan
mátti sjá borgina. Óveður var
nýalfstaðið. Glitrandi regnbogi
hvelfdist yfir borginni.
Hjúkrunarkonan lagði bréfa-
hlaða á sængina. Hann opnaði
þau og þar las hann óvænt
tíðindi Stjóm Bandaríkjanna
hafði veítt honum hedðurspening.
Það var ltftill, gyltur málmbútur
sem bera átti í rauðum borða.
Hann var ósköp skringilegur.
Hann var andvtfgur orðum, en
svo hugsaði hann með sér: hefur
setuverkfall nokkum tíma ver-
ið verðlaunað á þennan hátt?
Hann gæti gefið Gabrielu orð-
una. Síðan kom hann að bréfi
frá manninum sem verið hafði
í Budhenwaid með föður hans.
Hann las það og hendur hans
skulfu.
Foreldrar hans bjuggu í Pale-
stiinu. og þau höfðu leitað í ör-
væntingu að syni sínum.
Hann (flékk að vita að hann
átti tveggja ára gamla systur
sem hét Miriam. Bréfið var
langt og greinangott. Þessi mað-
ur, Dottore, vissi hvemig það
var að þrá frétitir. Hann sagði
ltfka hvemig á því stóð að hann
skrifaði Ara. Hann hafði lesið
fréttirnar um setuverkfall Ara.
Yfirdekkjum
hnappa
samdægurs
☆ ☆ ☆
Seljum sniðnar síðbuxnr
í öllum staerðum
og ýmsan annan sniðinn
fatnað.
☆ ☆ ☆
Bjargarbúð h.f.
Ingólfsstæti 6
Sfcni 25760.
BÍLASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32.
M0T0RST1LLINGAR
HJOLASTILLINGAR LJÖSASTILLINGAR Sjrni
Látíð stilla í tíma. 4 O 4 rt
Fljót og örugg þjónusta. I %3 I U W
GLERTÆKNI H.F.
Ingólfsstræti 4
Framieiðum tvöfalt einangrunargler og sjáum um
ísetningu á öllu gleri.
Höfum einnig allar þykktir af gieri. — LEITIÐ
TILBOÐA.
Símar: 26395 og 38569 h.
KARPfiX hreinsar á angabragði
Indversk undraveröld
Nýjar vörur komnar, m.a. gólfvasar,
altariskertastjakar, útskorin borð og
margt fleira til tækifærisgjafa.
Jasmin, Snorrabraut 22
FÉLAG ÍSLEMZKRA HLJÖMLISTARMAIA
útvegar yður hIjóðfæraleikara
og hljómsveitir við hverskonar tíekifari
Vinsamlcgast hringið í 2025S milli kl. 14-17
Takiö eftir!
Takiö eftir!
Höfum opnað verzkm á Klapparstíg 29 undir
nafninu HÚSMUNASKÁLINN. — Tilgangur verzl-
unarinnar er að kaupa og selfja ný og notuð hús-
gögn og húsmuni.
Þið sem þurfið að kaupa eða selja, hvar sem þið
eruð á landinu, komið eða hringið. Hjá okfeur fáið
þið þá beztu þjónustu sem völ er á.
Kaupum: — Buffet-skápa • Fataskápa • Bóka-
skápa og hillur • Sbatthol • Gömul mólverk og
myndir • Klukkur • Spegla • Rokka • Mmnis-
peninga og margt fleira.
Við borgum út rnunina. — Hringið; við komum
strax. — Peningamir á borðið.
HÚSMUNASKÁLINN
Klapparstíg 29. — Sími 10099.
Terylenebuxur
á börn, unglinga og fullorðna.
Gæði • Úrval • Athugið verðið.
Laugavegi 71. Sími 20141.
NÝ SÍMANÚMER:
24240 Íslenzkar bækur
24241 Erlendar bækur
24242 Ritföng
24243 Skrifstofa
Bókabúð Máls og menningar
LAUGAVEGl 18.

4