Þjóðviljinn - 23.03.1971, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 23.03.1971, Blaðsíða 10
L-.dBMk |$ StÐ-A — ItíÖBIWBEJaMW — m Frederik Hetmann * OÐUR TIL ARA 33 heppnaðist mér það. Ég notaði leiðir kókaínsmyglaranna til að snrygla iflólki, ef svo bar undir. Á tírnuim algers stríðs er maður tilneyddiur að beita algerum að- íerðum til að berjast gegn því. Ungar stúlkur sem vomi að dragast niður í svaðið, sendi ég aÆtur heim til foreldraihús- anna. Til að sannfaera 'pær varð aflt að sýna þeim hvemig líf netotardansmeyjar eða vændis- konu er í raun og veru. Ég fylgdist með gangstéttarmálur- unum til að koma þeim undan lögreglunni. Þetta var lærdóms- rítoara en að lesa heimspetoi í þrjór annir í háskólanium. Það þair þá sem ég hitti Jaques. Ég vamn sem kivilkmyndastat- isti, Jmrðatitoarl" og leiðsögu- maður íerðamanna. Smám saman varð herbergið sem við Jaqiues bjuggum saman í, ems konar sfcofnjuin. Þegar einhverjum fannst hann vera að gefast upp, var óbærilega ein- manna eða örvæntkiigarfuilur, þá kom hann tii Okikar. Mér Mtoaði þetta vei. Þetta er atvinna sem ekifci er til, en ég hafði alltaf verið að leita að. Ég hefði senni- lega hadið þessu áfram, ef flor- eldrar miínir hefðu ektoi komið til Fratoltolands. Og þá fétok ég loks tækifæri til að tala hrein- skilnislega við föður minn. Það hafði ég þráð í öll þessi ár, en efcki feimu sinni þegar við 'hitt- umst í Israel hafði það verið hægt, vegna þess að þar var stríðC Þótt undarlegt megi virð- ast íánnst okitour við etoki vera ókunnugir menn, ef til vill vegna þess að það vildi svo til að við höfðum lifcar lífsskoðanir. Það var eiginilega fyrst þá sem við hittumst aftur. Við röltum sam- an um borgina í tvær vilkur, fórum á söfn, sóttum leifchús, sátum á kaffihiúsum og rædd- umst við. Hann kom hvað eftir annað að því sarna: — Þú ættir að gera eitfhvað. — Hvað áttu við? sagði ég. — Ég hef verk að vinsna, óg á vini. Ég er ánægður með lífið. — Það er etóki hægt að vera á eilífu 'ferðaiagi. Einhvern tíma ffiJc&ue f v\/ EFNI Ks' SMÁVORUR \ TÍZKUHNAPPAR HÁRGREIÐSLAN Bárgreiðstn. og snyrtlstofa Steinn og Dódó Laogav. 18 DDL hseð (lyfta) Simi 24-6-16 Perma Hárgreiðsln- og snyrtistofa CJarðsenda 21. StMl 33-9-68 verður maður að toomast á leið- arenda, sagði hann. — Viður- kenni maður það etoki, þá glat- ar hann sjálfum sér. Ég viðurkenndi að óg hafði ef til vill fundið hjá rruér slíka þarf. Hann sagði mér frá starfi sínu sem kennari á samyttoju- búinu. Hann taiaði um vorið í eyðimörkinni, sem ég hafði ver- ið svo heillaður af. — Komdu til baka, saigði hamn. — Nei, það er tilgangslaust, sagði ég. — Etokert hefur breytzt síðan óg tók þá ákvörðun að flytjast aftur til Evrópu. Mér finnst að maður verði að lifa þar sem htrnum finnst hann eiga heima. Það stendur ekki í neinu sambandi við lönd og þjóðerni, það er lífSð sjálft, lífs- reynslan sem átovarðar heim- kynnin. — Tungiutnál eru þér engin hindnun, sagði hann. — Þess vegna geturðu hugsað eins og þú gerir. Ég lærði að tala hébresku sem bam. Nú er ég aiftur farinn að tala hana og kenni hana líka. Við fundum að Skoðanir okk- ar voru ó»líkar á margan hátt, en við bárum virðingu fyrir skoð- unum hvor annars. Móðir mín átti gamlan kunn- imgja, sálfræðing og barnalækni sem átti gamla höll í nánd við Flórens með tuttugu og átta tómum herbergjum. Hún bjó reyndar í tveim þeirra en í hin- um bjuggu dúfur og kettir. Hún hafði heyrt minnzt á áætlanir mínar um heimili fyrir flótta- böm og bauð mér að nota höll- ina. Auðvitað þynflti víðtækan undirbúning: samikomuilag við yfirvöldin, skipulagningu starfs- ins ög endurbætur á húsinu; það þyrfti að útvega þjálfað starfsfólk og loks þyrfti pen- inga, peninga og enn peninga. Foreldrar rm'nir lögðu fram all- háa f jánhæð; það voru skaöabæt- umar sem þau fengu frá þýzk- um yfirvöldum fyrir olflsótonimar á stríðsámnum. Bn það vareins og dropi í hafið. Ég fór að hugsa um kórinn otokar í Israel. Væri eitoki hæglt að gera eitt- hvað í Mkingu við það í Frakk- landi eða Þýzkalandi. Jaques fétok þá hugmynd að stofna í staðinn jazzíhljómsveit. Hug- myndin var góð, en hivar átti að finna tónlistarmenn sem fengjust til að ferðast um í niotokra rnánuði án þess að fá greiðslu fyrir það? Ég vissi, að Hanno var góður jazzleilkari. Ég storifaði honum. Auk þess léto mér forvitni á að vita hvernig ifiarið hefði fyrir honum. Og um leið vonaði ég að hann gæti gefið mér einhverjar vísbend- ingar. Svarið var tuttuigu síðna bréf sem innilhélt allt möguiegt anrtað en huigmyndir um það, hvar heegt væri að finna svona jazzUieikara. — Hivað sitóð í bnéffinu ? spurði Margot sem Miustað hafði á með óstoerfcri athygli. — Það var harmsaga, sagði Aii eg ledt spyrjandi á Hanno. — Það er eins gott að óg segi frá því sjálfur, sagði Hanno. Það var auðséð að hann var að reyna að bæla niöur gerðslhrær- inga sína. — V5ð höfðum verið að sfcemmta ototour. Við höfðum drakkið ósköpin öH. Kflukkan var um þrjú að nóttu og við ætluðum að aka heim. Um þær mundir átti ég Opel. Einhver sagði við mig: Þetta er elkki rófct; þið hafið drutókið of mik- ið. Og hvað með það, sagði ég. Gerði það noktouð til þótt við aekjum á tré? Við fórum sex upp í bílinn, þrjú í framsætið, þrjú í aíflfcursætið. Ég sat hálf- sofandi í aftursætinu, stúlkan við hliðina á mér var að greiða mér með fingrunum — og aEt í einu var eins og bfllinn fengi hræðilegt högg. Sá sem ók hafði etoið með hundrað og tuttugu toflómetra hraða, lögreglan sá það á hemlaförunum. Það var vetur og vegurinn háll. Bíllinn halflði farið útaf í beygju oglent á múrvegg. öll þrjú sem sátu frammi í, létpst samstundis. Við í aftursætinu hlutum beinbrot og stoárumst í andliti. Ég lá á sjúfcrahúsi í meira en tvo mián- uði. Það var nægur tírni til að hugsa sig um. Ég hafði reynd- ar etóki setið við stýrið. En við réttarhöldin kom fram, að ég hafði hvatt þann sem keyrði til að koma með. Ég mundi það ekki. En ég mundi dállítið ann- að sem enginn annar mundi: — Og hvað með það? Gerði það nokfcuð til þótt við ækjum á tré. Ég fékk engan dó'm. En þeir tófcu af mér ökustoírteinið, því að það kom fram að ég hafði áður eikið bíl undir áhrifum áfengis. Það er eins konar kald- hæðni örlaganna að fá refsingu fyrir það, sem hefði engar slæm- ar afleiðinigar, en toomast hjá refsingu fyrir hina ratmverulegu söto. Bftir það gerði ég tilraun til að fara í hundana — ég vissi það. Mér stóð á sama. Það var eins og ég héldi að það gæti orðið mér til hj'álpar. En það kom að en gu haldi. Ég komst aldrei hjá því að virða sjálfan mig fyrir mér. Ég fór að vinna eins og hest- ur. Ég las eins og óður maður. En ég gat ekki losnað við ang- istina. Ég spilaði. Ég spilaði heilu nætumar. Ég spilaði í reiði og ofstopa. Ég vildi, að aðrir gætu heyrt sorg mína. En hvað heyra gestir á dansstað? — Þú hefur sveiflu, sögðu þeir og pöntuðu handa mér bjór. Ég var ráðvilltu-r. Mér stóð á sama um allt. Það var eins konar þreyta sem tekur ekki enda, hversu lengi sem soffið er. Og svo kom bréfið frá Ara. Ég hafði beðið eftir því. Ekki beinlínis eftir brófi frá Ara. Heldur efftir þvu' að eittíhvað gerðist. Hann var élzti vinur minn. Það hafði gengið á ýmsu. Við höffðum rifizt. Hann hafði feng- ið Gabrielu til að yfirgefa mig. En það gat etoki bundið endi á vináttu otókar. Ég hélt að hann myndi skilja mig og sendi hon- um skriftamál mín. annars hefði trúlega enginn fengið að heyra þau.. . — En síðan fór ýmislegt að gerast, sagði Ari. — Nioto skrilf- aði og sagðist ekki vera sér- lega ánægður með tilveruna, þrátt fyrir bíl og jazzkjallara. Gabriéla bað mig reynaað út- vega henni nýja atvinnu. Svissn- eska bamahjálparstoffnunin, sem ég hef haft samband við síðan við sáum um palfckasendingamar á sfnu-m tíma, skrifaði og sagð- ist reiðubúin að skipuleggja jazzMjómleika fyrir ungt fólk i borgum í Sviss yfir vebrarmán- uðina. Þá ákvað ég að taka áhœttuna. Ég skrifaói öllium nema Nick, en ég sa-gði aðeins frá því nauðsynlegasta. Ég taldi vfst að hulan sem yfir þessu hvfldi myndi verða til þess að einhverjir skærust úr leik, en ég gæti aöeins haft gagn af þeim sem vildu í raun og veru telffta á tvær haettur þar sem Nick var sá sem hefði trúlega mirens-tan skilmng á fyrirætlun- urn míniurn, þar sem hann þekkti minnst til imn og ævintýra mdnna, valdi ég heimiild hans sem stefnumótsstað. Ég vissi að Hanno hafði erft töluverða bh’+rfjárei-gn og ég skall játa ao ég var líka að hiu-gsa um þessi hlutaíbréf. Ég vissi að Nick átti bfl. Ég skal lftoa játa að ég hafði gert ráð fyrir þessum bíl í áætlun-um mínum. Gabriela vildi fá starf sem toennslu-kona á ba-maheim- ili. Ég játa að ég notfærði mér þá staðreynd — og án þess að útskýra það nánar útvegaði ég henni vinnu á bamaheimilinu okkar í Flórens. Ix»ks verð ég líka að viðurkenna, að ég hef alltaif verið með sílæma sam- vi'zku yfir að hafa aðskilið Hanno og „litlu systur“ mína. En ég hafði gert mér vonir um að þetta kæmist í lag og ég sé ekki betur en ... Já, þetta var löng ræða. Ef þið þurfið ein- hvers að spyrja, þá látið það bara koma. — Þetta er elcki hægt, sagði Margot. — Þú þekkir hann ekki, sagöi Hanno og hló. — Hann hefur alla tíð verið bandóður og ég held hann breytist varla út þessu. Auðvitað þurfum við um margt að spyrja. Við vildum fá að vita meira um sjálft ferðalagið. og við fen-gum að vita að fyrst skyldi haldið til skólans i Sviss, og þar gátum við æft saman í notokra da-ga. Gabriela átti að fara til Flórens til að vinna að undirbúnin-gnum að stoffnun bamaheimilisins. ''Vacki hafði lofað að vera hjálplegur við að útvega góða kennara. • — Hvaða börn komu á þetta heimili? spurði Margot, sem var alveg uppnu-min yfir þessari ráðagerð þrátt fyrir al-lt. — Böm frá öllum löndum, sagði Ari. — Mér datt í hug að faðir Jóhannes gæti gefið mér beztu ráðiin. Ég vissi ekki held- ur hvaða fjöldi væri heppileg- astur. Að vísu vildi ég að þau gætu orðið sem flest, en á hinn bóginn er ekki rétt að taka á- byrgð á alltof mörgum bömum svona fyrst í stað að minnsta kosti. Og það er ekki nóg að útvega peninga til að stolfna skólann, það þarf liíka að vera hægt að réka hann. Faðir Jó- hannes ráðlagði mér að snúa mér til alþjóðlegu fióttamanna- SINNUM LENGRI LÝSING neOex 2500 klukkustunda lýsing við eðlilegar aðstæður (Einu venjulegu perurnar framleiddar fyrir svo langan lýsingartíma) NORSK ÚRVALS HÖNNUN Heildsala Smásala Einar Farestveit & Co Hf Bergstaðastr. 10A Sími 16995 ÍIMNBfS A-1 sósa: Me$ kjötí9 i-ieð íiski. með hverjn sem ér Terylenebuxur á börn, unglinga og fullorðna. Gæði • Úrval • Athugið verðið. Ó.L. Laugavegi 71. Sími 20141. Volkswageneigendur Höfum tyrirligg-jandl BKETTl — HURÐHt — VÉLALOK og GEYMSLULOK á Volkswagen i allflestum lltum. — Sldptum á einum degi með diagsfyrirvaa-a fjvir ákveðið verð — RETNTO VIÐSKIPTIN. Bílasprautun Garðars Sigtnundssonar, Sklpholtl 26 — Simi 19099 og 20988. GLERTÆKNI H.F. Ingólfsstræti 4 Framleiðum tvöfalt einangrunargler og sjáum um ísetningu á öllu gleri. Höfum einnig allar þykktir af gieri. — LEITIÐ TILBOÐA Símar: 26395 og 38569 h. Indversk undraveröld Nýjar vörur komnar, m.a gólfvasar, altariskertastjakar, útskorin borð og margt fleira til tcékifærisgjafa. Jasmin, Snorrabraut 22 BILASKOÐUN & STILLING Skúlagötu 32. MOTORSTILLINGAR HJÖLfiSTILLINGflR LJÚSflSTILLINGAR Látið stilla i tima. Flfót og örugg þjónusta. I 13-10 0 0 0 0 NY SIMANUMER: 24240 íslenzkar bækur 24241 Erlendar bækur 24242 Ritföng 24243 Skrifstofa Bókabúð Máls og menningar LAUC-AVEGJ 18. *

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.