Þjóðviljinn - 26.01.1972, Side 6

g SÍÐA — ÞJÓÐVLLJLNN — Mið«vilk,-udai@ur 26. jafnúair 1972.
GÆ TÓK SAMAN
Þessi ánægrði heimilisköttur má sannarlega gæta síb; kettir hafa
ekki niu líf í Xokyo
DREKKA TIFALT
MEIRA EN VID
|
i
i
Afengisnoysáa ýmissa þjóða
ríður ékki við einteyming.
Frakkar hafa enn sem fyrr for.
ustnna hvað þetta snertir, og
þeir drekka meira hlutfáUsiega
en nofekur önnur þjóð í veröld-
inni. En þeir verða Iíka að
greiða það dýru verði. Arlega
láta rösklega 30 þúsund Frakkar
lífið vegna þjónkunar við Ðakk-
us, að þvi er opinberar heim-
iklir telja, en ýmsir andstæðing-
ar áfengisins segj^, þessa tölu
þó vera mun hærri, eða um
100 þúsund.
Að meðaltali drekkur hvert
mannsbam í Frakklandi 115
lítra af vini á ári og auk þess
40.7 litra af sterku öli. Þetta
þýðir að hver Frakki innbyrð-
ir fcvorki mcira né minna en 28
lítra af hreinu áfengi á ári.
Geri aðrir betur!
Þessar töfkir enu úr nýútkam.
inni skýrslu sérstalkrar neifindar
heilbrigðisrnálastoihuinarmrLar
firönslkju, en ne&d þessi 'vax
upplhaflega sett á iaggirnar að
tiQJhiuitan Mendés Fnafnce, fýrr-
um ráðfhema. Eins og menn ef
til vill muna, barðist Mendés
France heáítarlega gegin áfengis-
neyzlu lartda sinna, en átti þar
við ranunan reip að draga. Þetr
létu orð IhanB sem vind lum eyru
þjóta, og fúlsuðu við mjóMdnni,
sem hann reyndi að koma þeim
á að drekka.
★
OMrur íslendinjaum fimnst
drykkja Ihér á Xandi uggvæn-
lega m&il. Bn við megium vfat
prísa olkfcur saela. mieðan meðai
áfengisneyzla Ihér á landí’éríega
er aðeins 2.8 litrar, eðia tífalt
minni en suðoir í Frans.
Hóflega drukkið vín gleður mannsins
hjarta. En sú ánægja vill stundum verða
dýru verði keypt, og óteljandi manns-
lífum er fómað á altari Bakkusar.

Vínið banar rúmlega þrjátíu þúsund Frökkum á ári, og enn
herða þeir drykkjuna.
/
ÞJARMAÐ AÐ KÖTTUM í JAPAN
1 gamLa d,aga, áóur en Jap-
anir höfðu heyrt orð eins og
„vöruskiptajöfrruöur11, mátti
heyna gjallandi óp í öngstraet-
um Tokyoborgar: „Flóaveiðari,
flóaveiðari, iátið mig veiða
flæmar á kettinum yðar“. Þá
stumgiu gamlar konur höfðinu
út um hálfopna bambusihurð.
og báðu „veiðimanninn" að
stígia innfyrir. Hann breiddi
roottu sina út í diagstofunm og
settist þar krosslögðum fótum
með heimilisköttinn í fanginu.
Síðan hófist bann banda, liprir
fingur hans fundu flærnar,
eiina á fætur annarri. og kon-
an horfði hugfangin á þjálfiaS-
ar hreyfingar, er haxm kramdi
fLærruar til bana miHi þumal-
naglarinnar og gljáandi smá-
spýtu.
Flóaiveiðimiennimir gátu unn-
ið sér irm dágóðan skilding, og
gegndu mikiLvægu hlutverlki í
samfélaginu. meö því að
tryggja veliáðan kattanna og
húsbænda þeirra.
En nú er öidin önnur, og
hluitsikipti kattamna verra, í
i ðnaðarborginn i Tokyo.
Blöð þar í borg skýrðu frá
þvá nýlega, að gestir væru
komnir í heimsóikn. Það eru
kattaveiðimenn frá Kamsai í
vesturhiuita landisins. Þeir gripu
alla ketti, viUiketti sém hieim-
ilisiketti, og sviptu þá Mfi. Þess-
ir veiðimenn höfðu fyrst út-
rýmt köttum í stórborgumrm
Osatoa og Kobe, og þegar þar
var ekiki meira fé að fá, héldu
þeir til höfuðborgarinnar Menn
þessir eru einstaMega útsmogn-
ir við veiðamar. Þeir boma
jurt. sem nefnist „mataitabi“
fyrir innan í löngum trékassa,
en eins og allir vita er það
eðLi katta, að kynma sér hvað
er innihaid sLíkra kassa. Þeg-
ar köfcturinn snertir jurtina
með trýninu, felLur hann í eit-
urlyfjarús, og er þó veiði-
manmimim auðveLd bráð.
Síðan eru kefctimir seLdir í
hendur verksmi ðjueigenda í
Kansai, sem lóga þeim, og
gera strengi úr skkmínu. eins
konar gítarstrengi í uippábaLck-
hljóÖfærí Jiapana, hið þrí-
strenigjiaða „samisens",
Kattaeigendur í Tokyo eru
vifcaslkrjLd æfir vegna þesisa, en
þeir fá ekki að gert, þar sem
engar re#ugerðir ná yfir vemd-
un katta, og ógemimgur er að
koma lögum yfir dólgana sem
veiðamar stunda. Þeir haignast
vel á iðju sinni og seLja hivem
kött á 300 tiL 400 yen. sem
má teLjast harla gott fyrir jaifin
löðurmarmiega afcvinnugrein.
BROTNADI í TVENNT
Svona fór um sjóferð þá. Þegar þetta risavaxnia olíuskip lá við
landfestar á Langeyju í New York í síðustu viku, heyrðist allt
í einu nístandi ískur. Það skipti engum togum, að skipið hrökk
í tvennt Og lá á mararbotni stundu síðar.
DAUÐAREFSING
Frá öróö alda beíur manns-
morð verið talið verst
ai'lra gLæpa Þefcta hefur löng-
um verið meginröksemd
þeirra, sem vilja beita morð-
ingja dauðarefsingu, en jafn-
framt rökisemd þeirra sem
vilja afnema bana. Dauða-
refsing hefiur verið á undan-
haldi víðast hvar í beimin-
lan á síðustu árafcugum þótt
enn sé bún í giidi í fjölmörg-
um löndum. Nú liggur fyrir
hæstarétti Bandaríkjanna tiL-
iaga um afnám dauðarefsing-
ar, og beitar umræður bafa
sfcaðið um málið þar vestra.
Aftafca befur ekkj farið
fram í Bandaríkjunum um
fjögurra ára skeið, þófct enn
hljóti um eifct hundrað marms
þann dóm á ári, og bíði fuLl-
nægingar bans í diawðafcJef-
uraum. Síðan 1935 hefur þeiim
mönnum farig ört fækfcandi,
sem tefcnir haÆa verið atf lífi;
árið 1005 voru þeir 199, ár-
ið 1955 voru þeir 76. 1960
voru þeir 56. og aðeins fcveir
árið 1967. Yfirgnæfandi meiri-
hluti þedrra ógæfusamu
manna, sem bandarisfca rétt-
vísin telur bezt geymda í
grötfinni, eru negrar, en þeir
bLjóta nær undian'tekningar-
lausfc þyngri retfsingu en hivít-
ir menn fyrir sams konar af-
brot Safchæfni manna er und-
ir þjóðtfélaigsstöðu þeiirra
lcomin f auðvaldslþjóðfélagi, og
eins og andstæðingar dauða-
refsinigiar í Bandaríkjunrum
benda réttilega á, þá er hún
því viðuirstyggilegri, sam
benni er eingöngu beint gegn
minniHufcabópum.
Ábangendum dauðarefsing-
ar hetfur vaxið fisfcur um
hirygg í Bandarikjunum bin
síðari ár. Árið 1966 voru
þeir 47 prósent þjóðarinnar.
en nú eru þeir 5i prósent.
Þetta er í rökrétfcu samhengi
við arukna framsókn fasism-
ans þar meðal hins „þögla
meiriW.ufca“. Þetta fólk telwr
Bobespicrre undir fallöxinni Aftalca á Indlandi
Itafmagnsstóllinn í Banda- Kyrking á Filippseyjum Henging í London
ríkjnnum
sljóu miLlistéfcfcalífi sánu ógn-
að atf þróun. sem er þvá 6-
skiljanleg og framandi. Hið
hetfðþundma bandarísfca þjóð-
féltag er í uppLaiusn, smáborg-
ararnir horfa með sikeifingu
upp á negra oa uppreisnar-
gjöm luibbamenni vaða uppi
heiina fyrir. og þeim blöskr-
ar að gulur og skj'álgeygur
bændalýður hinum megin á
hnefctinum fúlsi við vestrænu
lýðræði og sé í þokfcabófc vel
á veg kominn- meg að sigra
bamdaríska herinn í styrjöld.
Þar á ofian bætist, að glæp-
um fjöigar jatfnt Og þéfct, og
miilistébfcarfólfc þorir vart úfc
á götur etftir að húma tekur,
af ótta við að verða -nauðgiað
eöa misþyrmt Þögli meiri-
hlutinn sér enga aðra lausn á
ófremdarásbandinu, heldur en
að þynigja retfsingar og viður-
lög, og beilta daruðareflsingu.
Jiatfnframt því, sem þetta
fólk viLl umsvifalaust siviipta
lífi menn (negra) sem gerzt
hiafia sekir um nawðgun eða
morð, þá lofsyngur það há-
sfcötfum fjöldamorðdngja
Bandiarífcjiabers í Indókína,
sem murkia niður konur og
böm svo bundruðum skiptir.
Nixon förseti er fiúlltrúi
þessa hóps. og hann hefur
ekki legið á liði sánu til að
bola frjálslyndum mönnumúr
æÖsfcu embættum dómsvaLds-
ins. og skipa í þau menn, sem
kunnir eru fyrir þröngsýni
og afturhaldssemi. Bmbættis-
skipanir Nixons tii hæsfcarétt-
ar hiatfa vakið megna 'fyrir-
litiningu hugsandi manna í
Ðandarík junum ‘ og meðan
undirtyUur hans sitja í dóm-
arasæfcunuim er ólíkiegt að
sú stotfnun getfi út tilsfcipun
um afnám dauðarefsingar í
bráð.
t
1
»