Þjóðviljinn - 12.03.1972, Side 2

^ SlÐA — ÞJÖÐVTLJTIsrN — Sttnnudagur 12. marz 1972.
SIMRAD
Vér viljum hér vekja athygli á þeirri staðreynd, að SIMRAD hefur nú á boðstólum fullkomn-
ustu fiskileitartæki fyrir botnleitun sem nú er völ á. — Ef um togskip er að ræða, saman
stendur þessi útbúnaður af mælitækjaeiningunni EK 38 og EK 50 með myndlampa og minn-
isheila. Greiningarhæfni þessara tækja er ævintýri líkust, og þau skapa einnig þann mögu-
leika sem áður hefur lítið verið hugsað um, að staðsetja fiskinn stjórnborðs — bakborðs
eða þar á milli. Þetta er mjög mikilvægt eins og allir skipstjórar, sem unnið hafa með
botnvörpu, þekkja. Þeir geta fengið ágæta lóðningu, en engan fisk í vörpuna. Ef hægt er
að staðsetja fiskinn um leið og skipið er að toga, gefur það möguleika til að beygja í
annað hvort borðið þar sem mælitækið sýnir að fiskurinn heldur sig.
önnur stór nýjung frá SIMRAD er Flot- og Botnvörpuauga án kapals, sem nú þegar gefur
möguleika á upplýsingum um í hvaða ástandi varpan er í 1000 m fjarlægð frá skipinu. Með
þessu tæki er einnig hægt að fylgjast með þeim fiski, sem fer í vörpuna, og þar með eru
upplýsingar um hvað langan tíma varpan þarf að vera í gangi hverju sinni.
MIÐUNARSTÖÐVAR
TERMA-RADAR
/>•
»ry
H.n

DÝPTARMÆLAPAPPlR RAKUR
ÞURR
OG
ÖLL ÞESSI MERKI ERU I FREMSTU RÖÐ
AÐALUMBOb:
FRiÐRIK A. JÓNSSON
BRÆÐRABORGARSTlG 1
SlMAR 14340 OG 14135
Úr pökkunarsalnum. A&nes Ásta verkstjóri er til hægri.
sneri ég mér að Sveinbirni.
— Það virðisc vera nóg vinna
hjá þér, þó bárunum hafi ekki
gengið vel það sem af er vertíð-
inni?
— Já, svaraði Sveinbjörn, það
hefur alltaf verið 10 tíma vinna
á dag, frá áramótum, og þann
tíma sem vinnan féll niður við
fiskinn vegna breytinganna unnu
flestir karlmennirnir við þær.
En þegar fiskiríið fer að glæð-
ast verður allt vitlaust héfna.
— Hvað eru margir í vinnu
hjá þér?
— Það eru 50—60 manns a
vertíðinni, en á surnxin erum við
mikið í humarvinnslu, og þá hef
ég um 80 manns í vinnu.
Hefur góð áhrif á sálina
Næst sneri ég mér að Agnesi
Ástu og spurði hana hvaða áhrif
þetta nýja umhverfi hafi á starfs-
fólkið.
— Þetta hefur mjög góð áhrif
á sálina, svaraði hún, fólkinu líð-
ur miklu betur að vinna í svona
björtum og hreinum húsakynnum
— það verður léttara yfir því.
— Hefur þetta haft áhrif á
afköstin?
— Ég veit það ekki ennþá, það
er svo stutt síðan þessu var breytt,
— vinnslukerfið breyttist allt
saman, og við þurftum að byrja
á því að venjast þessari nýju til-
högun. En afköstin aukast jafnt
og þétt, dag frá degi, og það
kæmi mér ekki á óvart þó á end-
anum náist meiri afköst en
nokkru sinni fyrr.
Sveinbjörn yfirgaf okkur nú,
enda var hann búinn að lýsa því
yfir áður, að hann væri ekki mik-
ið gefinn fyrir að láta á sér bera
og vísaði mér á Gunnar son sinn
um frekari upplýsingar.
Ég sneri mér þá að Gunnari
og vildi fá að vita eitthvað meira
um reksturinn, t. d. hváð frysti-
húsið afkastaði miklu á dag.
30% afkastaaukning
— Afkastamöguleikarnir eru
svona 30—35 tonn á dag, svaraði
Gunnar, og þeir eru um 30%
meiri en var í fyrra, en þá var
útflutningsverðmætið tæplega
100 miljónir.
Fyrir utan fiskinn erum við
með söltun í Sandgerði, hélt
Gunnar áfram. Við byrjuðum á
söltuninni í fyrra og erum með
fullkomnar vélar, sem geta af-
kastað 6—7 tonnum á klukku-
tíma. Sala á saltfiski hefur verið
mjög góð undanfarið, við höfum
selt til Ítalíu, Spánar og Portúgal,
en lélegri flokkarnir hafa verið
fluttir þurrkaðir til Brasilíu, aðal-
lega í sambandi við fösturnar. —
Á vorin er hengd upp góð skreið
fyrir Ítalíumarkað, annars er
skreiðarútflutningur úr sögunni,
eins og menn vita.
— Og segðu mér svo að lolcum,
Gunnar, nú eru ákaflega slæm
hafnarskilyrði hér, hvaða hátt haf-
ið þið á við að afla yklcur hrá-
efnis?
— Við gerum samninga við
nokkra báta um að veiða fyrir
okkur á vertíðunum, og sækjum
svo fiskinn þangað sem þeir
landa, til Keflavíkur, Grindavík-
ur, í Sandgerði, og jafnvel til
Hafnarfjarðar og Reykjavíkur.
Ég yfirgef litla og snotra frystj-
húsið, þar sem þegar er Iokið við
þær breytingar sem frystihúsaelg-
endur á íslandi eiga að hafa lokið
fyrir árslok 1973 — °E árangur-
inn er ánægðara starfslið, vaxandi
afköst og betri vara. — Þorri.
LÓRANMÚTTÖKUTÆKI
VIÐGERÐIR
TIL ALLRA VERKA Á SJÓ OG LANDI.
Sjóklæðagerðin hf.
Skúlagötu 51 — Símar: 14085 — 12063
DAGLEGA
r
I
LEÍÐINNI
BókabúB KeHavikur
LITIÐ INN
Framhald af 1. siðu.
Það eru átta ár síðan Svein-
björn í Kothúsum reisti frystihús-
ið sitt í Garðinum, og nú er það
líklega glæsilegasta frystihúsið á
landinu — þó ekki sé það kannski
stærst. Um miðjan febrúar var
lokið að gera á því ýmsar end-
urbætur, sem var unnið að frá því
15. desember, og eftir þær endur-
bætur stenzt þetta frystihús ýtr-
ustu kröfur sem gerðar eru um
hreinlæti og snyrtimennsku í
frystihúsum með tiUiti til sölu á
erlenda markaði.
Ég skoðaði frystihúsið u. þ. b.
viku eftir að vinna hófst þar aftur
eftir breytingarnar. Fyrstu áhrifin
sem ókunnugur verður fyrir þeg-
ar gengið er inn í bygginguna eru
ekkert lík þeim áhrifum sem
maður verður fyrir í frystihúsum
yfirleitt. Ég kom að vísu fyrst inn
í þann hluta byggingarinnar þar
sem skrifstofan er, eldhúsið og
tvö af herbergjum þeim sem ætl-
uð eru aðkomufólki. Þarna var
allt teppalagt, eins og á heimili,
og það kom mér á óvarc þegar ég
uppgötvaði að í gegnum einar
dyrnar lá Ieiðin fyrst að kaffi-
stofum — önnur þeirra eins og
fínasta stássborðstofa í lúxus-
einkavillu — en síðan beint inn
í pökkunarsalinn í frystihúsinu.
Þar voru fyrir, auk kvennanna
sem stóðu við að pakka fiskinum,
Sveinbjörn Árnason sjálfur,
Gunnar sonur hans, sem sér um
daglegan rekstur frystihússins, og
verkstjórinn í salnum, Agnes Ásta
Guðmundsdóttir.
Panel og postulínsflísar
En áður en lengra er haldið
get ég ekki staðizt að lýsa því
umhverfi sem við blasir þegar
komið er inní pökkunarsalinn í
frystihúsinu hans Sveinbjörns í
Kotgörðum. Fyrst dregst athyglin
að pökkunarsalnum sjálfum, skín-
andi hvítum, flísalögðum í veggi
og gólf, en loftið klætt ljósum
panel. Síðan beinist athyglin að
vegg sem er hálfur úr gleri, og
handan glersins er móttakan, jafn
skínandi hvít og fiísalögð, meira
að segja þrærnar eru fiísalagðar
— og allt þetta minnir frekar á
skurðstofu á sjúkrahúsi en frysti-
húsi.
Þegar ég var búinn að horfa
nægju mína á dýrðina og bera
hana saman við þau frystihús sem
ég þekki önnur af eigin raun,