Þjóðviljinn - 23.03.1972, Qupperneq 6

r-
g SÍDA — ÞiJÖBViIiLJIiNiN — Fimintadlaigur 23. marz 19172.
Kvikmyndadæmisaga Arrabals:
UPPGJÖR
VIÐ
FORTÍÐINA
Rithöiundurirm og ledkrita-
slkiáldið Femando Arrabal he£-
ur nú gert sína fyrsta kivik-
mynd, „Lifi dauðinn“. Uppi-
staða myndarinnar eru undar-
legir draumlótrar, oánir úr sál-
arflæikijum bemsku hans, og
eru þeir látnir sipegla haimsögn
spönsíkiu þjóðarinnar siðusta
Rafknúnir bílar
Moskvu. — í bænum Tjebok-
sary við Volgu, um 600 km
austar af Mosikvu, er senn aidt
til reiðu að taka á móti;. raf-
knúnum bifreiðum á götuin úti.
I>ar er um að ræða hálfs tonns
vöruibíla, sem ætlaðir eru sér-
staklega til flutninga innan-
bæjar. Vélin er 15 kw og með
fuUMöðnum raiflgieymi getur
'trann. ekið 60 km leið. Hávaðd
er enginn frá bílvélinni og ekk-
ert útblástarsloft, sem mengun.
vefldur á andrúmslofti. — APN.
áratogina, undiir jámhæl fas-
ismans og oká kynferðislega
breniglaðra siðalögmála kaþ-
ólskrar trúar.
„Ég hef alls ekiki auðu,gt í-
myndunarafl“, segár Arrabal,
þtíitt einfcennálegt megi virð-
ast, „ég feeri aðeins drauma
mína og endurminningar í
mymdrænan búning, þedr eru
fiullir af sérkennilegum tákn-
um, óútskýraniegum grun“. Og
honum tekst að fiæra þessa
draiuma í búning kvikmynda-
listarinnar. Þött einstök atriði
í myndinni séu ef til villharla
viðurstyggileg, þé er Arrabal
svo heiðarlegur í list sinni, að
ekki verður litið á bau sem
einanigruð fyrirbæri, heldur
þátt í heilsteyptu verki, sem
tekst fiurðuvel að túlka þaðsem
því er ætlað.
Eitt fyrri verka Arrabals,
einþáttungurinn „Tveir böðlar1.
bregður upp stílfeerðri mynd af
þverstæðum og flækjum
bemskuára hans: Ofstækisfull
Ljói og ritgerðir
eftir Rúnar Hafdai
sem lézt af slysförum í fyrra
Úr kvikmyndinni Rlóðug fantasía um tengsl sonarins
við móðurina.
og móðursjúk kona selur eig-
inmann sinn í hendiur böðl-
anna., og skemmtir sér við a.ð
horfa á hann pyntaðan til bana.
Annar sona hennar er í einu
og öllu á hennar bandi ogelsk-
ar hana hvað sem í skerst, en
hinn tekur málstað fiöðursáns.
Þeitta er einnig efni kvik-
myndarinnar, nema hvað Arra-
bal géngur nú beinna til verks,
synimir eru eklkii tveir, heldur
ein og sama persóna, Fando
(Femando). Móðirin, sem er
kaþólsk og fasískt sinnuð, svik-
ur föðurinn, guðleysingja og
kommúnista. og ást drengsins á
föður sínum og móður hnýtir
óleysanlegar flæk.jur í sáiarlíf
hans.
Arraball notar gróf, tilrauna-
kennd litaáhrif til að látaraun-
veruleikann renna saman við
hið ímyndaða, og engin glögg
skil eru þor á milli. Rammi
raunveruleikans er smáþorpið í
spænska Marokkó, þar sem
Arrabal fæddist skömmu eftir
að flasistar hiöfðu unnið endan-
legan sigur. Og hin ytri rás
atburða sýndr hvemig drengur-
inn Fando getar ekki þurrkað
minninguna um föðurinn úr
huga sér, þrátt fyrir öfgafluUa
fiordóma móðurinnar. Eina á-
þreifianlega táfcnið um föðurinn
er gömul reykjarpípa, sem
drengurinn geymir eins og sjá-
aldur auga síns. Einföld og
hrifandi saga, sem öðru hvoru
er slitin sumdur með ímyndun-
um og martröðum Fandos.
Þessar svipmyndir grimimdar,
kynilífs og dauða virðast vera
örvæntingiairtflullt og óieyst upp-
gjör við fortíðima. Drengurinn,
FandO er að sjálfsögðu tákn
spænsku þjóðarinnar, eims og
nú er kómið fyrir henni, og
kvikmyndagagnrýnendur er-
lendis eru yfirleitt á eánu máli
um, að Arrabal hafi tekist
meistaralega að flétta saman
famtasíu og raunveruleika í
táknrasnum lýsingum af á-
standinu í fasdstairfkiimi Spáni.
Úó er komin bók er nefnist
Sólris, Ijóð og laust mál eiftir
Rúnar Hafdal HaMdórsson, guð-
fræðistúdent sem lézt af siys-
förum í aprál í fyrra, aÖeins
23 ára að aldri. Er bókdn gefin
út af aðstandendum hans en
Bjami Fr. Karlsson hefur bú-
ið hama til prentamar.
Rúnar Haifidal Halldórsson
var fæddur í Reykjaivík árið
1948. Hann standaði nám við
Menntaskólann á Laiugarvatni,
var þar atkvæðamikiU í félags-
Mfi nemenda, ritstýrði skóla-
. biaðdnu og orti og skrifaði mik-
ið í það. Haustið eftir stúd-
enaspróf árið 1969 hóf hann
nám við Guðfræðideild há-
skólans, var mjög virfcur í fé-
lagsMfi stúdenta, átti sæti í
stúdentaráði og var formaður
Verðandi
f fionmála sem vinur Rúnars
og skóiabróðir, Bjami Fr.
Kiarlsson, skrifar segir m.a.:
„Rúniar Hafdlal náði ekki að
lifa svo lengi, „að hann yrði
vonarfylling vina sinna'1, Sól
hans sitaðniæmdist lönguáðuren
hún næði í hádegisstað, varð
aldrei annað en árróði, en við
ánsóiar sldn kvifcnar adlt Mf.
Sfculum við því ævinlega minn-
ast hans sem upphafs.
Skáldsfcap sínum hafði Rún-
ar ekfci fundið neinn fastan far-
veg, hann var enn leitandi,
standaði tilraunir í hedmi ljóðs-
ins. Hin tvö sáðusta ljóð hans,
ort bálfum öðnum sólarhring
fyrir dlauðasitundina, eru jiafn
fensk og hin fyrstu, en þrosk-
aðri, þau gáfiu fyrinheit um
Rúnar Hafdal Halldórsson
enn eina „leitarför", þau voru
andóf gegn tilbreytingarieysi."
Bókin geymir rúmlega þrjá-
tíu ljóð og nokkrar ritgerðir
um bókmenntir og þjóðfélags-
mál, sem og brot úr sendi-
bréfum. Sfðasta kvæðið í bók-
inni nefnist Nýr þjóðsöngur,
siungu skólasystkini Rúnars
það við útför hans. Það hiefst
á þessa leið:
Mín harpa er brotin
og brostnir strengir þeir
er áður hljómum fyllti
f ósturlandsins þeyr.
_____________________ lít,gjiKMu.
OSKA-
STUND
STRÁKAPRINSESSAN
Hér kemur önnur mynd eftir Magnús 8 ára. Þessi er skemmtileg, eins Og sú, sem við
birtum um daginn. — Þakka þér fyrlr, Magnús.
DANSKIR PENNAVINIR
(Framhald úr síðasta blaðd)’.
— Já. en ... er þér þá alveg sama
hverjum þú giftist? hrópaði kóngurinn
undrandi og fannst hann allt í einu
ekki þekkja dóttur sína lengur.
— Hvernig getur þér nú dottið það
í hug, pabbi. Ég vel mér auðvitað
tnann eftjr minum eigin smekk.
Þetta róaði kónginn.
Nokkrum dögum eftir þetta samtal
ballaði kóngurinn kallara sína og
trumbuslagara saman og útskýrði fyr-
ir þeim hvað þeir skyldu gera heyrin-
kunnugt og sendi þá sáðan í löndin
allt í kring.
Kóngurinn beið spenntur árangurs-
ins, en spenntust allra var prinsessan.
Á þeirra daga mælikvarða var hún nú
Vetrarvísa
Veturinn hefur efcki verið harður við
okkur núna. en þrátt fyrir það langar
Óskasitundina að sýna ykkur fallega
vetrarvísu eftir Pál Ólafsson:
Gluggar frjósa. glerið á
grefur rósir vetur,
falda Ijósu fjölliv há,
fátt sér hrósar betur.
4
fremur strákur en stelpa, en svo mikil
stelpa var’ hún þó, að hún hlakkaði
til að fá biðla.
Prinsessan hlakkaði ekki án árang-
urs, því brátt fóru biðlar að streyma
ril hallannnar. Það voru biðlar af öllu
tagi: Feitir, mjóir háir, lágir, svart-
hærðir og ljóshærðir. Það voru prinsar
og hirðdrengir, furstar os herbergis-
þ'jónar. En eniginn af prinsunum hórð-
drengjunum, furstunum eða herbergis-
þjónunum vissu hvernig þeir gætu
fengið prinsessuna til að verða eins og
raunverulega prinsessu. Vissulega komu
þeir alljr til hallarinnar með ráð undir
rifi hverju, en begar þeir horfðu á prins-
essuna — horfðu inní fjörug. græn augu
hennar og horfðu á rautt hár hennar,
fundu þeir allt í einu engin ráð. Það
var nefnilegia eins og prinsessan hegð-
aði sér alveg eins og augu hennar og
hár kröfðust. Prinsunum fannst það
tnyndá vera synd að breyta prinsess-
unni. Það myndi vera synd að Mæða
skap hennar í blúndukiól. En að seffia
það við kónginn þorði enginn. En
prinsamir urðu samt að bera fram
ráð sín; til þess höfðu þeir nú einu
sinni komið. Það kostulega var bara. að
begar þejr áttu að gefa kónginum róð-
ið. og horfðu svo í augu prinsessunn-
ar, vissu þeár ekkert hvað þeir sögðu.
(Framhald í næstu Óskastund).
Margrét Gunnarsdóttir, Eskihlíð 12,
Reykjavík hefur skrifað Óskastimdinni
og beðið hana að birta eftirfarandi:
Vilí ekki einhver drengur á áldrinum
10—tl ára, eignast danskan pennavin?
Margrét segist skrifast á við danska
stúlfou, sem á bróður og hann vill
gjiaman eignast íslenzkan pennavin.
Bróðir dönsku stúlkunnar á svo vin,
sem gjaman vill líka eignast íslenzk-
an pennavin. Ég er viss um að bóðir
eignast þeir sína íslenzku pennavini
því sjálfsagt langar einhverja til að
skrifast á við danskia stráka. En þeir
sem hafa hug á því eru beðnir að'senda
nöfn sín og heimilisföng til Margrétar
Gunnarsdóttur, Eskihlíð 12 Reykjavík.
I

\
i
\