Þjóðviljinn - 12.10.1972, Blaðsíða 9

8 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 12. október 1972.
Fimmtudagur 12. október 1972. ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 9
r
Frá heimsókn á verkstœði A bitrðarverLsmiðjie ríkisins
Starfsmennirnir töldu aö hljóöeinangrunin væri til mikilla bóta. Hér eru þeir (f.v.) Olgeir Kristjánsson.
Óskar Lindai, Gunnar Asgeirsson, Hallgrímur Jónasson, Alfreö Haröarson og Guöjón Guömundsson,
trúnaöarmaöur Félags járniönaöarmanna á vinnustaönum, sem viö spjölluöum sérstaklega viö.
Áreiðanlega
vandamál á
mörgum
vinnustöðum
segir Guðjón Guðmundsson
Tii vinstri er Ólafur Jóhannsson verkstjóri aö skeggræöa viö tvo starfsmenn sina.
Á verkstæðinu tókum
við m.a. tali Guðjón
Guðmundssop., trun-
aðarmann Félags járn-
iðnaðarmanna, og rædd-
um dálitið við hann um
afskipti stéttarfélagsins
og starfsmannanna af
þessum málum.
Hann sagði, að það hefði verið i
tið fyrrverandi trúnaðarmanns
sem fyrst var fariö að hreyfa
þessum málum. A gamla verk-
stæðinu hefði hávaði ekki verið
sérstakt vandamál, en eftir að
flutt hefði verið i nýja verkstæðis-
plássið hefði fljótlega komið i
ljós, að þegar verið var að vinna
við hávaðasöm verkefni þá hefði
endurkast hljóðsins frá lofti og
veggjum hússins verið til mikilla
óþæginda.
Guðjón sagði, að gerðar hefðu
verið hávaðamælingar á verk-
stæðinu og hefðu þær leitt i ljós að
hávaðinn lá fyrir ofan þau mörk,
sem.talið var viðunjlandi. Málið
hefði þá i samráði við Félag
járniðnaðarmanna verið rætt við
Æskilegast að huga
að hljóðeinangrun strax við
byggingu iðnaðarhúsnæðis
segir Gunnar Pálsson, verkfrceðingur
Sá sem hannaði hljóð-
einangrunarbúnaðinn á
verkstæðinu var Gunnar
Pálsson, verkfræðingur.
Okkur þótti ástæða til að
hafa samband við hann og
spyrja hann nokkurra
spurninga um þetta verk-
efni og önnur hliðstæð.
Gunnar sagði að þetta verk-
stæði væri eini staðurinn þar sem
hann hefði fengizt við að hanna
búnað til að deyfa hávaða á
þennan máta. Hann hefði hins-
vegar átt hlut að þvi allviða að at-
huga möguleika á þvi að draga úr
hávaða meö hljóðeinangrandi
efnum.
Við inntum Gunnar eftir þvi
hvort yfirleitt væru gerðar
hávaðamælingar áður en hafizt
væri handa um hljóðeinangrun og
kvaðst hann t.d. sjálfur hafa gert
þær i samráði við borgarlækni. —
Hann sagði að yfirleitt væri
gengið út frá þvi að hávaði að
meðaltali um og yfir 85 desibel
væri orðinn skaðlegur fyrir heyrn
manna, en þegar um lága tiðni
væri að ræða lægju mörkin heldur
ofar.
Við sögðum Gunnari frá þvi
áliti trúnaðarmannsins, aö viða
myndi ekki tekið tillit til þessara
hluta við byggingu verksmiðju-
húsa, og af þeim sökum yrði
kostnaður meiri við hljóð-
einangrun. — Sagði Gunnar að
betta væri rétt að þvi leyti, að oft
mætti að nokkru leyti sameina
hita- og hljóðeinangrun. En
miðað við þá lausn, sem valin var
á Verkstæði Aburðarverksmiðj-
unnar ætti þetta þó ekki við.
Þá tók Gunnar undir það, að of
litið hefði til þessa verið hugsað
um hljóðeinangrun i nýjum bygg-
ingum. Oft væri raunar erfitt að
gera ráð fyrir sliku fyrirfram,
vegna þess menn vissu ekki ævin-
lega hvað þær vélar og búnaður,
sem i húsinu ætti að verayllu
miklum hávaða.
forráðamenn verksmiðjunnar.
Sagði Guðjón að undirtektir
þeirra hefðu véíiö jákvæðar og
ekki hefði liðið á löngu þar til ráð-
izt var i að hljóðeinangra loft
verkstæðisins. Enn væri eftir að
einangra einn skilvegg með ann-
ars konar efni en notað var i
loftið. Bæði Guðjón og vinnufé-
lagar hans lýstu þeirri skoðun
sinni, að þegar lokið væri við að
ganga frá þessu myndu vinnu-
skilyrðin að þessu leyti verða allt
önnur og betri en i upphafi.
Guðjón taldi ekki vafamál, að
við hliðstæð vandamál væri að
etja á mörgum vinnustöðum. í
rauninni þyrftu verkalýðsfélögin
að knýja á um, aö atriði eins og
hljóðeinangrun kæmust inn i
byggingarsamþykktir um verk-
smiðju- og verkstæðishúsnæði.
„Við gerum háar kröfur til þess
að frágangur ibúðarhúsa fullnægi
settum reglum varðandi t.d.
vatnslagnir, frárennsli, hita og
loftræstingu”, sagði Guðjón, ,,en
þegar um verksmiðjuhúsnæði er
að ræða virðast þessir hlutir oft
vera látnir reka á reiðanum”.
Kvaðst Guðjón viss um, að þetta
gæti átt við bæði um stálgrindar-
og strengjasteypuhús, sem verið
er að reisa viðsvegar um land.
Menn byrjuðu fyrst að hugsa um
þessi mál þegar húsin ættu að
heita fullfrágengin, og þvi yrðu
úrbætur bæði varðandi hávaða-
vandamál og annað, mun dýrari
en vera þyrfti, væru þessi atriði
hugsuð fyrirfram.
Við inntum Guðjón eftir þvi
hvort hann teldi að verkafólk væri
almennt nógu vakandi um þessi
og önnur mál sem varða hollustu-
hætti og öryggi á vinnustað. —
Hann taldi að á þvi myndi þvi
miður viða misbrestur. I þessum
efnum væri oft ekki við atvinnu-
rekendur eina að sakast, heldur
kæmi einnig til andvaraleysi og
þekkingarskortur meðal verka-
fólksins. Fræðsla og upplýsinga-
starfsemi um þessi mál væri þvi
mikils virði.
Eftir að við heimsóttum við-
gerðarverkstæðið höfðum við
spurnir af þvi, að við svipaðan
vanda væri að fást annars staðar i
verksmiðjunni. Hvað sem lausn
þeirra vandamála liður kvaddi
blaðamaður viðgerðarverkstæðið
i öruggri vissu um, að þar hefði
tekizt með jákvæðu samstarfi að
finna lausn á vandamáli, sem
viða annars staðar mun vera
óleyst.
Þannig litur út hljóöeinangrunarbúnaðurinn á verkstæöi Aburöar-
verksmiðjunnar i Gufunesi. Glerullarmotturnar eru klæddar gataöri
plasthlif, gegnum hana er smeygt spýtu sem hengd er upp meö þráö-
um í hvorn enda.
Ekki svo ýkja kostnaðarsamt
Hjálnmr Finnsson, framkvœmdastjóri, spurður um kostnaðarhliðina
Við höfðum samband
við Hjálmar Finnsson,
framkvæmdastjóra
Áburðarverksmiðj-
unnar og inntum hann
eftir kostnaðinum við
uppsetningu á þessari
hljóðeinangrun.
Hann sagði, að hann
myndi vera kringum 125
þúsund kr., en þá þyrfti
að hafa i huga að verkið
hefði verið unnið að
verulegu leyti af starfs-
inönnum verksmiðj-
unnar og þessi kostn-
aður miðaðist þvi ekki
við aðkeypta vinnu með
tilheyrandi álagningu.
Stærð verkstæðisins er um 480
fermetrar, þannig að kostnaður
miðað við hvern fermetra gólf-
flatar er um 250 kr. — Aðspurður
taldi Hjálmar, að þessi hljóðein-
angrun hefði ekki orðið ódýrari,
þótt gert hefði verið ráð fyrir
henni þegar verkstæðið var
byggt. Loftiö hefði verið ein-
angrað gegn hitatapi og eld-
varnareftirlitið hefði gert kröfu
um að loftið væri klætt með
asbestplötum. Slikar plötur
endurköstuðu hins vegar mjög
hljóði og þvi hefðu þessar gler-
ullarmottur verið settar upp.
Sagði Hjálmar að starfsmönnum
á verkstæðinu fyndist gjörólikt
að vinna á verkstæðinu eftir aö
hljóðeinangrunin var sett upp.
Þá sagði Hjálmar, að vafalaust
ætti ekki alls staðar við hljóðein-
angrun af þessu tagi; það hlyti að
vera háð byggingunum og at-
vinnustarfseminni hvað við ætti i
hverju tilfelli. — I heimsókn
okkar i Aburöarverksmiðjuna
uröum við lika varir við að t.d. við
hljóðeinangrun á hinum nýja
pökkunarsal, þar sem áburðurinn
er pokaður, þar var notað gjör-
ólikt efni. Það liktist hálmi og var
pressað saman i plötur likt og
venjulegt einangrunarplast.
Rannsókn meðal sœnsks iðnverkafólks:
Einn af hverjum fjórum
með stórskerta heyrn
Fyrir nokkru birti sænskt
fyrirtæki niðurstöður af
rannsókn, sem það gerði á
heyrnardeyfu meðal
sænsks iðnverkafólks.
Fyrirtæki þetta heitir
Bilsom, og framleiðir
ýmiskonar búnað fyrir fólk
til að vernda heyrn sína.
Rannsóknin tók til 9500
manns, og niðurstöður
hennar leiddu þetta í Ijós;
Næstum helmingur—eða
48% — iðnverkafólks á
aldrinum 50—60 ára hafði
stórskerta heyrn. Aðeins
6.6% fólks í þessum aldurs
flokki var með eðlilega
heyrn.
Af öllum þeim, sem
rannsóknin náði til, höfðu
aðeins 32% eðlilega heyrn,
44% höfðu hlotið minni-
háttar heyrnartjón, en
23,8% voru með stórskerta
heyrn.
I blaði sænskra málm-
iðnaðarmanna, sem skýrði
frá þessari rannsókn, segir
að af niðurstöðum hennar
þurfi að draga þessa lær-
dóma: 1) Fyrirtækin þurfi
að gera ráðstafanir til að
deyfa hávaðann, það sé
hægt ef áhugi er til staðar,
og 2) Menn þurfi að nota
heyrnarhlífar þar sem ekki
er unnt að draga nægilega
úr hávaðanum.
Frh. á bls. 15
Tilefni þeirrar heim-
sóknar á verkstæði
Áburðarverksmiðju
rikisins i Gufunesi og
þeirra viðtala sem hér
birtast var dálitið sér-
stætt: — Fyrir
skemmstu, eða 24. sept.,
var hér i blaðinu vikið að
hávaðavandamálum á
vinnustöðum, og i þvi
sambandi skýrt frá dá-
litið sérstæðri reynslu á
vinnustað i Sviþjóð. Þar
höfðu verkamenn á
járnsmiðaverkstæði
lengi kvartað undan
miklum hávaða á verk-
stæðinu, án þess að
nokkrar ráðstafanir
væru gerðar til lagfær-
inga. Það var ekki fyrr
en skrifstofufólkið, sem
vann i byggingu við
hliðina á verkstæðinu,
þoldi ekki lengur við
fyrir hávaða, að fyrir-
tækið réðst i það að láta
setja upp hljóðeinangr-
andi búnað á verk-
stæðinu.
Með frásögninni af
þessu var birt mynd af
hljóðeinungrunarbúnað-
inum. Jafnframt var
það látið i veðri vaka að
þetta dæmi frá Sviþjóð
gæti á ýmsan hátt verið
til fyrirmyndar, þ.e.a.s.
búnaðurinn sjálfur. Hitt
var naumast til fyrir-
myndar, að það skyldi
þurfa þrýsting frá nán-
ast öðrum vinnustað til
þess að fá fram lagfær-
ingar á þeim vinnustað,
þar sem hávaðinn átti
upptök sin.
Rétt eftir að þetta
greinarkorn birtist i
blaðinu höfðum við
spurnir af þvi, að á
verkstæði Áburðarverk-
smiðju rikisins i Gufu-
nesi hefði svona hljóð-
einangrandi búnaður
verið settur upp. Okkur
þótti þvi rétt að kanna
málið milliliðalaust og
lögðum leið okkar upp i
Áburðarverksmiðju
Myndirnar hér á sið-
unni tók ljósmyndari
Þjóðviljans Ari Kára-
son.
gg-