Þjóðviljinn - 30.09.1973, Síða 13

Sunnudagur 30. september 1973 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 13
JENNY
BERTHELIUS:
BIT-
BEIN
var næstum táknrænt að hin
stutta og tætingslega ástarsaga
Odile og Lorentzar skyldi fara
fram innan flagnaðra veggja
lystihússins.
I stað þess að ganga beint að bil
slnum, rölti Sanger inn i bilskúr
Herberts. Og þegar hann kom
þaðan út hélt hann á dálitlu,
mjóum hvitum staf. Hjólhesta-
pumpu.
Frú Aronson hjálpaði Odile að
hátta sig, hún færði hana varlega
úr stigvélunum og reimaði frá
henni kögraðan jakkann.
— Frú Tengwall ætti að drekka
ögn af flóaðri mjólk, sagði hún
með mildri og móðurlegri röddu.
— Og taka svefntöflur eins.og full-
trúinn sagði. Ég skal fara niður
og hita mjólk. Og sækja svefn-
töflur og glas af vatni.
— Já, sagði Odile. -—Þakk fyrir.
Hún settist á rúmstokkinn og
frú Aronson hjálpaði henni i nátt-
fötin.
— Ég ætti að fara i bað, en ég
treysti mér ekki til þess. Ég hef
ekki farið úr fötum allan timann.
— Hugsið ekki um það núna.
Það verður timi til þess seinna.
Þegar frú Aronson kom upp i
svefnherbergið nokkru siðar með
flóuðu mjólkina lá Odile með
lokuð augu og ábreiðuna dregna
upp að höku. Frú Aronson snart
öxl hennar létt og sagði:
— Hér kemur mjólkin. Drekkið
hana meðan hún er heit.
Odile hlýddi og settist upp og
tók við bollanum. Hún drakk i
smásopum, hún var næstum
sofnuð. Frú Aronson sótti vatns-
glas og hylkið með svefntöflum.
Það átti að leysa þær upp i vatni,
frú Aronson renndi tveim töflum
niður i glasið. Hún setti glasið á
borðið og lagði hylkið hjá.
Odile lauk við mjólkina og rétti
frú Aronson tóman bollann. Hún
lagðist út af og lokaði augunum,
Brúðkaup
Þann 25/8 voru gefin saman i
hjónaband i Selfosskirkju af séra
Sigurði Sigurðarsyni Guðrún
Jónasdóttir og Guðmundur
Gunnarsson loftskeytamaður
Heimili þeirra er að Holtsgötu 7
Hafnarfirði.
(Ljósmyndastofa Kristjáns)
hreyfði sig litið eitt og sagði með
mjóróma, barnslegri rödd:
— Ég gleymdi að bursta
tennurnar.
— Þá skuluð þér gera það, þá
liður yður betur, sagði frú Aron-
son i þessum nýja, móðurlega
tón, og Odile steig hlýðin fram úr
rúminu og út i baðherbergið. Og
frú Aronson heyrði hvernig hún
burstaði tennurnar lengi og vand-
lega eins og barn sem fengið
hefur áminningu.
Netið varbýsna smá riðið netið
hans Sangers sem hann ætlaði að
veiða i morðingja. Að visu voru
tvær manneskjur búnar að játa á
sig morðið, bersýnilega til að
vernda hvor aðra, en hvorug
þeirra kom til greina. Þær nátiu
einfaldlega ekki máli i eiginleg-
um skilningi: hvorki John-Henry
né Odile (sist á lághæluðum
skóm) voru nógu hávaxin til að
hafa veitt Lorentz Malm
banasárið með þeim hætti sem
þaðhafði gerst. Sá sem það hafði
gert, hlaut að vera að minnsta
kosti fimmtán sentimetrum
hærri. Það var eittmikilvægt atr-
iði.
Svo var það reiðhjólið. Kven-
hjólið sem staðið hafði ónotað ár-
um saman i bilskúr Herberts
Tengwalls. Sem daginn eftir
morðið hafði staðið þar með
dekkin full af lofti. Nokkrum
dögum seinna voru dekkin loft-
laus á ný, en loftið hafði ekki lekið
út, þvi hafði verið hleypt út. Og
einhver hafði gert það sem hafði
fullseint munað eftir þessu með
hjólið, en gætt þess um leið að
þurrka öll fingraför af pumpunni.
Einhver sem var nógu hávaxinn
til að geta framið morðið á þann
hátt sem það hafði verið framið.
Einhver sem strokið hafði
gluggatjöld allt kvöldið.
Meðan Sanger valdi númerið
heyrði hann fyrir sér rödd Odile:
— Frú Aronson sér um mig. Og
sina eigin rödd: — Sjáið um að
hún komist i ró. Hann velti fyrir
sér hvort það væri um seinan.
Frú Aronson svaraði róleg og
stillt að vanda og Sanger sagði i
skyndi:
— Ég þarf að tala við frú Teng-
wall.
— Hún sefur, lögreglufulltrúi.
— Gerið svo vel að vekja hana
undir eins.
— Það er ekki auðvelt, hún tók
tvær svefntöflur og sefur vært.
Má það ekki biða til morguns?
A morgun er hún dáin. hugs-
aði Sanger. Fórninni er fullnægt.
Það væri kannski best.
Upphátt sagði hann:
— Er læknirinn heima?
— Nei, hann er ekki kominn
ennþá. Er nokkuð á seyði, full-
trúi?
— Hringið i lækninn og segið
honum að koma heim undir eins,
sagði hann og skellti á. Hann
pantaði sjúkrabíl og fór niður og
settist upp i bil sinn. Mér skjátlast
kannski, hugsaði hann á leiðinni.
Ef til vill hefur hún ekki gert það.
Kannski eru það aðeins tvær töfl-
ur.
En með sjálfum sér vissi hann
að ótti hans hafði við rök að styðj-
ast. Hann hafði vitað það allan
timann, haft það á tilfinningunni
að henni ætti að fórna endanlega
og óafturkallanlega.
Herbert var heima og hann stóð
með áhyggjusvip hjá meðvitund-
Þann 14/7 voru gefin saman i
hjónaband i Kálfatjarnarkirkju
Vatnsleyðsluströnd af séra Braga
Friðrikssyni Júlia H. Gunnars-
dóttir og Helgi H. Guðmundsson.
Heimili þeirra er að Vogagerði 17
Vogum.
(Ljósmyndastofa Kristjáns)
arlausri eiginkonu sinni, þegar
Sanger kom inn i svefnherbergið.
A náttborðinu stóð tómt glas og
hylki, sem i höfðu verið svefntöfl-
ur. Tómt.
— Hve margar töflur voru i
þessu? spurði Sanger, en hvorki
Herbert né frú Aronson gátu
svarað þvi.
— Ég gaf henni tvær töflur,
sagði frú Aronson. — Ég hefði
auðvitað átt að fara burt með af-
ganginn. ef ég hefði hugsað mál-
ið. En ég hafði enga hugmynd um
að hún ætlaði að reyna að fremja
sjálfsmorð.
Herbert greip um máttlausa
höndina á Odile.
— Er hægt að bjarga henni?
— Það er ef til vill hægt að
bjarga lifi hennar, læknir: Ef þér
eigið við það. Það fer eftir þvi hve
margar töflur hún tók.
Þegar sjúkrabillinn var farinn,
fór Sanger niður i stofuna og frú
Aronson á eftir honum.
— Ég þarf að fá eitt af þessum
gluggatjöldum, sagði Sanger. —
Mér nægir ein lengja. Þér fáið
hana eftir nokkra daga.
— Þetta skil ég ekki, fulltrúi.
Hvað hafa gluggatjöldin....?
— Ojú, þér skiljið það trúlega.
Sennilega hafa þessi gluggatjöld
alls ekki verið þvegin alveg ný-
lega. Það er auðvelt að komast að
þvi, þér getið eins viðurkennt
strax að þér tókuð niður glugga-
tjöldin og hengduð þau upp aftur,
óþvegin, og þvi þurfti ekki að
strjúka þau heldur. Enginn sá
muninn, þau eru ekki sérlega ó-
hrein. Og þannig fenguð þið full-
komna fjarvistarsönnun fyrir allt
morðkvöldið. Leiðangurinn yðar
til Sibbarb tók að minnsta kosti
klukkutima. Þér voruð klókar,
frú Aronson. Hefði rafmagnið
ekki farið af og þér hefðuð ekki
gleymt að hleypa loftinu úr
dekkjunum áður en það var um
seinan.... Hve margar töflurvoru
i hylkinu?
Hún svaraði ekki spurningunni.
Hún steig fram og sléttaði úr broti
i gluggatjaldinu, sneri andlitinu
frá honum og sagði:
— Þetta er satt með glugga-
tjöldin. Ég var of löt til að þvo þau
og strjúka. Það er mikið að gera á
þessu heimili og hún hefur aldrei
lyft fingri til að hjálpa til, þetta
litla snikjudýr....
— ....sem þér vilduð koma i
staðinn fyrir. Þér hafið verið hjá
Tengwall lækni i næstum tuttugu
ár, alveg siðan þér voruð ung, frú
Aronson. Það er skiljanlegt að
þér urðuð fyrir vonbrigðum þegar
hann kom heim með unga eigin-
konu frá Frakklandi, þegar þér
hélduð að markinu væri náð. Það
er auðskilið og ég hef fyllstu sam-
úð með yður. En það réttlætir
ekki f járkúgun og morð og morð-
tilraun. Hugmyndina aö fjárkúg-
uninni fenguð þér þegar þér lásuð
nafnlausu bréfin krakkanna.
Hún var ekki buguð enn. Hún
gerði lokatilraun:
— Og hvaða tilefni ætti ég að
hafa til að myrða þennan
þarna....?
— Að hann komst að þvi að þér
voruð fjárkúgarinn. Að hann hót-
aði að ljósta öllu upp við lögregl-
una og Tengwall lækni. Og þá
hefði öll von verið úti.
Loks gafst hún upp.
— Hann var kvikindi! hrópaði
hún. Hendur hennar gripu um ör-
lagariku gluggatjöldin, rifu og
slitu i þau uns tauið gaf eftir; en
hún tók ekki eftir þvi, hún sneri
tætlunum milli fingranna i eins
konar ofsa. Á kinnum hennar
glóðu eldrauðir dilar.
Sanger lét hana afskiptalausa.
Hann stóð grafkyrr og horfði á
fálmandi hendur hennar, hlustaði
á rödd hennar sem hækkaði og
varð að öskri:
— Hann tældi frúna til að fá
peninga fyrir bil, hann neyddi
hana til að vera nakin fyrirsæta
aö þessu málverki. Svo yfirgaf
hann hana. Hann átti ekki skilið
að fá að lifa, hann varð að deyja,
deyja....
Rödd hennar brast og Sanger
hugsaði: nú er komið nóg.
Hann gekk til hennar og losaði
varlega tautætlurnar af fingrum
hennar. Og hann heyrði sjálfan
sig segja með mildum rómi hið
sama og Messias hafði sagt:
— Hefndin er Herrans.
Hún róaðist og hallaði sér
þyngslalega að honum.
— Eigum við að fara? sagði
hún.
BRIDGE
Alyktun Browns
Breski bridgemeistarinn J.
Brown varð einn til þess að vinna
alslemmu i þessari gjöf sem við
fyrstu sýn gæti reyndar virst vera
óvinnanleg. En Brown tókst að
komast að þvi hvar laufadrottn-
ingin myndi vera með þvi að
draga rétta ályktun af útspili og
afköstum andstæðinganna.
S.AKD74
ILA K 5
T.DG 6
L.A5
S.G 106 2 S. 3
H.D 10743 H.G 9
T. 10 8 5 4 3 2
L.D962 L.10973'-
S.98 5
H.8 6 2
T.A K 97
L. K G 4
Vestur hafði látið út fjarkann i
hjarta sem sagnhafi tók með
kóngnum og tók siðan á spaða-
drottningu og kónginn i spaða ( en
Austur kastar tigli i kónginn). Þá
var tekið á tiguldrottninguna og
Vestur kastaði af sér hjartaþristi
i hana. Hvernig fór nú Brown,
sagnhafi i Suðri, að þvi að vinna
alslemmu i grandi á þessi spil,
hvernig svo sem andstæðingarnir
hefðu reynt að verjast?
Svar:
Sagnhafi á örugga ellefu slagi
og hann getur farið tvær leiðir til
þess að reyna að krækja sér i tvo
slagi til viðbótar: Sé laufadrottn-
ingin hjá Austri, svina þá gegnum
hana, en koma siðan Vestri i kast-
þröng á milli spaða og hjarta og
þá i þeirri von að Vestur hafi i
upphafi átt fimm hjörtu.
Hinn kosturinn sem sagnhafi á
um að velja er að gera ráð fyrir
aö laufadrottningin sé hjá Vestri,
og koma Vestri tvivegis i kast-
þröng milli spaða, hjarta og laufs.
En hér er ekki um að ræða að
sagnhafi verði aðeins að treysta á
,,guð og lukkuna”. Bæði útspilið
og afköst andstæðinganna ættu að
geta gefið honum visbendingar
um hvar honum bæri að álykta
hvar laufadrottninguna væri að
finna. Ef sagnhafi ályktar t.d.
sem svo að Vestur hafi látið út frá
drottningu fimmtu i hjarta, þá
getur hann fastlega gert ráð fyrir
að Vestur hafi ekki haft fjögur
láglauf á hendi. Útkoma i laufi
hefði þá veriö miklu áhættuminni
þegar spiluð var alslemma i
grandi.
Vestur kastaði af sér tveim
hjörtum og tveim laufum i tiglana
fjóra og þá ályktaði Brown sem
svo:
Eftir sagnir Suðurs og Norðurs.
sem höfðu verið algerlega eöli-
legar, hafði Vestur slik spil að
hann gat ekki hætt á að koma út i
spaða. Þegar Austur neyðist til að
kasta af sér hjartagosanum ann-
að sinnið sem hjarta er spilað, þá
má telja vist að Vestur eigi laufa-
drottninguna, fyrst hann hafði
ekki látiðút i laufi,og þegar hér er
komið spilinu, hlýtur laufadrottn-
ing Vesturs að vera annað spil
hans I litnum.
Sagnhafi spilar þvi laufaás,
tekur á laufakóng (og drottningin
fellur i hann, eins og sagnhafi
hafði réttilega gert ráð fyrir) og
þá kemur laufagosinn til þess að
setja Vestur i kastþröng milli
spaða og hjarta, i þessari stöðu
(spilum Austurs sleppt):
S. A 7 4
S.G 10H. D
S.9 II.8 L.G
Vestur á enga vörn. Kasti hann
spaða er allur spaði Norðurs frir,
kasti hann hjartadrottningu verð-
ur hjartaátta Suðurs frispil.
Djarflega sagt
og vel spilað
Italir hafa lengi verið kunnir
fyrir að vera i allra fremsta flokki
bridgemeistara. „Bláa sveitin”
italska var lengi ósigranleg að
heita mátti, og Italir voru nær
visir um sigur þegar hún keppti
fyrir þá. En hún er nú hætt að
taka þátt i meistarakeppnum
fyrir allnokkru, en sumir spila-
mannanna úr sveitinni keppa enn
á alþjóðavettvangi fyrir þjóð
sina.
A Evrópumeistaramótinu i
Osló fyrir fjórum árum báru
ttalir sigur úr býtum og þessi
slemma sem einn þeirra, Mess-
ina.spilaði til sigurs átti sinn þátt
I sigri þeirra á þvi meistaramóti.
S. A 8 3
II. 10 9 6 5
T. 9 7
I.. A 10 9 8
S. D 6 2 S. G 9 5 4
11. G 7 II. D 8 4 3 2
T. K D G 10 3 2 T. 6 5
1„ 6 2 L. 5 4
S. K 10 7
H. A K
T. A 8 4
L. K D G 7 3
Sagnir: Norður gefur. Hvorug-
ur á hættunni. Spilað i opna saln-
um.
Vcstur Norður Austur Suður
Tarlo Bianchi Rodrigue Messina
pass pass 1 T.
pass 2 II, pass 3 I,.
pass 4 T. pass 6 L. ...
Vestur lét út tigulkóng. Suður
tók á ásinn heima og lét aftur út
tigul, sem Vestur tók á tiuna og
lét siðan enn út tigul. Hvernig fór
Messina að þvi að vinna hálf-
slemmu i laufi þegar hér var
komiðog hvaða vörnum sem and-
stæðingarnir reyna að beita?
Hvernig hafði hann i fyrstu ætlað
að haga spilinu?
Athugasemd
um saguirnar
Þeir sem fylgst hafa með spila-
mennsku itölsku bridgemeistar-
anna vita sem er að nær engir
italskir tvimenningar nota sama
sagnkerfið. Bianchi og Messina
hallast helst að þvi að segja eftir
kerfi þvi sem kallað hefur verið
„Livorno-tigulsögnin”. Opnunin á
einum tigli er gervisögn og
tveggja hjarta svarið segir frá
tveimur fyrirstöðum, þ.e. annað
hvort tveim ásum, eða ás og
tveim kóngum (en það sá Suður i
hendi sér að gat ekki verið raun-
in). Þriggja laufa sögnin er
spurnarsögn og svarið fjórir tigl-
ar er visbending um að Norður
eigi a.m.k. fjögur lauf og hátt
hónorspil i litnum. En Messina
gat nú ekki komist á snoðir um
hvort Norður ætti i rauninni nokk-
ur önnur sterk spil en ásana sina
tvo og hann leggur þvi aðeins i
hálfslemmu i laufi.
„Eðlilegar” sagnir hefðu getað
veriö á þessa leið: Suður: 2
grönd, Norður: 3 grönd, ásarnir
tveir án annars styrkleika gefa
ekki fyrirheit um að slemma sé i
spilinu.
RAFLAGNIR
SAMYIRKI
annast allar almennar raflagnir. Ný-
lagnir, viögerðir, dyrasima og kall-
kerfauppsetningar.
Teikniþjónusta.
Skiptið við samtök sveinanna.
Verkstæði Barmahlið 4
SÍMI 15460 milli 5 og 7.