Þjóðviljinn - 26.01.1975, Blaðsíða 15

Sunnudagur 26. janúar 1975. ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 15
Francoise sagan:
Menn spyrja mig
aðeins um viskí og
peninga...
Sagan: Mér finnst að þau Rómeé
og Júlia slcppi.
Nú er komin út ný bók sem
heitir „Svör” og byggir á viötöl-
um sem hafa veriö tekin viö hana
sl. tuttugu ár. Hefur hún sjálf
haft hönd i bagga meö þessari
samantekt.
Francoise Sagan heldur þvi
fram, aö hún hafi aldrei verið það
skrýmsli sem blöö geröu úr henni.
Hún hafi haft ósköp venjuleg
áhugamál ungrar stúlku, en blátt
áfram haft fullan hug á að
gera það sem henni sýndist, og
þar eð hún haföi ráð á þvi, þá hafi
hegðun hennar stuölaö aö þvi aö
festa i sessi þá mynd sem blöðin
bjuggu til af henni.
Sagan segir, að henni hafi oft
leiöst, aö þegar hún gaf út nýja
bók, þá hafi hún vonað aö menn
færu loks að tala um bók-
menntalega kosti hennar og
galla. En þess i stað heföu menn
einkum rætt um bankareikning
hennar og spurt um viski og bila.
Þegar Francoise Sagan,
sem þá var átján ára göm-
ul, gaf út skáldsöguna
„Bonjour tristesse" varð
hún fræg og rík á auga-
bragði. Bók þessi fór mjög
víða, var reyndar þýdd á 85
tungumál. Síðan þá hefur
þessi franski höfundur
verið þjóðsaga og firna-
góður blaðamatur. Hún
hefur alltaf farið geyst
bæði í f járhættuspili (sagt
er að henni sé bannaður
aðgangur að frönskum
spilavítum)/ sportbíla-
akstri (eitt sinn var hún
nærri dauð), giftingamál-
um og fleiri hlutum. Þetta
allt h'efur mönnum þótt
meira umtalsef ni en bækur
hennar, sem hafa reyndar
þótt afskaplega misjaf nar.
Á móti
I St. Gallen i Sviss þurfti bæjar-
stjórnin um daginn að taka á-
kvörðun um, hvort fjárfesta
skyldi i nýrri brunaslöngu. Ekki
voru allir á þvi, þ.á.m. bæjarfull-
trúinn Jean Fiissli, sem sagði:
— Ég er á mótirþvi að bruna-
liðið er stofnun, sem eyðileggur
með vatni það sem eldurinn hlifir.
Hefði ég safnað sjoppum
Hún segir m.a. „Ekki veit ég
hvort fólki fannst það verra að ég
græddi svona mikla peninga á
bókum minum eða eða ég eyddi
öllum peningunum jafnóðum.
Mér finnst, að ef ég hefði safnað
sjoppum til að græða á i ellinni,
þá hefðu menn hneykslast minna.
En ég vil ekki eiga peninga, spara
saman fé. Ég ber enga virðingu
fyrir peningunum, nema hvað
það er staðreynd, að i okkar
þjóðfélagi eru þeir tæki til
varnar, til að öðlast visst frelsi.”
Sagan segir blátt áfram frá þvi,
hvernig högum hennar er nú
háttað. „Þeir (ekki er sagt
hverjir) tóku af mér tékkheftið,
vegna þess að ég var vön að ausa
út peningum á báðar hendur. Það
er einhver sem borgar reikninga
mina — fyrir bilinn, tryggingar,
húsið. Þegar ég er illa stödd
senda þeir mér þúsund franka i
vasapeninga.”
Sagan heldur áfram að skrifa,
en hún játar, að sú iðja sé að þvi
leyti mjög auðmýkjandi fyrir sig
að „ég vildi gjarna vera viss um,
aö það sem ég er að gera sé eða
verði góð bók. En ég er alls ekki
viss.”
Engu að siður kveðst Francoise
Sagan vera bjartsýn að eðlisfari.
Þegar ég, segir hún, horfi á
kvikmynd um Heilaga Jóhönnu
eða Rómeó og Júliu, þá finnst
mér alltaf, þótt heimskulegt sé,
aö þau muni sleppa heil á húfi frá
sinum vanda. (Byggt á IHT)
SITT
ÚR
HVERRI
ÁTTINNI

EKKERT SVAR
„Dagens Nyheter” segir frá
þvi, að á opinberri skrifstofu i
Stokkhólmi uppgötvaðist ný-
lega, að ekkert svar hefði um
tima komiö við bréfum frá
stofnuninni. Skýringin: Nýlega
ráðinn ritari hafði álitið rusla-
lúguna vera póstkassa hússins.
MEGRUNAR-
AÐFERÐ
1 bæklingnum „Ráðleggingar
fyrir nýgift hjón”, sem nýlega
kom út i Haag er m.a. sagt frá
eftirfarandi:
„Hjón i Utrecht komu sér
saman um það við giftinguna að
fasta ævinlega einn dag ef þau
rifust. Hjónin hafa haldið sér vel
og eru bæði tággrönn”.
Ekki nema von
Þegar þritug parisardama,
Jeanette Nicholl, var tekin fyrir
þjófnað i vöruhúsi i siðasta
mánuði og 474 vasaklútar og 181
servietta fundust við húsleit
heima hjá henni, afsakaði hún
sig:
— Ég þjáist alltaf svo hræði-
lega af kvefi um miðjan vetur-
inn.
Ást viö fyrsta
hvell
Tækifærin til að kynnast eru
margvisleg. Holger Sund var
rétt sestur i baðkeriö i nýju i-
búðinni sinni i Kaupmannahöfn
þegar gasofninn sprakk. Hann
slapp ómeiddur. Og unga stúlk-
an sem samtimis var að baða
sig i ibúðinni við hliöina slapp
lika með skrekkinn þótt stórt op
myndaðistá múrvegginn á mUli
þeirra. Þannig kynntust þau og
nú ætla þau að giftast.
VISNA-
ÞÁTTUR
S.dór.==
LAUSAVÍSUR
Enn einu sinni verður þáttur-
inn borinn uppi af visum sem
lesendur hafa sent okkur. Við
byrjum á brefi sem Hugi
Hraunfjörð sendi okkur:
Kvonfang.
Eina nistis nift ég þekki
nauða sviftri önd
mig því gifta mun ég ekki
meðan lyfti hönd.
Þingsjá.
Það má segja um þessa stjórn
þar að teygist Hkur
enn þá megi færa fórn
fjöldinn eigi rikur.
Ei til sólar sést vist meir
Svartaskóla gaman
meðan Óli og hann Geir
una I bóli saman.
Eins og höfðu hugsaö sér
heimsins löðurmenni
blessuö þjóðin bað um her
bara gott hjá henni.
Efla þarf vort orku magn
ekki flýja vandann
eins þó verði ekkert gagn
að þvl fyrir landann.
Jólavísa.
Ýmsir hafa úr þvi bætt
ef að fauk i skjólin
hvað þeir mikið gátu grætt
á guði fyrir jólin.
Endir
Til að yrkja enginn nú
eyðir sinum tima,
hún er orðin úrelt sú
iþróttin að rima.
Viðauki
Ekki þarf að efa það
ýmsir sviða kenni
meöan stjórnum standa að
stegluð auramenni.
Hugi Hraunfjörð.
Þá er hér bréf sem okkur
barst fyrir skömmu:
1 siðasta þætti þínum birtir þú
nokkrar visur eftir þann snjalla
hagyrðing Harald frá Kambi.
Heimildarmaður þinn hefir þó
ruglast litilsháttar i riminu Ein
visan, sem nafna minum er
þarna eignuð, er ekki eftir hann
og auk þess ekki alveg rétt með
farin.
Þessa visu kenndi mér Jón
Pétursson Húnventingur, ein-
hvern tima á striðsárunum og
var hún þá nýort af honum sjálf-
um:
Hans er sundrað sálarflak,
syndir I dánum vonum.
Það þarf hundrað tonna tak
til að bjarga honum.
Ég trúi þvi, að ég hafi á réttu
að standa, og lyfti minni kó-
sakkahúfu til heiðurs báðum
þessum snillingum stökunnar.
Haraldur Björnsson.
Þessi visa læddist inn um
gluggann til okkar:
A Norðurlandi sérhver sála
söng i moll og dúr,
i Vaölaheiðarvegamála-
verkfærageymsluskúr.
K.lsf.
Hagyrðingar minna mig
mjög á gamla tisku,
furðu margir fela sig,
fæstir þó af nisku.
Steinunn.
Steinunn benti á eftirfarandi
visu eftir séra Helga i Hvera-
gerði:
Til að öðlast þjóðarþögn
þegar þeir aöra véla,
gefa sumir agnarögn
af þvi sem þeir stela.
Visan mun ort um góðgerða-
starfsemi peningafólks.
Þá koma vísur úr syrpunni
góðu sem okkur var send og viö
höfum birt vlsur úr i siöustu
þáttum.
Jón Arnason skáld á Viöimýri
réði eitt sinn til sin unglingspilt
sem Halldór hét. Grunaði hann
konu sina um að eiga vingott við
piltinn og orti:
Oft á kveldin drýgir dans,
dregur feld á Ijóra.
Konan veldur meini manns,
metur heldur Dóra.
Hún svaraði:
Vitin sjást að varnaöi,
vinar brást mér trygglyndi.
Þvi meö skástri skynsemi
skipti ég ást i tvo hluti.
Visur eftir Jón Arnason:
Það er bágt að bjarga sér,
bilar mátt i leynum.
Svarta nátt aö sjónum ber,
segir fátt af einum.
Fyrir allt mitt ferðalag
fæ ég Iitia borgun.
Nú má ekki drekka I dag
ef duga skal á morgun.
Eftir Lúðvik Kemp:
Þegar mér er lifið leitt,
lifi á hæpnum vonum,
þá veit guð ég þrái heitt
þjóðnýting á konum.
Lystisemda lifsins njótum
— liöna tima er vert að muna.
þó við stöku boðorð brjótum
i bróðerni við samviskuna.
Gunnhildur er góð og reykir Fil.
Gaman væri að taka frúna i bil,
halla sér i hennar mjúka fang,
hætta að keyra, en sjálfur
fara i gang
Svo skal að lokum enn skora á
menn að lyfta nú penna og
senda okkur visur nýjar eða áð-
uróbirtar, eða ef visnasafnarar
vildu vera svo velviljaðir að
senda okkur eitthvað úr safni
sinu. Það er svo miklu meira
virði að geta byggt þáttinn upp
með visum sem berast manni á
þennan hátt heldur en aö vera
að leita i bókum eftir snjöllum
visum, sem flestir visnavinir
hafa áður lesið.
Loks er svo nýr fyrripartur
sem við biðjum hagyrðinga að
botna:
Upp er risin enn á ný
ihaldskreppan grimma....
*
Þvi miöur:
Þetta virðist vinur minn
vera oröinn kækur,
að þeir láti leirinn sinn
lika inn i bækur.
Stökur:
Orkuþrunginn er ég stóð
úti’á pung að skaka,
þá var unga auðarslóð
oft var sungin staka.