Þjóðviljinn - 26.01.1975, Blaðsíða 17

Sunnudagur 26. janúar 1975. ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 17
Víetnamsöknuður
Eins og menn vita af
fréttum, hefur flest
gengiö ógæfulega fyrir
Saigonstjórninni í Suð-
ur-Víetnam og hefur her
hennar beðið tilfinnan-
lega ósigra. Art Buch-
wald líkar bersýnilega
ekki hvernig brugðist er
við þessum tíðindum
heima hjá honum — og
hann bregst við á sinn
sérstæða hátt:
Henry Simpkin, sem rekur
fyrirtæki sem nefnist
,,Söknuður h.f.” hringdi i mig
ádögunum ogsagði: Við erum
að koma aftur með Vietnam-
striðið.
— Svona fljótt? spurði ég.
— Alveg á réttum tima,
sagði hann fullvissandi. Fólk
sér eftir þeim góðu gömlu dög-
um, þegar við vorum að berj-
ast við kommúnistahættuna á
hrisekrum Asiu. Við þurfum
eitthvað sem gæti dreift huga
okkar frá verðbólgu og sam-
drættii atvinnulifi. Hvað er þá
betra til hugarhægðar en að
taka þátt I atburðum i Indó-
kina?
— Ég veit ekki, Simpkin,
ertu viss um að bandariska
þjóðin vilji, að hún sé minnt á
Vietnam svona skömmu eftir
að við losnuðum úr þvi striði?
— Heyrðu mig nú, ekki er
forsetinn að biðja um að fá
okkur stráka til að fara aftur i
striðið. Hann vill barasta að
þingið veiti hundruð miljóna
dollara til að hjálpa til að
koma I veg fyrir að Vietkong
taka völdin af frelsisunnandi
stjórn Thieus forseta.
— Heyri ég rétt? spurðiég.
Hugsa sér að Ford forseti
skuli spila lagið okkar. Mér
finnst það hafi verið i gær, að
við dönsuðum við sama lagið á
vigsluballinu hjá Johnson for-
seta.
— En auðvitað verðum við
að senda þangað ráðgjafa til
að hjálpa suðurvietnömum.
En hafðu ekki áhyggjur af þvi,
forsetinn hefur engin áform
um að skuldbinda bandariska
stráka til að berjast i striði
sex þúsund milur að heiman
frá sér.
— Simpkin, sagði ég, mér
sýnist að þú hafir hitt naglann
á höfuðið. Þetta er alveg eins
og maður væri kominn aftur á
gamla staðinn.
— Manstu þegar við létum
flotann kasta akkerum i
Tonkinflóa og norðurvietnam-
ar skutu tundurdufli að einum
tundurspilla okkar?
— Hvernig gæti ég gleymt
þvi?
— Jæja, hvar heldurðu að ég
ætli að koma flotanum fyrir
núna?
Við strendur Indókina?
— Þvi máttu trúa. Ef maður
er að vasast i þessum
saknaðarmálum, þá verður
maður að vera ekta, annars
litur fólk ekki við þvi timabili
sem er á boðstólum.
— Þú hefur sem sagt endur-
skapað allt saman, allt niður i
flotadeildir, sagði ég undrandi
við vin minn.
— Já, og ég hefi látið Penta-
gon og Hvita húsið ljúga upp á
nýtt. Ábáðum stöðum var
sagt, að við sendum ekki flug-
vélar yfir hvorki Kambodju né
Vietnam.
— Þetta minnir mig á upp-
haf sjöunda áratugsins, sagði
ég-
— Gettu hvað ég rifja upp
fleira? spurði hann
— Þó ekki hann Bob Hope?
— Gettu betur. Ég kom aftur
með dóminó!
— Ég var nú rétt búinn að
gleyma dóminóinu, sagði ég
æstur.
— Það var vinsælasta spilið
á meðan á vietnamstriðinu
stóð. Maður stillti upp löndum
og sagði, ef að eitt stykki fellur
i hendur kommanna þá fellur
það næsta og svo þarnæsta og
koll af kolli þar til öll lönd eru
fallin.
— Gamla góða dóminó-
kenningin, kumraði i mér. Ég
á dóminókassa uppi á lofti, ég
setti hann þar ásamt ljósinu
minu, sem sást hinumegin við
jarðgöngin.
— Þetta gæti orðið mesta
saknaðarupplifun sem landið
hefur kynnst, sagði herra
Simpkin og bætti við:
— Við vonumst til að geta
komið aftur með Hó Sji Min
veginn lika.
— Hjó Sji Min veginn! sagði
ég um leið og ég tók upp gitar-
inn minn og fór að stilla hann.
— Og svardaga og frið með
sæmd og allt heila klabbið,
sem menn höfðu svo gaman af
þá. Það gæti jafnvel svo farið
að forsetinn bæði aftur um
herskyldulög, og þá gætum við
skipulagt mótmælagöngur i
háskólunum. Það er ekki hægt
að vekja saknaðartilfinningu
eftir striðinu i Indókina án
þess að hafa mótmælagöngur.
— Þú hefur fyrir öllu séð,
Simpkin.
— Veistu ekki, sagði hann,
að ef við berjumst ekki við þá i
Víetnam þá fer svo, að við
verðum að slást við þá á
strönd Havæ?
— Þvi gæti ég trúað, sagði
ég. Gætirðu ekki raulað fyrstu
linuna, og svo skal ég taka
undir viðlagið.
Peningaseðlar Swazilands:
Með ellefu
dætrum
Swaziland heitir litið riki, sem
að mestu er umlukið suðurafrisku
landi. Ibúarnir eru aðeihs 450
þúsund. Þar hefur til þessa gilt
suðurafriskur gjaldmiðill, en nú
hefur Sobhuza annar, konugur
landsins, látið prenta eigin seðla,
og fer þar að ráði hins sænska
ráðgj^afa sins i fjármálum, Gunn-
ars Akermalm, sem áður var
rikisbankastjóri i Stokkhólmi.
A peningunum (einingin heitir
lilangengi) má sjá ellefu dætur
konungs berbrjósta. Þetta þykir
þeim hvitu herrum i Suður-Afriku
hið mesta klám og neita að taka
þessa peninga gild i skiptum. Það
hefur verið hinum hvitu stjórn-
völdum þar nokkur þyrnir i aug-
um, að hvitir þegnar þeirra hafa
getað brugðið sér til Swazilands
til að glingra við svartar stúlkur,
en slikt er harðlega bannað i lög-
um Apartheid rikisins. Og nú
þykir þeim heldur betur langt
gengið ef að hægt verður að
„borga mellufarið með klámpen-
ingum” eins og haft var eftir
embættismanni i Pretoriu.
konungs
Ef Hitler heföi unniö stríöiö
Sjónvarpið i Stuttgart er að
byrja útsendingar á mjög sér-
kennilegum dagskrárflokki.
Hann byggir á þvi að sýna hvern-
ig veruleikinn liti út ef að eitthvað
allt annað hefði gerst en raun
varð á. Ein útsending fjallar t.d.
um það hvernig heimurinn liti út,
ef að konur væru hið „sterka
kyn” en ekki karlar. Onnur sýnir
þau Rómeó og Júliu eftir 25 ára
hjónaband. Og hin þriðja fjallar
um efnið „Ef að Þýskaland hefði
sigrað heimsstyrjöldina fyrir 30
árum”.
Gagnkvæmt tryggingafélag ?
Já, Samvinnutryggingar g.t. eru
gagnkvæmt tryggingafelag.