Þjóðviljinn - 15.03.1975, Síða 2

Þjóðviljinn - 15.03.1975, Síða 2
2 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 15. marz 1975. Rabb um sittlítið af hverju Töluvert hefur verið rætt og rit- aö undanfarið um þá fáránlegu hugdettu Visisritstjórans, að leggja niður búskap á landi voru. Auðvitað er þessi della vesa- lingsmannsins alls ekki svara- verð, og ætla ég ekki að bæta miklu við það sem, sagt hefur verið að undanförnu, en aðeins leggja fáeinar spurningar fyrir hann og aðra þéttbýlinga sem virðast telja bændur og búalið, einhverja verstu féndur sina og liklegar þjóðarinnar allrar. Á hverju hefur islenska þjóðin lifað i 11 aldir. Ég svara þessu hiklaust þannig, þó þið teljið það sjálfsagt geggjað. Hún hefur fyrst og fremstlifað á grasi, já þetta er rétt lesið ég segi á grasi. Grasinu hefur raunar verið breytt I mjólk, kjöt, ull og skinn, og þetta allt átti drýgstan þáttinn i að halda lifi og þrótti i þjóðinni i margar aldir. Erum við orðin of fint fólk til að nota þessar vörur. Vill Visisritstjórinn heldur eta grasið beint af jörðunni, eða ætlar hann og aðrir þéttbýlingar ef til vill að fara að éta ál og alls kyns málmblendi. Það er margt skrýtið i kýr- hausnum, stendur þar. A sama tima og við erum réttilega beðin að gefa allt sem er mögulegt til sveltandi þjóða er okkur sagt að leggjaniður stóran hluta af okkar matvælaframleiðslu hér heima. Mér hefði nú frekar dottið i hug aö stinga upp á að fækka verslun- um hér i Reykjavik um svona eitt til hálft annað hundrað, og biðja það fólk sem þar starfar að snúa sér að einhverjum þjóðhagslega þarfari störfum. Það ætti nú ekki allt að drepa, eins og karlinn sagði, þó ekki sé verslun i hverju húsi, heilu göt- umar endilangar, og margt af þvi stórverslanir. Það er röflað og æpt út af niður- greiðslum og landbúnaðarstyrkj- um, en hverjir eru það sem fæða og klæða allt þetta verslunarfólk, jafnt verslunareigendur sem starfsfólk? Ætli það séu i raun ekki kaupendur varanna. Þar greiða verslunareigendur ekki fimm aura úr eigin vasa, heldur velta öllu yfir á vöruverðið, en að þvl er ég best veit greiða bændur sinn hlut af niðurgreiðslum, sem aðrir landsmenn, og landbún- aðarstyrkir eru nú fyrst og fremst viöurkenning og aðstoð rikisins við að bæta landið og gera það byggilegra. B Ekki langar mig til að hnýta i hann Sigurdór vin minn, fyrir þessi fáu orð sem hann skrifaði um synfóniur, og fyrir nokkrum árum hefði ég verið honum að mestu sammála. En svo er popp- garginu, sem dembt er yfir mann i tima og ótima, fyrir að þakka að nú lofar maður Guð fyrir, þegar maður heyrir að það er bara syn- fónia, sem á að skella yfir mann i þetta og þetta skiptið. Annars held ég að þetta orð sé ranglega notað, það er látið gilda yfir allt sem margt hvað heitir réttilega sigild tónlist, og vissulega er margl af þvi mjög svo áheyrilegt, svo ekki sé dýpra tekið i árinni. Svo kemur einn af þessum popphávaðaframleiðendum nú- timans, og skeiiir þvi yfir alþjóð i sjónvarpinu, að allt sem gömlu meistararnir á sviði tónlistar hafa gert, sé bara moðreykur og aska. Já fyrr má nú rota en dauð- rota. Það hlýtur að vera rangsnú- ið og flækt i heilabúinu á svona fuglum, og veitti ekki af að biðja Guð, að hjálpa þeim til að ná glór- unni til baka inn i kollinn aftur. Margt af gömlu verkunum er löngu búið að sanna ódauðleika sinn, en sennilegast finnst mér, að megnið af þessu popgóli, verði innan skamms tima sofnað svefn- inum langa og hjaðnað eins og hver önnur bóla. B Alveg finnst mér grátbroslegt þetta Húnaflóa „þorskastrið”, ekki sist þar sem segja má að þar séu þorskarnir á landi en ekki I sjó, eða i likingu við visupartinn ,,Að þurfa að róa og þreyta við, þorska á sjó og landi”. Ég er fædd á Blönduósi, ólst þar samt ekki upp, en var þar, það sem kallað er bestu ár æfinnar. En þó mér sé einkar vel við Blönduós, er mér lifsins ómögu- legt að hugsa mér hann sem út- geröarbæ. Þar hefir verið svo til lifshættulegt að reyna að lenda báti, frá ómunatið. En Blönduósingar fengu sinn frelsara eins og aðrir. Einn um- hyggjusamur hæstaréttarlög- maður af suðvesturkjálkanum, brá sér norður og leit sinum fránu augum yfir staðinn, og sá i einni sjónhending hve þarna væri til- valið útgerðarpláss, og það sem meira var, augu Blönduósinga urðu svo haldin að þeim sýndist þaö sama. Það finnst mér ganga kraftaverki næst. Ég viðurkenni fúslega að ég hefi ekki mikið vit á útgerð, en sé þetta eintóm della hjér mér, miklir endemis erki bjánar hafa þeir fjölmörgu Húnvetningar ver- ið, sem búið hafa i kringum Blönduós I 11 aldir, (þorpið sjálft er nú ekki svo gamalt) að þeir skuli ekki hafa komið auga á þessa möguleika sem lágu þarna við tærnará þeim. Nei, ónei, þeir þurftu að fá suðvesturkjálkavitr ing til að bregða fingri á augu þeirra til að sjá þetta. Um verksmiðjuna gegnir öðru máli, hana er vitanlega hægt að setja svo að segja hvar sem er, með þvi að keyra hráefninu að. En litið þykir mér geð guma á Blönduósi vera orðið, að þeir skuli geta verið þekktir fyrir aö reyna að krækja putunum i þessa takmörkuðu rækju, sem talin er vera i Húnaflóa, og verða á sama tima að vera algjörlega upp á ná- grannahafnir komnir með báta sina, þvi heima geta þeir varla legið nema i stillilogni og ládauð- um sjó, en eftir minu minni er það mjög sjaldgæft veðurlag á Blönduósi. Ég efast ekki um að til séu hús- mæður á Blönduósi, sem bæði hafa tima og vilja gjarnan svolit- inn aukapening, það er alveg mannlegt, en hafið þið athugað að með hverri krónu sem þið fáið á þennan hátt, eruð þið að rétta Vísisritstjóranum hjálparhönd, það væri strax i áttina fyrir hann ef hægt væri að klipa svo af þess- um fáu hræðum sem enn halda tryggö við Strandir t.d. að sá hluti hinna dreifðu byggða færi alveg i auðn. Ég vil i lengstu lög vona að gifta Blönduósinga sé svo mikil að þeir hætti sjálfviljugir við þetta brölt. Elínborg Kristmundsdóttir. Stúlkur og karlmenn Vantar nokkrar stúlkur og karlmenn í frystihúsavinnu. Mikil vinna. FISKIÐJAN FREYJA hf. SÚGANDAFIRÐI SÍMAR 94-6105 og 94-6177. Eyborg Guðmundsdóttir við eitt verka sinna. Myndirnar á sýningunni eru til sölu, en þær eru 55 talsins, flestar nýjar. Etborg sýnir Eyborg Guömundsdóttir opn- ar myndverkasýningu í kjallara Norræna hússins i dag. A sýn- ingunni getur aö lfta málverk og hluti (objects). Eyborg mun hafa oröiö fyrst til þess hér á iandi aö kynna ,,op”-list, og sýnir hún gler- myndir I þrividd núna, þar sem aöaláhersla er lögö á Ijósbrigði og skugga. Eyborg stundaöi lengi nám i Academie Julien i Frakklandi og einnig hjá einkakennurum, t.d. þeim fræga Victor Vasar- ely. Hún var einn af stofnendum sýningarhóps i Parfs sem kall- aði sig „Groupe Mesure”, og með þeim hópi sýndi hún viða um Evrópu. Einnig hefur hún tekið þátt i fjölmörgum stór- samsýningum i Paris og viðar, sýningum sem nefndar eru „salon”, svo sem kirkjulistar- sýningum og alþjóðlegum sam- sýningum. Eyborg sýndi gleropmyndir á Mokka-kaffi fyrir niu árum, en siðan hún fluttist hingað heim, hefur hún haldið einkasýningar og einnig tekið þátt i samsýn- op-list ingum utanlands og innan, m.a. með meðlimum FIM, en hún á sæti i stjórn þess félags. Eyborg hefur sýnt mikinn á- huga á kynningu listar út um landsbyggðina. t þvi sambandi má nefna að veturinn 1973 stóð hún fyrir umfangsmestu og fjöl- breyttustu listsýningu sem haldin hefur verið utan Reykja- vikur. A þeirri sýningu áttu 40 listamenn verk. Núna vonast Eyborg eftir að geta farið amk. með hluta sýningar sinnar út fyrir Reykjavik. —GG Þýsk-bandarískur leikflokkur sýnir Veggteppið í Fischerbecken í félagsheimilinu á Seltjarnarnesi á mánudagskvöld A mánudagskvöldiö sýnir þýsk- bandarlskur leikflokkur krafta- verkaleik I félagsheimilinu á Sel- tjarnarnesi. Flokkurinn nefnir sig Deutsches Theater en heimaborg hans er Salt Lake City í Utah I Bandarikjunum. Leikflokkur þessi kemur hingað á vegum Bandalags islenskra leikfélaga og þýska sendikennar- ans hér i borg, dr. Egon Hissler. Er flokkurinn á leiö frá New York i leikför um Vestur-Þýskaland og hefur viðkomu hér i nokkra daga. Hann var stofnaður árið 1952 af leikurunum Siegfried og Lotte Guerteler. Eru þau enn starfandi j við flokkinn og koma fram i sýn- ingu hans hér. Auk þeirra koma fram leikararnir Klaus Rathke og Traute Dehm. Leikritið sem flokkurinn sýnir hér nefnist Der Fischbecker Wandteppich og er eftir þjóðverj- ann Manfred Hausmann. Hann er fæddur árið 1898 og hefur auk leikritunar lagt fyrir sig ljóða- og skáldsagnagerð og ritgerðasmið. Hann hefur komið hingað til lands — það var árið 1930 — og gætir á- hrifa þeirrar ferðar I einu leikrita hans. Eins og áður segir er Veggtepp- ið i Fischbecker kraftaverkaleik- ur og var hann frumsýndur árið 1955. Segir hann frá stofnun klaustursins sem var fyrir þús- und árum en atburðarásin er iðu- lega rofin af nútima hugleiðing- um um myndirnar á veggteppinu þannig að stöðug vixl verða milli nútiðar og fortiðar. Sýningin sem fer fram á þýsku hefst kl. 20.30 og verða aðgöngu- miðar seldir við innganginn fyrir 400 krónur stykkið. —ÞH

x

Þjóðviljinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.