Þjóðviljinn - 06.05.1975, Qupperneq 8

8 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Þriftjudagur 6. mai 1975.
Kjartan Ólafsson:
Og bjarmann ber yfir
löndin með nýrri von
Þegar herir Þjóöfrelsishreyf-
ingarinnar héldu fylktu liði inn i
Saigonborg i gær þusti fagnandi
mannfjöldinn út á strætin. Um
leið og siðustu hermenn banda-
riska heimsveldisins og nánustu
leppar þeirra héldu á brott i flug-
vélum Bandarikjahers þögnuðu
byssurnar á samri stund. Bræður
hættu að berjast.
Á þeirri öld, sem við lifum hef-
ur engin þjóð veraldar liðið meiri
þjáningar af völdum striðsrekst-
urs en fólk Vietnam. t 35 ár hefur
vopnuð barátta verið háð gegn
innrásarherjum erlendra stór-
velda fyrst gegn japönum, siðan
gegn frökkum og loks á annan
áratug gegn innrásarliði banda-
riskrar heimsvaldastefnu og au-
virðilegum leppum hennar.
Þar sem áöur var
Saigon
Og i dag 1. mai á baráttudegi
hinnar alþjóðlegu verkalýðs-
hreyfingar fagnar hetjuþjóð Viet-
nam sigri um land sitt allt. Yfir
Saigonborg, sem áður var tákn
spillingar og dýpstu mannlegrar
niöurlægingar blaktir i dag rauð-
ur fáni hinnar alþjóðlegu verka-
lýöshreyfingar með sigurstjörnu
þjóðlegs frelsis og sjálfstæðis.
Þótt striðsvél bandariskrar
heimsvaldastefnu léti rigna yfir
Hanoi og aðrar borgir hins frjálsa
Vietnam þrefalt meira sprengju-
magn en borgir og lönd heimsins
alls urðu fyrir i siðari heims-
styrjöldinni, — þá stendur Hanoi-
borg og hennar fólk, og hrundar
borgir, sem lofthernaður heims-
valdasinna kom á kné risa nú
hver af annarri á ný úr rústum
eyðileggingarinnar.
En Saigonborg , þar sem ekkert
eyðandi sprengjuregn dundi úr
ósýnilegum flugvélum ofan úr
sjöunda himni yfir varnarlaust
fólk — það er hún sem er fallin,
þótt hús hennar og mannvirki
standi.
Saigonborg, sem áður var tákn
rotnustu spillingar, og dýpstu
mannlegrar niðurlægingar er
ekki lengur til.
Engin hernaðarvél hefur eytt
þeirri borg, mannvirki hennar
hafa ekki verið lögð i rúst, ibúar
hennar ekki leiddir til slátrunar.
Samt hefur hún fallið og er ei
lengur.
Það er óbugandi siðferðisstyrk-
ur og mannlegt baráttuþrek hert i
ósegjanlegri raun, sem hefur lagt
þessa borg niðurlægingarinnar að
velli og breytt henni i sigurtákn.
Þar sem áður var Saigon heitir
nú borg Ho Chi Minh. 1 dag 1. mai
berast þangað heillaóskir og
þakkir frá öllum þeim miljónum
um viða veröld, sem á alþjóðleg-
um baráttudegi verkalýðsins
fylkja liði á strætum borganna i
austri og vestri, norðri og suðri.
Okkar kveðju skal ekki vanta i
þann þúsund radda kór og þvi
segjum við, Vietnam lifi.
Það er heimsvaldastefna auð-
ugra stórvelda með Bandarikin i
broddi fylkingar, sem meinar
fátækum þjóðum heimsins að
njóta gæða jarðarinnar og býr
þeim hungurkjör. Auðhringa-
valdið, spennir arðránsklær sinar
vitt um löndin i skjóli hernaðar-
legra yfirburða tæknivæddra
stórvelda.
Ok þess valds hvilir á alþýðu
þriðja heimsins, á meirihluta
mannkynsins, með slikum ofur-
þunga að bágt er undir að risa.
Hlutskipti miljónanna er matar-
skortur, þekkingarleysi, hreysi i
stað mannabústaða, meðalaldur-
inn um og innan við 40 ár og
barnadauði eins og við þekktum
hér á íslandi fyrir 200 árum.
Heimsvaldastefnan
í hnotskurn
Meginaðferðin, sem heims-
valdasinnar beita til að viðhalda
skiptingunni i fátækar þjóðir og
rikar er sú sama og beitt var við
okkur islendinga á einokunartim-
anum fyrrum, það er að ráða ein-
ir verðlagi i öllum viðskiptum,
eins og danir gerðu hér, og hækka
stöðugt verðið á eigin söluvöru,
en halda niðri verði á fram-
leiðsluvörum þjóðanna sem við
fátækt og skort búa. Jafnframt
eru auðlindir hinna fátæku þjóða
nytjaðar beint i mjög stórum stil
af auðhringum Bandarikjanna og
þeirra fylgifiska en arðurinn
fluttur úr landi svo að þeir riku
verði rikari en hinir fátæku fá-
tækari.
Þetta er heimsvaldastefnan I
hnotskurn, nýlendustefnan nýja,
og það er hún og hún ein, sem á
sök á þvi að bilið milli auðugra
þjóða og fátæka hefur farið
breikkandi á undanförnum árum
og áratugum, þrátt fyrir gifurleg-
ar tækniframfarir, sem átt hefðu
að stuðla að útrýmingu skorts og
neyðar á jörðinni.
Þessari heimsvaldastefnu er
haldið uppi i skjóli yfirburða i
hertækni, — ella stæðist hún ekki
deginum lengur, og ekkert er til
sparað til að koma sér upp sem
viðast fámennum hópi feitra
þjóna, sem fremur vilja mata
eigin krók á þjónkun við erlent
vald en taka upp baráttuna við
hlið sins fólks.
Þegar við virðum fyrir okkur
heimsmyndina, eins og hún blasir
við i dag eru það átökin, sem risa
af þessum andstæðum er hæst
ber. Á þeim vettvangi er háð sú
risaglima er mestu ræður um alla
framvindu, — þar verður verald-
arsagan til.
Það er i þessu samhengi sem
við hljótum að skoða þá heims-
sögulegu atburði, sem nú hafa
gerst i Vietnam með sigri þjóð-
frelsisaflanna yfir ómennskri
hernaðarvél heimsvaldasinna að
loknu áratuga striði. 1 Vietnam
var það maðurinn sjálfur, eins og
hann getur risið hæst, sem vann
sigur á öllum vitisvélum nútima
hernaðar, — maðurinn sjálfur
samviska hans og siöferðisþrek
gegn öllu stáli og blýi verald-
arinnar.
Dýr myndi
Hafliði allur
1 vestur-þýska fréttatimaritinu
Der Spiegel, sem út kom fyrir
þremur dögum er birt fréttaviðtal
við bandariska herforingjann
Westmoreland, sem lengi var
æðsti yfirmaður bandariska inn-
rásarhersins i Vietnam. Þar eru
rifjaðar upp nokkrar staðreyndir
um þátt Bandarikjamanna i
striðsrekstrinum.
Kjartan Ólafsson
Bandariskir hermenn i Viet-
nam komust upp i 543.000, þegar
flest var, sem er álika fjöldi og
Hitler hafði á að skipa i her nas-
ista Þýskalands, þegar hann
hófst handa um að leggja heim-
inn allan undir veldi nasismans
og siðari heimsstyrjöldin braust
út.
Allt var þetta innrásarlið
bandarikjamanna þrautþjálfað
og búið fullkomnustu vopnum.
Sprengjumagnið, sem dundi
yfir borgir og byggðir Vietnam úr
bandariskum flugvélum var
meira en þrisvar sinnum meira
en féll samanlagt i heimsstyrjöld-
inni siðari. Samt höfðu þjóðfrels-
ismenn i Vietnam alls engan flug-
her.
Bandarikjamenn kostuðu svo
mikils til þessa striðsreksturs
að reiknað var út á sinum tima,
að þeir greiddu hvorki meira né
minna en 350.000,- dollara, sem
eru yfir 50 miljónir islenskra
króna að jafnaðifyrir hvern þjóð-
frelsismann, sem hernaðarvél
þeirra tækist að leggja að velli.
Og sjá menn þá, — að dýr myndi
Hafliði allur, ef svo skyldi hver
limur.
Bandariska innrásarliðiö beitti
á sinum tima öllum hernaðarleg-
um ráðum nútima tækni, öðrum
en kjarnorkuvopnum, i þvi skyni
að yfirbuga þessa þjóð, sem var
og er svo mikil af sjálfri sér, —
þar á meðal var gróðri landsins
eytt i stórum stil með eitur-
hernaði. Sú þjóð, sem neitaði að
lúta hrammi heimsveldisins og
mat frelsið dýra hærra en mátt
dollara og sprengju, — sú þjóð
skyldi sprengd aftur á steinöld
samkvæmt yfirlýsingum banda-
riskra herforingja. Og svo sann-
arlega var fátt til sparað að koma
þeirri ætlun fram.
En sem stundum áðurvarþað
lifið, sem reyndist sterkara en
dauðinn.
Tryggð óbreytts alþýðufólks við
land sitt og þjóð reyndist sterkari
en öll hernaðarvél risaveldisins.
Fórnarþrek manha og kvenna,
ungra og gamalla, þess fólks sem'
tekið hafði tryggð við mannshug-
sjón hinnar alþjóðlegu verkalýðs-
hreyfingar, jafnréttishugsjónina
um rétt hins snauða manns, —
það fórnarþrek fjöldans reyndist
meiri háttar en allt auðsafn
Washington og New York, sterk-
ara en dollarinn og mútan.
Þeir stóðu þar hnarreistir
maður við mann, og i dag skin
morgunsólin á þá, bæði þá sem
lifa og hina sem féllu.
Maðurinn í öndvegi
Það er ekki aðeins þjóð Viet-
nam, sem hefur stækkað við þá
eldraun, sem nú er gengin yfir og
við unninn sigur, heldur maður-
inn sem tegund á jörðinni, á hlið-
stæðan hátt og eyðingarhernaður
bandarikjamanna, mesta her-
veldis heimsins gegn berfætling-
um Vietnam var til marks um
dýpstu mannlega niðurlægingu.
Saga okkar alþjóðlegu verka-
lýöshreyfingar er orðin löng, oft
kom skúr eftir skin. En manns-
hugsjón verkalýðshreyfingarinn-
ar mun risa úr hverri öskustó, og
engin stundarvonbrigði drepa
hana i dróma. Frumherjar
verkalýðshreyfingarinnar settu
mattinn i öndvegi, — ofar guðum
sinum og gripum, ofar vopnum og
vélum, rétt hins snauða manns til
lifs og brauðs gegn kúgunarvaldi
auðs og ofbeldis.
Það er þessi mannshugsjón,
sem nú hefur sigrað i Vietnam,
hún er inntak þeirrar baráttu,
sem 1. mai er tákn fyrir um
veröld alla.
Margir þeirra, sem sitja saddir
og sljóir hér á Vesturlöndum hafa
að vonum undrast hversu það
mátti verða, að þjóð Vietnam lét
aldrei bugast, heldur stæltist við
hverja eldraun, þótt hún ætti að
mæta allri hernaðarvél risaveld-
isins, sem hugðist leggja land
hennar i rúst og eyða lifi þess.
Þvi ekki frekar krjúpa og kyssa
vöndinn, gera sér glaðan dag yfir
sælgætispökkunum, sem
ameriskir flugmenn létu stundum
fylgja sprengjunum til jarðar?
Svo heyrist stundum spurt. — Eða
var ekki betra að framselja börn
sin til uppeldis i höllum banda-
riskra auðmanna en kalla yfir
þau sprengjuregn með
þvermóðsku gegn vilja risaveld-
isins? Slikar spurningar sem
þessar heyrast bornar fram hjá
fólki, sem aldrei hefur lært að
skilja að eitt né neitt gæti skipt
meira máli en þess eigið vesælt
skinn, hjá fólki sem afvegaleidd
einstaklingshyggja og sjálfselska
hefur úrætt.
Slikra spurninga var ekki spurt
i Vietnam, og þess vegna þurfti
ekki að svara þeim þar, ekki i
orði, en þeim var svarað i verki.
Tvær lindir
En hvað var það þá, sem gaf
þjóð Vietnam mannlegt þrek til
að standast hverja raun og vinna
að lokum fullan sigur, þóft við
slikt ofurefli væri að etja?
Alþýða Vietnam sótti styrk sinn
i tvær óþrjótandi lindir, önnur var
ástin á landi sinu og þjóð, hugsjón
þjóðfrelsisins i sinni tærustu
mynd, — hin var fullvissan um
það stóra hlutverk, að vera i far-
arbroddi alþjóðlegrar verkalýðs-
baráttu gegn grimmdarlegustu
árásum frá höfuðbólvirki heims-
valdastefnunnar. Einn fyrir alla
— allir fyrir einn, öreigar heims-
ins. Vafamál er, hvort önnur
þessara tveggja linda hefði dugað
vietnömum til sigurs. En órofa
samtvinnun þessara strauma
beggja gerði þá ósigrandi, marg-
faldaði þrek hvers einstaks og
gerði þá saman að sterkara afli en
allar vitisvélar heimsins, sterkara
en allt vald, sem byggt er á illa
fengnum auði.
Þess vegna er sigurinn þeirra i
dag. Og þær lindir, sem gáfu
hetjuþjóð Vietnam sigur hafa
ekki þorrið, léiðin að þeim er nú
greiðari en áður og vatnið
hærra.Þeir bjóða okkur öllum að
neyta með sér af þeim brunnum.
Kyndill þjóðfrelsis
og alþýðusigurs
En hvers vegna var bandarisk-
um heimsvaldasinnum, ráða-
mönnum auðhringanna,svo mikið
i mun að koma Vietnam á kné, að
þeir gáfu yfir 50 miljónir króna til
höfuðs hverjum þjóðfrelsisliða?
Það var ekki fyrst og fremst
vegna arðsins, sem þeir hugðust
hafa af Vietnam. Hann hefði tæp-
lega orðið svo mikill um sinn,
þegar búið var að leggja landið i
rúst.
En hvað var það þá, sem olli
þvi, að ungir bandarikjamenn
voru reknir frá mæðrum sinum
og unnustum til að murka lifið úr
þessari fjarlægu þjóð?
Voru einhverjir sem trúðu þvi i
alvöru, að Thieu, sem kallaður
var forseti i Saigon og vietnamsk-
ir VL-menn hans væru liklegir til
að leiða bjartari tima yfir land
sitt og ættu stuðning skilið af
þeim ástæðum?
Við skulum ekki gera sliku
skóna.
— En það var annað.
Meginástæðan fyrir svo stórfelld-
um styrjaldarrekstri bandarikja-
manna i Vietnam, sem raun varð
á, var óttinn við fordæmið, sem
sigur þjóðfrelsisaflanna I Viet-
nam hlyti að verða öllum kúguð-
um og arðrændum þjóðum, þeim
meirihluta mannkyns, sem i dag
er hlekkjaður i fjötra fátæktar og
skorts, en bygggir lönd, er með
auðlindum sinum, sem nytjaðar
eru I þágu erlendra arðræningja
og auðhringavalds, eru i heild
sjálf undirstaðan undir makt og
veldi risaveldisins, Bandarikja
Norður-Ameriku.
Ræöa á 1. maí fundi Alþýðubandal