Þjóðviljinn - 25.05.1975, Qupperneq 16

16 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 25. mal 1975
Fjaran er lifandi sibreytilegt iistaverk
JÓHANNES
EIRÍKSSON
SKRIFAR
UM ÚTILÍF
í GÓÐRI
SAMFERÐ
Einar Guftjohnsen í fararbroddi fjörulallanna
Fyrir skömmu bauð ný-
stofnaða ferðafélagið titivist
uppá Hvalfjarðargöngu sem
höfundur þessa pistils tók þátt i
til þess að styrkja fátæklega
þekkingu sina á þessu land-
svæði.
Við veginn norðan Kiðafells
beið fararstjóri hópsins. Þetta
var f meðallagi hávaxinn
maður, vel limaður og geðsleg-
ur i fasi, klæddur léttum göngu-
klæðnaði og barsig vel. Hér var
kominn Friðrik Sigurbjörnsson
rithöf. og náttúruskoðari lands-
kunnur.
Friörik beindi hópnum i átt til
sjávar, yfir mýrarsund þar til
Friðrik Sigurbjörnsson
komið var á sandhrygg sem er
þama með sjónum. Torfumelur
kallast efsti hluti þessa sér-
kennilega hryggs, sem blasir
við af veginum, miðhlutinn sem
lægstur er heitir Mjósund og
fremst ris svo óshóll. Friðrik
bendir á tættur af gömlum bæ,
Ósbænum.og enn sér móta fyrir
þremur löngu aflögðum kart-
öflugörðum og við giskum á að
ósbóndinn hafi fengið útsæði hjá
Torfa i ölafsdal. Enn vekur
fararstjöri athygli á fornu upp-
sátri, en bændur i Hvalfirði
sóttu lengst af sjó til búsdrýg-
inda. Nú erum við öll kom-
in i fjöruna og förum undir meln-
um til baka. Allt'einu erum við
leidd inn i skartgripaskrin
steinarikisins. Holufyllingar I
berginu blasa við eins og haga-
lagðar I túni, geislasteinar,
ópalar, seólitar og smákrist-
allar sem glitra i regnbog-
ans' litum. Þarna er geysileg
maökafjara og þangbunkar
sumstaðar sem þeir á Reykhól-
um gætu verið sæmdir af. Fjöl-
breytni i bergtegundum er mik-
il, móberg, libarit, gabró og
rauða móbergið. Stórskornir blá-
grýtisgangar með gjám og
skútum og lækir rauðir af
mýrarrauða. Það er annars til-
gangslaust fyrir mig að telja
upp alla þá hluti sem Friðrik
sýndi okkur á þessari stuttu leið
milli Kiðafellsár og Saurbæjar,
enda brestur þekkingu, en leið-
sögn hans var svo skýr og lát-
laus og persónuleg að til fyrir-
myndar var. Ég vona að Útivist
lánist að fá Friðrik Sigur-
bjömsson til liðs við sig oftar og
aöra svipaðrar tegundar.
Ég get ekki stillt mig um að
geta þess að i ferðinni var m.a.
stúlka af erlendum stofni, sem
hér er til 6 mánaða langrar
dvalar og vinnur á spitala. Það
sem þessari stúlku kom mest á
óvart hér á voru landi, var mis-
munurinn á kjörum verkafólks i
hennar heimakynnum og hér-
lendis. Þessi samanburður var
Fróni mjög I óhag og var stúlk-
an þó frá þvl landi sem er i hvað
mestri niðurlægingu evrópu-
landa. Hún var bresk.
Ég haföi lúmskt gaman af
þegar þessi sama stúlka dró upp
drög að ferðaáætlun sumarsins,
sem framkvsti. Útivisar hafði
fengiö okkur I rútunni, og bað
mig merkja við markverðustu
ferðirnar sem liklegastar væru
til að falla útlendingi I geð. Þeg-
ar ég var búinn að þvi dró hún
upp aðra ferðaáætlun, áætlun
Ferðafélagsins, en hikaði við og
ætlaöi að stinga henni niður aft-
ur. — Llklega best að sýna þetta
ekki hérna, sagði hún. 0, svona,
svona, sagði ég þá, — islending-
ar stunda ekki bókabrennur, og
upp með pésann. Og svo merkti
égviðhann á sama hátt, og allir
brostu, sem sáu til okkar.
Og svo ætla ég ekki að hafa
þetta lengra, en þakka Útivist
og Friðriki Sigurbjörnssyni
fyrir sérstaklega góða ferð.
Gengiö af óshóli niöur aö Kiöafellsá
glens
„Halló, er þetta i hraöritunar-
skólanum? Hvaö þýöir löng og
hlykkjótt Hna meö svolitlum krók
á endanum?”
Það er sagt að klerkarnir I
villta vestrinu hafi ekki notað
klukkur til að ákvarða lengd
guðsþjónustanna.
Þeir héldu bara áfram að
predika þar til þeir heyrðu
kirkjugestina spenna gikkina.
*
— Eigið þið kjötætublóm?
— Já, hvað á það að vera stórt?
— Tja... fyrir 60—70 kilóa
konu...
*
Taugaóstyrki læknaneminn var
tekinn upp og • honum sagt að
halda smáfyrirlestur um getnað-
arliminn. Hann fór alveg úr sam-
bandi, klóraði sér feimnislega I
höfðinu, boraði vandræðalega i
nefið á sér og stakk svo loks hend-
inni i vasann.
— Nei, nei, kallaði prófessor-
inn, — ekki að svindla.
*
Það voru eineggja tviburar
meðal margra-barna-fjölskyld-
unnar.
Einn daginn hringdi pjakkur úr
næsta húsi á dyrabjölluna og
spurði móðurina:
— Kemur hann sonur þinn ekki
út að leika sér?
— Hver þeirra?
— Þessi sem er tveir.
*
Hjá sálfræöingnum. — Ég veit
bara ekkert, hvaö ég á aö segja.
Þess vegna er ég nú hingaö
komin.
*
Liðþjálfinn leit rannsakandi yf-
ir nýliðahópinn:
— Er hér einhver sem hefur vit
á rafmagni?
Númer 54 gekk eitt skref fram:
— Ég er rafvirki.
— Gott! Sjáðu svo um að það
verði slökkt I svefnskálunum
klukkan tiu.
*
Nýtt og pottþétt meðal við mý-
biti og öðru flugnafargani, hent-
“gt fyrir islendinga á suðrænum
ströndum:
Nuggaðu miklu af viskii á
skrokkinn og stráðu svo fjöru-
sandi yfir á eftir. Þegar mýflug-
urnar eru orðnar fullar, byrja
þær að slást og henda grjóti I höf-
uðið hver á annarri.
*
— I samkvæmum hittir maður
tvenns konar fólk: það sem er
með höfuðverk og vill fara heim
— og svo hitt sem vill helst halda
áfram þar til lýsir af degi. Og
venjulega eru þetta hjón.