Þjóðviljinn - 20.06.1976, Síða 17

Sunnudagur 20, júni 1976 ÞJOÐVILJINN — SIÐA 17
Sköpun
himinsins
— Allar hugmyndir ykkar eru góöar, börnin góö,
viö notum þær til skiptis.
SKÖPUNGUFUNNAR
— Efniö reynir aö likjast andanum...
Sköpun gufunarinnar eöa fæöing gufuaflsins
Skýjaþeytarinn
ADOLF J.
PETERSEN:
VÍSNAMÁL
Hættu að dýrka auraok
Það var Valgerður Gisladóttir
i Reykjavik sem sendi Visna-
málum gott bréf og visur með.
t bréfinu segir hún meðal
annars: ,,Nú þegar margir fara
hringveginn, finnst mér viðeig-
andi að minna á Foss á Siðu”.
Og það gerir Valgerður með
visu eftir móður sina Helgu
Mariu borvarðardóttur (1862)
Holti undir Eyjafjöllum.
Fossinn dundi fjalls i þröng
fjalliö stundi i sárum.
Bergið undir bassa söng,
biikaði grund i táruin.
Valgerður var á Siðu 1922 og
orti þá:
Sæit er að blunda við brjóst-
in þin
blessuð fagra sveitin min,
i friðar ró þá dagur dvin,
dreyma vor þá sólin skin.
Gaman væri að heyra margt
fleira eftir þessar hagmælsku
mæðgur.
Með trega hafa margir kvatt
hestinn sinn þá hann varð að
falla. Einn af þeim var séra As-
mundur Gestsson á Hálsi i
Fnjóskadal, er hann kveður Ægi
sinn:
Alitaf man ég augun hans,
er ég siðast lagði
kveðjumund á höfuð hans
hryggur i lund og sagði:
Þú varst alltaf, Ægir minn,
yndislegur hestur
farsæll, traustur, fótheppinn
og fimari en prestur.
Nú eru eyfirðingar hættir
fyrir löngu að fara suður i
skreiðarferðir sem þeir geröu
áður fyrr; þegar þvi var hætt
kvað Arni Jónsson eyfiröinga-
skáld, er hart var orðið i búi hjá
honum:
Hvorki á ég roð né ruöur,
rifgarð eða dálkamor,
engan hestinn sendi ég suður
svei þvi, ef ég lifi i vor.
Verkefnanna dvinar duður.
Prepast börnin öll úr hor.
Ekki hefur útlitið verið gott
hjá Arna þá.
Benedikt Jónasson bóndi á
Vöglum á Asum var þrek-
maður mikill til likama og sálar
og þurfti þess oft við Um ævina;
hann kvað:
Lyftu maður hug og hönd,
hættu að ganga i draumi.
Aldrei ber þig upp að strönd
undan vonarstraumi.
Hættu að dýrka auraok
eða klæöin finu.
Þá mun heimsku fjaörafok
felast viti þinu.
Lærðu að ineta andans auð
cftir lifsins kröfum.
Ekki geyma efni i brauð
inni i dauðra gröfum.
Láttu knýja skýjaskil
skapa kæti veldi.
Gráttu hlýjan æskuyl
undir næturfeldi.
Um sleggjudómarann hefur
Guðni Eggertsson þetta að
segja:
Ilonum fátt til varnar var,
vItt það mátti heyra.
Löngum þáttur lyginnar
lætur dátt i evra.
Sennilega hefur Jóhann
Sveinsson frá Flögu lent i ein-
hverju orðaskaki við viðmæl-
anda sinn þegar hann gerði
þessá visu:
Sést þér litlar gáfur gaf
guð af rikdóm sinum
þegar flett er ofanaf
innri manni þinum.
Meðal húnvetnskra hag-
yrðir.ga var Valdimar K.
Benénýsson velþekktur.Um eitt
kærvstupar kvað hann:
A því græðir okkar land
átján reifarstranga,
þegar i heilagt hjónaband
Helga og Bjössi ganga.
Annar húnvetingur, Kristinn
Bjarnason frá Ási i Vatnsdal,
var um skeið b isettur i Vest-
mannaeyjum og orti þá:
Kg er fangi á úthafsströnd
við Ægis stranga róminn.
Sárt min þangað þráir önd
þar sem anga blómin.
En kanski hefur Kristinn ver-
ið i Eyjum þegar hann gerði
þessa kvöldvisu:
Lykjast armar liðins dags,
I.ind við barm hans grætur.
Siðsti bjarmi sólarlags
signir hvarma nætur.
Um mann sem giftist seint
kvað Kristinn:
Angursbáran óðum dvln,
enduð sára biðin.
Nú eru tárin þornuð þin
þrautaárin liðin.
Það var i Hallormsstaða-
skógi sem Jón Hansson gekk
fram á pilt og stúlku er undu sér
þar i laut. Jón raulaði þá:
Eðlið vakti unaðsþrá
ást sem lengi varði.
Adam þiggur epli hjá
Evu i rósagarði.
Nútima umstangi lýsir Jón
þannig:
Mafiuna mynda þeir
meðan æru þrýtur.
Alvarlega Augnageir
innri manninn litur.
Um Hindisvik kvað séra
Sigurður s'orland:
Fagurbúna bjarta vlk,
bær og túnið frjóa,
logn við dúna dýr og rik
drottning Húnaflóa.
Ekki hefur ástandið verið gott
hjá Jóni Guðmundssyni frá
Hólmakoti i Hraunhrepp. er
hann lýsir svo:
Finnst mér lániö furðu valt,
föl er engin meyja,
bæði lund og bólið kalt,
best er þvi að deyja.
Jóhanni Eyjóifssyni i Sveina-
tungu hefur haft gaman af að
horfa á hið fingerða kyn og
segir:
Mörgum Vikurmeyjunum
mætti ég inn við tjöidin.
Gaman er að þeim greyjunum
i góðu veðri á kvöldin.
Austan úr Breiðdal, frá Einari
B. Björnssyni i Eyjum. heyrðist
svona sælukvak:
Mesta sælu i heimi hér
liygg ég vera þetta:
Fljóð aö vefja i faðmi sér,
ef fundiö er hið rétta
A Akureyri kveður Eirikur
Sigurðsson kennari:
Þeir segja að ástin eigi
undarlegt tungumál.
Mig dreymir á nótt og degi
uni dýrðlega konusál.