Þjóðviljinn - 20.09.1977, Síða 4

4 SÍDA — ÞJÓÐVILJINN Þriðjudagur 20. september 1977
Málgagn sósíalisma,
xerkalýdshreyfingar
og þjóöfrelsis.
’Otgefandi: (Jtgáfufélag Þjóðviljans.
Framkvæmdastjóri: Eiður Bergmann
Ritstjórar: Kjartan ólafsson
Svavar Gestsson
Fréttastjóri: Einar Karl Haraldsson.
Umsjón með sunnudagsblaði:
Arni Bergma_nn.
Auglýsingastjóri: (Jlfar Þormóðsson
Ritstjórn, afgreiösla, auglýsingar:
Siðumúla 6. Simi 81333.
Prentun: Blaðaprent hf.
Þögnin um
Víðishúsið
Nokkuð er liðið á aðra viku siðan Þjóð-
viljinn birti fyrstur blaða upplýsingar um
kaup rikisins á Viðishúsinu. Þar er sem
kunnugt er um það að ræða að Sjálfstæðis-
flokkurinn beitti sér fyrir þvi að rikið
keypti hús af einum af máttarstólpum
Sjálfstæðisflokksins, einum aðalútgefenda
Visis og Alþýðublaðsins, fyrir 700 miljónir
króna að meðtöldum viðgerðarkostnaði.
Húsið er ónýtt, og þarfnast geysilegra við-
gerða, sem kosta að meðtöldu kaup-
verðinu meira en nýtt hús hefði kostað.
Framsóknarflokkurinn, Ingi Tryggvason,
formaður fjárveitinganefndar og
Vilhjálmur Hjálmarsson, menntamála-
ráðherra, hafa beitt sér fyrir þessum
húsakaupum af hálfu Framsóknarflokks-
ins. í staðinn samþykkti ihaldið að Fram-
sóknarráðherrarnir fengju að kaupa hús
fyrir rannsóknarlögreglu rikisins af hús-
gagnasala i Kópavogi sem lika átti bágt og
þurfti að gera framsóknargreiða.
Eftir að Þjóðviljinn greindi frá kaupun-
um á Viðishúsinu hefur ekkert blað annað
en Dagblaðið fjallað um málið. Morgun-
blaðið og Timinn hafa þagað þunnu' hljóði
af pólitiskum ástæðum, en Reykjaprents-
m
blöðin, Alþýðublaðið og Visir, þegja vegna
þess að útgefandi þeirra er eigandi Viðis-
hússins Þannig erViðisdæmið eins sláandi
heimild og verða má um það hvað það er
sem ákveður hvað skrifað er i áðumefnd
blöð. Þau eru beitt ritskoðun i þágu
pólistiskra valdamanna og fjármála-
spekúlanta forstjóraflokkanna.
Það er alkunna að i ritskoðunarlöndum
komast blöð upp með að þegja yfir mál-
um: þetta er sem betur fer ekki hægt á
íslandi. Svo er þvi fyrir að þakka að Þjóð-
viljinn er ekki bundinn efnahagslegum og
pólitiskum hagsmunum forstjóravaldsins.
Þjóðviljinn er engum háður nema
islenskri alþýðu.
—s.
Bein tengsl
Fáir aðilar hafa blómstrað eins augljós-
lega á valdatima forstjóraflokkanna og
milliliðirnir. Má segja að það sé nokkuð
sama hvar borið er niður, oliufélögin,
tryggingafélögin, skipafélögin skila öll
miljónagróða. Fjárfesting þessara aðila
hefur tekið ævintýraleg stökk i stein-
steypuhöllum á dýrustu stöðum höfuð-
borgarsvæðisins. Þetta er það bákn sem
fólkið i landinu þarf að bera á herðum sér:
báknið sem þarf að losa þjóðina við. Verð-
bólguf járfesting þessara aðila hefur sogað
til sin fjármagn frá framleiðslugreinum
og launafólki. Allir þekkja af eigin raun
hvernig verðhækkanirnar stela úr kaup-
mætti launanna og flestir sem fást við
rekstur framleiðslufyrirtækja hafa af
eigin raun kynnst útlánaþaki bankakerfis-
ins sem er vissulega tilkomið meðal
annars vegna þess hvernig milliliðirnir
hafa sölsað undir sig fjármagnið.
Fáir aðilar hafa blómstrað eins á valda-
tima forstjóraflokkanna og fasteignasal-
arnir. Liður ekki svo mánuður að ekki
fréttist af nýrri fasteignasölu. Þessi
starfsgrein greiðir miljónatugi árlega i
Morgunblaðið fyrir auglýsingar: Morgun-
blaðið er þvi háð fasteignasölunum.
Ástæðan til þess að þessi grein bólgnar
svo út sem raun ber vitni um er vitaskuld
sú að hún færir mönnum álitlegar tekjur.
Glöggt dæmi un það er salan á Viðishús-
inu. Samkvæmt taxta á að greiða 5,6 milj.
kr. i sölulaun fyrir hús þetta. Segjum að
fasteignasalinn hafi verið i mánuð að
vinna að hússölunni. Þá hefur hann á ein-
um mánuði haft 56-föld verkamannalaun
eða nærri 5 föld árslaun verkamanna á
einum mánuði. Þetta dæmi er ákaflega
sláandi um stjómarstefnu forstjóraflokk-
anna, þvi að gróði milliliðanna hefur orðið
á kostnað verkamannanna.
Þegar gróði milliliðanna vex, lækka
laun verkamannanna að kaupmætti. Og
menn geri sér ljóst að á milli þessara
þátta eru bein tengsl: þarna birtist
stjórnarstefnan i sinu rétta ljósi.
s
balahúsið”, en það er sérskóli
einn i Reykjavik, sem byggður
var yfir dýr tæki.
Þvi er þetta innlegg mennta-
málaráðherrans i baráttunni
fyrir auknum vatnshalla á
þökum rakið hér að nú leggur
sjálfur hinn sami ofurkapp á að
flytjast með sig og sitt hafur-
task i eitúaf þessum „ellefu-
balahúsum”. Vill hann þar
kosta til nokkru af almannafé.
Þetta hús er nokkuð komið til
ára sinna. en samt hefur vatns-
hallans ekki verið gætt sem
skyldi. Það er þó meðal þess
sem taliö er húsinu tilágætis aö
á efstu hæðinni eru ioftlampar
vatnsþéttir ,, og markast það af
þaklekanum
Undir tágarhripi
andskotans
Nú sæmir ekki annað yf-
ir höfði menntamálaráðu-
neytisins en aö það hreyki sér
hæst i nýjum húsakynnum og
hlýtur þvi efsta hæð Viðis-
hússins að falla Vilhjálmi i
skaut. Leggst það nú fyrir
riddara þakhallans að taka sér
ráðherrasæti undir þvi „tágar-
hripi andskotans”, sem
Viðisþakið er.
Ekki er annað sýnna en að
hann verði að taka upp úr pússi
sinu vinnugallann og stigvélin
frá Brekkubúskapnum til þess
að Iklæðast i vinnunni, þvi
ágjafasamt getur oröið að
hlaupa með balana ellefu um
móttökusalinn. Vafalitið mun
ráðherrann halda vatni þótt
erfiðisvinna verði hans hlut-
skipti I Viðisráöuneytinu. Enúr
þvi aö nú hallast svo til með bú-
hyggindin hjá Vilhjálmi
Hjálmarssyni, að hann ætlar að
kaupa hriplekt ellefubalahús
verður ekki annað sagt en að
það fari fyrir honum eins og
mörgum manninum „Það
sem helst hann varast vann
varð þó að koma yfir hann”
1984 i
New York
Mörg er martröðin. 1
lýðræðisrikjunum lika. I grein
frá New York, sem Anna S
Atladóttir ritar i Dagblaðið sl.
laugardag segir hún frá sjón-
varpsþáttum sem verið er að
sýna þar vestra eftir bókinni
„The Company”. Þetta eru 6
tveggja klukkustunda þættir
um starfsemi bandarisku leyni-
þjónustunnar CIA. Hver þáttur
er ofsaspennandi aö sögn önnu
og „hér situr fólk limt við
sjónvarpstækin sin til þess að
missa ekki af þessum þáttum”.
Þættirnir verða önnu tilefni
til eftirfarandi hugleiðinga:
Það fær mann til þess að leiða
hugann að þeim stjórnmála-
mönnum, sem verið hafa i
sviðsljósinu á undanförnum
árum eins og t.d. Nixon forseta.
Hann og hans menn koma mikið
við sögu. Eins og málið er sett
fram bæði i bókinni og
sjónvarpsmyndinni eiga þeir að
hafa sett allt á svið eins og það
gerðist hér.
Manni finnst þetta hálf-
skuggalegt allt saman og virðist
eins og þeir geti eyöilagt hvern
sem þeir vilja, ef þeim sýnist.
Johnson forseti reyndi slika
aðferð við Earthu Kitt sællar
minningar, en mistókst.
Þessir menn geta greinilega
gert það sem þeim sýnist og
maður er varnarlaus gagnvart
þeim. Þeir opna bréf, hlera
sima og elta fólk um allar
trissur og athuga allt um
persónulega hagi fólks.
Þetta minnir einna helzt á
bókina 1984, en það ereina bókin
sem ég hef verið hrædd við að
lesa og gat reyndar aldrei
klárað hana” '
Víöishúsið er aö minnsta kosti „ellefubalahús” og ekki dugar
annað en að vera í vinnugallanum við balatiifærslur.
Vilhjálmur í
ellefubalahúsi
Það er kunnara en frá
frá þurfi aö segja, að „eiginlega
er ekkert bratt, aðeins
mismunandi flatt” Sérstaklega
flatt hefur byggingarlag á hús-
þökum orðið efir að menn fóru
að læra húsagerðarlist i skólum
eins og Vilhjálmur
Hjálmarsson, menntamála-
ráðherra benti á i vatnshalla -
grein sinni I Timanum 23,
janúar sl.
Aö inngangsorðum hefur sú
grein spakmæli Bjarts i Sumar-
húsum: Sá leki er holiur, sem
Ur lofti kemur.
Ráðherra er ekki eins hress
með þann þakleka sem er fylgi-
fiskur flestra nýlegra bygginga,
og telur nær að íariö sé
að dæmi forfeðranna
t þúsund ár byggðu
islendingar hús með þökum,
sem voru hæst I miðjunni.
Jafnlengi fannst enginn bóndi
svoblárá görn, að hann viljandi
gerði hey sin flöt að ofan og þvi
siöur meö lægð i miðjunni.
Jafnvel Bakkabræður, sem þó
reyndu nýjungar í húsagerð,
breyttu ekki lögun þaksins, svo
vitað sé. Og eftir að tslendingar
fengu vatnshelt efni á hús sin
bárujárnið, notuðu þeir það um
skeiö með ágætum árangri.”
Ráðherrann fellst á það að
með tilkomu hverskyns
fræöinga i húsbyggingum hafi
húsakost’.r farið batnandi.en þó.
sé einn galli á „gjöf Njaröar”
„Ótrúlega mörg hinna nýrri
húsa halda ekki vatni — mig-
leka eins og tágarhripið and-
skotans, svo sleppt sé öllu rósa-
máli”.
Rekur Brekkubóndinn síðan
persónulega reynslu sina af
þakleka og er það ófögur
upptalning. Meðal annars
kemur þar við sögu „ellefu-