Þjóðviljinn - 31.12.1977, Side 8

8 StÐA — ÞJÓÐVtLJlNN Laugardagur 31. desember 1977
Æ vintýri og
mynd eftir
Valdísi
Oskarsdóttur
Valdis óskarsdóttir les
ævintýri
wm
ALDEILIS MAKALAUST
En þaö ástand. Aumlegt alls
staóar á a& llta. Aldeilis maka-
laust — aldeilis makalaust,
sag&i snigillinn og hrissti haus-
inn. Ekki nokkur leiö aö fá hlut-
ina til aö fúnkera rétt. Aldeilis
makalaust — aldeilis maka-
laust.
Já, eiginlega er ég á sama
máli, svona nokkurn veginn.
Ekki kannski alveg en þó
nokkuö i áttina, sagöi ormurinn
og hrissti hausinn.
Þeir lágu i makindum sunnan
viö garövegginn og töluöu um
lifiö og tilveruna. Þetta var sá
timi ársins sem þeir töluöu um
lifiö og tilveruna, sumarmál
eftir tvo daga.
Leiöindavetur þessi sem var
aö liöa, sagöi ormurinn og þaö
fór um hann hrollur.
Þaö má nú segja meö sanni,
þaö er alveg hárrétt. Aideilis
makalaust, sasgöi snigillinn og
góndi pireygöur uppi sólina.
Ég hef veriö aö hugsa, sagöi
ormurinn ibygginn.
Aldeilis makalaust, sagöi
snigillinn. Þaö er gott aö hugsa
þvi þegar maöur hugsar þá er
maöur aö gera eitthvaö. Þaö er
hollt aö hugsa. Annars hef ég
lika veriö a& hugsa. Aldeilis
makalaust, viö höfum bá&ir
veriö a& hugsa i sitt hvoru lagi.
Hvaö varstu aö hugsa?
Ég var a& hugsa hvort ekki
væri rétt ab víkka sjóndeildar-
hringinn, sagöi ormurinn.
Það er of kostnaðarsamt,
sagði snigillinn. Afi minn reyndi
einu sinni að vikka sjóndeildar-
hringinn, en honum tókst það
ekki og samt var hann i svo köll-
uðu æðra námi. Dapurlegt,
mjög dapurlegt. Það kostaði
hann lifið.
Þaö var dapurlegt, grátlegt,
afgerandi sorglegt, sagöi
ormurinn með samúö. En mér
finnst samt aö viö ættum að
vlkka sjóndeildarhringinn.
Kostar of mikið, alltof kostn-
aðarsamt, sagði snigillinn.
Aldeilis makalaust hvað allt
kostar — allt kostar eitthvað.
En ef við erum tveir, sagði
ormurinn. Viö erum tveir, þú
einn og ég einn, það gerir tvo.
Sjáðu nú til, sagöi snigillinn.
Þaö kostaði afa lifiö þegar hann
reyndi að vikka út sjóndeildar-
hringinn og hann var einn. Viö
erum tveir. Ef við tveir reynum
aö vikka sjóndeildarhringinn þá
hlýtur kostnaöurinn aö deilast á
tvo, ekki satt? Þaö þýöir aö ef
viö vikkum sjóndeildarhringinn
þá kostar þaö okkur hálft lifib.
Sem ég og segi — alltof kostn-
a&arsamt. Viö skulum heldur
halda áfram aö hugsa þaö
kostar ekki eins mikið.
Snigiilinn teygði úr sér og
ormurinn gerði slikt hið sama.
Sólin yljaði þeim og þeir féllu I
mók.
Sólin silaöist áfram á sinni
fastmótuðu braut og brátt féll
skuggi á orminn og snigilinn.
Andstyggilegt, sagöi orm-
urinn. Virkilega andstyggilegt.
Óforskammað.
Hvað, sagði snigillinn. Ef það
er eitthvað sem ég er þér sam-
mála um þá segi ég með þér.
Andstyggilegt, hreinasta viður-
styggð — viiiðurstyggð.
Ergilegt, sagði ormurinn.
Veiztu hvað mér finnst? Mér
finnst að sólin ætti alltaf að vera
á sama stað. Ef sólin væri alltaf
á sama stað þá gætum við alltaf
verið á sama stað. Alltaf.
Eiliflega á sama staö. Mjög
gott, frábært, hreinasta af-
bragö, sagði snigillinn. Þá
þyrftum við aldrei að hreyfa
okkur, gætum bara legiö og
hugsaö. Hugsað upp...
... og niöur, greip ormurinn
frammi fyrir honum. Hugsaö
niður og upp, við gætum lika
hugsaö til hliðar. Þab ætti ekki
aö kosta svo mikið. Afbragö,
sag&i snigillinn. Þá gætum viö
lika reynt aö hugsa I hringi-
hringhugsaö.
Þeir fluttu sig i sólina og
komu sér makindalega fyrir.
Ég var að hugsa, sagöi snig-
illinn. Ég sé og ég hugsa — ég
hugsa og ég sé. Gott er aö hafa
sjón og gott er að geta hugsaö.
Það er hugsjón. Mikilsvirði að
hafa hugsjón. Hugur og sjón —
hugsjón. Sjón og hugur — sjón-
hugur. Aldeilis makalaust.
Ef sólin væri alltaf á sama
stað, sagði ormurinn. Og við
værum alltaf á sama staö I si-
fellu aö hugsa, upp og ni&ur, til
beggja hliöa, jafnvel afturá bak
og áfram, þá hugsa ég...
Já hvaö hugsaru, greip snig-
illinn frammi fyrir honum.
Þá hugsa ég að okkur tækist
að vikka sjóndeildarhringinn,
sagði ormurinn.
Af og frá. Alveg útí hött, sagöi
snigillinn æstur. Kemur ekki til
mála. Þaö kostaði hann afa
minn lifið þegar hann reyndi aö
vikka út sjóndeildarhringinn.
En, andmælti ormurinn.
Þegar við erum búnir að hugsa
lengi lengi þá gætum viö hugsað
upp nýja aöferö við aö vikka
sjóndeildarhringinn. Alveg glæ-
nýja aðferð.
Ötilokaö, sagöi snigillinn. Þaö
kostar of mikiö. Miklu betra aö
liggja og hugsa, miklu betra.
Snigillinn var farinn aö roöna
og þaö var ekki góðs viti en
ormurinn sem lá með lokuö
augun, augsýnilega djúpt hugsi
tók ekki eftir hættumerkinu.
Sjáðu nú til, sagöi ormurinn.
Þegar við höfum ekki meira til-
að hugsa um hvaö gerum viö
þá? Viö getum ekki bara legið,
við fengjum legusár. Þvi segi ég
þaö, við ættum aö endurskoða
afstöðuna um útvikkun sjón-
deildarhringsins.
Snigillinn var orðinn eld-
rauöur og iöaöi allur af æsingu
en ormurinn var djúpt hugsi og
tók ekki eftir neinu.
Þaö var slæmt, afar óhag-
stætt. Stór digur kalkúnn sem
var viö enda garðveggsins tók
eftir hreyfingu á grasinu, hann
fór og kannaði málið.
Mmmmmm ormur og snigill
— hvilik heppni aö rekast á
svona lostæti, hugsaði kal-
kúnninn.
Afbragðs máltið — hreinasta
fyrirtak, sagði hann svo viö
sjálfan sig — ropaði — lagðist
siðan niður og lét sólina ylja sér.
VIKIVAKI
Uppi í háa ranninum
riddarar búa,
brugga rádin firnasnjöll,
fáir þeim þó trúa,
það er þeirra líf og list
að Ijúga....
Kunna þeir að kynda bál,
allt þar brennur á,
rafið og álið
og gúrinn grá,
bráðum kviknar í sjónum,
bjargi sér hver sem má.
Kunna þeir marga fagra list,
mest þó áð eyða
því sem allur landsins lýður
að lokum fær að greiða,
breiða svo skikkju valdsins yfir
bumbuna breiða.
Meðan aðrir krókna úr kulda
krókinn þeir mata,
vegina breiðu, brýrnar háu
rembilátir rata,
kemba sinum feita jó,
henda roði í snata,
Einn ber þeirra stærstan geir
fremstur i flokki,
heiður og stolt á honum skín,
hesturinn fer á brokki,
fót sinn hægri jafnan ber
í brynvörðum sokki.
Vel þeir stíga dansinn
um valdsins gullna reit,
Ijúfur er söngurinn,
vináttan heit,
fagurt skín á hvern mann
í þeirri sveit.
Ot úr háa ranninum
riddarar gá,
inn í þeirra augu
vill enginn sjá,
á þeim er enginn litur
þótt eitt sinn væru þau blá....
Friðrik Guðni
Þórleifsson