Þjóðviljinn - 24.06.1979, Page 14

14 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 24. júnl 1979
Grænfriöarmenn á leiö til skips
siöan ekki staöiö viö. Viö höfum
fregnaö hvernig hvalastofnar i
ýmsum heimshöfum hafa veriö
murkaöir niöur svo til eyöingar
horfir og viö vitum aö sumar
hvalategundir hér viö land eru
nær alveg horfnar og aörar á und-
anhaldi, þótt ástandiö sé eftilvill
skárra en viöa annarsstaöar.
Viö tslendingar höfum sannar-
lega ekki efni á þvi aö vinna
striöiö viö grænu mennina og þaö
væri sárt að tapa fyrir þeim. Viö
eigum aö ganga á undan öörum
þjóöum I náttúruvernd, höfum
enda til þess öll efni og þurfum
ekki aö láta peningaglingur villa
okkur sýn. Ég er ekki viss, en ég
vona, aö islensk alþýöa, bændur,
sjómenn, verkamenn og sóknar-
konur vilji ekki siga hundinum á
þá menn sem berjast á móti þvi
aö þjóöir heimsins éti hver aöra *
útá gaddinn. Viö skulum ekki
stilla okkur upp viö hliö Japana,
heldur minnka hagvöxtinn um
sem svarar þessum 500 hvölum
og ekkivera minni menn en Rúss-
Það kallast varla ferða-
lag að fara niður á höfn
þegar búið er að rigna
drjúgan ofaní farmanna-
verkfallið sem vekur
samúð sumra og sumra
sorg en hlátur bræðranna
Bilderberg.
Uppúr einu varöskipanna sem
liggja eins og þriggja laga striös-
terta viö bryggju staulast dapur-
eygö kona á miðjum aldri meö
ennþá ólundarlegra hundskvik-
indi I bandi og dregur vömbina
uppúr oliublautu malbikinu. Trú-
lega eru þessi tvö sköpuö til þess
aö gegna ööru hlutverki i lifskeöj-
unni. Ekki er kannski auövelt aö
finna likingu meö þessu auma
dýri og Gæslunni, hinu fyrrnefnda
verður aldrei sigaö aö gagni, en
spurningin er hver er húsbóndi
hins siöarnefnda, félagslega
þenkjandi rikisstjórn eöa pen-
ingavaldiö gamalgróna.
Þegar ég kem i námunda viö
Tollstööina hleypur I fang mér
maður og heldur á sjónvarpi og á
hæla honum annar meö bleika og
bláa léreftsstranga undir hend-
inni. Þessar fáu heilasellur sem
voru á vakt tóku smákipp og
sendu boö til aöalstöðva vitundar-
innar bakvið vinstra eyraö sem
ákváöu I hasti aö ég ætti aö
hlaupa og sækja lögregluna til aö
afsanna aö samborgarinn sé meö
öllu oröinn afskiptalaus.En áöur-
en af framkvæmdum yröi heyröi
ég óm af máli manna innanúr
tollstööinni: fyrsta annaö og býö-
nokkur betur já sjöþúsund fyrir
allar þessar dýrindis skóhlifar —
ekkert verö — sjöogfimm, skotil
átta, nú er þetta aö lifna, áttog
fimm... Ég færi mig nær leikhús-
inu. A þröngu sviöi hefur allskon-
ar drasli veriö komiö fyrir, göml-
um frystikistum, nokkru magni
af klósettskálum, skitugri prent-
vél, niöurniddum skrifstofuvél-
um, húsgögnum og fleira dóti.
Uppboöshaldarar sitja á kössum
fremst á sviöinu en i brekku sem
minnir á biósalinn i Austurbæjar-
skólanum situr públikum meö
gapandi kjafta uppi dýröina. Fátt
er um stórmenni I þessum hópi,
hafa sennilega veriö á málverka
eöa bóka eöa frlmerkjauppboöum
einhversstaöar, en kindarlegur
sjoppueigandi úr Miöbænum er
þarna m.a. og smáiönrekandi,
sem einu sinni var kommi, en
giftist innl rikt slekt og hefur siö-
an snúiö ranghverfunni á sér út
og situr I Frlmúrnum einu sinni i
viku til vinstrihandar sérstaklega
heiðarlegum skipamiölurum.
Þarna uni ég ekki lengi viö boö
og hamarshögg en rölti vestur á
Sprengisand.
A lognbárunni nálgast hraöbát-
ur úr gúmmi. Hann er að koma
frá Rainbow Warrior og stefnir á
gömlu bátabryggjurnar. Ungur
maöur dökkur á hár og skegg
stjórnar bátnum, sem ekki leggst
uppaö fyrr en sést til nokkurra
Englendinga koma niöur á milli
verbúöanna.
Nokkrir Islendingar hafa hóp-
ast á bryggjusporðinum. Þrir
karlarsteytahnefa og segja ljótt:
— Þetta helvitis tjallahyski. Rétt-
ast væri aö sökkva undan þeim
bátnum, ræningjunum þeim arna
sem trufla heiöarlega vinnandi
sjómenn. Unga fólkiö. sem er i
meirihluta, mdtmælir kröftug-
lega. — Þið eruö fasistahyski sem
ekkert skilur nema blóöuga pen-
inga. Þiö skiljiö ekki aö þessir eru
aö framkvæma þaö sem viö hefö-
um átt aö vera búnir aö gera fyrir
löngu. — I sjóinn meö gömlu
djöflana, kallar einhver.
Þessir öldruöu sjóhundar hörfa
blótandi upp bryggjuna, þeir
mönnuöust viö önnur skilyröi og
anran hugsunarhátt, þegar hver
einn mátti veiöa þaö sem hann
gat hirt og þurfti engan aö spyrja
og ekki aö taka tillit til annars en
eigin hagsmuna sem voru smá-
prósenta af hagsmunum stórút-
gerðarmannsins, sem var bjarg-
vættur i plássinu og máttarstólpi
eyþjóöar.
Ég er viss um þaö aö stór hluti
Islensku þjóöarinnar hefur samúö
meö grænu mönnunum. Viö höf-
um horft á fiskstofnana deyja I
höndum okkar og við höfum bein-
linis unniö landhelgisstriö á for-
sendum friöunar, sem viö höfum
ar sem hafa ákveðið aö hætta
hvalveiðum I áföngum.
Róttækir menn hafa veriö dug-
legir aö stofna allskoúar vináttu-
og styrktarfélög viö allan fjárann
úti I hinum stóra heimi, Kúbu-
vinafélag, Rússavinafélag, Aust-
urþjóöverjavinafélag og hver veit
hvaö. Róttækir menn hafa einnig
á stundum þótt hallir undir nátt-
úruvernd, en engum þeirra hefur
samt dottiö i hug aö ástæöa væri
til aö styrkja þá menn sem berj-
ast viö hin vel búnu svörtu hval-
veiðiskip á íslandssjó hafandi lé-
legt skip og litinn kost.
Þegar ég svo stend þarna á
gömlu bátabryggjunni og horfi á
eftir gúmmibátnum meö grænu
mennina innanborös kemur mér i
hug, að ef Pétur Pétursson þulur
væri ekki svona upptekinn viö aö
hækka kaupið sitt og Siguröar
Lindal, mundi ég heita á hann til
liös viö þennan málstaö sem þá
væri i góöum höndum. Þá liðist
gráöugum fésýslumönnum Is-
lenskum ekki aö selja siöasta
hvalinn á uppboði.
(Gert 16. júni I Breiöholti
ofanveröu — je.)
A islensku skranuppboöi
Þaö gæti kannske litiö vel út i augum heimsins ef viö friöuöum Lag-
arfljótsorminn.
■■■■■