Þjóðviljinn - 05.12.1981, Blaðsíða 10

10 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 5.-6. desem
Auður
Haralds:
Jafn vægislögmál
náttúrunnar
Litla vinkona min þeyttist inn um daginn, hneig i sóffann og
sagöist vera i örvæntingarfullri húsnæöisleit. Sambýlishópurinn
sem hún hefur deilt þaki meö, er I upplausn. Vegna þess aö
„Soffia og Jóhann hafa sýnt tilhneigingar til kjarnafjöl-
skyldumyndunar”.
„Hvernig lýsir þaösér?” spuröi ég og opinberaöi vanþekkingu
mlna.
„Þau ætla aö gifta sig. Þau eru ástfangin.”
„Jaá,” sagöi ég og kom nokkurri fordæmingu fyrir I röddinni,
meövituö um aö þaö ber vott um skort á nægilegri andfélagslegri
hugsun aö ganga I hjónaband. „Blessuö fíflin, þau halda náttúru-
lega aö þau veröi hamingjusöm.”
Viö hnussuöum svo yfir þeim þangaö til ég gat ekki þagaö
lengur og sagöi:
„Annars skil ég þau vel, greyin. Ég er llka ódauölega ástfang-
in.”
„Nei, hver er hann?” spuröi hún og spratt svo snöggt upp I
sóffanum aö ég hélt aö ein fjöörin heföi þrýst sér upp um áklæöiö.
„Þaö býttar engu,” svaraöi ég harmþrunginni röddu, „hann
veit ekki aö ég er til.”
Þaö fannst henni ótrúlegt. Eöa var hann kannski kvikmynda-
stjarna úti I heimi?
„Nei, aö sjálfsögöu hef ég hitt hann,” svaraöi ég, „en hann er
ekki farinn aö líta niöur i neöri loftlögin og uppgötva þennan sæta
hársvörö sem sveimar I kringum hann.”
Hún fór hamförum I sóffanum. „Er hann kannski hár og
myndarlegur?”
„Ja, hann er allavega mjög hár. Ég er voöalega svag fyrir há-
vöxnum mönnum.”
„Já,”sagöihúnogglotti illkvittnislega, „svona .... (þessu oröi
er sleppt) eins og þú falla oft fyrir háum mönnum. Þetta er jafn-
vægislögmál náttúrunnar, náttúran leitast viö aö jafna stæröina
á afkvæmunum. Lögmáliö á aö verka á báöa vegu. Gerist betta
oft meö þig?” og flissaöi.
„Njah,” sagöi ég Ihugul, „svona, en oftast strandar ástin á þvl
aö þeir líta aldrei niöur og veröa varir viö mig. Ég man þó eftir
einum. Þaö var þegar ég var unglingur. Hann var 1.96. Viö hitt-
umst alltafheimahjá honum. Égskildi ekki af hverju ég varö aö
fara bakdyramegin inn I kjallarann, þegar hann bjó á hæöinni.
Þaö var ekki fyrr en viö fórum i bló og hann neitaöi aö fara inn
fyrr en búiö var aö slökkva, aö ég fattaöi þetta. Hann hélt aö þaö
yröi hlegiö aö honum. Þarna heföi viökvæm unglingssál mín átt
aö fá minnimáttarkenndir, en mér fannst hann bara svo vitlaus
aö ég hætti aö elska hann.
Svo var þaö þessi æöisgengni sem ég rakst á I Klúbbnum hér I
gamla daga. Ég blikkaöi og flautaöi i einn og hálfan tima. Hann
tók ekki eftir mér. A þriöja glasi var ég oröin þreytt á þessu,
gekk aö honum og togaöi I jakkann hans. Hann leit I kringum sig
og sá engan. Ég ræskti mig og hann leit niöur og kom auga á mig.
Hann hló umburöarlyndum hlátri, klappaöi á kollinn á mér og
fór.
En þetta hefur verkaö gagnstætt. Hann var 1.98 og óumræöi-
lega ástfanginn af mér. Hann var mjög grannur, illa innrætt fólk
myndi segja magur, og svona S-laga i vextinum. Svo S-laga, aö
hann mældist aöeins 1.70. Ég sá ekkert viö hann.
Nú, og svo var þaö auövitaö þessi tryllingslega sexl og lekkeri
innflutti handboltagæi I Hollywood. Hann var 2.10. Ég kom mér
fyrir viö hliöina á honum, og hann var sem sagt móttækilegur
fyrir jafnvægislögmálinu, þvi þaö leiö tæpt andartak þar til hann
sagöi eitthvaö ofsa kjút viö mig. Ég sagöi „ha?” og teygöi betra
eyraö upp á viö. Hann endurtók þetta sæta. Ég brosti og hrópaöi
„hávaöi i þessum græjum, geturöu æpt þetta aftur?” og stóö á
tánum, Hann geröi þaö og ég kallaöi upp til hans: „Geturöu
nokkuö beygt þig lengra niöur?” Þá fór hann. Ég heföi kannski
átt aö klifra upp á barinn.
Og nú veit ég elcki hvaö ég á aö gera. Auövitaö get ég hnippt I
hnéiö á honum, en mér finnst það viðurkvæmilegt. Mér hefur
likadottiö Ihugaðleysa skóreimarnarhans og þegar hann beyg-
ir sig til aö reima, þá get ég reynt aö vera aölaöandi. En hann
hefur verið á mokkasinunum siöan mér datt þetta i hug. Og ég
þori ekki aðreyna örþrifaráðið, ég gæti misst sjónina.”
„Hvernig er örþrifaráöiö?”
„Þá bregöur maöur fæti fyrir manninn og kastar sér undir
hann þegar hann dettur. En ég fengi örugglega beltissylgjuna
hans I augað og blindaöist. Þetta er vonlaust.”
„Neinei, þetta er ekkert vonlaust.”
„Jú. Hugsaöu þér hvernig færi ef ég næöi i hann. Bakið á hon-
um yröi ónýtt á fyrstu vikunni. Og ef viö færum aö dansa svona
kinn viö kinn, þá myndi neösta skyrtutalan hans sennileea fest-
ast I skaröinu á milli framtannanna i mér. Þaö væri gaman fyrir
salinn. Nei, ég er fastákveöin I aö elska hann á laun og þjást.”
Hún reyndi að slá á.samúöarstrengina, en mér varö ekki hagg-
að.
„Þetta hefur slna kosti. Ég hef lézt um tvö kíló slöan mér varö
ljóst aö ég elska hann ódauölega. Nú vonast ég bara til aö hann
endist I nlu kiló til viöbótar. Þannig verð ég grönn og kinnfiska-
sogin, þaö þykir svo smart. Og ennþá ósýnilegri.”
Hún nam þjáningu mina. „Æ ræfillinn, þú veröur aö reyna aö
gera eitthvað.”
„Nei, mér kemur það ekki til hugar. Þrátt fyrir allt, þá kem ég
auga á málið ofan frá hans sjónarmiöi. Maöurinn hefur alla
mlna samúö og skilning. Þvi ég myndi, sjálf og persónulega,
aldrei falla fyrir dverg.”
w Rússneskir
kafbátar út af
Austfjöröum
segir hann...
...og út af
Norðurlandi