Þjóðviljinn - 12.01.1982, Blaðsíða 8

8 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Þriðjudagur 12. janúar 1982
Sigurinn unninn og gestir og sýningarfólk hylla leikstjórann Þórhildi Þorleifsdóttur.
Islenska óperan var
„unaðslegt fyrirtak”
„Unaöslegt fyrirtaks-
fólk" — Þau orð Kálmán
Zsupán áttu vel við þegar
svínabændur, sígaunar og
hljómsveitarfólk tóku við
langvinnri hyllingu í lok
fyrstu frumsýningar
islensku óperunnar i
Gamla bíói á laugar-
daginn. Sigaunabarón Jo-
hans Strauss lét Ijúflega í
eyrum frumsýningargesta
í eigin húsnæði islensku
óperunnar eins og þessi
gamanópera mun hafa
gert í Þjóðleikhúsinu fyrir
20 árum. Og það er ekki oft
sem þumbaralegir islend-
ingar leyfa sér að hrópa
bravó og stappa niður fót-
um til þess að láta í Ijósi
ánægju sína og þakklæti
eins og i Gamla bíói á
laugardaginn.
Landsmenn hafa fylgst af
áhuga meö þeim lifróöri sem
róinn hefur veriö i þessu sögu-
fræga söng- og bióhúsi viö
Ingólfsstræti siöustu vikur.
Miklar sögur hafa gengiö af
dugnaði, atorku og áhuga allra
sem hlut eiga að máli, og ennþá
einu sinni sannaðist, að þegar
allir leggjast á árar, er enginn
brimgarður of hár og i höfn er
náð. Engin þreytumerki var að
sjá á söngvurum né hljóðfæra-
leikurum og hvaö sem tónlistar-
rýnar hafa aö segja um söng- og
tónlistargæði er vist að söng-
Forseti tslands kemur til frumsýningar og er fagnaö af ritara tsiensku óperunnar Þorsteini Gylfasyni.

gleðin i Gamla biói á
laugardaginn hreif alla
viðstadda. Þá var greinilegt að
frumsýningargestir kunnu vel að
meta sviösetningu Þórhildar Þor-
leifsdóttur, enda gekk allt vel,
fagmannlega og árekstralaust
fyrir sig á þröngu sviðinu, þar
sem margir þurftu að athafna sig
i einu.
Á undan frumsýningunni á
Sigaunabaróninum fór fram
vigsluathöfn, þar sem m.a. var
frumflutt Tiieinkun, eftir Jón
Nordal undir stjórn Garðars
Cortes. Forseti tslands flutti
ávarp og fagnaði þvi að nú hefðu
allar listagyðjurnar eignast þak
yfir sig á tslandi. Þá færðu Þjóö-
leikhússtjóri, leikhússtjóri LR,
formaður Félags isl. leikara og
framkvæmdastjóri Styrktarfél-
ags lamaðra og fatlaðra Islensku
óperunni gjafir og árnaðaróskir.
Gamla bió hefur tekið stakka-
skiptum á undanförnum vikun, en
þó er þar allt i meginatriðum meö
sama svip og áður. A frumsýn-
inguna voru mætt flest landsins
hæstu hænsn, eins og sænskurinn
orðar það, og allt saman skraut-
fiðrað i betra lagi. Bióið stendur
þó varla undir miklum skraut-
sýningum þvi fordyri er fremur
þröngt og húsið opingátt við
gestakomuna og kaldir vindar
næða um sali. En þegar dyrum
hefur verið lokað verður það meö
eindæmum hlýlegt, og þótt gömlu
stólarnir séu dálitið harðneskju-
legir á að lita eru þeir þægilegir i
að sitja og góðir uppúr aö standa
eftir langa setu eins og á frum-
sýningunni.
I hléi við vigsluna á laugar-
daginn var veitt kampavin, djús
og kransakaka eins og hver vildi.
Var létt yfir gestum og margt
spjallað. Flosi Ólafsson, sem
ásamt Óskari Ingimarssyni og
Þorsteini Gylfasyni hefur gert
viðauka við þýðingu Egils
Bjarnasonar á Sigaunabarónin-
um, tjáði undirrituöum að sér
fyndist þetta allt saman svaka-
lega eðlilegt, og að það hefði allt
getað gerst.
Að hætti alvöruþrunginna
gagnrýnenda væri ef til vill við
hæfi að spyrja hér hvaða erindi
„hyllingaróður til hins sameinaöa
rikis, Austurrikis og Ungverja-
lands” á miðri nitjándu öld eigi