Þjóðviljinn - 21.07.1983, Blaðsíða 8

8 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 21. júli 1983
í dyrunum á hjólhýsinu, Stefan, Aurelian, Minel og Ostwald
stjórnandi með húfuna.
Svona líta þeir út í búningunum sínum. Stefan stendur á
bliki eftir að myndin var tekin, flaug Stefan upp í loftið.
höndum þeirra þriggja sem við spjölluðum við, en augna-
Ljósm.: - eik -
„Þaögerirekkerttil, þótt það
rigni svolítið. Það er hlýtt hér
innihjáokkur" sögðu
rúmensku akrobatarnir og
buðu okkur inn í hjólhýsið sitt,
þar sem við höfðum barið að
dyrum í grenjandi rigningu í
fyrradag.
Þeir félagar eru f rá rúmenska
ríkissirkusnum og koma fram
hjáCirkus Arena. Þeirfara
síðan afturtil Rúmeníu.
Kapparnirsem við spjölluðum
við heita Aurelian Lefter, Minel
Gogosaru, Ostwald Hutterer,
stjórnandi og Stefan Vulga
Dorell, sem er þeirrayngstur.
„Maður má
aldrei vera
hræddur“
„Hér verðum við í 3 vikur, síðan
eina á Akureyri og eina í Fær-
eyjum. Þaðan förum við til Dan-
merkur og svo heim til Rúmeníu.
Þetta hefur verið skemmtilegt
ferðalag, en það var erfitt að aka
yfir „eldfjallavegina" á fslandi með
alla vagnana. Við héldum stundum
að allt myndi brotna niður. Þvílíkir
vegir...“ Og þeir skellihlæja. En
hvernig komast menn að sem akro-
barið að dyrum í
hjólhýsinu hjá rúmensku
ríkisakrobötunum
í Cirkus Arena
batar í sirkus? Ungu mennirnir
tveir, Aurelian og Minel svara:
„Við höfum verið í þjálfun í 7-8
mánuði. Við erum ekki sirkusbörn
eins og stjórnandi okkar, Ostwald,
sem hefur unnið í sirkus í 45 ár. Við
erum báðir íþróttamenn, en lang-
aði að spreyta okkur á þessu.“
„Eruð þið aldrei hræddir?“
„Nei, þá þýðir ekki að vera að
þessu. Þú mátt aldrei vera hrædd-
ur. Alltaf að hugsa um að þú getir
þetta, því annars er voðinn vís.
Sannleikurinn er sá að slysin geta
alltaf gerst á augnabliki."
Stjórnandi rúmenska ríkissirk-
ussins, Ostwald, hefur verið akro-
bat í 45 ár.
„Ég er dæmigert sirkusbarn. Ég
byrjaði í sirkus sem smápolli og hef
unnið í sirkusum um alian heim, í
Ameríku, Ítalíu, Þýskalandi, Bras-
ilíu, Argentínu - út um allt. Ég hef
verið með ljón og fíla líka, en mest í
hreinni akrobatík."
„Og hvað getur þú haldið lengi
áfram?“
„Miklu lengur en t.d. ballett-
dansarar. Ef ég er nógu sterkur og í
góðri þjálfun get ég haldið áfram
þar til ég er 60-70 ára.“
„Hefur þú aldrei meiðst á þínum
langa starfsferli?"
„Jú, ég braut bæði hnéð og öx-
lina þegar ég datt einu sinni. En
það þýðir ekki að gefast upp. Við
verðum að lifa við það að geta allt-
af slasast, en mega samt aldrei vera
hræddir."
„En þú, - ert þú aldrei hræddur
heldur?" spyrjum við þann yngsta,
Stefan, sem þeir fleygja upp í loftið
í einu atriðinu.
„Nei, aldrei. Við æfum okkur
með öryggissnúru. Hann kennir
okkur að gera þetta rétt “ og Stefan
bendir á stjórnandann. „Maður
verður að vera öruggur."
Við kveðjum þá félagana í koj-
um sínum í litla hjólhýsinu á flöt-
inni inni í Heimum. Veðrið er ekki
beinlínis sirkuslegt, grenjandi rign-
ing og næðingur.
„Okkur finnst allt í lagi með
veðrið hérna. Bara að það fæli fólk
ekki frá því að koma og sjá okkur“
segja þeir og veifa.
Cirkus Arena er með sýningar á
hverju kvöldi og að degi til um
helgar, en héðan heldur hann svo
til Akureyrar, þá til Færeyja og
loks til Danmerkur.
Trúðurinn í sirkusnum hefur alltaf verið eftirlæti barnanna. Hér er hann að leika listir sínar fyrir ungan gest.