Þjóðviljinn - 16.09.1983, Blaðsíða 8

8 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 16. september 1983
Hver mínúta er nýtt í degi ungra ísienskra kvenna: í matarhléinu eru prjónar og saumadót tekið upp og unnið af fulium krafti. Talið frá vinstri: Hrafnhildur Stígsdóttir, Kristín Ingvarsdóttir,
Óiöf Sigríður Magnúsdóttir, Erna Arnardóttir, Katrín Kristjánsdóttir og Ester Jónsdóttir. (Ljósm. - Magnús) (
55
Gætuin ekki lifað án eftirvinnu“
Rætt viö
verkafólk
í BÚR
„Okkur líst afskaplega ilia á
kaupið. Hverjum líst ekki illa á það
þegar allt hækkar upp úr öllu
valdi? Við vinnum hér til klukkan
tíu á hverju kvöldi og líka á laugar-
dögum - öðru vísi gætum við ekki
lifað.“
Við hittum sex ungar konur í
matarhléinu í Bæjarútgerð
Reykjavíkur þar sem þær höfðu
hreiðrað notalega um sig í horni
undir stiga. Þar glömruðu prjón-
arnir meðan skipst var á upplýsing-
um úr daglega lífinu. Lífsfjörið var
á sínum stað.
Hrafnhildur Ólöf, Erna Kristín
Ester og Katrín vinna allar í bónus
og vinna eins mikið og boðið er
uppá: 12 tíma á sólarhring og einn-
ig um helgar. Fastakaupið er tæp
ellefu þúsund á mánuði og bónus-
greiðslan fer eftir dugnaði og gæð-
um fiskaflans sem berst að landi.
„Bónusinn getur farið upp í 2 til
2.500 krónur á viku,“ segja þær.
„Þetta er þó afskaplega misjafnt,
bæði eftir fólki og eftir dögum.
Stundum berst lélegur afli og þá
minnkar bónusinn, en stundum er
þetta gott.“
Ein hinna ungu kvenna er að
byggja, tvær leigja húsnæði, hinar
búnar að kaupa eða búa hjá for-
eldrum. Þrjár þeirra hafa börn á
framfæri; allar verða að vinna sem
þær geta - fyrir þau laun sem bjóð-
ast.
„Jú, ástandið er ákaflega
slæmt,“ segja þær einum rómi.
„Þetta er alltof mikil vinna og alltof
lítið kaup. Ef ekki væri bónusinn
væri þetta ekki hægt. En bónusinn
er erfiður og of lítið greitt fyrir alla
þessavinnu.“ ast
„Kaupmennirnir kvarta ekki núna“
„Ætli við vitum ekki hvað þú ætl-
ar að spyrja um. Dýrtíðina auðvit-
að. Hún er á allra vörum núna,
enda ástæða til þegar fólk er hætt
að geta keypt nokkurn skapaðan
hlut.“
Hulda, Ásgerður, Fjóla og Sig-
urbjörg spiluðu í óðaönn á spil í
matartímanum. „Þetta er hreint of-
boðsleg dýrtíð. Vinkona mín
keypti sér fjórar javanálar á heilar
48 krónur um daginn. Þetta er nú
bara lítið dæmi af litlum nálum,
sem sýnir best hvernig komið er,“
segir ein þeirra.
Allar konurnar vinna allan dag-
inn í bónus. „Við lifum ekki öðru
vísi,“ segja þær. Bónusinn fer illa
með fólk, þær eru alltaf með bólgur
í handleggjum og hálsi. En það
verður að hafa það fyrst ekki er
öðru vísi hægt að lifa.
„Það er til ríkt fólk hér á landi og
það fólk á mikið undir sér og sífellt
verið að hlaupa undir bagga með
því. Þótt ríkisstjórnin ætli að hjálpa
eitthvað þeim sem eru að fjárfesta
núna munu þeir áreiðanlega ná því
til baka af okkur aftur. Hinir ríku
sleppa alltaf. Við hin megum bara
vera á götunni, geta ekki keypt í
matinn eða fætt börnin okkar."
Fjóla Sigurjónsdóttir hefur unn-
ið í fiski í 17 ár, og hún segir að sér
hafi aldrei gengið eins illa að láta
enda ná saman og nú. Hún segist
vera að reyna að hjálpa krökkun-
um sínum við að koma sér upp hús-
næði, þetta gangi ekki nema með
mikilli aðstoð. „Mesta áhyggjuefn-
ið núna er unga fólkið og framtíð
þess,“ segir Fjóla.
Tekið í spil í matartímanum. Hulda Jakobsdóttir, Ásgerður Andrésdóttir, Fjóla Sigurjónsdóttir og Sigurbjörg Jónsdóttir. (Ljósm. Magnús)
„Það er hart að dagvinnutekj- Nú heyrist aldrei frá kaupmönnun- um. En ekki skortir á að við séum bíður. Vinnan bíður. Strit og erf-
urnar skuli ekki vera svo háar að um - eitthvað hljóta þeir þá að látin borga.“ iði. Launin bíða líka - launin sem
fólk geti lifað á þeim“, segja kon- græða blessaðir. Víst er að við Og nú glymur bjallan og allar ekkert hafa hækkað frá því í júní.
urnar fjórar. „Skömm og svívirða. græðum ekki sem stritum og erfið- skunda úr matsalnum. Fiskurinn ast