Þjóðviljinn - 08.12.1984, Blaðsíða 11

r
DÆGURMAL
Julian Lennon:
Valotte.
Umboð: Stelnar.
Sonur Johns og Cynthiu Lenn-
on af fyrra hjónabandi hefurfetað
í fótspor föðurs síns og fæst nú
frumraun hans sem rokktón-
listarmanns og lagasmiðs á plötu
sem kom út fyrir skömmu. Verður
ekki um villst hvert Juiian Lenn-
on kippir í kynið, raddir þeirra
feðga eru með afbrigðum líkar.
Gildir einu hvort hann tekur John
föður sinn viljandi til fyrirmyndar
eður ei, það breytir ekki röddinni.
Þessi plata, Valotte, er athygl-
isverð fyrir margar sakir og for-
vitnileg. Hvaða Bítlaaðdáanda
þykir ekki um vert, þegar af-
kvæmi átrúnaðargoðsins tekur
svo að segja upp þráðinn þar sem
faðirinn nauðugur sleppti hon-
um, og gerir jafnvel meira en
það, því plata Julians ber vott um
hans eigin persónu, góða hæfi-
leika í tónlist og mikla sjálfstæða
sköpunarþrá. Tónlistin sem pilt-
urinn leikur er mjög svo í anda og
stíl þeirrar tónlistar sem höfðaði
mest til föður hans á sólóferli
hans. Persónulegur flutningur og
einlægni í söng hansermjögheill-
andi ogferekkihjáþvíað Julian
Lennon kveiki í hjarta manns
vissan trega og söknuð. Sjálfur
saknar hann föður síns og til-
einkar honum að mestu leyti
þetta sköpunarverk sitt, ásamt
móður sinni.
meistara Paul í spilverkinu: t.d.
Herbie Flowers á bassa og David
Gilmour (Pink Floyd) á gítar. Þá
eru lögin Not such a bad boy og
No values ný af nálinni, mjög
McCartney-leg - þokkalegt
popp-rokk, vel flutt og unnið. í
sambandi við það er rétt að geta
þess að Paul hefur fengið gamla
Bítlatemjarann George Martin
með sér í hljóðstjórn og útsetn-
ingar, enda eru á þessari skífu
tekin til meðferðar götnul Bítla-
gullkom einsogYesterday,Here,
there and eveiywhere, For no-
one, Eleanore Rigby, Good day
sunshine og Long and winding
road.
Nú fær ef til vill einhver fyrir
hjartað og heldur að kannski sé
tæknin notuð til að nauðga
gömlum meistaraverkum. En
það er öðru nær: Paul fer hér
nærfærnum og smekklegum
höndum um - lögin eru jafn ynd-
isleg og áður - þetta er ekki
gamla útgáfan - þó er ekkert nýtt
við þetta - en hljómar þó svo
fersklega. ... en svona nú, aðeins
lengra frá nostalgíunni (fortíðar-
dýrkun). Hér er líka að finna vin-
sæl Wings-lög og lög af Tug of
war.
En þetta er nóg, Paul
McCartney mælir með sér sjálf-
ur. A.
_ennon/McCartney
lega sem einskonar hug-
hreystingu fyrir Julian Lennon
þegar foreldrar hans, jjau Cynt-
hia og John, voru að skilja. Nú er
sá sami Julian orðinn stór, tví-
tugur, og með sína fyrstu plötu.
Ekki hef ég tölur yfir allt það sem
komið hefur frá Paul með hljóm-
sveitinni Wings, en sólóplötur
hans eru orðnar 4, og mætti
raunar kalla þessa þá 5., þó að
um kvikmyndamúsik sé að ræða.
Þótt Give my regards to Broad-
street sé kvikmyndamúsik getur
hún staðið algjörlega á eigin fó-
tum sem skemmtilegt og einlægt
tónlistarverk. Hér er að vísu lítið
um nýjungar: smellinn No more
lonely nights kannast margur við
nú orðið, glimrandi popplag og
vel flutt, enda engir aukvisar með
Synir Johns Lennon á unga aldri: Julian Lennon 4 ára í fangi föður síns og Sean með foreldrum sínum John og Yoko. Á
þeim hálfbræðrum er 10 ára aldursmunur, en Sean hefur samt líka látið í sér heyra á plötu. Hann syngur eitt lag skörulega
á safnplötu með lögum móður sinnar, sem fjallað var um á þessari síðu um síðustu helgi.
Das Kapitai
Yfir þessari plötu hvílir alvöru-
gefinn blær sem á einkennilegan
máta vekur þó með manni von
sem erfitt er að skilgreina nánar,
en víst er að hinn rúmlegi tvítugi
Julian Lennon hefur búið til
merkilegt framlag og aðdáunar-
vert í sögu poppsins. Það þarf
mikinn þroska og styrk til að
standa uppréttur í sömu stöðu og
sonur Johns heitins Lennon og er
þessi plata vottur um það og gott
betra.
?
Paul McCartney:
Give my regards to Broadstreet.
Umboð: Fálkinn h/f.
Aldrei hefur hvarflað að mér að
ég ætti eftir að eiga aðild að skrif-
um undir þessari fyrirsögn -
Lennon/McCartney - þar sem
nöfnin stæðu fyrir nöfn söguhetju
og höfundar eins frægasta Bítla-
lagsins, Hey Jude. Þettafrábæra
lag samdi Paul McCartney nefni-
Das Kapital er 3. hljómsveitin
með Bubba Morthens innan-
borðs sem „plötuð" hefur verið.
Hinar 2 eru, eins og alþjóð ætti að
vita, Utangarðsmenn og Egó, en
því miður verður að segjast að
plata Das Kapital, Liii Marlene,
stendur að baki því sem hinar
Bubbasveitirnar 2 sendu frá sér á
skífu, svo að ekki sé nú talað um
sóló-plötur Bubba. Nú veit ég að
Bubbi vill ekki að hann sé talinn
aðalmaður hljómsveita sinna, en
hann verður bara að bíta í það
súra (?) epli að hann er og verður
íslensk sóló-stjarna, hversu mjög
sem hann reynir að fela sig í
hljómsveitum. Þar aí leiðandi
getur hann ekki losnað við sam-
anburð við ágæt verk sín úr for-
tíðinni, hversu óréttlátt sem það
er gagnvart óreyndari samstarfs-
mönnum hans í nútíð og framtíð.
Svona er nú lífið, Lili Marlene...
í Das Kapital eru, auk Bubba
Morthens, sem syngur, spilar á
gítar og munnhörpu, Mike Poll-
ock, gítar, Jakob Magnússon,
bassi, Guðmundur Þ. Gunnars-
son, trommur, og eftir að platan
kom út gekk Jens Hansson
saxófón- og hljómborðsleikari til
liðs við sveitina og hefur henni
þar með bæst mjög góður kraft-
ur.
Við skulum nú rétt kíkja á Lili
Marlene: Blindsker er eina lag á
Lili Marlene sem í alla staði nær
hæsta Bubba-klassa; textinn ein-
lægur og kemur sögu og tilfinn-
ingu til skila, melód'an vel söng-
hæf, takturinn fremur rólegur en
undirliggjandi e.k. kraftur - tregi
sem kannski springur út í sorg -
svipuð áhrif og Bruce Spring-
steen getur náð. Hljómsveitin
kemur einna best út í þessu lagi í
heild og saxófónn Jens Hansson-
ar nýtur sín vel. Snertu mig er líka
einlægt lag, þó að oss finnist það
gráðu neðar en Blindsker. Selló-
leikur Arnþórs Jónssonar er vel
úthugsað krydd. Þá er Leyndar-
mál frœgðarinnar góð melódía og
gott tregablandið munnhörpuspil
hjá Bubba og sömuleiðis sellóspil
Arnþórs. Hinsvegar tekst Bubba
hér ekki að koma sögu sinni nógu
vel til skila. Og það er einmitt það
sem er - hugmyndir að textum
eru oft góðar en ekki nógu vel
unnið úr þeim. Er tímaskorti um
að kenna? Eigi vitum vér það svo
gjörla, en finnst þó að Das Kapi-
tal hefði mátt flýta sér hægar. Á
Lili Marlene eru fínir taktar, en
eins og annað hafi verið gert í
hinu mesta tímahraki.
Das Kapital hefur einfaldlega
ekki verið nógu samæfð sveit,
þegar platan var tekin upp. Rödd
Bubba hefur að vísu sjaldan
(jafnvel ekki) verið betri en nú og
væri þessi plata lök án hennar. Af
hljóðfæraleikurum er Jakob
bassaleikari sá eini sem heldur
striki í gegnum plötuna. Kassa-
gítarleikur er ágætur (Bubbi), en
rafgftarinn er upp og niður.
Trommuleikur er hins vegar ansi
brokkgengur og ýmist dregst aft-
ur úr eða (aðallega) framúr. Hér
með er ekki verið að dæma Das
Kapital óalandi og óferjandi,
sveitin stóð einfaldlega ekki
undir þeim kröfum sem gerðar
eru til Bubba Morthens þegar
hún var „plötuð“.
En þrátt fyrir allt tuð og taut er
Lili Marlene orðin vinsæl og
sömu örlög gætu biðið Svarts gít-
ars sem er glimrandi gott lag, en
textinn í lausu lofti. Þá er Launa-
þrœllinn ágætur rokkari og tex-
tinn á vel við í dag. Sömuieiðis er
1000 krónafrétt tímabær og sígild
áminning til DV og NT, en lagið
er voða illa spilað.
Örugglega eigum vér eftir að
bregða Lili Marlene oft á fóninn,
en hugsa þá um hversu miklu bet-
ur unnin hún gæti verið. Því er
vort heilræði: Bubbi, sestu niður
og taktu þér tíma til að gera ein-
læga texta og kannastu við að þú
ert sólóstjarn á íslandi og stendur
og fellur með verkum þínum,
aleinn, jafnvel þótt heil sym-
fóníuhljómsveit gengi í hljóm-
sveit þína.
A/$
Hljómsveitin Kikk hefur nú sent
frá sér sína fyrstu hljómplötu og
skírt hana í höfuðið á sjálfri sér.
Inniheldur Kikk 6 lög - og það
meira að segja ágætislög.
Drýgstur við lagasmíði í Kikkinu
er gítarleikarinn Guðmundur
Jónsson (4), Nikulás Róbertsson
á eitt lag og eitt hefur Kikk-fólkið
gert í sameiningu, en það er, auk
þeirra Guðmundar og Nikulásar,
Jón Björgvinsson trommuleikari,
Sigríður M. Beinteinsdóttir söng-
kona og Sveinn Kjartansson
bassaleikari.
Eins og áður segir ber Kikk-
fólk okkur á fón ágætislög og
-hljóðfæraleik sömuleiðis. Kann-
ski er ekki réttlátt að minnast á
einn hljóðfæraleikara fremur en
annan, þó finnst mér Nikulás eiga
gott orð skilið á prenti, traustur
og enda gamalreyndur í bransan-
um (t.d. Start), og þá finnst mér
Kikkið fílað
Guðmundur gítarleikari koma
vel út.
Sigríður Beinteinsdóttir er góð
söngkona og sýnir á þessari plötu
að hún getur beislað röddina og
jafnframt þeyst á henni um tón-
stigann og gerir hér enn betur en
með Bjögga í söngnum sem
fleygur er örðinn með þjóðinni:
Vertu ekki að plata mig. Hins
vegar finnst mér hún mætti
treysta meira á sjálfa sig og eigin
rödd, sem sagt skerpa eigin stíl og
persónuleika í röddinni, - kann-
ski er það vitleysa, en mér finnst
að stundum syngi hún með Ninu
Hagen í huga og stundum Chriss-
ie Hynde í Pretenders (Guð-
mundur gítarleikari virðist líka
hafa dálæti á þeirri sveit). Það er
langt í frá að söngkona gæti ekki
átt sér verri fyrirmyndir - ef út í
það er farið, gætu þær vart verið
betri - mér finnst bara Sigríður
hafa það góða rödd að hún ætti að
gefa sjálLri sér lausan tauminn.
En þá er líka komið að því at -
riði sem hlýtur að draga úr per-
sónulegri túlkun íslensks söng-
vara: textarnir við öll þessi ágætu
lög eru á ensku og þar að auki
enginn þeirra eftir söngkonuna
sjálfa. Það er ekki þar með sagt
að textamir séu eitthvert bull,
höfundar eru að segja sitt af
hverju um framtíðarhorfur
mannsins, gegn stríði og eiturlyfj-
um, en hrædd er ég um að það fari
fram hjá flestum sem ekki nenna
að pœla í textum á erlendri
tungu. Þegar ég var ung sungu
flestir popparar á misgóðri ensku
- einhver söng t.d. um endalaus
lík (... endless bodies lying...)
þegar hann meinti að sjá mætti lík
svo langt sem augað eygði -
þannig að mér finnst beinlínis
hallærislegt og gamaldags að ís-
lenskir popparar séu að syngja á
ensku á heimavelli.
En sem sagt, ef við hundsum
enskuna: með Kikki hefur bæst
skemmtileg plata í jólaflóðið og
er henni hér með spáð vinsæld-
um. - Til lukku.
A.
ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 11