Þjóðviljinn - 19.02.1987, Blaðsíða 4

Ol^a Guðrún
Arnadóttir,
rithöfundur,
skipar 5. sæti
G-listans
Efvið eigum ekki hijómgrunn
núna, þá hvenær? Það er
búið að gera þorra launafólks
að lágtekjufólki, það erbúið
að staðfesta fátæktí landinu-
þó yfirstéttarlið á borð við for-
sætisráðherrann okkarþykist
ekki vita afþví, - mennta- og
heilbrigðiskerfi eru í stórhættu
vegna vanrækslu yfirvalda,
elli- og örorkuþegar eru hang-
andiá nástrái og fjöldibarna
er nánast heimilis- og munað-
arlaus í vinnuþrælkuninni
sem erað drepa þessa þjóð.
Þetta sagði Olga Guðrún Árna-
dóttir, rithöfundur, en hún skipar
fimmta sæti framboðslista Al-
þýðubandalagsins í Reykjavík.
Olga Guðrún er ekki beinlínis
óþekkt hér á landi - barnalög
Olafs Hauks Símonarsonar, sem
hún söng inn á plötur hafa hljóm-
að í barnatímum og óskalagaþátt-
um síðustu tíu ár eða svo, auk
þess sem hún hefur verið afkasta-
mikill höfundur og þýðandi.
Á síðustu árum hefur hún tekið
virkan þátt í starfsemi húsnæðis-
hópsins svokallaða, en hún og
maður hennar, Guðmundur Ól-
afsson leikari, þekkja kjör „mis-
gengishópsins“ vel því þau
keyptu sína íbúð fyrir tæpum
fimm árum - risíbúð við Kirkju-
teig, þar sem þau búa með börn-
um sínum tveimur.
Olga Guðrún er tiltölulega ný-
gengin í Alþýðubandalagið en
hefur lengi verið virk í þjóðfé-
lagsgagnrýni og þá gagnrýnt Al-
þýðubandalagið og forystu þess
eins og önnur forystuöfl þjóðfé-
lagsins. Af hverju að ganga í Al-
þýðubandalagið?
„Því er til að svara að ég hef
lengi verið stuðningsmaður Al-
þýðubandalagsins - meira eða
minna í gegnum tíðina. Og nú
fannst mér ástandið orðið svo al-
varlegt að við sem teljum okkur
vinstra fólk og viljum efla barátt-
una fyrir bættum lífskjörum al-
mennings - við verðum að sam-
einast. Það er ekki síst tvístring-
urinn á vinstri vængnum sem hef-
ur haldið íhaldinu við völd.
Og þó ég sé ekki alltaf ánægð
með Álþýðubandalagið þá var
það eini kosturinn sem kom til
greina fyrir mig. Ég vil starfa sem
sósíalisti og það er margt úrvals-
fólk í þessum flokki sem ég vildi
gjarnan eiga samleið með. Mér
hefur reynst tiltölulega auðvelt
að komast inn í starfið í flokknum
- það kom mér reyndar dálítið á
óvart. Ég hafði meðal annars
heyrt að það væri erfitt að vera
kona í Áiþýðubandalaginu og
komast til einhverra áhrifa, en þá
reynslu hef ég ekki.
GAMALDAGS
SÓSÍALISTI?
Já, svei mér þá. í hjarta mínu
er ég byltingarmanneskja, og þær
hugsjónir sem gömlu sósíalistarn-
ir höfðu að leiðarljósi standa mér
mjög nærri. Ég ber afar takmark-
aða virðingu fyrir „herrunum" í
hvaða mynd sem þeir birtast,
þeim sem taka sér húsbóndavald
yfir alþýðu manna og reyna að
merja út úr henni hverja krónu,
hvern minnsta snefil af lífsorku.
Þetta þjóðfélag er svo sundur-
grafið af spiilingu og mannfyrir-
litningu að mér finnst stundum að
það sé óvinnandi verk að gera úr
því heilbrigt þjóðfélag. Að eina
vitið væri að fleygja því í heilu
lagi og byrja að byggja upp alveg
frá grunni.
A hinn bóginn gerir maður sér
grein fyrir því að það þarf að fara
aðrar leiðir en reynt var að fara
fyrir 50 árum. Samt finnst mér
bæði verkalýðshreyfingin og
vinstri hreyfingin hafa slegið
alltof mikið af- og ég vona sann-
arlega að pólitísk þátttaka mín og
annarra mér sama sinnis geti orð-
ið til að breyta einhverju þar um.
Sjálf er ég komin í þá aðstöðu að
geta látið rödd mína heyrast og
vonandi hafa áhrif, og það var
auðvitað markmiðið með mínu
framboði í forvalinu og markmið-
ið með starfi mínu innan Alþýðu-
bandalagsins. Ég vil efla barátt-
una og ég er ekkert ein um það;
við erum mörg og okkur fer sífellt
fjölgandi.
Hver er helsti munurinn á því
að vera róttækur utan flokks og
innan?
„Ef maður spilar „sóló“ er
maður á vissan hátt frjálsari,
maður er ekki fulltrúi annars en
eigin skoðana og svarar alfarið
fyrir þær sjálfur. En maður fer
líka á mis við margt - það er mjög
hollt að skiptast á skoðunum við
aðra, hvort sem maður velur til
þess þennan vettvang eða ein-
hvern annan. Mér fannst ekki
nóg að standa utan við sem
gagnrýnandi, ég vildi taka þátt í
uppbyggingu, vinna með öðrum.
Þannig nær maður jú árangri.
Það er þessi margfræga samstaða
sem ég trúi á.
En ég lít ekki á flokkinn sem
neina heilaga stofnun, heldur
sem tæki. Ekki til að ráða yfir
fólki, heldur tæki sem fólkið not-
ar sér og lagar að þörfum og að-
stæðum hvers tíma. Lifandi
stjórnmálaflokkur verður að vera
í sífelldri mótun. Það eru bara
hugsjónirnar, grundvallarmark-
miðin sem verða að standa
óhagganleg og mega aldrei
breytast.
Óg þó ég sé gengin í flokkinn
geri ég mér grein fyrir því að sam-
starfsreglur innan hans eru
nauðsynlegar. Því þar er saman
komið ólíkt fólk með mismun-
andi áherslur þó meginmarkmið-
in séu þau sömu - þá tel ég mig
samt ekki bundna á klafa og er
ekki hætt að hafa persónulegar
skoðanir og ætla ekki að hætta að
tjá þær. Ég mun halda áfram að
gagnrýna verkalýðsforystúna á
meðan starf hennar ekki skilar
fólki mannsæmandi kjörum, og
ég mun gagnrýna flokkinnn ef
hann ekki stendur sig sem róttækt
afl og málssvari alþýðu manna.
Það er hans hlutverk.“
RÖDD Á ALÞINGI
Nú eru allar líkur á því að þú
fáir tækifœri til að taka þátt í
þingstörfum á komandi þingum
sem varaþingmaður. Á hvað tnál
viltu leggja áherslu þar?
„Það eru auðvitað geysimörg
óunnin verk og erfitt að taka þar
eitt fram yfir annað. Persónulega
vil ég leggja megináhersluna á
gjörbreytta stefnu í kjaramálum,
svo fólk geti farið að lifa
mannsæmandi lífi af þeirri fjöru-
tíu stunda vinnuviku sem einu
sinni var samið um, en er nú
löngu gleymd og grafin.
Húsnæðismálin eru annað
brýnt verkefni, þar þarf að gera
stórfelldar úrbætur, og ég mun
gera mitt til að hlutur hins svo-
kallaða misgengishóps í húsnæð-
ismálum verði réttur. Þar eiga
margir harma að hefna, fólk sem
situr uppi með margfaldar
skuldabyrðar vegna svívirði-
legrar vaxtastefnu núverandi
ríkisstjórnar.
Ég vil beita mér fyrir því að hin
svokölluðu kvennastörf verði
metin að verðleikum - mér finnst
raunar fátt vera mikilvægara
þjóðfélaginu en uppeldis- og um-
önnunarstörf, hvar sem þau eru
unnin, og ekki seinna vænna en
að þau hljóti þá uppreisn æru sem
þeim ber.
Þá er ég komin að því sem
brennur á mér heitar en allt ann-
að, semsé hin hræðilega van-
ræksla sem íslensk börn mega
þola í dag. Þetta þjóðfélag okkar
er svo barnfjandsamlegt að það
tekur engu tali. Á meðan foreldr-
arnir vinna einsog þrælar eiga
börnin nánast að ala sig upp sjálf,
það er hvergi gert ráð fyrir þeim,
réttur þeirra er enginn, þarfir
þeirra eru ekki til umræðu. Börn
eru gleymdur þjóðfélagshópur,og
það þarf ekkert minna en
hugarfarsbreytingu til að koma
þeim inn á kortið.“
BARÁTTAN
En áður en Olga Guðrún tekur
sæti sem varaþingmaður þarf að
vinna kosningabaráttuna. Hvern-
ig leggstsú barátta íframbjóðand-
ann?
„Við sem í framboði erum
þykjumst hafa harla gott vegar-
nesti, því málstaður Alþýðu-
bandalagsins byggir á því sem
ætti að vera hverjum íslendingi
hjartfólgnast: virðingu fyrir lífi
og starfi þess fólks sem hér hrær-
ist, fyrir landinu okkar og sjálf-
stæði þjóðarinnar í öllum skiln-
ingi. Fyrir slíkan málstað er bæði
gott og gaman að berjast.
Það er mikill hugur í okkur og
hann á eftir að skila sér í öflugu
kosningastarfi. Við erum öll
reiðubúin að leggja nótt við dag í
þessari vinnu, og takist okkur að
koma boðskap okkar þangað sem
hann á erindi verður árangurinn
eftir því góður.
Ég get ekki látið hjá líða að
benda því fólki, sem hingað til
hefur þurft að kjósa kvennalista
til að koma konu á þing, á þá
staðreynd að nú eru þrjár konur í
fimm efstu sætum á lista Alþýðu-
bandalagsins í Reykjavík, og ég
held að okkur sé öllum treystandi
til að vinna að málefnum kyn-
systra okkar af fullum heilind-
um.“
4 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN