Þjóðviljinn - 14.06.1987, Page 20

POPPSÍÐA
EKKI
Popp og stjórnmál eru hlutir
sem margir telja aö geti ekki átt
margt sameiginlegt. Annaö er al-
varlegt og oft óskiljanlegt venju-
legu fólki á meöan hitt er hluti
þess sem nefnt hefur verið
ingu; frægastur þeirra er þó án
vafa John Lennon. Barátta hans
fyrir friði vakti heimsathygli og
það er í raun illkvittni örlaganna
að þessi maður sem svo framar-
lega stóð fyrir auknum skilningi
einhvers stærsta átaks til hjálpar
nauðstöddum á 20. öldinni. í
Bandaríkjunum sáu þarlendir
tónlistarmenn að bændur áttu í
stórfelldum vandræðum sem
minntu á ástandið fyrir og eftir
heimskreppuna og tóku sig til og
héldu Farm-Aid þeim til stuðn-
ings. Undir áhrifum frá „Byko“
eftir Peter Gabríel kom Little
Steven ásamt félögum frá Bret-
landi og Bandaríkjunum af stað
„Sun-City“ til að koma í veg fyrir
að s.-afríski minnihlutinn hvíti fái
að sjá þá tónlistarmenn sem þeir
vilja með því að setja þá í tónlist-
arbann.
Popparar styðja
Verkamanna-
flokkinn
Það nýjasta er síðan Red We-
dge í Bretlandi. Það er hópur tón-
listarmanna sem stutt hefur
Verkamannaflokkinn bæði kosn-
ingarnar nú og áður. Það er
reyndar einkenni allra þessara
hreyfinga í Bretlandi að þær eru
til vinstri í stjórnmálum og skyldi
því engan undra að íhaldsflokk-
urinn hefur í langan tíma haft
sýnu minna fylgi meðal yngra
fólks heldur en þess eldra. Það
eru þó ekki eingöngu Verka-
mannaflokkurinn sem nýtur góðs
af, því nú í sumar eru haldnar
útihátíðir þar sem fram koma
flestar helstu hljómsveitir Breta
og styðja við bakið á t.d. friðar-
hreyfingum.
Það er því ekki lengur hægt að
líta fram hjá þeirri staðreynd að
popp er í dag orðið annað og
meira heldur en markaðsvara
fyrir ungt fólk. Meir að segja
„Átján rauðar rósir“ sleppur ekki
undan stimplinum. Þó er sorglegt
til þess að vita að stofnun eins og
B.B.C. sem vill láta líta út fyrir
það að hún sé hlutlaus skuli
banna lag sem „Blow Monkeys“
og Kurtis Mayfield gáfu út í sam-
einingu vegna þess að það var of
mikið á móti Thatcher. Finnst
líklega mörgum undarlegt að þau
lög sem gátu talist flytja einhvern
boðskap skyldu ekki líka vera
bönnuð.
Yelló að
að fatast flugið
Það eru ekki margar hljómsveitir
frá meginlandi Evrópu sem geta
státað af þeim orðstír sem
svissneska hljómsveitin Yello
hefur. Síðasta breiðskífa sveitar-
innar „Stella” aflaði hljóm-
sveitinni talsvert stórs aðdáend-
ahóps hér á landi og nú geta ís-
lenskir plötukaupendur náð sér í
eintak af nýjustu afurð sveitarinn-
ar „One Second”.
íslandsvinirnir
í Clash hafa lagt sín lóð á
vogarskálar baráttunnar gegn
kynþáttafordómum.
skemmtanaiðnaður. Það að
þetta tvennt tengist er þó vel
þekkt fyrirbaeri og það á kannski
vel við nú 20 árum eftir að fræg-
asta plata allra tíma „Sgt. Pepp-
ers Lonly Heart Clubs Band“
kom út. Það var nefnilega á þeim
tíma sem popptónlist og popp-
tónlistarmenn fóru að láta sig
stjórnmál einhverju skipta. Mikil-
vægasta undirstaðan á þessum
aukna áhuga var að sjálfsögðu
Vietnam stríðið, en hlutskipti
svartra og annarra þeirra sem
minna mega sín hefur alltaf stað-
ið nærri hjarta popptónlistar-
manna.
Á árunum 1967 voru margir
sem tóku þátt í þessari nýju vakn-
manna og friði skyldi falla fyrir
hendi morðingja. En þeir voru
fleiri sem stóðu í þessari baráttu.
Meðal þeirra var starfsbróðir og
lengi félagi Lennons úr Bítlun-
um, George Harrison. Hann stóð
fyrir tónleikum til styrktar
nauðstöddum í Bangladesh og
gekk vel að safna fé. Svo illa vildi
til að ýmis vandkvæði reyndust á
því að féð kæmist til hinna
nauðstöddu (skattar o.fl.) og svo
fór á endanum að ekkert af fénu
komst á áfangastað. Það er þó
ekki fyrr en á þessum áratug sem
veruleg áhrif og stór atburðir eiga
sér stað. Pönkið afrekaði það
nefnilega meðal annars að setja
slíkar samkundur í tímabundið
stopp þar sem allt slíkt þótti held-
ur hippalegt.
John Lennon og
Yoko Ono-frægustu
frið arpopparar allra tíma
írúminufræga.
Afríka breyti miklu
Það sem pönkið skilaði meðal
annars til poppsins voru áhrif
afrískrar tónlistar og þó einkum
þeirrar sem ættuð var frá Jamacia
-Reagge-tónlistin. The Clash var
þar í fararbroddi og þetta leiddi
til þess að pólitísk virkni fór aftur
að komast í sviðsljósið er hinn
skammlífa Rock against Racism
(rokk gegn kynþáttafordómum)
hreyfing fór á stað. Þetta varð
síðan smátt og smátt að neistan-
um sem kveikti bálið. Eftir að
fréttir fóru að berast frá Afríku
um gífurlega hungursneyð sem
herjaði á álfuna tóku nokkrir
breskir tónlistarmenn sig saman
og hljóðrituðu lagið sem gefið var
út undir nafninu Band-Aid. Það
sem eftir fylgdi er nú orðið að
sögu. Viðbrögðin voru stórkost-
leg og Live-Aid var hápunktur
EINNAF
OKKUR
Popparar gerast pólitískari
Einstök lœkning
Kapparnir í Cure láta ekki deigan síga. Ný hörkugóð plata.
Hljómsveitin Cure hefur nú ný-
lega sent frá sér nýja tvöfalda
breiðskífu og nefnist gripurinn
„Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me”.
Hér er um að ræða fyrsta nýja
efnið sem Cure sendir frá sér síð-
an platan „Head on the Door”
kom út, þrátt fyrir að hið frábæra
smáskífusafn „Standing on the
PLÖTUDÓMUR
Beach” hafi stytt biðina (það
besta fyrir utan að eiga allt safnið
eins og einn gagnrýnandi kallaði
„Standing on the Beach”).
Miðað við gæði „Head on the
Door” mátti búast við miklu frá
Cure og það varð ekki til að
minnka eftirvæntinguna er frétt-
ist að þessi nýja plata ætti að vera
tvöföld. Tvöfaldar plötur eru
alltaf ákveðin áhætta því þær eru
ekki aðeins dýrari en aðrar plötur
heldur er líka viss hætta á því að
gæði þess efnis sem fer á plötuna
séu ekki jafn mikil þar sem
auðveldara er að koma efni fyrir
á svo stórri plötu. Með öðrum
orðum, magn vill oft verða meira
en gæði.
Að þessum formála loknum er
best að koma sér að efninu. Með
„Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me” hef-
ur Cure tekist frábærlega vel upp
og er hér um að ræða enn eina
sönnun þess að Cure hefur hæl-
ana þar sem flestir aðrir hafa
tærnar.
Finna má á plötunni næstum
allar tegundir tónlistar sem Cure
hefur fengist við á undanförnum
árum. Allt frá glettilega léttum
og grípandi Iögum í stíl við „Close
to Me” til hráleika í stfl við eldra
efni Cure. Þetta er plata sem
óhætt er að mæla með við hvern
sem er og batnar við hverja hlust-
un. Þessi plata er að mínu áliti
með því albesta sem komið hefur
út á árinu og væri óskandi að allt
það sem lofi er hlaðið gæti staðið
jafnvel undir því og þessi nýjasta
afurð Cure gerir. Það er aðeins
eitt sem kemur í veg fyrir að ég
geti sagt að þetta sé plata ársins
og það er að hún er tvöföld. Það
tel ég að geri hana of langa og
reyndar líka of dýra, a.m.k. fyrir
stóran hóp íslenskra plötu-
kaupenda.
PLÖTUDÓMUR
Þessi nýja breiðskífa er nokk-
uð beint framhald þess sem
sveitin var að gera á sinni síðustu
skífu. Þó er þessi nýja skífa held-
ur þyngri en Stella og verð ég að
segja að þar sé frekar um ókost
að ræða en hitt. Ekkert eitt lag-
anna á plötunni virðist standa
upp úr og svo virðist sem þeim
hafi heldur fatast flugið frá því
sem áður var. Ekki svo að skilja
að þessi plata sé ekki ýmsum
kostum búin. Ég held þó að ekki
sé laust við að nokkurs hug-
myndaþrots sé farið að gæta og ef
Yello ætla sér að halda áfram á
sömu braut verður þess ekki
langt að bíða að flestir láti sér það
í léttu rúmi liggja hvort hljóm-
sveitin er lífs eða liðin. Lokadóm-
ur minn er því sá að hér sé um
eigulegan grip fyrir aðdáendur
Yello að ræða en tel vafasamt að
platan eigi eftir að auka vinsældir
þeirra mikið. a
20 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 14. júní 1987
j