Þjóðviljinn - 05.12.1987, Blaðsíða 6

MINNING
HúsnæÖisstofnun ríkisins
TÆKNIDEILD
Simi 696900
Útboð
Borgarnes
Stjórn verkamannabústaöa Borgarnesi óskar
eftir tilboðum í byggingu tveggja íbúöa í einnar
hæðar parhúsi, byggöu úr steinsteypu. Verk nr.
U.05.01 úr teikningasafni tæknideildar Húsnæö-
isstofnunar ríkisins.
Brúttóflatarmál húss 195 m2
Brúttórúmmál húss 673 m3
Húsið verður byggt við götuna Arnarklettur 12-
14, Borgarnesi og skal skila fullfrágengnu sbr.
útboðsgögn.
Afhending útboðsgagna er á skrifstofu Borgarn-
esbæjar, Borgarholtsbraut 11, 310 Borgarnesi
og hjá tæknideild Húsnæðisstofnunar ríkisins
Laugavegi 77, 101 Reykjavík frá þriðjudeginum
8. des. 1987 gegn kr. 5.000.- skilatryggingu.
Tilboðum skal skila á sömu staði eigi síðar en
þriðjudaginn 5. jan. 1988 k.11:00 f.h. og verða
þau opnuð að viðstöddum bjóðendum.
F. stjórnar verkamannabústaða, Borgarnesi
Tæknideild Húsnæðisstofnunar ríkisins
^Húsnæðisstofnun ríkisins
Rif og hreinsun
Tilboð óskast í rif og brottflutning tveggja, gólf-
efna, hengilofta o.fl. á nálega 1000 m2 svæði í
húsinu Digranesvegi 5 í Kópavogi.
Um er að ræða létta veggi með hurðum og hengi-
loft á timburgrind með innbyggðum lömpum.
Hurðir, lampar og annað nýtanlegt efni verður
eign verktaka.
Verkinu skal lokið 25. jan. 1988.
Útboðsgögn verða afhent á skrifstofu vorri, Borg-
artúni 7, Reykjavík, gegn 5.000 kr. skilatrygg-
ingu.
Tilboð verða opnuð á sama stað þriðjudaginn 15.
desember 1987 kl. 11.00.
INNKAUPASTOFNUN RIKISINS
Borgartúni 7, sími 26844

z
O2
A
Starfsmaður óskast
á sambýli aldraðra
Sambýli aldraðra, Skjólbrekka, sem starfrækt er í
Kópavogi óskar eftir að ráða starfsmann í fullt
starf sem fyrst. Um vaktavinnu er að ræða.
Nánari upplýsingar veitir forstöðumaður í síma
45088. Umsóknareyðublöð Itggja frammi á Skjól-
brekku, Skjólbraut 1a, Kópavogi.
Umsóknarfrestur er til 12. desember n.k.
Félagsmálastjóri
Dagheimilið Steinahlíð
v/Suðurlandsbraut
Okkur vantar samviskusama manneskju til að
ræsta dagheimilið okkar.
Upplýsingar í síma 33280.
Minningarorð um hjónin
Jóhann H.
Pálsson
Dalbæ I,
Hrunamannahreppi
fœddur 7. mars 1936
dáinn 28. nóvember 1987
Hróðný
Sigurðardóttir
fœdd 17. maí 1942
dáin 28. nóvember 1987
Kveðja frá gömlum kaupamanni
Það var vorið 1970 að ég kom á
Dalbæ í fyrsta skiptið. Hróðný
eða Níní, eins og hún var kölluð
tók á móti mér á þjóðveginum
ásamt Arnfríði dóttur sinni á
„Lettanum", sem þau áttu svo
lengi. Níní var frænka mín og tók
á móti mér 13 ára stráklingnum
eins og móðir. Þegar heim á Dal-
bæ kom kynnti hún mig fyrir Jó-
hanni bónda sínum, Sigurði Inga
og Páli sonum þeirra hjóna og
Ellu Mæju systur Hróðnýjar.
Yngsta barn þeirra, Margrét, var
ekki fædd. Jói og Níní og fjöl-
skylda þeirra áttu síðan eftir að
verða mín önnur fjölskylda næstu
5 sumur.
Níní var glaðleg, glæsileg og
óvenju greind kona. Eftir að hún
lauk Húsmæðraskólanum á
Laugárvatni með afburða náms-
árangri, hóf hún búskap með
eiginmanni sínum að Dalbæ í
Hrunamannahreppi. Þar tókst
þeim með fádæma dugnaði að
skapa sér og sínum paradís á
jörðu, í fallegri og búsældarlegri
sveit. Þau hjónin ráku býlið af
svo miklum myndarskap að unun
var að fylgjast með. Fyrir 10-15
árum reistu þau stórt og
fullkomið fjós, hlöðu og votheys-
gryfju. Skömmu síðar byggðu
þau sér stórkostlegt einbýlishús.
Níní starfaði mikið að félags-
málum. Hún var í kvenfélagi
sveitarinnar, var í hreppsnefnd,
söng í kirkjukór og kór Árnes-
sýslu. Hún var óvenju fjölhæf
kona og rak búið með bónda sín-
um af mikilli reisn. Alltaf gat Níní
haft veisluborð, sama hversu
marga og skyndilega gesti bar að
garði. Þá var oft glatt á hjalla og
mikið spjallað. Ég og Guðbrand-
ur bróðir minn töluðum oft um
kökurnar hennar Níníar og við
hana er kennd uppáhaldstertan
okkar, Níníardraumur. Níní
hugsaði alltaf um okkur kaupa-
mennina eins og sín eigin börn og
vildi okkur aðeins það besta.
Á Dalbæ lærði maður að vinna
og hafa ánægju af því. Jóhann H.
Pálsson var einstakur maður.
Hann var rúmlega meðalmaður á
hæð, ljósbirkinn og heljarmenni
að burðum. Ég man hvað við
kaupamennirnir litum upp til
hans vegna þess hve skapgóður
og hversu sterkur hann var. Hann
smitaði frá sér vinnugleðinni,
vildi ganga vasklega til verks og
oft var vinnudagurinn langur. Ég
minnist vornóttanna. Þá var eins
og Jói þyrfti aldrei að sofa. Hann
vakti yfir ánum og var svo byrjað-
ur að mjólka kl. 8 á morgnana,
oft svefnlaus eða svo til. Ég minn-
ist fagurra sumarnóttanna inn
með Fjalli og niðri á Gili við að
bera á túnin og klukkan orðin 2
eftir miðnættið og hann sendi mig
heim á Dalbæ í bólið og hélt svo
áfram að vinna sjálfur og vakti
mann svo upp með bros á vör að
morgni. Þrek hans var ótrúlegt og
það var ekki allt, því hann hafði
þá bestu sál sem ég hef á ævi
minni kynnst. Sem dæmi um
mannkosti Jóhanns þá minntist
ég eins atburðar. Það hafði verið
dögg í grasinu og ég var á stórri
dráttarvél sem Jarðræktarfélag
Hrunamanna átti og var Jóhann
að tengja drifskaft dráttarvélar-
innar við heyblásara er skyndi-
lega kúplingspedallinn rann
undan votum strigaskósóia mín-
um og þetta ferlíki sem var í
bakkgír, hentist aftur á bak og
skall á blásarann. Ef Jóhanni
hefði ekki tekist að kippa hönd-
unum að sér hefði hans framtíð
sem bónda verið lokið. Auðvitað
bjóst ég við að hann yrði reiður
þarna - annað væri ómannlegt.
En þegar ég leit á hann skein að-
eins alvara og einsog hryggð úr
augum hans. Það kom smá þögn,
síðan klappaði hann mér á öxlina
og sagði sem svo að það væri
aldrei of varlega farið. Þannig var
Jói, alltaf rólegur hvað sem á
dundi. Annað dæmi sem eldri
kaupamenn, Pétur Hjaltesteð,
Guðmundur Ósvaldsson og Gísli
Antonsson sögðu mér: Þeir voru
einhverju sinni að henda mjaltas-
tól í hvorn annan þegar einn stól-
linn skall í höfðinu á Jóa sem bara
brosti og hélt áfram að mjólka.
Aldrei skammaði hann okkur
kaupamennina, þrátt fyrir ýmis
strákapör og hrekki svona eins og
gengur og gerist hjá ungum lífsg-
löðum unglingum. Við dáðumst
að visku hans, kröftum og stóí-
skri ró sem alltaf var yfir honum,
hvað sem á dundi.
Ég minnist kvöldmjaltanna,
þegar Jói kveikti sér í pípu og enn
get ég fundið hvernig pípulyktin
blandaðist fjósalyktinni og það
færðist værð yfir mann eftir
langan en gefandi vinnudag. Þá
vorum við að vinna okkur niður
og notuðum tímann til að ræða
landsins gagn og nauðsynjar. Jói
fylgdist vel með stjórnmálum og
fréttum og oft notuðum við
mjaltatímann til heimspekilegra
hugleiðinga eða skipulögðum
framtíðina.
Ég minnist 17. júní í Félags-
heimili Hrunamanna og Jói svitn-
aði í jakkafötunum sem hann var
í til hátíðabrigða. Þau áttu ekki
við hann. Skömmu síðar þegar
heim kom og hann var kominn í
gallabuxumar og vinnuskyrtuna,
þó napurt væri, byrjuðum við að
bera á tún í fallegri kvöldsól. Þá
færðist bros og gleði yfir Jóa.
Hann naut þess að vinna og vera
bóndi.
Ég minnist rigningardaganna
sem Jói nýtti gjarnan inni í
geymslu við viðgerðir á heyvinn-
uvélunum eða dytta að einu og
öðru. Ég man eftir öllum skrúf-
unum og boltunum og smurolíu-
bornum höndum hans sem allt
lék svo í. Ef varahlutir voru ekki
til, voru þeir bara smíðaðir.
Jói var bóndi af guðs náð.
Hann unni dýrunum. Hann rækt-
aði land sitt af kostgæfni. Hann
var harðduglegur til allra verka
og gat allt. Ekki síst var hann
góður faðir barna sinn og eigin-
maður konu sinnar. Hann var
fullkomin fyrirmynd. Ég sagði
stundum við kunningja mína og
skyldmenni að Jói væri besti
maður sem ég hef á ævi minni
kynnst. Ég hafði meira að segja
haft það að orði einu sinni við
hann sjálfan að ég skyldi skrifa
minningargrein um hann. En
mikið vildi ég að til þess hefði
aldrei þurft að koma.
Ég fékk notið Jóa og Níní í
fimm sumur. Þessi tími var mér,
unglingnum á viðkvæmum
þroskaaldri, ómetanlegur og
mikilvægur tími og hann er einn
sá besti sem ég hef upplifað.
Þökk sé þeim.
Örlög sín veit enginn fyrir.
Kallið getur komið fýrirvara-
laust. Það kom alltof snemma
fyrir Jóa og Níní. Þau voru tekin
frá okkur þegar þau stóðu á há-
tindi lífs síns. Búin að byggja upp
paradís á jörðu að Dalbæ í Hrun-
amannahreppi og ala upp fjögur
mannkosta börn. Söknuðurinn
og sorgin er ólýsandi og allra
mest er hún fyrir nánustu ætt-
ingja, börnin þeirra, Margréti 12
ára, Pál 18 ára, Arnfríði 23 ára og
Sigurð Inga 25 ára. Guð styrki
þau og aðra aðstandendur f
þeirra miklu sorg. En það er
harmi huggun gegn að Jói og Níní
voru hamingjusöm hjón sem áttu
yndisleg ár saman með börnum
sínum, skyldmennum og vinum.
Og við hin sem eftir lifum skulum
taka þau til fyrirmyndar. Falleg
minning þeirra mun lifa um ó-
komna framtíð.
Þorkell Sigurðsson
Dagheimilið Steinahlíð
v/Suðurlandsbraut
Við höfum lausar stöður fyrir fóstrur eða annað
uppeldismenntað fólk.
Einnig vantar okkur fólk í stuðning fyrir börn með
sérþarfir.
Upplýsingar í síma 33280.
6 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN