Þjóðviljinn - 02.03.1989, Blaðsíða 12

—SPURNINGIN—
Nú er aftur farið að selja
plastpoka, hyggst þú
nota innkaupanet í fram-
tíðinni?
þjómnuiNN
Fimmtudagur 2. mars 1989 43. tölublað 54. árgangur
SÍMI 681333
Á KVÖLDIN
C04040
ÁLAUGARDÖGUM
681663
Anna Teodóra Pálmadóttir,
íslenskunemi:
Ég held bara að ég kaupi pok-
ana.
Sonja Gránz,
húsmóðir:
Alveg ákveðin í að nota net. Ég
kunni alltaf vel við þau og á
reyndar tvö.
Hlíf Gestsdóttir,
skrifstofumær:
Já, ég býst við því, en samt er nú
gott að fá ruslapoka.
Halldór Sigurðsson,
bílstjóri:
Nei, nei ég kaupi bara pokana.
Ágústa Kristófersdóttir,
bréfberi:
Ætli ég noti ekki bæði og, það
kemur sér vel heima að hafa pok-
ana, annars er ég núna með fjöl-
notapoka frá Hagkaupum.
Allir sameinast I söngnum. Hér sést Steinunn Finnbogadóttir taka lagið í góðra vina hópi.
Dagvist Sjálfsbjargar tíu ára
Söngurinn sameinar
Líkamleg og andleg uppbygging í góðu umhverfi
Tíu ár eru í dag liðin frá því að
Sjálfsbjörg Landssamband
fatlaðra hóf rekstur á dagvistun
fyrir fatlaða. Með þessu framtaki
gerðist Landssambandið braut-
ryðjandi, og í dag tíu árum síðar
er starfsemin blómleg og hefur
margoft sannað gildi sitt. Þessi
stofnun leysir vanda margra sem
ella þyrftu að vera á sólarhrings
sjúkrastofnunum.
Á dagvist Sjálfsbjargar dvelj-
ast fatlaðir einstaklingar sem búa
eða þurfa að vera mikið einir á
heimilum sínum. Hér er þessu
fólki skapað öryggi, vettvangur
til þess að njóta samvista við
aðra, vinna að andlegri og líkam-
legri uppbyggingu og síðast en
ekki síst, skemmta sér.
Steinunn Finnbogadóttir hefur
veitt Dagvistun Sjálfsbjargar
forstöðu frá upphafi, og fer ekki á
milli mála að hún er vinsæl og
ósérhlífin í stnu starfi. Að sögn
Steinunnar eiga margir þeirra er
hér dvelja ekki aðeins við líkam-
lega fötlun að stríða, heldur einn-
ig erfitt með að tjá sig vegna
áfalla eða sjúkdóms. Einvera við
slíkar aðstæður skapar mikið ör-
yggisleysi, bæði þess er í hlut á og
eins hinna á heimilinu sem vilja
vera innan handar en verða að
vera fjarverandi daglangt við
vinnu.
Dagvist Sjálfbjargar tók til
starfa 2. mars 1979 og er heimilið
hið fyrsta sinnar tegundar hér-
lendis. í upphafi voru hér aðeins
tveir innritaðir, annar þeirra
Hans A. Jónsson hefur verið hér
á hverjum degi síðan.
Nú dveljast hér 45 manns í allt,
sumir aðeins tvo daga í viku en
flestir alla daga. Að sögn fólksins
er mjög góður andi, mikið sér til
gamans gert, og söngurinn það
sem sameinar alla.
Guðbjörg Rósa Guðjónsdóttir
er ein þeirra sem kemur hingað á
hverjum degi og sagði hún í sam-
tali við Þjóðviljann að dvölin hér
hefði gersamlega breytt lífi henn-
ar. Áður hafði hún dvalist ein
heima og vissi hreinlega ekki
hvernig hún átti að láta daginn
líða.
Sundið best
Sundið og æfingarnar skapa
mesta ánægju, sagði Skarphéð-
inn Jónatansson sem hefur komið
hingað á hverjum degi í 5 ár og
hafði aldrei áður í vatn komið en
segist nú vera syndur sem selur.
I Dagvist Sjálfsbjargar er fólk á
öllum aldri, þó enginn undir 16
ára aldri, skipting milli karla og
kvenna er nokkuð jöfn þó stúlk-
urnar hefðu verið að tala um að
ekki væri úr vegi að fá fleiri pilta.
Fólkið er sótt, og því ekið heim
að starfsdegi loknum. Dagurinn
líður við handavinnu, lestur,
spilamennsku og ýmis tómstund-
astörf fyrir utan sund- og þrekæf-
ingar. Kostnaðurinn við rekstur-
inn er greiddur af Trygginga-
stofnun ríkisins.
Það sem einkennir starfsemina sambandi fatlaðra hjartanlega til
er gleði og samstaða. Þjóðviljinn hamingju með þennan áfanga.
óskar Sjálfsbjörgu Lands- eb
„Þetta hefur rifið mig til baka til lífsins," segir Elínborg Ágústsdóttir sem farið
hefur í þrjár hjartaaðgerðir en hjólar nú af fullum krafti.