Þjóðviljinn - 25.07.1989, Blaðsíða 7

Atvinnuleysi
Sjálfs-
virðingin
fer fyrst
Ég sé engan endi á þessu ástandi og eftirþví
sem lengri tími líður verður vonin veikari,
segir ung kona sem hefur verið atvinnulaus frá
því í september á síðasta ári
Fyrst af öllu missir maður
sjálfsvirðinguna, svo kemur
þetta voðalega vonleysi og
svartsýni. Það er fátt eins niður-
drepandi og að skrifa hverja um-
sóknina á fætur annari, fara í við-
tal eftir viðtal og bíða svo dögum
saman eftir svari. Komi eitthvert
svar, sem er nú sjaldnast, þá hef-
ur það verið neikvætt til þessa. Eg
sé engan endi á þessu ástandi og
eftir því sem lengri tími líður
verður vonin veikari, segir ung
kona sem verið hefur atvinnulaus
frá því í september á síðasta ári,
ef undan er skilin nokkurra vikna
afleysingavinna í lok síðasta árs.
En atvinnuleysið er ekki eina
vandamál þessarar konu heldur
síðasta hörmungin í röð atvika
sem gerst hafa á undanförnum
tveimur árum.
Hún er 35 ára, fráskilin,
tveggja barna móðir. Hún vann í
banka í 10 ár en setti síðan upp
litla verslun sem hún rak í 3 ár.
Þegar hún var 24 ára flutti fjöl-
skyldan í einbýlishús sem þau
hjónin byggðu að mestu leyti sjálf
og um þrítugt voru þau búin að
koma sér nokkuð vel fyrir og flest
benti til þess að mestu fjárhags-
erfiðleikarnir væru að baki.
Misstu allar
eigur sínar
En rekstur verslunarinnar
gekk ekki vel og skuldirnar hlóð-
ust upp. Þá reyndu þau að selja
hana en það gekk ekki og á end-
anum misstu þau verslunina
ásamt öllum sínum eignum. Þau
bjuggu úti á landi og ákváðu að
flytja í bæinn og byrja upp á nýtt.
Fjölskyldan flutti þó ekki saman
til Reykjavíkur því þau hjónin
voru skilin áður en af því varð.
- Til að byrja með vildi égekki
trúa því hvert stefndi með rekstur
verslunarinnar en þegar ég á
endanum varð að horfast í augu
við það að ég var að missa allt út
úr höndunum á mér fór ég ein-
faldlega yfir um og í stundarbrjá-
læði tók ég þá ákvörðun að ég
vildi ekki lifa lengur og tók inn
allar töflur sem til voru á heimil-
inu. Af tilviljun kom sonur minn
fyrr en til stóð heim úr skólanum
þennan dag og leist ekki á hvað
mamma hans svaf fast.
Ég komst yfir þetta þunglyndi
með hjálp lækna, aðstandenda og
góðra vina og þegar eignamissir-
inn var yfirstaðinn gat ég alveg
horfst í augu við það til að byrja
með. En þegar hjónabandið rann
út í sandinn, sem gerðist á mjög
skömmum tíma, þá veittist mér
miklu erfiðara ’að sætta mig við
hvernig komið var. Ég veit að
saman hefðum við getað komið
fótunum undir okkur á ný á stutt-
um tíma.
Ég fékk vinnu strax þegar ég
kom til Reykjavíkur vorið 1987.
Þá var ekki farið að bera svo
mikið á slæmu atvinnuástandi.
Eftir eins árs starf á skrifstofu í
bænum bauðst mér starf í banka.
Launin voru betri þar og ég gat
alveg hugsað mér að vera þarna
til frambúðar. Það fór þó svo að
ég vann ekki í bankanum nema í 3
mánuði. Upp komu leiðindi á
milli mín og annarrar konu, sem
hafði verið í sambandi við fyrr-
verandi manninn minn meðan á
skilnaði okkar stóð. Ég býst við
að sökin liggi hjá okkur báðum
og mér fannst ósanngjarnt að ég
ætti ein að gjalda þessara leiðinda
en eftir að yfirmaður bankans
hafði gert mér ljóst að hann teldi
annarri okkar ofaukið gekk ég út
samdægurs. Mig grunaði ekki þá
að ég væri að ganga út í margra
mánaða atvinnuleysi.
Ég fór fljótlega af stað í leit að
annarri vinnu og vildi helst kom-
ast að í öðrum banka. Þeir voru
þá búnir að loka fyrir allar ráðn-
ingar nýrra starfsmanna. Þá sótti
ég um ýmis almenn skrifstofu-
störf og störf við veitingar og
verslunarrekstur þar sem ég hafði
reynslu á þessum sviðum en þeg-
ar það bar ekki heldur neinn ár-
angur sótti ég bara um allt sem
mögulega kom til greina.
Sent hátt í eitt
hundrað
starfsumsóknir
Ætli ég sé ekki búin að senda
hátt í eitt hundrað umsóknir út
Laus staða
Staöa deildarstjóra í fjármáladeild félagsmála-
ráðuneytisins er laus til umsóknar.
Laun samkvæmt launakerfi starfsmanna ríkis-
ins.
Umsóknir ásamt upplýsingum um aldur,
menntun og fyrri störf sendist félagsmálaráðu-
neytinu fyrir 11. ágúst n.k.
Félagsmálaráðuneytið,
21. júlí 1989
um allan bæ. Svo bíður maður
eftir svari dögum saman en fæstir
hafa einu sinni fyrir því að láta
vita af því að maður fái ekki vinn-
una, hvað þá heldur að umsóknir
og önnur gögn séu endursend. Ég
hef enga tölu á því hversu margar
starfsumsóknir ég hef sent vegna
auglýsinga í Morgunblaðinu en
mér finnst þetta ekki forsvaran-
legt fyrirkomulag að þurfa að
senda ítarlegar upplýsingar um
sjálfan sig út um allt og hafa enga
hugmynd um hverjir fá þær og
það er alger undantekning að þær
séu endursendar.
Það kemur sér afar illa fyrir
mig að hafa gengið út úr síðasta
starfi í illsku. Ég fæ auðvitað eng-
in meðmæli þaðan og af því að ég
gekk sjálf út þá á ég ekki rétt á
neinum bótum frá atvinnuleysis-
sjóði bankamanna. Ég fæ tæp-
lega 20 þúsund í atvinnuleysis-
bætur á mánuði vegna fyrri starfa
og ásamt meðlagi og mæðra-
launum hef ég því um 40 þúsund
krónur til ráðstöfunar á mánuði.
Ég greiði um 38 þúsund krónur í
húsaleigu á mánuði. Fjárhags-
hliðin á dæminu er þannig að ég
vil helst ekki um það hugsa. Ég
get ekki staðið í skilum með
nokkurn hlut og skuldabunkinn
hækkar stöðugt. Eftir að ég var
búin að vera atvinnulaus í nokkra
mánuði leitaði ég til Fél-
agsmálastofnunar og fæ þaðan
húsaleigustyrk núna.
*
Orjúfanlegur
vítahringur
í fyrstu sagði ég alltaf frá því í
umsóknum hvernig starfi mínu
lauk hjá bankanum en ég er hætt
því núna. Ég gæti alveg eins
sleppt því að sækja um vinnuna.
Aðstaðan sem ég er í fjárhagslega
hefur líka mjög neikvæð áhrif.
Atvinnurekendur hafa aðgang að
upplýsingum um stöðu fólks
gagnvart bönkunum og það eru
nú ekki mjög jákvæðar fréttir
sem þeir fá þaðan. Og á meðan ég
fæ ekki vinnu versnar sú staða
þannig að þetta virðist vera orð-
inn órjúfanlegur vítahringur.
Sú staðreynd að ég er einstæð
móðir er svo enn til að minnka
líkurnar á vinnu. Stundum hefur
mér verið sagt það hreint út að
einstæðar mæður fái ekki vinnu á
staðnum. Aðrir segja minna en
það sést á svipnum hvað þeir eru
að hugsa. Mér finnst þetta nánast
útskúfun og niðurlægingin er
óþolandi. Eins og það sé einhver
glaqjur að eiga tvö börn.
Ég er hætt að sækja um vinnu
eftir auglýsingum í blöðunum. Ég
geng á milli fyrirtækja sjálf og er
skráð hjá nokkrum ráðningar-
skrifstofum. Tilveran sveiflast á
milli vonar og ótta. Stundum er
ég full af krafti og dríf mig á
marga staði en þegar ég er búin
að standa fyrir framan fjölda
fólks og þylja sömu rulluna án
þess að það beri nokkurn árangur
þá hellist yfir mig vonleysið og
mér finnst það vita tilgangslaust
að vera að berjast í þessu. Ég er
orðin óskaplega bitur því þessir
erfiðleikar hafa svo staðið lengi
og það virðist enginn endir vera á
þessu. Ég hef þó ekki aftur sokk-
ið svo djúpt að það hvarfli að mér
aftur að stytta mér aldur, en ég er
oft mjög kvfðin og get lítið sofið
heilu næturnar.
Þrátt fyrir alla erfiðleikana hef
ég reynt að horfa á björtu hlið-
arnar í lífinu, ég á yndisleg börn,
mjög góða foreldra og systur og
stóran hóp af vinum sem hafa
hjálpað mér og hvatt mig á allan
hátt. Einhvern tíma hlýt ég að fá
vinnu og verða fær um að sjá mér
og börnunum mínum farborða.
Þó að það sé andstyggilegt, að
geta ekki greitt sínar skuldir og
staðið sig sem eina fyrirvinna
heimilisins, þá er það enn verra
að fá ekki að vera virkur úti í
atvinnulífinu þegar maður hefur
fulla krafta og vilja til þess.
•Þ
ALÞÝÐUBANDALAGIÐ
Vesturland
Sumarferð í Flatey
Sumarferð kjördæmisráðs Alþýðubandalagsins á Vesturlandi verður far-
in helgina 12. til 13. ágúst. Farið verður út í Flatey á Breiðafirði kl. 13 á
laugardag frá Stykkishólmi og tjaldað þar. Möguleiki á svefnpokaplássi.
Þátttaka tilkynnist fyrir 26. júlí til eftirtaldra aðila:
Akranesi: Þorbjörg s. 11608, Borgarnesi: Birna s. 71544, Grundarfirði:
Ingi Hans s. 86811, Hellissandi: Skúli s. 66619.
Stjóm kjördæmisráðs