Þjóðviljinn - 23.06.1990, Blaðsíða 7

Hafa forstöðumenn stofnana eða einstakir starfsmenn ekki leyfi til að láta í ljós eigin skoðanir?
Ráðherrann virðist ekki vera í pólitík lengur
Rætt við dr. Jón Gunnar Ottósson fráfarandi forstödumann
Rannsoknastödvar Skógræktarríkisins að Mogilsa á Kjalarnesi
um tildrög að uppsögn hans og annars starfsfölks við stöðina
Hluti af því sem ég hef kallað
aðför að mér sem forstöðu-
manni Rannsóknastöðvarinnar
á Mógilsá stafar einfaldlega af því
að einstaka menn hafa séð ofsjón-
um yfir vexti og viðgangi stöðvar-
innar og þeim árangri sem rann-
sóknir okkar voru farnar að
skila, ekki eingöngu fyrir Skóg-
rækt ríkisins heldur fyrir alla sem
áhuga hafa á að starfa að trjá-
rækt á íslandi. Ýmsir hafa þá far-
ið að óttast um sinn hag af þessum
sökum, því óneitanlega er viss
hætta á að sá notalegi klúbbur
sem hefur stjórnað þessum mál-
um fram að þessu verði ekki alveg
einráður lengur, eins og t.d. þeg-
ar farið er að bjóða út trjáplöntu-
framleiðslu og í ljós kemur að
aðrir eru jafn hæfir eða hæfari til
að sjá um hana en Skógræktin.
Inn í þetta allt spilar svo líka
umræða sem átt hefur sér stað um
umhverfisráðuneyti, og ótti á-
kveðinna manna við að missa
þangað drjúgan spón úr sínum
aski. Strax í tíð ríkisstjórnar Þor-
steins Pálssonar var þessi um-
ræða farin að valda titringi í land-
búnaðarráðuneytinu. I raun
verður hræðslan við að missa
verkefni í sambandi við gróður-
vernd yfir til umhverfisráðuneyt-
is aðalhvati þess að menn fara á
nýjan leik að afneita sjáifstæði
Rannsóknast.yövarinnar og láta
eins og hún sé aðeins eins konar
þróunar- og tæknideild hjá Skóg-
rækt ríkisins. Sveinbjörn Dag-
finnsson, ^öuneytisstjóri í land-
búnaðarráðuneytinu, fer þar
með yfirumsjón þessara mála og
getur ef honum sýnist svo brems-
að þar af alla hluti sem menn eru
að gera kröfu um. Þessi sami
maður er síðan formaður stjórnar
Rannsóknastöðvarinar á Mó-
gilsá, hann er í stjórn Skógrækt-
arfélags íslands og í fram-
kvæmdanefnd þessa átaks sem
kennt er við Landgræðsluskóga
1990.
Fyrirvaralaus
heimsókn
Dr. Jón Gunnar Ottósson, frá-
farandi forstöðumaður
Rannsóknastöðvar Skógræktar
ríkisins að Mógilsá á Kjalarnesi,
var ómyrkur í máli þegar blaða-
maður heimsótti hann á heimili
hans á Stokkseyri nú í vikunni,
þar sem hann býr ásamt konu
sinni Margréti Frímannsdóttur,
formanni þingflokks Alþýðu-
bandalagsins og börnum þeirra.
Erindið var að fræðast ögn um þá
deilu sem upp er komin milli
starfsmanna Rannsóknastöðvar-
innar annars vegar og landbúnað-
arráðherra og nokkurra embætti-
smanna hans hins vegar, sem hef-
ur orðið til þess að um miðjan
síðasta mánuð sagði Jón Gunnar
starfi sínu lausu frá og með 1.
október nk. vegna boðaðra
breytinga á reglugerð um starf-
semi Rannsóknastöðvarinnar að
Mógilsá, sem í hnotskurn ganga
út á það að hans mati að koma
stöðinni endanlega undir yfir-
stjórn embættis skógræktar-
stjóra. Daginn eftir sögðu sam-
starfsmenn hans upp af sömu á-
stæðu, en við stöðina hafa undan-
farið starfað 13 manns í ársstarfi,
auk forstöðumanns, þar af átta
háskólamenntaðir sérfræðingar,
aðallega líffræðingar. Ráðstöfun-
arfé stöðvarinnar á þessu ári er
samkvæmt fjárlögum 37 miljónir
króna.
Tveim vikum eftir að Jón
Gunnar sendi inn uppsögn með
fjögurra og hálfs mánaðar fyrir-
vara, eða rétt fyrir hvítasunnu,
var honum gerð fyrirvaralaus
heimsókn á vinnustað, að tilh-
lutan landbúnaðarráðherra, þar
sem fóru þeir Jón Loftsson skóg-
ræktarstjóri og Jóhann Guð-
mundsson fjármálastjóri land-
búnaðarráðuneytisins. Var Jóni
Gúnnari boðið að hirða sitt haf-
urtask og hverfa brott af vinnust-
aðnum hið skjótasta og bannað
að stíga þar fæti inn fyrir dyr eftir
að vinna hæfist að afstaðinni hvít-
asunnuhelgi.
í trássi við fyrirmæli um að hald
skyldi lagt á bókhald stöðvarinn-
ar segist Jón Gunnar hafa haft
það heim með sér til að geta
gengið frá uppgjöri, og það hafi
Steingrímur Sigfússon landbún-
aðarráðherra samþykkt síðar.
Eftir að Jón Gunnar hvarf frá
stöðinni hefur Jón Loftsson skóg-
ræktarstjóri verið settur til að
gegna starfi forstöðumanns til
bráðabirgða.
Að njóta málfrelsis
- Það merkilega er að þegar
frumvarp un umhverfisráðuneyti
lá fyrir Alþingi fyrr á þessu ári, þá
var kallað eftir áliti forsvars-
manna ýmissa stofnana eins og
Landgræðslu ríkisins, Skógrækt-
ar ríkisins, Rannsóknastofnunar
landbúnaðarins og fleiri, en mér
er kunnugt um að ráðuneytis-
stjóri landbúnaðarráðuneytisins
var með puttana í því hvað kom
frá þessum stofnunum, þannig að
álit þeirra eru nokkurn veginn
samhljóða. Síðan gerðist það að
forstöðumaður Rannsókna-
stöðvarinnar á Mó-
gilsá var kallaður fyrir allsherjar-
nefndir þingsins, og þar útskýrði
ég mín sjónarmið fyrir báðum
þingnefndum og afhenti skriflega
minnispunkta, þar sem ég lýsti
því að ég teldi eðlilegt að
rannsóknaþátturinn, fræðsla og
eftirlit færi í umhverfisráðuneytið
meðan framkvæmdaþáttur skóg-
ræktar og landgræðslu gæti sem
best setið eftir í landbúnaðar-
ráðuneyti.
í framhaldi af þessu kemur
stjórn Rannsóknastöðvarinnar á
Mógilsá saman og sendir þing-
nefndunum bréf þar sem hún lýs-
ir mig í raun ómerkan orða
minna, ég hafi engan rétt haft til
að tjá mig um málið þar sem ég
hafi ekki borið álit mitt undir
stjórnina sem eigi að ákveða
hvað frá þessari Rannsóknastöð
komi. Þetta er sama stjórn og
hefur verið með yfirlýsingar um
það þvert ofan í það sem þetta
bréf og fundargerðir hennar stað-
festa, að hún hafi ekki verið
eiginleg stjórn heldur eins konar
ráðgjafanefnd. Bréf stjórnarinn-
ar og álit mitt getur fólk líka lesið
í þingtíðindum, þar sem Ingi
Björn Albertsson las hvort
tveggja upp í umræðu um frum-
varp um umhverfisráðuneyti á
Alþingi.
Athyglisverðast í þessu sam-
bandi er e.t.v. það álit ráðuneyt-
isstjórans, Sveinbjarnar Dag-
finnssonar, sem kemur fram í
fundargerðum stjórnar Rann-
sóknastöðvarinnar á þessum
tíma, en þar heldur hann því fram
að forstöðumenn stofnana eða
einstakir starfsmenn hafi ekki
leyfi til að láta í ljós eigin skoðan-
ir nema vera búnir að bera þær
undir yfirmenn sína, sem í mínu
tilfelli hefði átt að vera ráðun-
eytisstjórinn. Ég spurði hann
hvar þetta endaði, hvort það væri
þá ekki ráðherrann sem endan-
lega ætti að ákveða hvað menn
mættu segja og hvaða skoðanir
þeir mættu hafa. Ráðuneytisst-
jórinn svaraði því játandi og þá
spyr maður hvers konar Iýðræði
menn sjái fyrir sér á íslandi ef
þingnefndir Alþingis geta ekki
leitað til embættismanna í kerf-
inu, nema viðkomandi ráðherra
gefi þeim fyrirmæli um hvað þeir
megi segja. Þá er miklu skynsam-
legra að spyrja ráðherrann beint
álits niðri á Alþingi.
Þegar rætt er um hvaða emb-
ættismenn njóta málfrelsis og
hverjir ekki, er rétt að rifja upp
að á ráðstefnu sem haldin var í
Kópavogi á vegum Landverndar
fyrr á þessu ári talaði ráðuneytis-
stjórinn, Sveinbjörn Dagfinns-
son, gegn stefnu Alþýðubanda-
lagsins og því sem ég taldi áð hlyti
að vera stefna landbúnaðarráð-
herra í umhverfismálum með því
að leggjast alfarið gegn því að
gróðurverndarþáttur land-
græðslumála yrði fluttur í hið ný-
stofnaða umhverfisráðuneyti.
Sigurður Blöndal fyrrverandi
skógræktarstjóri flutti líka ræðu
þarna sem var mjög á sömu nót-
um, en það dugði honum greini-
lega ekki, því þegar Júlíus Sólnes
umhverfisráðherra var að flytja
sitt mál og skýra þær hugmyndir
sem uppi eru um tilhögun og
skipan mála í hinu nýja ráðu-
neyti, þá var Sigurður Blöndal
með stöðug frammíköll, - sagði
meðal annars að menn utan úr bæ
kæmu ekkert þarna til að stjórna
skógræktarmálum á íslandi.
Eg blandaði mér ekkert í um-
ræðu þarna, enda komust varla
aðrir að en þeir tveir sem áður
eru nefndir. Afstaða mín var hins
vegar öllum kunn sem þarna
voru, því ég hef ekkert legið á
mínum skoðunum og tók auk
þess virkan þátt í mótun stefnu
Alþýðubandalagsins og var
ásamt Auði Sveinsdóttur lands-
lagsarkitekt í fyrirsvari fyrir
starfshóp þar sem mótuð var
mjög skýr stefna í þessum málum
sem Alþýðubandalagið sam-
þykkti á sínum tíma á mið-
stjórnarfundi, - stefna sem
gengur eins og áður segir þvert
gegn því sem Sveinbjörn Dag-
fínnsson ráðuneytisstjóri boðaði
á þessari ráðstefnu. Auk þess tók
ég þátt í starfshópi á vegum land-
búnaðarráðuneytis sem komið
var á laggirnar í ráðherratíð Jóns
Helgasonar til að reyna að skerpa
starf Landgræðslu og Skógræktar
ríkisins, en auk mín voru í þeim
hópi þeir Andrés Arnalds,
Sveinn Runólfsson og Stefán Sig-
fússon, allir frá Landgræðslunni.
Niðurstaða okkar var síðan gefin
út í glæsilegum litprentuðum
bæklingi á vegum ráðuneytisins
sem nefndist: „Gróðurvernd;
Markmið og leiðir.“
En þegar Steingrímur Sigfús-
son tók við starfi landbúnaðar-
ráðherra haustið 1988 batt ég
töluverðar vonir við hann sem
ráðherra. Það var von mín og
fjölmargra annarra Alþýðu-
bandalagsmanna að landbúnað-
arráðuneytið hætti að gegna hlut-
verki „hagsmunaráðuneytis“ út-
valinna fulltrúa bænda, sem hafa
höfuðaðsetur við Hagatorg í
Reykjavík, en yrði í staðinn það
sem kalla mætti „landnýtingarr-
áðuneyti" með mjög breitt svið.
Þetta var hægt að gera á einfaldan
hátt með því að setjast niður og
hugsa hlutina upp á nýtt. Það sem
hefur komið mest á óvart er að
Steingrímur Sigfússon virðist
fyrst og fremst líta á sjálfan sig
sem embættismann eftir að hann
kom í landbúnaðarráðuneytið, -
kannski hann sé búinn að gleyma
hvernig á því stendur að hann er
þangað kominn?
Ráðherrann virðist alla vega
ekki vera í pólitík lengur, hann er
þarna einungis sem æðsti for-
svarsmaður þeirra stofnana sem
undir hans ráðuneyti heyra. í
samræmi við það leitar hann fyrst
og fremst eftir ráðgjöf hjá yfir-
mönnum þessara sömu stofnana,
þeirra manna sem árum og ára-
tugum saman hafa mótað stefn-
una í þessum málum, en virðist
gjörsamlega lokaður fyrir frjórri
umræðu og öllum nýjum hug-
myndum, og sneiðir þannig
jafnvel hjá nýlegum samþykktum
eigin flokks!
Harma
trúnaöarbrest
Hvergi er minnst á Rann-
sóknastöðina í lögum um Skóg-
rækt ríkisins, en í núgildandi
reglugerð sem landbúnaðarráð-
herra setti árið 1968 og nú hafa
verið boðaðar breytingar á segir
að stöðin sé sérstök deild innan
Skógræktar ríkisins, en landbún-
aðarráðherra skipi forstöðu-
mann, að fengnum tillögum
stjórnarnefndar stöðvarinnar,
sem jafnframt er skipuð af ráð-
herra. Rannsóknastöðin skal og
samkvæmt starfsreglum þessum
hafa sjálfstætt reikningshald og
hefur frá og með fjárlögum fyrir
árið 1989 verið alveg aðskilin frá
fjárhag Skógræktarinnar.
Eiríkur Tómasson hæstaréttar-
lögmaður bendir á það í álitsgerð
frá 8. febrúar sl., sem hann tók
saman að beiðni Jóns Gunnars,
að hvergi sé í umræddum reglum
beinlínis talað um að Rannsókna-
stöðin sé undir stjórn skógrækt-
arstjóra þótt hún sé í 1. grein
þeirra kölluð „sérstök deild
innan Skógræktar ríkisins.“ Aft-
ur á móti sé þar að finna fjölmörg
önnur ákvæði sem bendi til hins
gagnstæða. Þannig sé víðar en á
einum stað í þessum reglum frá
1968 gengið út frá því að
Rannsóknastöðin sé sjálfstæð
stofnun og óháð Skógrækt ríkis-
ins. Forstöðumaður lúti heldur
ekki yfírstjórn skógræktarstjóra
enda sé hann skipaður beint af
landbúnaðarráðherra án atbeina
skógræktarstjóra.
Þá er í álitsgerð hæstaréttarlög-
mannsins bent á að þar sem í regl-
unum sé kveðið á um að ráðherra
skipi fjóra menn auk skógræktar-
stjóra í stjórnarnefnd Rann-
sóknastöðvarinnar að Mógilsá sé
fráleitt að álíta að honum sé jafn-
framt ætlað að fara með yfir-
stjórn stöðvarinnar.
Auk Jóns Loftssonar skóg-
ræktarstjóra sitja nú í stjórn
Rannsóknastöðvarinnar þau
Sveinbjörn Dagfinnsson, ráðu-
neytisstjóri í landbúnaðarráðu-
neytinu, sem er formaður, Þor-
steinn Tómasson, Hulda Valtýs-
dóttir og Indriði Indriðason, en
þau fjögur hafa undirritað og sent
frá sér til birtingar í blöðum á-
lyktun stjórnar frá 7. júní 1990,
þar sem þau segjast m.a. harma
þann trúnaðarbrest sem orðinn
sé á milli forstöðumanns Rann-
sóknastöðvarinnar og margra
þeirra aðila sem hann þarf að
starfa með í hennar þágu, og lýsa
yfir stuðningi við þær aðgerðir
landbúnaðarráðherra í málinu,
sem hér að framan er lýst. Jafn-
framt segir þar: „Forstöðumað-
urinn hefur tvisvar á sl. níu mán-
uðum sagt upp störfum. Með
hliðsjón af því og öllum aðstæð-
um telur stjórnin að rétt hafi ver-
ið að fallast á uppsögn hans og
ákveða starfslok."
Agreiningur
um valdsvið
- Forsaga málsins er að ég
sagði fyrst upp í fyrrahaust af
nánast sömu orsökum og núna,
þ.e. að tilburðir voru uppi til að
skerða fjárhagslegt sjálfstæði
Rannsóknastöðvarinnar og færa
klukkuna aftur um tíu ár eins og
ég tel að Steingrími Sigfússyni
hafi nú tekist. Þá tókust sættir og
ég dró uppsögn mína til baka í
þeirri trú að ráðherra ábyrgðist
að ekki yrði hróflað við fjárhags-
legu sjálfstæði stöðvarinnar.
Þegar ég réð mig að Rann-
sóknastöðinni árið 1981 var varla
hægt að segja að hún risi undir
nafni, rannsóknir voru litlar sem
engar og aðalhlutverk stöðvar-
innar var að vera eins konar fræk-
ornabúð fyrir Skógrækt ríkisins.
Þá voru starfsmenn ekki nema
fjórir og ég varð lítið var við hina
fyrst í stað, og vissi ekkert hvað
þeir voru að bauka. Smátt og
smátt jókst áhugi á að efla
rannsóknastarfið og ég tók í
auknum mæli að mér skipulagn-
ingu á starfi stöðvarinnar, og var í
raun og veru tekinn við stjórn
hennar fjórum til fimm árum
áður en ég var skipaður forstöðu-
maður árið 1988. Þannig skrifaði
ég oft skýrslur og greinar sem
aðrir settu nöfn sín undir, en slíkt
mun víst ekki vera einsdæmi hjá
opinberum stofnunum. En núna
þegar rannsóknastarfinu hefur
fleygt það mikið fram að niður-
stöður eru farnar að birtast í virt-
um erlendum vísindaritum er
blóðugt til þess að vita að allt
verði látið hverfa aftur í sama far
og það var þegar ég kom þangað
fyrst.
En varðandi fyrri uppsögn
mína þá gerði Ríkisendurskoðun
þá kröfu í fyrra ásamt Fjárlaga-
og hagsýslustofnun að Skógrækt
ríkisins héldi sig innan ramma
fjárlaga og skæri niður kostnað
við starfsemi sína sem komin var
úr öllum böndum vegna lang-
vinnrar fjármálaóreiðu. Við
stóðum aftur á móti mjög vel á
Mógilsá, og vorum raunar tveim
miljónum króna undir fjárhags-
áætlun á þeim tíma, enda með
sjálfstæðan fjárhag. Engu að
síður gerði Sigurður Blöndal, þá-
verandi skógræktarstjóri, kröfu
um að við skærum niður kostnað
við launalið með því að draga úr
yfirvinnukostnaði, og Sveinbjörn
Dagfínnsson ráðuneytisstjóri
studdi hann í þeirri kröfu, þótt
hann væri jafnframt formaður
stjórnar, og vissi fullvel að þessi
niðurskurður gæti haft í för með
sér röskun á rannsóknaverkefn-
um hjá okkur, með þeim afleið-
ingum að sum þeirra eyðilegðust.
Peningana sem spöruðust hjá
okkur gat Skógræktin heldur
ekkert notað, vegna þess að þeir
voru eyrnamerktir
Rannsóknastöðinni á fjár-
lögum, hins vegar gátum við not-
að þessa sömu peninga til við-
halds á húsakynnum stöðvarinn-
ar.
Fyrirkomulagið hefur verið
þannig að við erum með allan
okkar rekstur á eigin hendi og
fáum peningagreiðslur beint frá
Ríkisféhirði og sjáum um okkar
eigið bókhald, en þegar við send-
um inn reikninga fyrir yfírvinnu
og ferðakostnað fyrir hvern mán-
uð, þá þurfa vinnuskýrslur
Rannsóknastöðvarinnar að fara
eftir mjög einkennilegu ferli til að
hljóta samþykki. Fyrst sendi ég
vinnuskýrslur í landbúnaðar-
ráðuneyti, þangað eru þær sóttar
og farið með þær að Ránargötu
18, þar sem höfuðstöðvar Skóg-
ræktarinnar voru áður til húsa, og
þaðan eru skýrslurnar sendar
skógræktarstjóra austur á Hérað,
og ganga svo sömu leið til baka
frá Skógrækt ríkisins á Egilsstöð-
um um Ránargötu 18, þaðan eru
þær sendar Vegagerð ríkisins til
skráningar, og þá er loks komið
að því að hægt sé að senda upp-
lýsingar til Launaskrifstofu ríkis-
isins sem sér um að borga starfs-
mönnum út.
Rétt fyrir verslunarmanna-
helgi í fyrra kom hingað til lands
vísindamaður frá Kanada til að
dvelja hér í eina viku við að setja
upp tæki sem kostuðu tíu miljónir
króna og voru gjöf til
Rannsóknastöðvarinnar frá há-
skóla vestanhafs. Vegna mistaka
hjá Flugleiðum urðu tækin eftir
vestra og ég fól starfsmanni okk-
ar að ganga í málið um helgina og
ná tækjunum til landsins í hvelli
til að missa Kanadamanninn ekki
aftur úr landi, án þess hann hefði
erindi sem erfiði, en maðurinn
var mjög tímabundinn. Með því
að leggja nótt við dag alla helgina
tókst starfsmanni mínum að ná
sendingunni og koma henni
gegnum tollafgreiðslu í tæka tíð.
Þegar svo kom að því að greiða
honum laun fyrir ómakið lét Sig-
urður Blöndal skógræktarstjóri
stöðva yfirvinnugreiðslur til
mannsins og Sveinbjörn Dag-
finnsson ráðuneytisstjóri studdi
hann í því.
Þarna kom upp mjög skýrt
dæmi um ágreining um valdsvið
forstöðumanns Rannsókna-
stöðvarinnar, og meira að segja
var fyrirsjáanlegt að rannsókna-
verkefni sem unnið hafði verið að
í tvö ár færi í súginn ef ekki yrði
breyting á þeirri afstöðu að skera
niður alla yfirvinnu í stöðinni. Ég
átti ekki annars úrkosta en segja
upp, þar sem ég gat ekki unað því
sem forstöðumaður að undirsk-
rift mín á vinnuseðlum starfs-
manna væri ekki tekin gild. Eftir
það á ég fund með Steingrími Sig-
fússyni þar sem hann lofar að fara
ofan í þessi mál og finna lausn á
þeim, svo niðurstaðan verður sú
að ég dreg þessa fyrri uppsögn
mína til baka. Ég geri honum hins
vegar rækilega grein fyrir því
þarna, að ef það fyrirkomulag
eigi að gilda áfram að utanað-
komandi menn geti ráðið yfir
starfsfólki og stöðvað verkefni án
þess að vera heima í málum
Rannsóknastöðvarinnar, þá sjái
ég mér ekki annað fært en segja
aftur upp og hætta.
„Hann lá svo vel
við höggi“
- En þegar nýr skógræktar-
stjóri tekur við Skógrækt ríkisins
um síðustu áramóta endurtekur
sama saga sig. Strax í janúar hef-
ur Jón Loftsson sama leik og
fyrirrennari hans Sigurður
Blöndal og hefur stöðvað og tafið
launagreiðslur til starfsmanna
stöðvarinnar í hverjum mánuði
eftir það. Einhvers staðar á þeirri
merkilegu leið sem áður er lýst
hefur tölum um fjölda vinnu-
stunda verið breytt og jafnvel
viðfangsefnanúmerum á þeim
vinnuskýrslum sem ég var búinn
að undirrita og senda frá mér.
Þarna verður ágreiningurinn, ég
lýsi því yfir að mér fínnist það
óþolandi afskiptasemi þegar far-
ið er að krukka í mín störf af
mönnum sem engar upplýsingar
hafa í höndunum, annaðhvort sé
þetta í mínum verkahring eða
einhverra annarra.
Það gerist svo í beinu fram-
haldi af þessu að Steingrfmur Sig-
fússon setur tvo menn í að fara
yfir málið og skila skýrslu um
það, þá Leif Eysteinsson og
Tryggva Sigurbjarnarson. Þeir
ræða bæði við mig og stjórn
stöðvarinnar og hina og þessa
aðra, og þess má geta í framhjá-
hlaupi að vinnuplöggin sem þeir
notuðu voru tekin saman af
Sveinbirni Dagfinnssyni ráðu-
neytisstjóra. í þeirri merkilegu
möppu voru bréf frá mér valin af
honum og rifin úr öllu samhengi,
augljóslega í þeim eina tilgangi
að gera mig og mitt starf sem
verst útlítandi. Þessir tveir menn
komu aldrei á Rannsóknastöðina
meðan þeir voru að vinna að sinni
athugun, en samt komast þeir að
mjög jákvæðri niðurstöðu fyrir
okkur í skýrslu sinni til ráðherra,
og í bréfi sem henni fylgdi benda
þeir á að einungis tvær leiðir séu
færar í þessu máli. Annars vegar
sú að hafa Rannsóknastöðina
inni í Skógrækt ríkisins sem sérs-
taka deild, en þeir taka fram að
þá þurfi að tryggja henni ákveðið
sjálfstæði gagnvart skógræktar-
stjóra. Hin leiðin sem þeir benda
á er að gera stöðina að algjörlega
sjálfstæðri stofnun. Þeir taka
fram í bréfinu að ef fyrri leiðin
verði valin muni forstöðumaður
segja upp starfi og að öllum lík-
indum muni fleiri starfsmenn
telja sér misboðið og hætta störf-
um á Mógilsá. Þrátt fyrir þetta og
þrátt fyrir að Steingrími sé
fullkunnugt um mína afstöðu
eftir samtöl okkar velur hann
fyrri kostinn þegar hann tekur
endanlega ákvörðun um framtíð
stöðvarinnar.
Ég hef ekki getað fengið nein
bein svör frá Steingrími Sigfús-
syni um það hvaða ávirðingar
mínar hafa orðið þess valdandi að
hann hefur afráðið að koma mér
strax úr starfi áður en uppsagn-
artími minn er úti hjá Rann-
sóknastöðinni á Mógilsá, og með
þeim aðferðum sem ég hef hér
lýst og hörðustu íhaldsmenn
mundu jafnvel skammast sín
fyrir. Við mig hefur hann ekki
sagt annað en að ekkert hafí verið
út á störf mín þar að setja. Kann-
ski hann hafí þurft að sýna styrk
sinn sem ráðherra, einsog Sverrir
Hermannsson í Sturlu-málinu.
Það er álíka og segjast hafa hög-
gvið af manni hausinn af því hann
lá svo vel við höggi. Mér er að
minnsta kosti til efs að sá styrkur
sem Steingrímur Sigfússon þykist
hafa sýnt með þessu athæfi á ráð-
herrastóli eigi eftir að fleyta hon-
um upp í formannssæti Alþýðu-
bandalagsins á næstunni.
(Viðtal fyrir Þjóðviljann: Rúnar
Armann Arthúrsson, Selfossi).
23.6.-1.7.
Komið og kynnist swmlenskri
þjónustu ogframleiðslu cí glæsilegri
sýningu í Fjölbrautciskóhi
. Suðurlands.
Jgfc TILSKEMMTUNAR:) OSSfS\
BIIADAGAR
HESTALEIGA
ÍÞROTTADAGAR
BERGSVEINN
19 9 0
6 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 23. júní 1990
Laugardagur 23. júní 1990 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 7