Þjóðviljinn - 01.08.1990, Blaðsíða 9

FERÐABLAD
fm
Allt innifalið í verði, þ.e. tjaldstæði,
bílastæði, skemmtanir og dansleikir.
SAMA VERO OG t FYRRfl: KR. 6.000
HUKKARABALL 2. flOÚST.
Það besta, næstbesta og
undarlegasta á ferbalögum
eftir Árna Bergmann
Uppi á fjalli
Hvað er best á ferðalögum hér
áíslandi?
Það er enginn vandi að svara
því. Þú ert uppi á fjöllum með
góðu fólki í besta veðri. Þú ert í
félagsskap ef þú vilt og þú ert
einn þegar þú vilt svo vera láta,
því landið er stórt og útsýnið
mikið. Það skín sól. Þú hefur með
því að koma þér upp á fjallstind
(þarf ekki að vera neitt sérstak-
lega hár, hann verður nefnilega
sjálft hæðar- og útsýnishugtakið í
stein fært) þá hefur þú gefið lífinu
tilgang í bili. Þú ert ástfanginn af
öllum heiminum (þeir sem eru
hræddir við að verða ástfangnir
ættuaðsitjaheima). Málið hefur
trúarlegar víddir líka. Það hlýtur
að vera til guð sem býr til svona
dag og þessi fjöll og alla litina og
sveiflar sólinni yfir. Eins getur
það verið að manneskjan gleymi
skaparanum í yfirmáta hrifningu
sinni af sköpunarverkinu. Eða
fari að hugsa sem svo: þetta allt
er svona fallegt vegna þess að
það er ÉG sem er að horfa á
þetta.
Gætið ykkar nú: dramb er falli
næst.
Verst er næstbest
Jæja. En hvað er þá næstbest á
ferðalögum?
Það er að vera að flækjast uppi
um fjöll og firnindi og lenda f
óhöppum, hrakningum og
illviðri. Allt fer úrskeiðis sam-
kvæmt þeirri grundvallarreglu,
sem íslendingar hafa alltaf þekkt,
að sjaldan er ein báran stök
(þetta eru óþjóðlegir menn farnir
að kalla Murphys-lögmál, eða
eitthvað í þá veru og hafi þeir
skarpa skömm fyrir).
Tjöldin fjúka út í veður og
vind. Bíllinn sem átti að sækja
ykkur er bilaður einhversstaðar í
rassgati. Þú sérð ekki handa
þinna skil og ráfar í vitleysu og
lofthræðslu fram og aftur um
fjallseggjar eitursnarpar í fimm
stundir. Maturinn er týndur eða
upp étinn. Stakkurinn sem átti að
halda regni gerir það ekki. Flóð
hefur skolað burtu brúm og þú
ert tepptur með hundrað manns í
litlum kofa og enginn kemst
neitt. Og það er æðislega gaman.
Lífsháskinn laumast um skrokk-
inn og hrærir í blóðinu og blæs
burtu syfjunni sem sótt hefur í
frumugreyin í allri hvunndagsvit-
leysunni. Þú skilur sérviskuna í
byltingarmönnum allra tíma sem
trúðu á þessa kennisetningu hér:
Því verr þeim mun betra.
Það er líka gaman þegar allt
gengur yndislega hjá öllum nema
þér. Eitt sinn var ég með hópi af
fólki að vaða yfir jökulsár og ég
var sá eini sem hnaut í miðjum
flaumnum og fór í kaf. Reis nátt-
úrlega upp eins og ekkert væri
(hehe) og brölti í land og var
stoltur allan þann dag. Og er enn.
Lengstur krókur á leið
En hvað er þá undarlegast á
ferðalögum?
Því skal svarað með stuttri
lífsreynslusögu.
Það var fyrir mörgum árum, að
einn vinur minn komst að því, að
ég hafði aldrei í Þórsmörk komið.
Sér hann að þessari smán verður
að hrinda, kemur á jeppaskratta
sínum til mín einn laugardag og
hefur hlaðið á hann tjaldi og mat-
vælum og skipar: Fylg þú mér.
Slík fyrirmæli hafa löngum
reynst ómótstæðileg.
Nema hvað: þegar Þórsmörk
var skammt undan lentum við í
slagtogi með fjórum ungum
mönnum og vöskum, sem voru
líka á jeppa. Við höfðum samflot
yfir vötnin ströng. Þeir voru að
staupa sig og þegar upp í Langa-
dal var komið voru peir orðnir
nokkuð kátir.
Við tjölduðum og þeir tjöld-
uðu. Félagi minn dró mig upp á
svosem tvö fjöll. Hinir nýju
kunningjar okkar supu og fóru
hvergi. Svo settumst við tveir við
fótskör sjálfs Jóns Böðvarssonar,
sem var skálameistari. Síðan
skriðum við í poka.
Um miðja nótt vöktu nágrann-
arnir okkur. Þeir höfðu gerst svo
kátir að þeir máttu til að
heimsækja skvísur sem þá grun-
aði að væru annarsstaðar á svæð-
inu. Þær fundust ekki en bíllinn
festist einhversstaðar í fjandan-
um. Félagi minn fór upp úr
svefnpokanum og hjálpaði þeim
af sinni göfugmennsku. Síðan
sungu þeir eitthvað af fremur lít-
illi sannfæringu.
Við vöknuðum snemma og ég
var náttúrlega drifinn í langan
sálarheillagöngutúr. Þegar við
komum að tjaldinu um þrjúleytið
á sunnudegi til að bæta okkur í
munni, þá voru þeir næturglöðu í
næsta tjaldi að skríða saman. Þeir
nenntu þessu ekki lengur, enda
brennivínið búið. Tóku saman og
brunuðu heim til Reykjavíkur.
Þetta er ekkert merkileg uppá-
koma en hún hefur mér ekki úr
minni liðið. í þessum leiðangri
fór saman tvennt: það besta á
ferðalagi ( samanber það sem
fyrst var skrifað) og það undar-
legasta. Það undarlegasta var
náttúrlega þetta: að þurfa að
leggja svona langan og erfiðan
krók á leið sína til að stúta nokkr- hverfa aldrei frá tjaldinu. Yfir þá
um brennivínsflöskum. Að hissu er ég ekki kominn enn, svo
brjótast upp í Þórsmörk sjálfa og ég segi alveg eins og er.