Þjóðviljinn - 28.03.1991, Síða 2

Guðlaugur Arason:
Þegar
vopnin
snúast
, ^- -í j, ,'-í- ^
1. kafli
23. ágúst 1980.
Laugardagsnótt.
- Og væri þér sama þótt þú settir háu
ljósin á... eða ertu kannski að spara raf-
magnið? sagði konan sem sat í ffamsæti
jeppans.
Hún leit eitt andartak með fyrirlitningar-
svip á manninn sem sat við hlið hennar, en
hélt svo áfram að stara fram fyrir sig. Regn-
ið buldi á rúðunni og vindurinn svifti í
þennan stóra bíl svo að hann vaggaði til á
holóttum veginum.
- Heyrðirðu þegar Debbi bróðir þinn var
að segja frá gæsaskyttunni á Skagaströnd,
sagði maðurinn eftir að hafa hækkað ljósin
eitt andartak, en lækkað þau svo aftur.
— Æ, góði besti, kveinkaði konan sér og
ók sér í sætinu eins og hún hefði fengið
óstöðvandi kláða milli herðablaðanná.
- Það var einhver naggurinn að skríða í
skurði hjá Naustafelli eina nóttina, hélt
maðurinn ótrauður áfram. Hann var að elt-
ast við gæsir sem sátu í túninu þama rétt hjá
bænum og var víst kominn í dauðafæri, þeg-
ar honum verður allt í einu litið heim að
Naustafelli. Heldurðu að hann sjái þá ekki
hvar maður stendur úti á hlaði og miðar á
hann byssu — því auðvitað var hann þama í
leyfísleysi. Honum bregður heldur en ekki í
brún og lætur sig hverfa aftur snarlega niður
í skurðinn. Eftir stutta stund gægist hann
aftur upp og sér hvar karlinn stendur enn á
hlaðinu og miðar á hann. Og nú þorir gæsa-
skyttan ekki annað en að taka til fótanna eft-
ir skurðinum og í burtu ffá manndráparan-
um, ha, ha, ha!
— Já, þetta finnst þér fyndið, sagði kon-
an.
- Fyndið? Heyrðu, þetta er ekki allt bú-
ið enn. Meðan hann er að sullast þama í
skurðinum er hann alltaf annað slagið að
gægjast heim að bænum. En alltaf er miðað
á hann. Meira að segja þegar hann er kom-
inn inn í bílinn og bmnar af stað, þá stendur
skyttan heima á hlaðinu og virðist ætla að
skjóta á eftir honum! Bölvuð vitleysa!
Það varð svolítil þögn. Sem vonlegt var
fannst konunni þetta ekki vera mjög fyndið.
En þótt hún væri örg yfir því að hafa þurft
að ijúka af miðju ættarmóti til þess eins að
keyra í roki og rigningu alla leið til Reykja-
víkur, þá langaði hana samt til að heyra end-
inn á sögunni, því svo vel þekkti hún mann
sinn að hún vissi að sagan var ekki búin.
— Nú, nú, sagði hún hlutlausum rómi án
þess að líta við. Og hvað?
- Heyrðu, þetta var þá Sigríður gamla í
Naustafelli, sagði maðurinn og hló við. Hún
hafði farið að pissa um nóttina og varð litið
út um eldhúsgluggann. Þá fannst henni hún
sjá einhverja hreyfingu í skurðinum og hélt
að það væri tófa. Eini kíkirinn á heimilinu
var á hreindýrarifflinum hans Rósa, og þess
vegna lá beinast við að skoða tófuhelvítið I
gegnum riffilskíkinn!
- Æi, keyrðu ekki svona hratt, sagði
konan.
Maðurinn hægði aðeins ferðina.
- Þeirri gömlu brá víst í brún þegar hún
sá skottið á tófúnni dragast upp í grænan
Land Rover niðri á þjóðveginum og bruna í
burtu með reykjarsvæluna á eftir sér.
Maðurinn var hinn ánægðasti og leið
vel. Auðvitað fór hann með hálfúm huga
norður á þetta ættarmót, þvi var ekki að
neita. En hann var nú einu sinni kvæntur
ættinni og því neyddist hann til að hanga
með eins og hver annar fylgifiskur aftan í
jarðýtu. En honum hafði tekist vel í þetta
sinn, skotið tvær gæsir í fyrrinótt og náð
frúnni í burtu áður en allt fór í bál og brand
hjá ættingjunum. En hingað til höfðu öll
ættarmót endað þannig.
Það hafði hellirignt alla leiðina frá
Blönduósi. Vegimir voru eins og hraðbraut-
in uppi á Sprengisandi, burt séð ffá þessum
malbikuðu vegaspottum, sem virtist hafa
verið skellt niður af handahófi. En jeppinn
leið yfir djúpar holumar eins og púðaskip,
og fjaðurmögnuð sætin drógu úr verstu
höggunum.
Eftir tíu kílómetra þögn segir maðurinn:
— Það er ekki mikil umferðin.
Konan ansar því engu, en finnur aftur
fyrir þessum óþægilega kláða milli herða-
blaðanna.
Ekki einn bíll þessa leið, bætti maðurinn
við og tók að blístra Kostervalsinn fyrir
munni sér.
Þau vom nú komin yfir Holtavörðuheiði
og farin að aka niður í Norðurárdalinn.
Regnið hélt áfram að steypast niður og
mynda kolmórauðan vamselg sem veltist
eftir veginum og gróf hann sundur. Maður-
inn ók varlega og reyndi eftir megni að
sneiða fram hjá stærstu holunum.
Þegara þau nálguðust Fomahvamm,
gamla gistihúsið við heiðina, spratt konan
allt í einu upp í sætinu og hrópaði:
- Stoppaðu! Stoppaðu!
Maðurinn snarhemlaði og leit á konu
sína, eins og hún væri Þorgeirsboli.
- Hvað er að? spurði hann.
— Sástu ekki hjólforin þama, svaraði
konan skelfd.
— Hjólforin? Hva...
— Svona, bakkaðu... fljótur!
Af gamalli reynslu vissi hann að lítið
dugði að mótmæla ef þessi kona hafði skoð-
un á einhverju. Þess vegna bakkaði hann
bílnum nokkra metra steinþegjandi og
hljóðalaust. Jú, það leyndi sér ekki. Þama
vom greinileg hjólför sem lágu út af vegin-
um og niður bratta hlíðina fyrir neðan. Hjól-
for eftir stóran bíl.
- Jesús minn almáttugur, stundi konan.
Maðurinn horfði orðlaus út um hliðar-
gluggann og reyndi að rýna út í myrkrið.
- Það hefur greinilega einhver farið útaf,
sagði hann lágt. Og það nýlega, það sér
maður á hjólfomnum. Þetta er eftir tveggja
hjóla vömbíl eða eitthvað svoleiðis.
Hann leit á konuna.
— Eg þori ekki annað en að skoða þetta,
heyrðu lánaðu mér regnkápuna mína þama
aftur í.
- Guð minn góður, og áin þama rétt fyr-
ir neðan, sagði konan um leið og hún fór að
brölta aftur í bílinn.
- Þetta þarf svo sem ekki að vera neitt,
neitt... réttu mér líka handkastarann sem er i
kassanum.
Eftir skamma stund var maðurinn kom-
inn út úr bílnum, búinn að tengja kastarann
og lýsti nú niður hlíðina fyrir neðan veginn.
Þrátt fyrir myrkrið og rigninguna gat hann
greint stóran flutningabíl sem lá á hliðinni
niðri í ánni. Hann sagði konunni frá þessu.
- Hvað eigum við að gera? sagði hún og
starði á manninn.
- Ég verð að fara þama niður, það er
ekkert vit í öðm. Lánaðu mér luktina þama í
kassanum.
- Já, en verðum við ekki að... Jesús minn
góður. Kannski er bílstjórinn einhversstaðar
á leiðinni í hina áttina. En það er greinilegt
að hann hefúr verið að koma að sunnan, það
sér maður á hjólforunum.
- Já, það er alveg rétt, en maður verður
nú samt að athuga þetta, sagði maðurinn,
það er ekki bara hægt að keyra í burtu frá
svona löguðu. Komdu með luktina.
A meðan konan leitaði að ljósinu, bætti
maðurinn við með gremju í röddinni:
- Heldurðu að það hefði komið sér vel
núna ef ég hefði fengið að kaupa bílatal-
stöðina um daginn!
- Já, elskan, muldraði konan og rétti
honum stóra lukt. Þú gerir það bara þegar
við komum heim. En farðu varlega og vertu
fljótur.
- Hafðu sjúkrakassann tilbúinn þegar ég
kem aftur, flýtti maðurinn sér að segja um
leið og hann skellti hurðinni og veifaði.
Það fór hrollur um konuna.
Flutningabíllinn virtist hafa farið út af
veginum, runnið niður hlíðina og lent á
hægri hlið út í mórauða ána. Maðurinn sá
strax að hurðin aftan á bílnum hafði opnast.
Hann lýsti þar inn, hálft í hvoru í von um að
sjá þar lifandi mannveru, en þar voru aðeins
nokkrir kassar á hliðinni. Undarlega lítill
farangur að honum fannst. En hann hug-
leiddi það ekki frekar. Bíllinn var frá Akur-
eyri, það gat hann séð á númerinu og stöfún-
um á hlið hússins.
Áin beljaði straumhörð framan á bíln-
um, en manninum tókst að klöngrast þurr-
fóta upp á húsið og fikra sig fram eftir því.
Það setti að honum óhug þegar hann náði
loks að lýsa gegnum rúðuna bílstjóramegin.
Hurðina gat hann ekki opnað, hvemig sem
hann reyndi. Hún hafði skekkst þegar bíll-
inn Ienti á hliðinni.
Maðurinn var lafmóður og fölur þegar
hann náði aftur upp að jeppanum og settist
inn; gleymdi alveg að fara úr blautri regn-
kápunni.
— Hvað sástu? spurði konan skelfingu
lostin.
— Bílstjórinn er dáinn þama niðri, hvísl-
aði maðurinn og grúfði sig fram yfir stýrið.
Þau þögðu bæði drykklanga stund.
— Ertu alveg viss? spurði konan loks.
- Auðvitað er ég viss, ég sá það... en ég
gat ekki opnað hurðina... hann liggur bara
þama...
- Ofan í ánni?
- Nei, það er eiginlega ekkert vatn inni í
bílnum, áin er svo gmnn þama.
— Við verðum að flýta okkur og komast
einhversstaðar í síma, láta lögregluna vita,
sagði konan.
Maðurinn kinkaði kolli og bmnaði af
stað.
- Var hann illa farinn? spurði konan eft-
ir dálitla stund.
Maðurinn hugsaði sig um.
— Heyrðu, nei, svaraði hann undrandi,
eins og hann hefði allt í einu uppgötvað eit-
hvað sem kom honum á óvart. Reyndar
ekki. Hann bara lá þama. Og það var ekkert
blóð.
- Ekkert blóð?
— Nei.
Þau vom bæði hugsi.
ALLSSTAÐAR ER
ÞETTA
ANDSKOTANS
KYNLÍF
Þegar góa kemur gefúr hún
þorra meydóm sinn.
Fyrirsögn
i Morgunblaðinu
LOKUM
KLÓSETTUNUM!
Það sem þingheimur skelfist
mest þessa örlagaríku málþófs-
daga er þingmaður með fangið
fúílt af möppum og nýbúinn að
fara á klósettið.
Alþýðublaðió
FUNDIN
STÉTTABARÁTTA
Sattaviðræður flugmanna og
Flugleiða: Sátu hvorir í sínu her-
berginu og ræddust ekki við.
Fyrirsagnir í DV
FYRR MÁ NÚ
TÚLKA EN
DAUÐROTA
Sé huganum leyft að reika má
sjá ýmisleg tákn koma ffam í
leikritinu. Lilla vill pabba sinn
heim, sjómanninn. Við megum
semsa^t ekki missa sjónar á
sjávarútveginum, undirstöðuat-
vinnuveginum og gæta þess að
hann verði ekki samevropskum
kröbbum og marflóm að bráð.
Leiklistarýni
i Tímanum
EN ÞAÐ ER BÚIÐ
AÐ BJARGA HATTI
STEINGRIMS
Kjötkássa í A-flokki getur leynt
ýmsu- har gætu jafnvel fúndist
nærföt af gömlum krata.
Tíminn
OG KOSNINGA-
RETTUR ER AÐ
KJOSA RÉTT
Kjörgengi er það kallað þegar
fólki er ekið á kjörstað en síoan
latið ganga heim eftir að hafa
kosið.
Skóiabrandari í DV
VAKI VAKI
VASKIR MENN
Þar að auki er maður orðinn sér
meðvitandi um þetta menning-
arlega meistarastykki Ibsens og
Einars Benediktssonar og skilur
betur söguþráðinn og inntak í
verkmu ef manni tekst að halda
ser vakandi.
DV
LIFI SIÐPRÚTT
SAMFÉLAG!
Samkvæmt kvótanum greiðir
manneskjan minni skatta af
ýmsu tagi ef hún sefúr reglulega
hja, annaðhvort í hjónabandi eða
utan hjonabands.
Morgunblaöiö
2 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Fimmtudagur 28. mars 1991