Þjóðviljinn - 19.06.1991, Side 8

PínulítiS
um PanS
Fyrsta boðorðið í París er að
þykjast kunna frönsku, eða að
minnsta kosti þykjast ætla að
reyna að tala bana. Því við fyrsta
„ungh“ (ath: mikið nefhljóð og
tungan alveg aftur í kok) verða
fransmennirnir allir af vilja gerðir
til að hjálpa þér að finna orðin
sem þú ætlaðir að nota. Þú færð að
vísu yfir þig tungufoss á frönsku,
sem erfitt er að fóta sig í, en hann
er. skárri en ískalda blikið sem þeir
senda þér ef fyrstu ávarpsorð þín
eru „Dú jú spík ínglis?" Það er
alltaf hægt að læða enskunni inn
síðar í samtalinu.
Þetta varð að minnsta kosti
reynsla mín þegar ég þrammaði inn í
Metró og ætlaði að fá þar upplýsing-
ar um komu- og brottfarartíma lest-
anna sem og upplýsingar um far-
gjöld, afsláttarkort og fleira - allt á
ensku. Miðasalinn sendi ískalt
augnaráð gegnum skítuga rúðuna og
ég tók þann kost að setjast á næsta
bekk og líta betur í lestakortið mitt.
Eg átti líka eftir að komast að því að
það var lykillinn að París, þessari
heillandi borg sem sameinar í eina
heild litla vinalega bæinn og heims-
borgina.
Eftir að hafa athugað lestakortið,
riijað upp menntaskólafrönskuna og
safnað kjarki, fór ég, brosti mínu
blíðasta og bað um „dís billei". Og
viti menn! Hann brosti á móti og
vélin spýtti út úr sér 10 miðum. Eg
kom mér fyrir t lestinni, fylgdist
grannt með stoppistöðvunum og bar
þær saman við kortið til að fullvissa
mig um að ég væri að fara í rétta átt.
Þegar ég sté út og kom upp á yfir-
borðið, dró ég upp Parísarkortið.
Þama stóð ég á götuhomi, rýndi í
kortið, leit í knngum mig og aftur á
kortið og enn í kringum mig. Allt í
einu kom ég auga á vingjamlegan
götusópara, sem stóð álengdar og
hafði auðsjáanlega fylgst með mér
dágóða stund. Eg brosti og hann
brosti á móti. Ég setti upp spuming-
armerkið og sagði: „St. Michel?“
Hann benti upp götuna og ég lagði af
stað. Boulevard St. Michel er gata
sem liggur meðffam Latínuhverfinu
og niður að Signu. Þegar þangað er
komið blasir Frúarkirkjan (Notre
Dame) við. Þó það væri freistandi að
hverfa inn í Latínuhverfið og þræða
þar mjóar götumar með iðandi
mannlífi, ákvað ég að líta á kirkjuna.
aFyrir framan þessa
stórkostlegu byggingu
var aragrúi fólks. Bæði
vom þar hópar af
ffönskum skólabömum
og óbreyttir túristar
sem allir fylltust sömu
aðdáun og ég. Ég lét mig berast með
straumnum inn og reikaði um stund í
þessari kirkju allra kirkna. Hún er
mjög kaþólsk og dýrðlingamir
standa þama í röðum. Annars er
næsta ómögulegt að lýsa með orðum
stemmningunni þama inni. Menn
verða einfaldlega að upplifa hana
sjálfir.
Næst var ferðinni heitið í Eiffel-
tuminn, einkennistákn Parisar. Ég
skellti mér aftur í Metró og allt gekk
að óskum. Eiffel-tuminn hefur einn
ótvíræðan kost í augum ferðamanns-
ins. Hann sést alls staðar að, syo
maður þarf lítið að nota kortið. Ég
stóð um stund og horfði upp eftir
tuminum (ath: maður getur fengið
illilega í bakið, ef horft er svona hátt
Iengi). Átti ég að þora upp? Já, það
dugði ekki annað úr því maður var
kominn á staðinn. Þegar ég var kom-
in í lyftuna lá við að mér snerist hug-
ur og sjálfsagt hefði ég gengið út, ef
ekki hefði verið svona langt niður.
Þessi lyfta er nefnilega ólík öðmm
„útsýnistumalyftum" því þú sérð
mjög vel út og finnur greinilega
hvemig hún fikrar sig hægt og bít-
andi á toppinn. Ég fékk væg ein-
kenni af lömunarveiki og hélt þétt-
ingsfast um handriðið. Eitt heilræði:
Ekki líta niður. Bara að
njóta útsýnisins, sem er
vægast sagt stórfeng-
legt, og njóta þess að
vera svona „hátt uppi“.
Mér fannst það óneit-
anlega nokkuð notaleg
tilfinning að finna
Móður jörð undir fót-
um mér á ný.
í Paris em kaffihús hvert sem lit-
ið er, og í gleði minni yfir að hafa
fast land undir fótum vatt ég mér inn
á eitt slíkt. „Kaffólei" kunna nú allir
að segja, en ég átti f meiri vandræð-
um með meðlætið. Matseðlar em yf-
irleitt á ffönsku (auðvitað) og það
þarf smá þjálfun (eða fransk/ísl.
orðabók) til að ráða fram úr þeim.
Loks kom ég auga á kunnuglegt orð,
- crossiant - , ég pantaði það. Því er
skemmst frá að segja að ég yfirgaf
kaffihúsið södd og sæl stuttu seinna.
— - Ég var skipu-
lagðari þegar ég fór
næst af stað um Par-
isarborg, enda búin
að liggja yfir kortinu
og búa mér til ferða-
áætlun. Ég byrjaði á
að taka Metró upp að Sigurboganum.
Nú orðið tók ég Metró eins og að
drekka vatn! Sigurboginn er enn
einn staðurinn sem ekki má missa af
í París. Og hann er sannarlega ferð-
arinnar virði. Frá honum ganga 12
breiðstræti og eitt þeirra er Champs-
Élysées. Niður það spásseraði ég.
Þar mættu manni áreiðanlega öll lit-
brigði mannlífsins. Allt frá öldmðum
frúm með hring á hverjum fingri til
blindra betlara, og frá glæsilegum
sýningarstúlkum til skemmtilegra
límkassaleikara. Á Champs-Élysées
standa verslanimar og kaffihúsin
hlið við hlið, og þar er skemmtilegt
að rölta um. Reyndar má alveg finna
ódýrari verslanir (t.d. í Latínuhverf-
inu), en það er alltaf gaman að skoða
og láta sig dreyma. Að draumómm
loknum hélt ég áfram niður Champs-
Élysées, en ákvað svo að athuga
hvað færi ffarn í strætunum til hliðar
við þessa stóm götu, því oftar en
ekki er það þar sem fjörið er. Og allt
í einu var ég komin í óskaplega fínt
hverfi, þar sem hótelin með einkenn-
isklæddu dyraverðina, rauðu dregl-
ana og límósínumar vom. Slíkur var
stíllinn að ég hálfþartinn bjóst við að
mæta Kalla og Díönu eða jafnvel
Stefaníu frá Mónakó. Ég leit í kring-
um mig til að fá nánari staðarákvörð-
un. Á götuskilti stóð: Fauborg St.
Honoré. „Aha,“ hugsaði ég, „eitt-
hvað hef ég heyrt um þessa götu.“
Já, alveg rétt, forsetahöllin var þama
á næstu grösum. En hér vom Iíka al-
veg geggjaðar tískuvöruverslanir
með allskyns spennandi vaming. Hér
mátti t.d. fá góða gönguskó fyrir
70.000 íslenskar krónur. Einnig létt-
an sumaijakka fyrir 95.000 krónur.
Hér vom líka virkilega smart ball-
kjólar á bilinu 1107130 þúsund. Svo
kom ég auga á KJÓLINN! Þessi var
ferlega fínn. Stuttur kjóll með pall-
íettutoppi - litlar 500.000,-. Ég
svitnaði og ákvað að þetta hverfi
hentaði ekki pyngjunni minni.
Ég hafði hugsað mér að kíkja
ffarnan í Monu Lisu, sem á heima á
Götullf Parfsarborgar er mjög lifandi og alltaf eitthvað um að vera. Þar er hægt að sjá allt milli himins og jaröar.
Eiffelturninn í París er óþarft aö kynna. Hann er aðalsmerki Parlsarborgar og sæmir þv( hlutverki vel.
Louvre-safninu. Svo ég setti stefn-
una í áttina að því. Louvre- safnið er
einmitt staðurinn til að heimsækja, ef
þú vilt fá þig fullsadda af söfnum
fyrir lífstíð. Fróðir menn segja mér
að það taki 14 daga að skoða það allt
þ.e.a.s. ef þú skoðar 24 tíma á sólar-
hring og skoðar hvert verk í 5 sek-
úndur. Það var vegna þeirra upplýs-
inga að ég sfrunsaði inn og beinustu
leið til Mónu. Á leiðinni þurfti ég
reyndar að fara gegnum nolckra sali
sem vom hreint út sagt stórglæsileg-
ir. Enda vom þetta hýbýli kónga og
keisara fyrr á tímum. I einum salnum
kom ég auga á hóp af Japönum. Þeir
stóðu þama u.þ.b. 30 saman með
myndavélamar sínar og horfðu allir í
sömu átt. Þá var hún þama, inní sér-
smíðuðum kassa, alveg aðskilin frá
öðmm listaverkum safhsins. „Skrýt-
ið,“ hugsaði ég, „hún er alveg eins
og eftirprentunin á ganginum hjá
tengdó". Eftir að hafa skoðað nægju
mína og minnug þess að það tekur
14 daga að skoða allt safnið, hélt ég
út aftur og í átt að Signu. Reyndar
stendur Louvre-safnið svo til á bökk-
tun hennar, en ég hafði ákveðið að
ganga meðfram Signu niður í Lat-
ínuhverfið.
Það er nú ekki Signa sjálf sem
hrifur mann, heldur byggingamar
meðfram henni og brýmar yfir hana
sem em hreinustu listaverk. Svo
þrátt fyrir gmgguga ána er göngu-
ferðin skemmtileg. Þegar ég kom á
áfangastað var ég orðin ansi fótfuin,
enda gangan orðin löng. Því lét ég
þreytuna líða úr mér á einum af fjöl-
mörgum veitingastöðum Latínu-
hverfisins, með góðum frönskum
mat og rauðvíni. Eg komst að þeirri
niðurstöðu að maður þarf góðan tíma
til að skoða og njóta Parísar. Þrir
dagar em helst til skammur tími, en
ég verð áreiðanlega lengur næst!
Anna Pálína Árnad.
ÞJÓÐVILJINN
Síða 8