Dagblaðið Vísir - DV - 03.02.1996, Blaðsíða 22

22
térstæð sakamál
LAUGARDAGUR 3. FEBRÚAR 1996 Jj’V

i
!

Lögin vernduðu þau
Hefði einhver sagt Richard Dors-
ey á brúðkaupsdaginn, þegar hann
var tuttugu og tveggja ára, að hann
ætti síðar eftir að verða ástfanginn
af einum gestanna hefði hann vafa-
lítið talið það eina bestu gamansögu
dagsins, ekki síst af því að konan
var vinkona móður hans, tuttugu
árum eldri en hann og í góðum
holdum.
En fimm árum eftir brúðkaupið
voru viðhorfin mikið breytt. Þá var
Richard skilinn við konu sína, Jane.
Þann tíma sem þau höfðu verið gift
hafði gengið á ýmsu. Sambúðin
hafði farið siversnandi uns þar var
komið að næstum hvert samtal
hjónanna endaði í rifrildi. Þeim
lauk stundum með því að Richard
tók föt sín og hélt heim til móður
sinnar, Irisar, en hún hjó skammt
frá heimili ungu hjónanna í Silver-
dale í Lancashire á Englandi.
Ekki varð það hjónabandi þeirra
Richards og Janes til framdráttar að
hún leit á kynmök sem óhreina at-
höfn og varð það að sjálfsögðu til
þéss að gera sambúðina enn erfiðari
en ella.
Skilnaðurinn
Móðir Richards, Iris, vissi allt um
vandræðin í hjónabandi sonar síns
en þar eð hún var ekkja kom það í
hlut vinkonu hennar, Lesley, að
hlusta á frásagnir hennar þegar hún
þurfti að tjá sig um þau.
Lesley lifði ekki neinu sældarlífi
frekar en Richard. Maður hennar,
John Anderson, eyddi megninu af
tekjum sínúm á krám og það kom í
raun ekki oft fyrir að hann kæmi
allsgáður heim. Og oft sló hann
konu sína. Að auki voru þau hjónin
fyrir löngu hætt öllu samlífi.
Þegar þau Richard og Jane hættu
að búa saman tluttist hann heim til
móður sinnar. Kvöld eitt nokkru
síðar kom Lesley í heimsókn, eins
og hún gerði svo oft þegar maður
hennar fór á krámar. Þetta kvöld
gat hún þó ekki borið sig upp við
vinkonu sína, Iris, því hún var ekki
heima. En Richard var þar og hann
reyndi að hugga hina tuttugu árum
eldri konu.
Brátt voru þau farin að trúa
hvort öðru fyrir þeim vandamálum
sem þau höfðu orðið að glíma við í
hjónabandinu og þar kom að Ric-
hard tók um hönd Lesley.
Leynileg stefnumót
Ekki verður með neinni vissu
sagt hvað hefði getað gerst þetta
kvöld hefði Iris ekki komið óvænt
heim. Richard sá hana ganga upp að
húsinu, stóð á fætur og sagði í flýti
við Lesley: „Mér líst vel á þig. Get-
um við ekki hist aftur, þótt ekki
verði það til annars en að spjalla
saman?“ Eftir stutta þögn sagðist
hún vel geta hugsað sér það.
Þetta varð upphafið að mörgúm
leynilegum stefnumótum þeirra Ric-
hards og Lesley en hann var þá tutt-
ugu og sjö ára og hún fjörutíu og sjö
ára. Smám saman urðu þau mjög
ástfangin hvort af öðru en því
þurftu þau að leyna, bæði fyrir móð-
ur Richards og John Anderson.
Þótt Lesley talaði ekki oft um þá
meðferð sem hún fékk hjá manni
sínum leyndi það sér ekki væri hún
með glóðarauga, mar eða aðra
áverka því það er ekki eins auðvelt
að hylja slíkt með farða eins og
sumir kynnu að halda. Það fór því
ekki fram hjá Richard hvemig John
kom fram við konu sína og þar kom
að Richard sagði við Lesley að að-
eins væri um eitt að ræða. Ryðja
yrði John úr vegi.
Áætlunin
Richard sagði við Lesley að hún
Lesley og Richard.
Lesley og Iris.
skyldi ekki hafa sérstakar áhyggjur
af því þótt hún sendi John yfir í
annan heim. Hann væri þekktur
fyrir drykkjuskap og illa meðferð á
henni. Allir vissu hve lengi hún
hefði þolað misþyrmingar hans og
enginn vissi neitt um samband
hennar við sig. Hún skyldi því
ótrauð ráða John af dögum.
„Segðu bara sannleikann fyrir
rétti,“ sagði Richard. „Þá verðurðu
ekki dæmd fyrir morð heldur mann-
dráp og enginn réttur á Englandi
dæmir þig í langt fangelsi fyrir að
hefna þín eftir margra ára mis-
þyrmingar."
Richard sagði Lesley að best
kæmist hún frá morðinu með því aö
gefa sig strax fram við lögregluna.
Síðan tæki hún út refsinguna, sem
yrði um hálfs árs fangelsi, en á eftir
gæti hún selt húsið sitt og flust til
annars landshluta. Hæfilega löngu
síðar myndi hann flytjast þangað og
þá gætu þau búið saman það sem
eftir væri.
Morðnóttin
Kvöld eitt í september fór John
Anderson að heiman til að fá sér í
glas. Rétt eftir að hann lokaði á eft-
ir sér útidyrunum hittust þau Ric-
hard og Lesley til að ræða fram-
kvæmd áætlunarinnar í síðasta
sinn. Það gerðu þau á herbergi á
litlu hóteli í Camforth sem er um
tólf kílómetra fyrir utan Silverdale.
Rétt eftir tíu um kvöldið ók Richard
henni svo heim til sín.
Meðan Richard var enn á leið
heim til móður sinnar tók Lesley
haglabyssu mannsins sins, hlóð
bæði hlaupin og setti hana inn í
gestaherbergið.
Rétt fyrir klukkan hálftólf kom
John heim, ölvaður. Hann gekk
beint upp í svefnherbergið til konu
sinnar þar sem hann tök að
skamma hana fyrir að hafa ekki
mat á borðum. Síðan rak hann
henni kinnhesta og sparkaði í hana.
Hafl Lesley haft efasemdir um að
John Anderson.
rétt væri að ráða John af dögum
hurfu þær nú eins og dögg fyrir
sólu. Hún fór inn í gestaherbergið,
tók haglabyssuna og gekk aftur inn
í svefnherbergið.
„Hvern flárann ertu að gera með
haglabyssuna mína, feita beljan
þín?“ hrópaði John þá. Það urðu
hans síðustu orð. Augnabliki síðar
kváðu við tveir skothvellir og hann
féll lífvana á gólfið.
Allt gekk eftir
Lesley gekk að símanum og
hringdi á lögregluna. Brátt komu
rannsóknarlögreglumenn á vett-
vang og þá sagði hún söguna sem
þau Richard höfðu komið sér saman
um. Hún var handtekin og úrskurð-
uð í gæsluvarðhald. Nokkru síðar
kom hún fyrir sakadóm í Liverpool.
Fyrir réttinum sagði Lesley frá
því hvað hún hefði orðið að þola af
hendi eiginmanns síns í þau tuttugu
og fjögur ár sem þau höfðu verið
gift. Saga hennar vakti athygli,
bæði dómara og kviðdómenda, enda
komu í réttinn vitni sem gátu stað-
fest sannleiksgildi orða hennar.
Upphaflegri morðákæru var því
breytt í ákæru fyrir manndráp og
við dómsuppkvaðninguna sagði
dómarinn meðal annars:
„Ég fæ ekki betur séð en þú hafir
verið manni þínum trú og trygg en
þú hafir komist í mikið uppnám og
því gert það sem þú gerðir. Þú hef-
ur þjáðst mikið í þessi tuttugu og
fiögur ár. Ég dæmi þig því í tveggja
ára skilorðsbundið fangelsi. Þú mátt
fara ferða þinna.“
í janúar árið eftir seldi Lesley hús
sitt í Silverdale og fluttist til Rad-
ford i Coventry. Nokkrum mánuð-
um síðar kvaddi Richard móður
sína. Hann sagði henni að hann
hefði fengið nýtt starf í Coventry.
Úvæntir endurfundir
Að kvöldi þess dags sem hann fór
að heiman fluttist Richard inn hjá
Lesley en hún hafði þá keypt sér lít-
ið hús. Áætlunin hafði gengið eftir.
Allt hafði farið nákvæmlega eins og
þau höfðu ætlast til.
Það vakti hins vegar nokkra at-
hygli nági-annanna að ungur maður
skyldi vera farinn að búa með Les-
ley. Varð nokkurt umtal í hverfinu
þess vegna og af þeim sökum létu
þau lítið á sér bera og fóru yfirleitt
ekki út saman. Þannig liðu fimm
mánuðir. Þá ákváðu þau að fara í
fyrsta skipti saman í innkaupaferð í
miðborgina. Svo sérstaklega stóð á
þennan dag að I miðborg Radford
var þá á gangi Willows, yfirlög-
regluþjónninn í Silverdale, gamla
heimabæ Richards og Lesleyjar.
Willows var á hálfs mánaðar lög-
reglunámskeiði þar og skyndilega
stóð hann augliti til auglits við þáu.
Hann heilsaði þeim vingjamlega en
svo fór hann að hugsa um hvort það
gæti verið tilviljun að þau tvö væru
saman í Radford. Gat verið að þau
hefðu lagt á ráöin um að myrða
John Anderson?
Willows ásetti sér að athuga
hvoru þau Richard og Lesley byggju
saman og þá hvar.
Með lögin með sár
Willows fékk þær upplýsingar
sem hann vantaði og það var Ric-
hard sem opnaði fyrir honum þegar
hann barði að dyrum.
Yfirlögregluþjónninn í Silverdale |
bað um að mega kom inn fyrir. Það
fékk hann og hann var tiltölulega
fljótur að koma sér að efninu. Hann
spurði þau Richard og Lesley hvort
þau hefðu átt í ástarsambandi áður
en Lesley hefði ráðið manni sínum
bana. Þau játuðu þá bæði fyrir hon- :
um að hafa skipulagt morðið.
Ekki fór þó svo að Willows gæti
nýtt sér þessa játningu til þess að fá
þau Richard og Lesley dæmd fyrir
morðið á John Anderson. Játningin,
sem var munnleg, reyndist honum
einskis virði. Lesley hafði þegar
verið dæmd fyrir drápið á manni
sínum og samkvæmt breskum lög-
um verður enginn dreginn tvívegis
fyrir dóm fyrir sama afbrotið.
Lögreglan reyndi að fá Richard
ákærðan fyrir meðsekt en ekki
tókst að sanna hana svo að fallið
var frá ákæru.
í nokkurri kaldhæðni hefur verið
sagt að þeim Richard og Lesley hafi ,
aðeins orðið eitt á. Þau hafl ekki '
flust nægilega langt frá Silverdale.
Hefðu þau farið lengra frá gamla
heimabænum hefði Willows aldrei 1
séð þau og líkur á að grunsemdir
vöknuðu vegna sambúðar þeirra
hefðu því verið hverfandi. Hvað
refsingu varðar hafi þau í raun
framið hið fullkomna morð. Gallinn
sé hins vegar sá að flestum sem mál-
ið tengist sé ljóst hvað þau gerðu.