Dagblaðið Vísir - DV - 14.06.1997, Síða 22

LAUGARDAGUR 14. JÚNÍ 1997 JjV
22
rstæð sakamál
í fyrstu héldu menn aö mjög erfitt yrði að
bera kennsl á líkið. Það var svo illa brennt að
þeir sem komu að því gátu ekki gert sér grein
fyrir því hvort það var af karli eða konu.
Grunur vaknaði hins vegar fljótlega um að
það væri af konu, því eiginkonu mannsins
sem eigraði um fyrir framan brunarústirnar
með brunasár og sviðinn hund var hvergi að
sjá.
Réttarlæknar voru hins vegar ekki lengi að
komast að þeirri niðurstöðu að það væri lík af
konu sem fundist hefði. Ekki var þó hægt að
slá því fóstu strax að það væri af hinni tutt-
ugu og fjögurra ára Alison, eiginkonu Marks
Traversari. Grunur hafði þá vaknað um að
morð hefði verið framið.
Ekki varð skýrt í skyndi hvernig eldurinn
hafði kviknað en ljóst var af brunarústunum
og frásögn nágranna að engu var líkara en
sprenging hefði orðið í húsinu, og það síðan
orðið alelda. Mark, til hægri.
að hann vildi að
eldurinn léki
um hann sjálfan
á þann hátt sem
hann hafði gert,
jafnvel þótt það
renndi á sinn
hátt frekari
stoðum undir
fullyrðingu
hans um að inn-
brotsþjófar
hefðu kveikt í
húsinu eftir að
hafa bundið
konu hans.
Atriði úr frá-
sögn Marks, nið-
urstöður rann-
sókna, yfir-
heyrslur og mál- Alison.
flutningur
leiddu þó að lokum til þess að hægt var að
gera sér mynd af því sem gerst hafði.
Áverki á höfði Alison sýndi að hún hafði
orðið fyrir höfuðhöggi. Áverkann hafði Mark
veitt henni með hamri. Hún hafði misst með-
vitund en komst aftur til hennar áður en
Mark hafði kveikt í húsinu. Þá lá hún bundin
í rúminu. Henni hefur þá verið ljóst í hve
bráðri lífshættu hún var. Hún gat náð til hans
og beit hann í sitjandann. Þannig lagði hún yf-
irvöldunum til eitt mikilvægasta sönnunar-
gagnið í málinu.
r
Ikveikjan
Þar sem Alison lá á rúminu, bundin og með
höfuðáverka, sá hún mann sinn hella bensíni
yfir rúmið og hana sjálfa. Bensíni úr öðrum
brúsa hellti hann síðan í tvö önnur herbergi.
Meðan þetta stóð yfir æpti Alison eins hátt og
hún gat. Þá vætti Mark handklæði í bensíni
og þrýsti að vitum hennar. Meðan hann
reyndi að kæfa hana fylgdu augu hennar
hverri hreyfingu hans. Það þoldi hann illa og
ákvað því að binda enda á líf hennar í skyndi.
Hann sótti riffil sem hann átti og
skaut hana í höfuðið.
Er Alsion var öll har Mark
eld að bensíninu en «sii
gerði sér ekki grein
fyrir þvi að svo
langt var liðið frá
því að hann byijaði
að hella því yfir
rúmið að svefn-
herbergið og hin
herbergin tvö
Dómurinn
Kviðdómendur fundu Mark Travestari sek-
an um morð, íkveikju og tilraun til trygginga-
svika. Dómarinn kvað síðan upp lífstíðardóm
yfir honum en það var greinilegt að honum
fannst glæpurinn lýsa mannvonsku.
„Enginn sem verið hefur við þessi réttar-
höld,“ sagði dómarinn, „er i neinum vafa um
að ég var að dæma mann sem er svo vondur
að illska hans er nær takmarkalaus. Eftir að
hafa slegið konu sína með hamri svo að hún
missti meðvitund batt hann hana og lagði á
rúm þeirra hjóna. Þegar hún komst aftur til
meðvitundar lét hann hana horfa á
meðan hann hehti yfir hana bensíni
og undirbjó íkveikju. Svo skaut
hann hana og kveikti i húsinu.“
voru orðin full af bensíngufú. Um leið og hann
kveikti á eldspýtunni varð sprenging, þakið á
húsinu lyftist og hann og hundurinn urðu um-
luktir eldi. Á síðustu stundu tókst Mark þó að
komast út með heimilishundinn.
Ástarsambandið
Við réttarhöldin kom fram að i sömu vik-
unni og þau Mark og Alison giftu sig komst
hann í kynni við Catherine Boycott og þá
byrjaði ástarsamband þeirra. Hjónband hans
og Alison stóð því í raun höllum fæti
nokkrum dögum eftir að þau hófu búskap. Er
Catherine kynntist Mark var hún herbergis-
þerna á gistihúsi. Þar kom þó að hún vildi
slíta tengslin við Mark. Hún fluttist til Leeds
en hann vildi ekki að þau hættu að vera sam-
an og sagðist myndu sjá til þess að þau gætu
hafið sambúð. Hann skyldi leysa öll vandamál
sem í veginum væru.
Bréfin sem Mark hafði skrifað Catherine
voru enn í hennar vörslu og þegar rannsókn-
arlögreglunni varð ljóst að hann hafði átt í
ástarsambandi við hana lagði hún þau fram,
enda var henni þá orðið ljóst á hvern hátt
hann hafði ætlað sér að leysa þau vandamál
sem hafði borið á góma hjá þeim. Catherine
mætti síðan í réttinum.
íkveikja
Á líkinu voru leifar af reipi og var ljóst að
konan hafði verið bundin, bæði á höndum og
fótum. Er þetta lá fyrir voru líkurnar á því að
morð hefði verið framið orðnar miklar. Þá
leiddi rannsókn brunamálasérfræðinga í ljós
að bensín hafði verið notað til að kveikja í
húsinu.
Nágrannakona, Elizabeth Challinor, lýsti
því sem hún hafði orðið vitni að. „Ég var að
láta niður föggur mínar því ég var á leið í
sumarleyfi. Allt 1 einu fór húsið okkar að
hristast, rétt eins og það væri kominn jarð-
skjálfti. Svo heyrðust drunur en síðan miklir
brestir. Ég hélt þá að þota hefði flogið yfir og
rofið hljóðmúrinn. Ég gekk út að glugganum
en þá hafði þakið á húsinu við hliðina þegar
lyfst og margra metra háar eldtungur stóðu
upp í loftið.“
fyrir hvers vegna hún hafði verið myrt. Rann-
sóknarlögreglumenn komust þó hrátt að því
að hún var líftryggð fyrir jafnvirði rúmlega
tíu milljóna króna og skyldi féð renna til eig-
inmannsins, Marks, ef hún létist. Er hér var
Þakið lyftist af þessum hluta hússins.
Saga Marks
Eiginmaður látnu konunnar hafði, eins og
áður segir, verið fyrir utan húsið með hund
sinn þegar slökkviliðið og lögreglan kom á
vettvang. Þar gekk hann fram og aftur án af-
láts en þegar hann var spurður hvað gerst
hefði sagði hann að brotist hefði verið inn.
Lögreglumennirnir báðu hann að greina nán-
ar frá atburðinum.
„Ég var að koma heim,“ sagði Mark, „en þá
voru innbrotsþjófar fyrir í húsinu og þeir réð-
ust á mig. Þeir fundu svefnpillur og
viskíflösku og neyddu mig til að skola pillun-
um niður með áfenginu."
Mark sagði síðan að hánn hefði sofnað en
svo hefði hann vaknað við reykjarlykt og eft-
ir það hefði atburða-
rásin verið mjög
hröð. Eldurinn hefði
læst sig í allt sem fýr-
ir varð og hann og
hundurinn hefðu
brennst þegar hann
hefði flúið húsið með
hann.
Saga Marks þótti
mjög ótrúðverðug.
Hann var tekinn til
frekari yfirheyrslu en
jafnframt sendur í
læknisskoðun. Þá
kom í ljós það sem
átti eftir að hafa
mikla þýðingu fyrir
lausn þessarar gátu.
Á sitjanda hans fund-
ust tannaför.
Líftryggingin
Mark gaf enga við-
hlítandi skýringu á
tannaförunum. En
þar eð yfirgnæfandi
líkur þóttu á því að hann hefði myrt konu
sína og kveikt í húsinu var leitað til tann-
læknis Alison. Hann gat lagt fram kort og
myndir og þegar samanburður var gerður við
tanngarða líksins fékkst staðfesting á að hin
látna væri Alison Travestari. Og tannaförin á
Mark reyndst vera eftir hana. Hún hafði bitið
mann sinn í afturendann en við hvaða að-
stæður lá enn ekki fyrir.
Alison hafði unnið á skrifstofu slökkviliðs-
ins í Staffordshire á Englandi, þar sem atburð-
urinn gerðist, en enn sem komið var lá ekki
Catherine Boycott, fyrir miðju.
komið duldist fáum að Alison hafði verið
myrt til fjár. En fleira átti eftir að koma í ljós.
Bráfin
Rannsóknarlögreglan sendi skýrslu um nið-
urstöður rannsóknarinnar til saksóknaraemb-
ættisins og þar þótti koma svo skýrt fram að
Mark Travestari hefði myrt konu sína að
ákæra var gefin út á
hendur honum. Þá hafði
líkskoðun leitt í ljós að
Alison hafði einnig verið
skotin í höfuðið.
Nokkru eftir að réttar-
höldin hófust lýsti sak-
sóknarinn yfir því að
hann hefði með höndum
gögn sem renndu enn
frekari stoðum undir
morðákæruna. Hann tók
síðan fram bréf sem
hann sagði Mark hafa
skrifað ungri konu,
Catherine Boycott. Við
þetta brá sakborningi
greinilega.
í einu bréfanna stóð:
„Ég elska þig mjög mikið
en ég ætla ekki að koma
skríðandi til þín sem fá-
tæklingur, enda getum
við ekki lifað á ástinni
einni saman."
Nú var fengin endan-
leg skýring á því hvers
vegna Alison var myrt.
Hún hafði staðið í vegi fyrir því að Mark gæti
kvænst annarri konu en að auki gerði lát
hennar honum kleift að ganga í annað hjóna-
band allvel fjáður.
Bundin á rúminu
Lengi vel var ekki ljóst hver atburðarásin í
húsinu hafði verið. Fiásögn Elizabeth Challin-
or staðfesti að vísu þá niðurstöðu að spreng-
ing heföi orðið í bensíngufu. Greinilegt var að
með því hafði Mark ekki reiknað, enda hæpið
Hinn hluti hússins var afar illa leikinn.
Tannaförín