Dagblaðið Vísir - DV - 07.10.1997, Qupperneq 17

ÞRIÐJUDAGUR 7. OKTÓBER 1997
17

þessari góðu tónlist."
-ilk
Andrea
J ó n s -
dóttir
er hlustendum
rásar 2 að góðu
kunn þar sem
hún hefur um
alllanga hríð
verið með út-
varpsþætti. Hún
var hippi hér á
árum áður,
klæddist útvíð-
um flauelsbux-
um og víðum
mussum, var
frjáls í hugsun-
um og friðar-
sinni. Útlit
hennar hefur nú
breyst eitthvað
en sömu sögu er
ekki að segja um
lífsskoðanimar.
„Hippar voru
margir hverjir
ekki mikið fyrir
að vinna og tóku
lítinn sem engan
þátt í þjóðfélag-
inu. Ég hugsaði
þó aldrei
þannig. Ef ég
ekki ynni fyrir
mér sjálf myndi
það lenda á sam-
borgurum mínum að borga undir mig. Það
fannst mér ekki rétt. Ég tók þátt í frelsis- og
friðarboðskapnum og öllu því en var þó ekki
að deyja úr friðsemdardýrkun," segir Andrea.
Hún er enn frjáls í hugsun og segist ómögu-
lega geta lifað eftir einhverri ákveðinni linu.
Hún lifir fyrir daginn í dag og segist ekki
sakna blómatímans.
„Mér frnnst hrokafuilt þegar fólk segir að
einhver tími í lífi þess hafi verið bestur. Lífið
er eilíf endurtekning. Það líður einhvem veg-
inn áfram og maður lifir með því. Mér leið vel
á þessum ámm og mér líður líka vel núna.“
Bjó í kommúnu
Andrea bjó i kommúnu eins og margir hipp-
ar gerðu. Þær vom tvær í sambúðinni til að
byrja með en á endanum bjuggu þau fimm
saman í þriggja herbergjá íbúö.
„Það var alltaf rosalega gaman í þessum bú-
skap og stanslaust fjör á ferðum. Við unnum
öll vaktavinnu þannig að það var alltaf ein-
hver vakandi allan sólarhringinn. Aldrei
dauður tími,“ segir Andrea.
„Það var lítið spekúlerað í hvemig fótum
maður var og það átti ákaflega vel við mig.
Síðar tóku pönkaramir upp aftur þá hugsjón
að það ætti ekki að meta fólk eftir klæðaburði
og ég var mjög ánægð méð það. Ég man til
dæmis eftir Naustinu í þessu sambandi. Það
var ægilega vinsæll skemmtistaður en við
komust eiginlega aldrei þar inn af þvi að viö
vorum ekki nógu fín. En róni, sem tróð sér í
skítug jakkafót og batt lakkrísbindi um háls-
inn, var velkominn. Ég var og er mjög mikiö
á móti svona löguðu. Klæðaburður hippanna
gerði það líka að verkum að sökum veðurfars-
ins var svolítið erfitt að vera hippi á íslandi."
-ilk
Alþingis-
maðurinn
Ásta
Ragnheiður
Jóhannes-
dóttir:
Var hippalegur plötu-
snúður og flugfreyja
Ilok menntaskólaáranna og í byrjun
háskólaferilsins fylgdi ég hippatísk-
unni fast eftir. Ég elskaði tóniistina,
klæddist þessum hippaklæðnaði og var
fylgjandi frelsishugsjóninni og friðarandan-
um. Mér leið vel á þessum tíma og það var
virkilega skemmtilegt að vera til,“ segir
Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir, alþingis-
maður og fyrrverandi hippi.
Eftir stúdentspróf réð Ásta Ragnheiður
sig til flugfreyjustarfa. Að sjálfsögöu nýtti
hún sér tækifærin sem buðust erlendis til
fulls og það fyrsta sem hún gerði var að
fara á Broadway og sjá hippasöngleikinn
fræga, Hárið.
„Það var eiginlega fyndið að vera hippi
og flugfreyja samtímis. Hippinn er jafh-
frjálslegur og flugfreyjan er formleg. Það
gerði það að verkum að ég var kannski ekki
alvöruhippi. Ég var of mikil flugfreyja til að
vera hefðbundinn hippi og ég var of mikill
hippi til að vera hefðbundin flugfreyja. Um
leið og vélin lenti rauk ég úr flugfreyjuhlut-
verkinu í það hippalega og skipti alveg um
útlit."
Fyrsti kvenkyns plötusnúðurinn
Ásta Ragnheiður gerði fleira en að þjóna
flugfarþegum. Hún var með útvarpsþætti og
þeytti auk þess skífum í Glaumbæ. Mun
hún vera fyrsti kvenkyns plötusnúðurinn
hér á landi.
„Sökum ferðalaga minna á milli landa
átti ég greiðan aðgang að tónlist þeirri sem
var í tísku en hún kom frekar seint í versl-
animar héma. Þetta hentaði einstaklega
vel og þannig tókst mér að vera alltaf með
nýjustu tónlistina," segir Ásta Ragnheiður.
„Ég aðhylltist þær stjómmálaskoðanir
sem kenndar hafa verið við ’68 kynslóðina
og tók meðal annars þátt í mjög byltingar-
kenndu framboði til Álþingis þegar ég var í
Háskólanum. Þar var á ferðinni O-flokkur-
inn. Ég var alltaf til í að reyna eitthvað
nýtt.“
Ásta segir að munurinn á ungu fólki
blómatímans og ungu fólki í dag sé aðallega
frelsið. Margt hafi gerst i samfélaginu sem
hafi eflt ábyrgðartilfinningu ungs fólks.
Með breyttum tímum hafi ýmsum boðum
og bönnum fjölgað sem kynslóðin hennar
slapp við.
„Það voru samt margir yfir sig hneyksl-
aðir á okkur og þá sérstaklega eldra fólkið.
Þótt ég hafi verið pjattrófa þóttum við sóða-
leg og síða hárið fór fyrir brjóstið á mörg-
um. Við létum það að sjálfsögðu ekki á okk-
ur fá og hlógum bara að þessum forpokuðu
athugasemdum," segir Ásta Ragnheiður.
-ilk
„Sakna ekki
allir unglings-
áranna? Þetta
var að mínum
dómi yndis-
legur tími
þar sem
allir voru
g ó ð i r
v i ð
a 11 a .
M é r
finnst
bestu
1 ö g
a 1 d -
a r -
innar
koma
f r á
um árum
og það var
gott að
þroskast í
Blómabörnin
Pátur Kristjánsson hljómlistarmaðun
Klæddist indíána-
stígvélum og pelsum
egar ég var í hljómsveitinni
j Pops fóru mamma og pabbi
til London og komu aftur
með hippaboli handa öllum í hljóm-
sveitinni. Þetta voru svona síðir og
skrautlegir bolir. Þannig byijaði ég
sem hippi," segir Pétur Kristjánsson
hijómlistarmaður.
Pétur er löngu orðinn frægur í tón-
listarheiminum hér á Fróni. Þegar
hann var ungur að árum spilaði hann
í vinsælustu hijómsveitunum og á
hippatímabilinu spilaði hann að sjálf-
sögðu í hippahljómsveitinni Náttúru.
„Ég var kannski ekki hippi alveg
inn að beini eins og sumir. Ég fylgdi
aðallega tískunni og reyndar má segja
að ég hafi á margan hátt leitt hana.
Sökum tíðra Londonferða foreldra
minna átti ég greiðan aðgang að nýj-
ustu tískunni. Ég tók til dæmis upp á
því að bera ævinlega kross á mér og
það varð svo mjög vinsælt. Eins gerði
ég mikið að því að klæðast indíána-
stígvélum og þykkum og miklum pels-
um þegar ég spilaði. Það var oft ansi
erfitt og ég að því kominn að stikna en
ég lét mig hafa það. Þetta þótti líka
svakalega flott,“ segir Pétur.
Bestu lög aldarinnar
frá blómatímanum
„Ég var í raiminni bara poppari. Al-
vöruhippai' tóku þetta mun alvarleg-
ar, eins og til dæmis Sigurður Rúnar
Jónsson sem var með mér í Náttúru.
Hann hlýtur að hafa fengið einhverja
köllun af því að allt hans líf breyttist
skyndilega þegar hann ákvað að ger-
Andrea Jónsdóttir útvarpsmaður:
Er enn fijálsleg
og friðarsinni
ast hippi. Hann var sprenglærður tón-
listarmaður sem allt í einu lét sér
vaxa hár og flutti í kommúnu, eina
aðalkommún-
una í bænum,
meira að
segja. Þar
bjuggu tíu
manns sem
voru sann-
kallaðir hipp-
ar. Þangað fór
ég í teiti og
svoleiðis en
þrátt fyrir
síða hárið,
klæðnaðinn
og tónlistina
sem ég spilaði
var ég líklega
ekki orginal-
hippi. Ég tók
hippahug-
sjónina ekki
eins sterkt og
margir aðrir.“
Á hverju nýárskvöldi kemur hljóm-
sveitin Pops saman og heldur dans-
leik. Þangað kemur ’68-kynslóðin og
er þá margt um manninn. Algengt er
að um 1600 manns dansi þar við
hippatónlist og rifji upp hðna daga. Að
sögn Péturs
bregst ekki
hippastemn-
ingin og
aldrei verða
neinir fyrir
vonbrigðum.
Aðspurður
hvort hann
sakni ekki
blómatímans
segir Pétur: