Dagblaðið Vísir - DV - 13.08.1999, Blaðsíða 8

r
f Ó k U S 13. ágúst 1999
Árni Þór Vigfússon heitir maður.
Hann er búinn að taka þátt í
uppsetningu sex leikhússtykkja,
standa að tímaritaútgáfu, kaupa
kaffihús og nú síðast sjónvarpsstöð
Árni er samt ekki nema tuttugu og
þriggja ára. Fókus fór í heimsókn til
þessa unga súpermanns og var
boðið upp á orkudrykk í glasi á fæti.
Prests-
sonurinn

rn }<
WJ
r
„Nei, en auövitað staldra ég
stundum við og reyni að átta mig á
því hvort ég fari villur vegar. Hins
vegar er lífsmottó mitt að fylgja
alltaf hjartanu og stökkva á það
sem mig langar til að gera. Þeir
sem aldrei þora neinu og eltast
aldrei við neitt sem er ögrandi og
krefjandi, hljóta að lifa mjög leiðin-
legu lífl og deyja smátt og smátt
inni í sér. Ef ég fylgi minni eigin
sannfæringu þá er meira að segja
næstum því sama hvernig mádið
fer. Ég hef þá alltént látið á málið
reyna og þarf ekki að naga mig í
handabökin það sem eftir er æv-
innar yfir því að hafa aldrei þorað
að gera neitt af viti. Svo lærir mað-
ur líka af mistökunum," svaraði
Árni, með ábúðarfullum svip
manns sem hefur ígrundað lífið og
tilveruna í áraraðir. Kannski af því
að hann er prestssonur?
„Æ, ég veit nú ekki hvort það
breyti neinu. Líklega hef ég nú
samt mótast eitthvað af þvi að eiga
pabba sem er prestur. En hvort það
er gott eða ekki, veit ég ekki. Ég
veit bara að það er æðislegt að vera
sonur séra Vigfúsar Þórs Árnason-
ar. Og af því að hann er prestur
hefur kannski verið rætt meira um
trú á heimili mínu en gengur og
gerist og ég verið þess heiðurs að-
njótandi að fá meiri kennslu í þeim
efnum en margur annar. Ég er nú
samt enginn öfgatrúmaður og hef
aldrei fundið fyrir neinni ýtni hvað
trúna varðar frá föður mínum. Ég
trúi einfaldlega á minn hátt og veit
hvað ég vil,“ sagði Ámi.
Dansar við vinkonu
Þegar hér var komið sögu hafði
GSM-sími Áma hringt um það bil
fjörutíu sinnum enda brjálað að
gera hjá honum þessa dagana út af
sjónvarpsstöðinni sem enduropna
á í haust. Af stakri kurteisi við
blaðamanninn, hafði hann tekið
hringinguna af símanum og ekki
svarað einu einasta símtali.
Hvernig fer svona upptekinn maö-
ur aö því aö slaka á?
„Nú áttu örugglega eftir að
springa úr hlátri," sagði Árni og
leysti hálffeimnislega frá skjóð-
unni. „Ég er byrjaður í golfkennslu
og búinn verða mér úti um einka-
tima í dansi einu sinni í viku
ásamt vinkonu minni. Það er nefni-
lega nauðsynlegt að slaka á öðru
hverju og tæma hugann algjörlega.
Annars verður maður vitlaus."
Gaman að gleðja
Hvernig stendur á því að þú ert
aö gera alla þessa spennandi hluti?
Af hverju fórstu ekki bara í Háskól-
ann eins og flestir á þínu reki?
„Eitt leiddi einfaldlega af öðm.
Ég hafði hreint ekkert spáð í fram-
haldið eftir stúdentspróf fyrr en ég
var kominn I sjötta bekk í Versló.
Þá var ég formaður Nemendamóts-
nefndar skólans og setti upp söng-
leikinn Cats í félagi við skólafélaga
mína. Einhvem veginn fann ég þá
að þessi „entertainment“-bransi
væri eins og skapaður fyrir mig og ;
áttaði mig á því að ég ætti að reyna
að eiga eitthvað frekar við hann
eftir útskrift. Ég hef yndi af að sjá
árangur erfiðis míns í formi gleði
og ánægju hjá fólki."
Takmark lífsins
„Mér finnst því miður allt of
margir fara í Háskólann „af því
bara“ eða af því að „allir hinir“ eru
á leiðinni þangað líka. Ungt fólk á
að fara þá leið sem það langar til og
ef það veit ekki hvað það v-ill, á það i
bara að bíða aðeins og sjá til en f
ekki hella sér út í eitthvað sem lít- 1
ill áhugi er fyrir. Við eigum að
vera hamingjusöm og róa að því
takmarki öllum áram. Allt of marg-
ir eru í einhverri ládeyðu og
gleyma að það þarf að vinna til að
ná hamingjunni, rétt eins og ást-
inni,“ svaraði Árni og brosti. út í
annað.
Já, ástin. Ert þú búinn aö finna
ástina í lífi þínu?
„Nei, ekki enn þá. En ég hlakka
mikið til.“
-ILK
ar Árni tók að sér markaðssetningu
á söngleiknum Evitu. Hann hafði þá
heyrt af Krissa, sem var að standa
sig með stakri prýði í embætti fé-
hirðis í Verzlunarskóla íslands og
snúa tapi nemendafélagsins upp í
andhverfu sína. Og Ámi fékk féhirð-
inn snjalla með sér í lið.
„Já, við Krissi skoðuðum Skjá 1 í
langan tíma og fannst báðum margt
gott að gerast þar en sömuleiðis að
margt mætti betur fara. Eftir að
hafa átt í viðræðum við sterka fjár-
festa ákváðum við að kýla á þetta.
Sóknarfærin eru mörg á þessum
markaði og takmarkið er að búa til
verðmætt fyrirtæki þegar fram líða
stundir. Við emm mjög spenntir að
hella okkur út í þetta ævintýri og
þótt hlutimir gangi ekki alltaf eins
og maður vill þá höfum við að
minnsta kosti gaman af því sem við
erum að gera.“
Gefst ekki upp
Hvaö meö tímaritiö Húsbœndur
og hjú sem þú vannst aö ásamt
Oddi Þórissyni og Ara Magg?
Gáfust þiö bara upp á því?
„Neineineinei. Við gáfumst ekk-
ert upp. Okkur langaði til að gefa
út blað með þessu sniði og gerðum
það. Því miður kom á daginn að
það sem við vomm að gera var of
dýrt fyrir íslenskan markað. Von-
andi breytist það einhvern tíma og
þá getum við haldið áfram þar sem
frá var horfið. Ég myndi glaður
fara aftur af stað með þetta,“ sagði
Árni og ekkert virtist vanta upp á
athafnaþrána.
Eins og þjóð veit líklega öll, hef-
ur nýjasta leikhúsverkefni Áma og
félaga, Hellisbúinn, gengið með af-
brigðum vel. Svo vel að út frá því
varð til grundvöllur að nýjustu
fjárfestingunum, Skjá 1 og kaffihús-
inu Prikinu á Laugavegi, sem nú
standa yfir endurbætur á. Svo virð-
ist sem Ámi veigri sér aldrei við að
taka að sér verkefni sem margir
myndu álíta vonlaus í upphafi.
Séra pabbi
Veröurðu aldrei hrœddur um aö
þú sért aö gera einhverjar gloríur?
Heimili unga sjónvarpsstjórans er
í miðbæ Reykjavíkur. Þar býr hann
einn í vel útfærðri og vandlega stíl-
færðri íbúð. Þegar blaðamaður mætti
á svæðið var honum boðið sæti í
mjúkum og stóram sófa, auðvitað fyr-
ir framan risastórt sjónvarp (líklega
þetta sem kallað er heimabíó) enda
hvurslags sjónvarpsstjóri væri það
nú líka sem ætti ekki nema tuttugu
tommu tæki í stofunni? Að bíóinu
undanskildu og öðrum fallegum hlut-
um á svæðinu, vakti það mesta at-
hygli hversu hreint og fint var hjá
Áma. Eina „draslið", sem hægt var
að koma auga á, voru tvö glös í vask-
inum. Merkilega snyrtileg og
tipptopp piparsveinsíbúð. Enda
merkilegur piparsveinn sem býr í
henni.
Hvaö segiröu Árni, hvemig datt þér
í hug aö kaupa þér sjónvarpsstöö?
„Ég hef alltaf verið sjónvarps- og
kvikmyndasjúklingur. Sem smá-
krakki gleypti ég allt slíkt efni í mig
og áhuginn margfaldaðist þegar ég
bjó í Bandaríkjunum sem unglingur,"
svaraði Ámi og tók einn sopa af
drykknum sínum, viðurkenndi að
Matlock hefði verið í sérlegu uppá-
haldi og bætti svo við:
„Þar fyrir utan hefur mér lengi
fundist vanta hér á landi sjónvarps-
stöð sem er ekki á sömu slóðum og
aðrar stöðvar hafa þegar troðið. Hér
er líka fyrir löngu orðið tímabært að
bjóða upp á endurgjaldslausa stöð.
Raunar finnst mér áskriftarsjónvarp
vera tímaskekkja. Að minnsta kosti
þegar verið er að bjóða upp á alhliða
dagskrá. Sjónvarpsstöðvar eiga að
bjóða upp á dagskrá sem fólk hefur
áhuga á en neyða það ekki til að
borga fyrir fjöldann allan af öðra efni
um leið. Á okkar stöð munu allir geta
horft endurgjaldslaust og hún verður
sérlega sniðin að aldurshópnum
fimmtán til fjörutíu ára,“ sagði Ámi.
Félaginn
Þegar hann sagði „okkar“ átti
hann væntanlega við félaga sinn og
vin, Kristján Ra. Kristjánsson,
sem hefur verið honum samferða í
gegnum súrt og sætt og hin og þessi
verkefni. Þeir hófu samstarf sitt þeg-