Dagblaðið Vísir - DV - 17.03.2000, Síða 16

Þorsteinn
Guömundsson
homma
vinur
... en ég er ofboðslega hræddur við lesblur. Ég
tek það skýrt fram að ég er ekki hommi sjálf-
ur þó að ég hafi auðvitað prófað mig áfram á
þeim vettvangi
á námsárum
mínum. Ég
svaf nokkrum
sinnum hjá
eldri manni
þegar ég var
í íþróttaskól-
anum á
Laugarvatni
en mér
fannst það
ekkert sér-
stakt. Eig-
inlega lá ég þara þarna á
maganum og flissaði ...
... allan tímann.
Fyrir mér var þetta meira svona kitlandi en
kynæsandi (karlinn var hins vegar bæði æstur
og sveittur). Ég skil sem sagt ekki svona þot
en auðvitað er ég ekki fordómafullur út I þá
sem fá eitthvaö út úr þessu. Mér finnst bara
ekki að svona fólk ætti að fá að ættleiða börn,
það er allt of langt gengið. Það er líka allt of
flókið fýrir börn að eiga tvo pabba en enga
mömmu. Og hvað ef aumingja barnið kemur
nú óvart inn í svefnherbergi þegar þabþarnir
eru að ...
... leika sér saman?
Þá myndi það hugsa: „Hvað er stóri pabbi að
gera við litla pabba?" Nei, ég held að þarna
geti allt heilbrigt
fólk dregið mörkin.
Annars eru homm-
ar ágætis fólk.
Þeir eru alltaf
snyrtilegir og vel-
lyktandí. Þeir
ganga í tískuföt-
um og tala með
fallegri rödd. Ef
ég væri ekki
gagnkynhneigð-
ur væri ég mjög
hrifinn af þeim.
Ég myndi a.m.k. ekki henda Páli Ósk-
ari upp úr...
... baðkarinu mínu.
Lesbíur eru allt öðruvísi. Þær eru feitar og
loðnar, með burstaklippingu, og það er svita-
lykt af þeim. Þær tala mjög ógnandi og þorða
a I d r e i
ávexti. Ég
hef t.d.
aldrei séð
I e s b í u
b o r ð a
greip. Ég
tek oft á
mig stór-
an krók ef
ég sé les-
bíu niðri i
bæ og ég
gersam-
I e g a
tapa mér ef ég sé konu í
sundlaugunum með hár undir höndunum. Ég
fæ martröð þar sem mér finnst ég vera að
synda og það er...
... lesbía á eftir mér.
Samt geta þær ekki gert manni neitt af því að
þær eru ekki með typþi. En þetta er líka spurn-
ing um Guð. Guð fylgist með okkur og ég held
að hann verði rosalega ringlaður ef við förum
að rugla með hverjir eru strákar og hverjir eru
stelpur. Þetta er eins og að eignast hvolp sem
maður heldur að sé hundur en svo er hann
bara tík og maður er kannski nýbúinn að skíra
hana...
... Sám eða Brútus.
„Þetta er tíkin mín, Brútus. Passaðu þig á
henni, hún á það til að runka sér á fætinum á
manni." Þetta er
mjög afkáralegt.
Og við verðum að
taka tillit til Guðs
og passa að
rugla hann ekki í
ríminu. Hann er
nógu ruglaður
fyrir. Þess
vegna segi ég
þegar ég fer að
sofa: „Góður
guð, passaðu
alla hommana
og verndaðu mig fyrir lesblunum."
Ættleiðing barna frá fátækum iöndum varð algeng hérlendis fyrir um það bil
tuttugu árum og ættleiddu börnin sem komu þá til landsins eru orðin fullorðin í
dag. Auður Jónsdóttir ræddi við fjögur þeirra um fæðingarlandið, fordóma
þjóðarsálarinnar og dulúðina sem fylgir því að vera ættleiddur.
IVIaja Jil! Einarsdóttir fædd-
ist i Indlandi, Fanný Ósk
Grímsdóttir fæddist í
Indónesíu, Ómar Þorsteinn
Árnason fæddist í Suöur-
K6reii|>ff Jóna Björg Eö-
varösdottir fæddist í Tyrk-
landi.
móður
Maja Jill er fyrsta bamið sem er
ættleitt frá Asíu til íslands. Hún
var tveggja og hálfs árs þegar hún
kom til landsins frá munaðarleys-
ingjahæli í Bombay á Indlandi en
það var þýsk hjúkrunarkona, bú-
sett á íslandi, sem tók Maju að sér.
Það var hrein tilviljun hvernig
þetta atvikaðist. Móðir Maju átti
vinkonu sem var hjúkrunarkona á
munaðarleysingjahælinu og vin-
konan sendi henni myndir og bréf
af Maju og spurði um íslenska fjöl-
skyldu sem vildi ættleiða barn.
„Þar sem mamma gat ekki átt
böm og foreldrar mínir heilluðust
svo af myndinni þá var ég fengin
til að koma,“ útskýrir Maja bros-
andi og heldur áfram: „Það voru
engir pappírar til um mig því ég
fannst úti á götu. Ég veit ekki hvað
ég var gömul en það voru tveir
menn sem fundu mig og fóru með
mig á munaðarleysingjahælið. Þeir
fundu mig 28. október, svo það er
afmælisdagurinn minn.“
Rámar þig eitthvað í árin í
Bombay?
„Nei, ég man ekki neitt en ég hef
séð myndir af heimilinu og mín
æðsta ósk er að sjá staðinn aftur.
En, mig langar aðeins að sjá hann.
Það er ekkert að finna í Bombay
þvi ég fannst úti á götu og auk
þess eru engir pappírar til inn
uppruna minn.“
íslendingur í húð og hár
Ómar kom frá Suður-Kóreu
þegar hann var eins og hálfs árs.
Að hans sögn er það nokkuð hár
aldur fyrir ættleiðingu en systir
hans var aðeins tveggja mánaða
þegar hún kom til foreldra þeirra.
„Það var kóreskt nafn á fæðingar-
vottorðinu mínu og ég veit að móö-
ir mín var það ung að hún gat ekki
séð fyrir mér,“ segir Ómar og
kveðst ekkert muna eftir Kóreu.
Langar þig aöfara aftur til Suð-
ur-Kóreu og grennslast fyrir?
„Ég hef oft verið spurður hvort
mig langi ekki að fara þangað og
grennslast fyrir um uppruna minn
en ég var á barnaheimili og veit
ekki nafn móður minnar. Reyndar
er til fæðingarvottorð en það er
engin leið að finna hana. Þannig að
ég hef ekkert verið að velta mér
upp úr því. í sjálfu sér langar mig
ekkert meira að fara til Kóreu en
einhvers annars lands. Mér fmnst
ég vera íslendingur í húð og hár,“
svarar Ómar ákveðinn og bætir við
að reyndar hafi hann miklu meiri
áhuga á Japan en Kóreu: „Mér
finnst Japan mjög áhugavert land
og sérstaklega stóru borgirnar.
Menningin, tiskan og tæknin, þeir
eru alveg rosalegir hvað tæknina
varðar og alltaf einu skrefi á und-
an.“
Heimili fyrir götubörn
Jóna Björg kom frá barnaheim-
ili í Tyrklandi þegar hún var eins
og hálfs árs. Henni fylgdi nafn og
einnig nöfn foreldra hennar. „Ég
komst ekki að þvi fyrr en ég var tíu
ára þegar ég fór að gramsa í möpp-
um um ættleiðinguna mína. Þá
fann ég pappírana sem nöfnin
komu fram á. Persónulega hef ég
alltaf haft mikinn áhuga á að finna
móður mína. En af trúarástæðum
er erfitt að grennslast fyrir um ætt-
leidd böm sem eru jafnvel fædd
utan hjónabands. Þungun við slík-
ar aðstæður er algjör ærumissir.
Fjölskyldurnar láta líka stelpur
frekar frá sér en stráka því þeir
framfleyta heimilinu og í ná-
grannalöndunum, til dæmis Palest-
ínu, er faðirinn í rétti til að drepa
dóttur sína ef hún verður ólétt fyr-
ir hjónaband. Við fréttum líka af
konum í Bosníu sem hefur verið
nauðgað af hermönnum en missa
samt æruna. Og kannski var móð-
ur minni nauðgað, maður veit
aldrei!" veltir Jóna fyrir sér og
ypptir öxlunum hugsandi og spyij-
andi í senn: „í svona aðstæðum
þurrka mæðurnar öll ummerki í
burtu svo það verði aldrei hægt að
hafa uppi á þeim aftur. Enda eru
þetta skýringamar sem ég fékk
þegar ég spurðist fyrir.“
Jóna er sú eina sem hefur farið á
fæðingarslóðirnar en hún heim-
sótti tyrkneska bamaheimilið. Að
hennar sögn var það beinlínis ætl-
að bömum sem fundust úti á götu
eins og hún. Bömin geta svo dval-
ið á heimilinu til fjórtán ára ald-
urs. Þess má geta að Jóna á bróður
sem kom einnig frá Tyrklandi en
ekki sömu fjölskyldu.
Ekki vanir
dökkum börnum
„Ég kom hingað frá Indónesíu
1982 og var aðeins nokkurra mán-
aða gömul svo ég man ekki neitt.
En ég kom til landsins ásamt
tveimur öðrum stelpum sem vom á
sama heimili og ég og við höldum
sambandi enn þann dag í dag,“ út-
skýrir Fanný Ösk og er ekkert að
hugsa um að leita uppruna síns. Þó
þætti henni gaman að sjá staðinn
aftur og kynnast indónesískri
menningu. Aðspurð segist Fanný
Ósk aldrei hafa orðið fyrir aðkasti
í skóla. Þvert á móti sóttust krakk-
amir í að vera með henni því þeim
fannst útlit hennar spennandi.
Maja kannast jafnframt við já-
kvæða athygli: „Ég kom hingað
1969 og það var mjög nýtt fyrir Is-
lendinga að sjá svona dökkt bam.
Þeir vildu sífellt snerta húðina á
mér og skoða hárið og voru alltaf
að spyrja hvort ég talaði íslensku.
Foreldrar mínir voru alveg að
springa úr monti en fólki fannst
þetta voðalega skrýtið og horfði
náttúrlega mikið á mig,“ segir
Maja sem er sjálf þriggja bama
móðir í dag. Hún tekur einnig fram
að aðkast í barnaskóla hafi ekki
verið mikið: „Ég varð ekki fyrir
mikilli strfðni. Þó voru nokkur
böm sem kölluðu mig svertingja en
ég svaraði yfirleitt fyrir mig.“
Jóna Björg: „Ég var líka kölluð
svertingi - og indiáni, eskimói, Ind-
verji, Tailendingur..."
Fanný imprar á því að íslending-
ar séu fljótir að álykta að dökkt
fólk sé útlent: „Inn á milli er stund-
um fólk sem heldur að ég tali ekki
íslensku og byrjar að tala við mig á
öðrum tungum."
Ómar kannast hvorki við nei-
kvætt aðkast og né tungumálarugl-
ing og segir: „Ég hef bara lent í
bömum sem kölluðu bullkinversku
á eftir mér og oftast þegar ég fer
inn í verslanir talar fólk strax ís-
lensku við mig. Ég held nefnilega
að útlitið skipti ekki öllu máli í
þessum efnum heldur líka hvemig
maður ber sig. Mér finnst ég frekar
hafa grætt á því að fá meira af
góðri athygli.“
Þannig að þið mynduö ekki segja '
að íslendingar vœru fordómafullir!
Öll í kór: „Jú!“
16
f Ó k U S 17. mars 2000