Dagblaðið Vísir - DV - 25.08.2000, Side 13

með endurbættum texta yfir æst
rapp Pharoahe Monch og sjálfur
tekur hann svo sína útgáfu af Pink
Floyd-laginu Wish You Were here
við misgóðar undirtekir. Aðallega
samt frekar dræmar. Wyclef hefur
hins vegar alltaf lagt áherslu á að
hann sé ekki þröngsýnn rappsinni
heldur sé hann mótaður af öðrum
hlutum líka, t.d. rokki og reggíi.
Betur tekst til þegar hann fær
stórsveitina Earth Wind & Fire
með sér í lagið Runaway, sem er eitt
af betri lögum plötunnar, og eins er
lagið sem hann tekur með Youssou
N’Dour ekki svo slæmt.
Það heitir Dialio og fjaliar
um vesturafríska innflytj-
endann Amandou Diallo
sem var myrtur af lögregl-
unni i New York árið 1999.
Annars er platan fjölbreytt
eins og við er að búast frá
Wycief. Þetta er allt frá
frekar hörðu rappi (miðað
við Wyclef a.m.k.) út í þjóð-
lagapopp, með viðkomu í
slikk r&b og ska, en lagið It Doesn’t
Matter er ekta ska lag sem notast
við brot úr lagi með hljómsveitinni
Bad Manners. Wyclef kemur líka
víða við í textunum. Þetta er allt frá
þjóðfélagsmálum, eins og í Diallo,
yfir í ástarsögur. Wyclef segist taka
Bob Marley sér til fyrirmyndar
heima í Brooklyn og er reyndar
með henni enn en þau Lauryn
voru mikið saman á þessum tíma
og enduðu oft í sömu sæng. Síðan
Lauryn byrjaði með Rohan
Marley, sem hún á tvö böm með,
hefur þeim gengið illa að umgang-
ast hvort annað. „Það er ekki það
að ég eigi eitthvað sökótt við þau
tvö, segir Wyclef en einhvern veg-
inn er það þannig að í hvert sinn
sem ég kem inn í sama herbergi og
þau þá færumst við hvort í sína
áttina“. Erfitt mál sem sagt. Pras,
þriðji Fugees-meðlimurinn lýsir
þessu svona: „Þetta varð
eins og í öllum þessum
þáttum á VHl (Behind the
Music þættimir), það voru
engin eiturlyf eða svindl,
heldur bara velgengnin og
frægðin og egóvandamál-
in sem fóru með bandið.“
Þeir Wyclef og Pras eru
samt sammála um það að
það komi að þvi að
hljómsveitin geri nýja plötu.
Það er kannski svolítið flókið mál
í augnablikinu en það kemur ör-
ugglega að þvi, segja þeir. Lauryn
hefúr hins vegar ekki viljað láta
neitt hafa eftir sér um málið. Hún
vill sennilega frekar úttala sig þeg-
ar hún kynnir næstu sólóplötu
sína sem er í vinnslu.
hvað þetta varðar. „Á hans plötum
voru alltaf bæði raunsæir textar og
ástarljóð."
Hvað með Fugees?
En hvað með Fugees? Er einhver
von á nýrri plötu. Þegar Wyclef er
spurður hvemig standi á því að
það dragist endalaust að hljóm-
sveitin komi saman á nýjan leik þá
kemur ýmislegt í ljós, t.d. að sam-
bandið við Lauryn er svolítið erfitt
því að þegar The Score var að slá í
gegn þá þróaðist ástarsamband á
milli þeirra. Wyclef átti konu
Misjafnar viðtökur
The Ecleftic hefur vægast sagt
fengið mjög misjafna dóma. I
Bandaríkjunum er plötunni hamp-
að sem meistaraverki. (Rolling
Stone gefur henni fjórar stjömur
og mikið lof og rappblaðið The
Source gengur enn lengra og gefur
plötunni fjóra og hálfan hljóðnema
af fimm mögulegum).
En bresk blöð eins og Q og NME
rakka hana niður. Það er bara eitt
hægt að gera í því. Fara út I næstu
plötubúð og fá að hlusta...
plötudómar
★★★★
Flytjandi: Quasimoto
piatan: The Unseen
Útgefandi: Stones Throw/Þruman
Lengd: 63:22 mín.
★ ★★
Flytjandi: Coldplay
piatan: Parachutes
Útgefandi: EMI/Skífan
Lengd: 41:48
★ ★★
Fiytjandi: Gary Lucas og
ýmsir
piatan: Improve the
Shining Hour
Útgefandi: Knitting Factory/12 tónar
Lengd: 70:15
hvaöf
Quasimoto er alter ego rapparans og
pródúsersins Madlib frá Kaliforniu.
Hann hefur vakiö mikla athygli vestan
hafs og austan fyrir þessa frumsmíð
sina. Madlib gefur einnig út undir nafn-
inu Lootpack og gaf í því gervi út plöt-
una Soundpieces í fyrra.
Þessi diskur er frumraun nokkurra
breskra stráka og hefur gengið með
eindæmum vel i lýðinn heima fyrir.
Enda þótt þeir séu flestir nýútskrifaðir
úr háskóla virðist brautin liggja í aðrar
áttir, allavega á næstunni. Siðan er
auðvitað alltaf gott að hafa eitthvað í
bakhöndinni þegar frægðin tekur að
þverra.
Gitarieikarinn Gary Lucas hefur komið
víða við um ævina og hér er eins kon-
ar yfirlit á ferðinni. Platan inniheldur
mestmegnis óútgefið efni, oftast nær
flutt á tónleikum eða tekið upp af hon-
um einum heima i stofu. Meðal þeirra
sem fram koma eru: Captain Beefhe-
art, Nick Cave, Eric Mingus og Peter
Stampfel.
fyrir hvern?
Þeir sem hrífast af geggjuðu, veru-
leikafirrtu geim-rappi ættu að kunna
að meta þessa plötu. Quasimoto
minnir stundum á De La Soul og
stundum á Kooi Keith. Hann er bara
miklu klikkaðri. Tónlistin er frekar
hæggeng, en textarnir og umgjörðin er
villt. Þetta er plata fyrir furðufugla og
ævintýramenn.
Þeim hefur verið iíkt talsvert við Travis
og ekki að ósekju. Breska pressan
heldur því fram að í sameiningu hafi
sveitirnar gert út af við „Lad rock"
Oasis og félaga. Eftir að hafa hlustað
talsvert á diskinn er ég kominn á þá
skoðun að þeir séu hreinlega betri en
Travis. Hvað um það, fólk hefur alla-
vega einhverja hugmynd um að hverju
það gengur.
Góð spurning, platan fer um vlðan völl
í stíl og áherslum en þeir sem þekkja
þá garpa sem þarna koma að láta það
varla slá sig út af laginu. Leikmenn
gætu notað plötuna til að kynna sér
feril Lucas og þefað uppi frekara efni
eftir þvl hvað á plötunni höfðar til
þeirra.
skemmtilegar
staöreyncTir
Quasimoto er enn eitt dæmið um
gróskuna I neðanjarðar hip-hoppinu
þessi misserin. Kalifornla, New York,
Bretland, Frakkland, það er allt mor-
andi I flottu hip-hoppi. Anti-Pop
Consortium, Kid Koala, Supa Saian
Crew og Mike Ladd hafa allir verið að
gefa út mergjað efni á árinu og listinn
er rétt að byrja.
Skemmtilegar staðreyndir varðandi
þessa stráka er að þeir reykja hvorki
né drekka og eru duglegir við að læra
heima þó að þeir séu útskrifaðir. Þeir
hafa eitthvað verið aö reyna að
hnekkja þeim orðrómi en gengið illa.
Afleiðingin hefur frekar orðið sú að
vondir kallar eins og Alan McGee hafa
farið að striða þeim. Sem er náttúr-
lega bara fyndið.
í kringum 1991 stofnaði Lucas
skammlífa hljómsveit, Gods and Mon-
sters, með ungum og efnilegum
manni sem hét Jeff Buckley. Sá hóf þó
fljótlega sólóferil og entist aldur til að
Ijúka einni breiðsklfu, Grace. Á henni
semur Lucas með honum og spilar I
tveimur lögum.
niöurstaöa
Þetta er ein af betri plötum ársins. Tónlist-
arlega er hún ótrúlega flott. Madlib tekst
að búa til magnaðar stemningar með frek-
ar einföldum aðferðum. Tónlistin er gegn-
umsýrð af djassáhrifum og skreytt með
framandi hljóðbrotum. Svo rappar hann
stóran hluta plötunnar með helium-rödd
sem gefur henni óraunverulegan teikni-
myndasögublæ. Snilld. trausti júlíuson
Þessi strákar virðast svei mér þá hafa
fundið uppskriftina aö meðallaginu. Plat-
an llður áfram á afskaplega þægilegu
tempói og gæðin eru nokkuð jöfn. Þeir
sem fíla „Yellow" geta glaðst yfir þvl að
hún inniheldur allavega 3-4 I þeim
klassa. Þeir sem fíla það ekki geta lík-
lega sneitt hjá því að kaupa plötuna. Rétt
er að árétta að hér er ekki verið að finna
upp hjóliö... kristján már ólafsson
Það er Ijóst að Lucas er með eindæmum
fimur gltarieikari og að heyra hann spila
Beefheart-steypuna, Flavour bud living,
þannig aö það meiki smáséns er upplifun.
Ég er hins vegar litill spunahundur og finnst
flest það á plötunni sem tekið er upp á fjöl-
um Knitting Factory of mikið, sæki meira í
hann einan með sína ágætu söngrödd og
frábæra gltarleik kristján már ólafsson
25. ágúst 2000 f ókUS
13